Læknablaðið - 01.09.1957, Qupperneq 35

LÆKN ABLAÐIÐ
87
Snorri P. St
norraáon.
Um h|ai*tarit
Á síðustu árum hafa orðið all-
miklar framfarir í hjartaritun.
Aukin reynsla manna, sífelldar
rannsóknir á mönnum og dýr-
um hafa stuðlað að því. Þessi
rannsóknaraðferð er nú viður-
kennd, sem mjög nauðsynlegur
liður í kliniskum rannsóknum.
„Engin hjartaskoðun er full-
komin án hjartarits,“ er haft
eftir kunnum sérfræðingi í
hjartasjúkdómum.
Samtímis auknum framförum
og þekkingu á þessu sviði hefur
þó einnig komið æ betur í ljós,
hve oft er erfitt að ráða hjarta-
ritin rétt og draga af þeim rétt-
ar ályktanir. Þetta vekur ekki
furðu, ef haft er í huga, að enn
vantar mikið á, að full vitneskja
liggi fyrir um eðli hinna elektro-
fysisku fyrirbæra, sem hjarta-
ritið byggist á. Auk þess geta
ýmsir utanaðkomandi þættir
valdið breytingum á hjartarit-
inu.
Verður nú vikið lítillega að
nokkrum undirstöðuatriðum í
electrocardiografi til skýringar
á því, sem á eftir kemur.
Formaður L. R. bar fram
þakkir til fráfarandi stjórnar
og bauð hina nýkjörnu stjórn
velkomna. Fundi slitið.
Með hjartaritinu eru skráðir
rafstraumar þeir, sem verða til
við spennubreytingar, er mynd-
ast við afhleðslu og hleðslu
hjartavöðvans, með þeim breyt-
ingum, sem verða á leið þeirra
út á yfirborð líkamans. Þessar
rafstraumsbreytingar í hjart-
anu eru undanfari en ekki af-
leiðing vöðvasamdráttar. Þeir
eiga upptök sín efst í framhólf-
um hjartans og breiðast út eftir
framhólfunum til afturhólfanna
1. mynd. Myndin sýnir leiðslukerfi
hjartans og form hjartaritsins frá
mismunandi stöðum.