Læknablaðið - 15.10.1955, Blaðsíða 17

LÆKNABLAÐIÐ
125
sem bekkjarnautur Thorvald-
sens í leikhúsinu varð enginn
síðri að mennt og snilli en ])jóð-
skáldið Oehlenschláger. Má
geta nærri, að skáldið hefur
húið sig vel undir samræðurn-
ar og kappkostað að láta ekki
upp á sig standa. En sá, sem
kom mæddur í sinn hóp frá
þessari samsetu, var Oelilen-
schláger. Lengi vel kom liann
ekki upp nokkru orði, en að
lokum stundi hann þvi upp, að
aldrei hefði hann komizt í
krappari dans. Við Thorvald-
sen hefði ekkert — hókstaflega
ekkert — verið hægt að ræða,
ekki leinu sinni um gríska list.
Hann vissi ekkert, skildi ekk-
ert, og allra sízt gat hann nokk-
uð sagt. Þá setti Oehlenschláger
aftur liljóðan um stund. En allt
í einu lýsti upp ásjónu hans,
hann spratt á fætur, veifaði
krepptum lúkum framan í sálu-
félaga sína og sagði fagnandi:
„Men lxan har det i næverne!"
II.
Það ,er hugsjón og markniið
háskólafræðslu, eins og henni
er háttað á Norðurlöndum og,
að því er ég ætla, víðast hvar
í Norðurálfu a. m. k., að þeir,
er að ljúka háskólaprófi í ein-
hverri vísindagrein, nái ekki
aðeins verknaðartökum á sér-
grein sinni, heldur einnig þeim
skilningstökum, að þ.eir hafi
liana fræðilega á valdi sínu, að
vísu aðeins fáir útvaldir til
mikillar ávöxtunar, en allir til
varðveizlu og nokkurrar miðl-
unar. Þykir ekki minna mega
vera en háskólalærður maður
geti — ef hann á annað borð
ber það við — gert rökvíslega
grein fyrir sérfræðilegum við-
fangsefnum sínum í skilmerki-
legu og snoturlegu formi, hvort
heldur er við hæfi lærðra eða
leikra, eftir því sem efni hent-
ar. En til þess að slíkt megi
takast, er einskorðuð sér-
menntun ,engan veginn einhlít,
heldur er jöfnum höndum þörf
almennrar menntunar og þekk-
ingar, sem nær æði langt út fyr-
ir svið sérþekkingarinnar — að
ógleymdri þeirri eðlisgreind,
er baka verður hvert hrauð
þekkingarinnar við, ,ef það á
ekki að verða að steini. Af eðli-
legri samverkan staðgóðrar al-
mennrar menntunar og ræki-
legrar sérmenntunar æxlast
hin akademiska menntun, sem
ætlað er svo mikið hlutverk í
mannlegu félagi. í trausti til
hennar er menntamönnum
hvers tíma trúað fyrir dýrmæt-
um þekkingararfi genginna
kvnslóða til þeirrar umsýslu, er
hverri samtímakynslóð megi
verða sem happadrýgst, en
jafnframt til þeirrar varð-
veizlu og ávöxtunar, að liver
ný kynslóð fái arfinn í hend-
ur, ekki aðeins óskertan, held-
ur aukinn og margfaldaðan. í