Læknablaðið - 15.10.1955, Blaðsíða 20

128
LÆKN ABLAÐIÐ
brageyra og getur með engu
móti klambrað saman rétt
kveðinni vísu, verður ekki
leirskáld, fyrr en hann tekur
að yrkja. Laglaus maður, sem
enga söngnótu þekkir, gerir sig
ekki að fífli, fyrr en hann tek-
ur að iðka söng fyrir almenn-
ing og sækir um að fá að stýra
hljómsveit.
Nú kynni einhverjum að
detta i hug, hvort nokkra nauð-
syn beri til, að læknar séu
menntamenn samkvæmt þeirri
skýrgreiningu, sem hér liefur
verið haldið á loft, hvort ekki
sé nóg, að þeir „hafi það í lúk-
unum“, sem sjúkur almenning-
ur á undir þá að sækja. Þó að
á þessu kunni að vera ann-
markar frá sjónarmiði læknis-
fræðinnar sem fræðigreinar,
mætti þetta vissulega koma tii
álita um hina eiginlegu lækna,
þ. e. þá, sem sjálf læknisverkin
framkvæma, enda virðist þró-
unin óneitanlega ganga í þessa
átt með stöðugt meiri sundur-
greiningu læknisstarfsins og
sérhæfingu læknanna, sem
verða fvrir það umluktir sífellt
þrengra sjónhring innan lækn-
isfræðinnar, bvað þá að hann
nái út fyrir hana. En eigi menn
að sætta sig við þessi örlög
læknastéttarinnar, er mönnum
hentast að gera sér ljóst, að þá
ber þeim að flevgja fyrir borð
öllum bugsjónum um aka-
demiska menntun lækna, en
sætta sig' við sem bezta tækni-
lega fræðslu og þjálfun þeirra,
sem þá er engin ástæða til að
láta þá sækja í háskóla, því að
það miðar eingöngu til þess að
baka þeim ábyrgð mennta-
manna, sem þeir eiga á hættu
að reynast engir menn til að
rísa undir. Hér á landi mundi
þá sæmzt að skipuleggja
læknafræðsluna í sambandi við
iðnskólann, að maður ekki segi
við Landsmiðjuna.
IV.
Hér fara á eftir sem sýuis-
lioru af stílsmáta íslenzkra
lækna setningar og málsgreinir
úr tiltölulega uýlega birtum
ritsmíðum þriggja lækna og
eins tannlæknis. Vera má, að
ritsmíðar þessar þyki ekki
valdar af betra enda, en sann-
asl mála er, að ekki stingur
verulega i stúf við það, sem
gengur og gerist um mál og
stíl íslenzkra nútímalækna, þó
að cnn megi finna einstakar,
en sífækkandi heiðarlegar und-
antekningar. Vísl er, að þessar
ritsmíðar liafa ekki vakið eftir-
tekl stéttarinnar sem neitt af-
brigðilegt, að ekki sé minnzt á
hneykslun, og talar það skýru
máli. Þó að vandalaust hefði
verið að seilast enn hærra, verð
ég tæplega vændur- um að liafa
sótt ó lágan garð, því að allir
eru höfundarnir framámenn,
hv'er í sinni sérgrein, og vafa-