Læknablaðið - 01.06.1973, Qupperneq 59

LÆKNABLAÐIÐ
129
Þegar eg kom inn í stofurnar, var það
fyrsta, sem Gillies sýndi mér, og mér f anst
skrítið, að hver sjúklingurinn af öðrum
hafði á hálsinum eða á kviðnum, laglega,
svívala hönk af lifandi holdi með húð, að
digurð á við tvo samanlagða fingur, og
mátti smeygja allri hendinni undir hönk-
ina og taka í hana líkt og í skúffuhand-
fang, eða öllu heldur eins og í úttroðna
leðurhönk á ferðatösku. En hönkin er
þannig gerð, að breið húðræma er skorin
og losuð, nema til endanna, en rendur
hennar síðan saumaðar saman og sárið
undir dregið saman eða grætt með
Thiersch-pjötlum. (Mér datt strax í hug,
að það gæti verið nógu gott fyrir glímu-
menn vora, að hafa svona hankir, t. d. aðra
á vinstri rasskinninni, en hina utanlæris
hægra megin. Og gætu þeir síðan glímt
berstrípaðir!).
Þegar þannig tilkomin hönk er vel gró-
in, þá má flytja hana til á ýmsan veg.
Ef hún er á höfði eða hálsi má færa til
annan endann, en ef hún er á kviðnum,
verður að flytja hana yfir á framhandiegg
og þegar hún er vel gróin þar, má einnig
færa til annan endann og græða við and-
litið, þar sem á þarf að halda og festa
upp handlegginn ad modum Tagliacozza.
— Það er um að gera við þessa græðslu
og flutninga, að gefa sér góðan tíma, ann-
ars er hætt við necrosis og infectio. Nú
þarf ennfremur, t. d. við nef- og kjálka-
tiibúning, að taka parta úr riíjum eða
meitla úr tibia smábúta, til að græða inn
í holdflykkið. Það er einfalt mál. En öll
þessi fyrirhöfn með hcldflutninginn miðar
til þess, að úr nógu efni sé að moða, svo
að ekki kcmi kipringur og kyrkingur í alt
saman.
Þegar eitthvað gengur af af hönkinni er
ætíð hægt að rista hana og fletja, og græða
hana síðan við á sínum gamla stað.
Stundum þarf aftur og aftur að laga og
skera burtu fellingar og ójöfnur, rista upp
húðina cg flá, færa til fituvef o. s. írv.,
svo að sköpunin geti kallast harla góð!
Slíkt tekur tíma. Sumir sjúklingarnir
höfðu verið þarna í 4 ár og var enn eftir
að dedúa við þá á ýmsan hátt.
Þá var þessu næst annað gott, sem
Gillies haíði fundið, sem gafst sérlega vel.
Það var að festa Thiersch-pjötlur innan í
vestibulum oris, nefholi og nösum, með
samskonar deigi og tannlæknar nota til að
taka mót af tanngarði. Með þessu móti gat
hann fengið nasirnar sérlega vel lagaðar
og rúmgóðar rétt eins og guð hefði gert
þær.
Fleira mætti fjölyrða um, en eg hefi ekki
tíma.
Ekki má þó gleyma svæfingaraðferðinni.
Dr. Magill hafði þar fundið ýmsar nýjung-
ar, sem hann hefir skrifað um í Lancet, og
getið sér fyrir góðan orðstír.
Englendingar hafa lengi haft sérfræð-
inga til að svæfa. í fyrri skiftin, sem eg
hefi verið hér, voru. þessir kallar, svafn-
arnir, gamlir skröggar, gráhærðir, og mér
sýndist þeir venjulega sofa sjálfir vært
meðan sjúklingurinn svaf, og alt gekk
samt eins og í sögu.
Nú var þarna ungur maður svafnir, lag-
legur, óskeggjaður, gentleman up to date.
Hann svaf ekki, en hafði samt „devilish
good time“ — því alt svæfingarapparatið
gekk af sjálfu sér — dálítill snotur raf-
magnsmótor hélt í gangi sogdælu, sem
saug etergufu upp úr flösku, og þrýsti-
mælir og öryggisventill sáu. um, að að-
streymið yrði ekki um of. En síðan and-
aði sjúklingurinn gufunni inn um eina
gúmmípípu og út um aðra. Báðar pípurn-
ar lágu niður barkann, niður að bifurcatura
tracheæ. Sjúklingurinn var fyrst svæfður
primært með eter á venjulegan hátt, síðan
ýtti læknir með hjálp bronchoskops báðum
pípunum niður. Þetta gekk eins og að
drekka. Hér kom ekki fyrir, að sjúklingur-
inn fengi velgju eða seldi upp — og and-
litslitur var eðlilegur, því ásamt eterguf-
unni var dælt niður súrefni (eg gleymdi
að geta þess áðan).
Magill notar þessa svæfingaraðferð við
alla, sem svæfa þarf, (eg sá hana líka not-
aða við herniasjúkling). — Eg dáðist að
hvað þetta gekk fyrirhafnarlítið og þægi-
lega fyrir sjúklinginn, en Magill gat geng-
ið um gólf og skroppið við og við fram
fyrir til að fá sér reyk úr cigarettu. —
Sumar óperatíónir Gillies taka langan
tíma — alt að 4 tíma — og sefur sjúkling-
urinn allan þann tíma sér að meinlausu,
— það má ætíð bæta við súrefni, eða lífs-
anda, til að fjörga hann.
Eg hefi lengi ekki skemt mér eins vel