Læknablaðið - 15.10.1955, Blaðsíða 30

138
LÆKNABLAÐIÐ
lenzkum háskóla án þess að
verða bænabókarfær á íslenzku
máli, nái því að verða penna-
fær á einhverju erlendu máli
með venjulegu málanámi í
skóla, en síðan hrafllestri sér-
fræðirita á mörgum tungumál-
um og e. I. v. nokkurra missera
dvöl erlendis! Nokkur von
kann að vera um slíkt næmi á
erlend mál, þegar í hlut eiga
menn með það málskyn, að
þeir nema móðurmál silt með
afhurðum, en um málvillta
böguhósa er þess engin von.
Ætla liefði mátt, að frýjuorð
Guðmundar Björnssonar liefðu
orðið íslenzkri læknastétt
minnisstæð og að sama skapi
árangursríkari en mín mega
verða sem hann mátti djarfara
úr flokki tala en ég, auk þess
sem hann mælti til þeirrar
læknakynslóðar, sem betur
var að heiman búin til að skilja
mál hans en sú læknakynslóð,
sem ég ávarpa, til að skilja mál
mitt. ()g því má ég fullvel sætta
mig við að tala um þetta cfni
fvrir daufum eyrum, að árang-
ur af viðleitni fvrirrennara
míns varð enginn eða jafnvel
minni en enginn, svo sem
dæmi bezt sanna. Vilji menn,
að ég finni þeim orðum min-
um betur stað en ég hef þegar
gert, minni ég á, að Guðmund-
ur Björnsson átaldi meðferð
móðurmálsins í Læknablaðinu,
áður en út voru komnir fullir
tveir árgangar þess. Beri menn
nú saman málið á tveimur
fvrstu árgöngum Læknablaðs-
ins og á aðalgreinunum í síð-
asta tölublaði þess, sem einmitt
liggur fyrir framan mig á borð-
inu, þegar ég rita þetta (3.—5.
thl. 39. árgangs), og sjái, hvað
áunnizt hefur. Þetta eina mál-
gagn íslenzkrar læknastéttar
ber hnignandi málfari stéttar-
innar skýrast vitni, því að um
það má segja, að hafi hin fyrsta
ganga þess verið ill, þá er hin
síðari verri.
Einhverjir kunna að vilja
tefla því fram böngulegu mál-
fari íslenzkra lækna til nokk-
urrar afbötunar, að því valdi
fremur viljalevsi en getuleysi,
og örlar á þeirri ætlun í um-
ræddri hugvekju Guðmundar
Björnssonar, enda kann nokk-
uð að hafa verið hæft í slíku á
hans tímum. En málfari ís-
lenzkra lækna hefur stórum
hrakað síðan, og gera þeir sig'
nú hver af öðrum bera að þeirri
nýlundu um skrifandi háskóla-
lærða menn hérlendis að láta
sér ekki takast nema með
höppum og glöppum að koma
orðum allra sizt íslenzkum
orðum — að nokkurn veginn
samfelldri rökvíslegri hugsun.
Verða þeir læknar tæplega
vændir um að gera sig viljandi
að þviliku menntamannavið-
undri á opinberum vettvangi.
Ýmislegt kann manni þó að