Læknablaðið - 01.12.1961, Síða 85

LÆKNABLAÐIÐ
193
Uheódór Sld
aion:
Meðferð kransæðasjiikdóma
Til þess að unnt væri að
veita tæmandi leiðbeiningar um
meðferð kransæðasjúkdóma og
varnir gegn afleiðingum þeirra,
þyrftu menn að geta svarað
þessum tveim spurningum:
1) Hver er orsök æðakölkun-
ar (atherosclerosis), og
með hverjum hætti geta
menn varizt henni?
2) Hvað veldur því, að æða-
kölkun, sem út af fyrir sig
er meinlítil og mjög al-
geng í fólki á efri árum
— án þess að hindra lang-
lífi —, breytist í æðastíflu,
með þeim geigvænlegu af-
leiðingum, sem dæmin
sanna?
Því er ekki að heilsa, að menn
kunni fullnægjandi svör við
þessum spurningum, enda væri
hin síðari óþörf, ef hinni fyrri
yrði svarað viðhlítandi.
Af þessu leiðir, að lækninga-
aðgerðir verða að beinast gegn
afleiðingum sjúkdómsins og
þeim helzt, sem mest er um
vitað. 1 stórum dráttum má
skipta meðferð í þrjá flokka:
1) Almennar ráðleggingar um
lífshætti o. þ. h.
komu langvarandi og fyrir-
hafnarsamra lækningaaðgerða,
svo sem segavarna.
Stundum valda kransæða-
sjúkdómar hægfara hnignun á
hjartavöðvanum (fibrosis),
sem leiðir að lokum til hjarta-
bilunar (decompensatio cordis),
með venjulegum einkennum:
þreytu, mæði og bjúg. Sjúk-
dómseinkennin koma venjulega
skyndilega eftir mikla áreynslu
og án þess að sjúklingurinn hafi
áður haft einkenni kransæða-
sjúkdóms. Hjartaritið sýnir þá
jafnan sjúklegar breytingar á
T-tökkum og S-T bilum án sér-
stakra sérkenna. Meiri háttar
vinstrihneigð (>30°) í hjarta-
riti er oftast afleiðing þessa
sjúkdóms (fibrosis myocardii).
Háþrýstingur og hjartabólga
(myocarditis) valda oft sams
konar sjúkdómseinkennum.
Verða sjúkdómar þessir bezt
sundurgreindir af nákvæmri
sjúkrasögu.
HEIMILDIR:
W. D. Stroud and M. W. Stroud:
Diagnosis and Treatment of Car-
diovascular Disease, 1959.
B. S. Lipman and E. Massie: Clini-
cal Scalar Electrocardiography,
1959.