Læknablaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 38

114
LÆKNABL AÐIÐ
Ofcicjui' J}. Ofdjiion:
IIM BRCM
ERINDI TLUTT Á FUNDI L.R. í DES. 1959
Það, sem ég ætla að tala um,
er gamalt húsráð hér á landi
og eflaust víða annars staðar.
Þetta húsráð, eins og svo mörg
önnur, hefur næstum gleymzt
vegna nýrra vísinda.
Þegar ég var kornungur, man
ég, að móðir mín hrýndi það
rækilega fyrir okkur lcrökkun-
um, að ef við brenndum eða
merðum okkur, ættum við strax
að kæla brunann eða marið í
köldu vatni, mjólk, mysu eða
snjó, eftir því livað væri hendi
næst. Hún sagði, að það væri
alveg áreiðanlegt, að þetta drægi
jDæði úr hruna og sviða. Ég
gat nokkrum sinnum sannfærzt
um á sjálfum mér, að kæling
bruna i vatni drægi mikið úr
meir aðkallandi, sem sú Iiætta
vofir yfir, að nýtízku matvæla-
iðnaður geti liaft ólieillavænleg
áhrif á ýmsar fæðutegundir, og
það svo aftur Iiaft nýjar, óþekkt-
ar hættur í för með sér.
Bjarnason, B.:
FOOD AND HUJIAN HEALTH.
S n m m a r y.
A survey is given of present state
of knowledge concerning the part
nutrition piays in the health of hu-
man beings.
sviða, og ef maður hélt brunan-
um nógu lengi í vatninu, hvarf
sviðinn og kom ekki aftur. Ég
man ekki betur en móðir mín
ltafi sagt mér, að þessi lækn-
ingaraðferð hafi verið mjög al-
geng á æskuárum hennar í
Húnavatnssýslu.
Þegar ég var 11 ára, var ég
smali i sveit. Á heimilinu var
telpa nokkrum árum yngri en
ég. Hún hafði hroðalega ljót
ör á upphandlegg. Handleggur-
inn virtist líkastur snúnu roði.
Móðir henriar sagði mér, að þeg-
ar telpan var tveggja ára liafi
hún dottið með höndina og
handlegginn ofan í sjóðandi
mjólkurpott, sem stóð á gólf-
inu. Kona, sem viðstödd var,
hafi gripið barnið og rekið hönd
þess niður í vatnsfötu með
köldu vatni. Vatnið náði þó ekki
nema upp á olnboga, og kon-
an gætti þess ekki að kæla upp-
handlegginn með kalda vatninu.
38 árum eftir að þessi stúlka
brenndist, skoðaði ég hana (1.
mynd). Hægri hönd og fram-
handleggur virtust alveg eðlileg',
nema á handarbakinu var slétt
yfirborðsör. Upphandleggurinn
var með mjög Ijótu, livítu og
brúnu öri. Konan var rétthend,