Dagblaðið Vísir - DV - 02.02.2007, Blaðsíða 50

„Þegar ég fékk Loga fyrst, hugs-
aði ég bara hvað ég væri heppin að
fá svona yndislegan strák í fangið,“
segir Ingibjörg E. Logadóttir, móðir
Loga Geirssonar. „Samband okkar
hefur alltaf verið mjög gott og hann
hefur alltaf verið mjög góður við mig.
Logi hefur alltaf verið skemmtilegur
strákur, með ákveðnar skoðanir sem
komu eiginlega í ljós þegar hann var
í vöggu. Hann hefur alltaf verið svo-
lítill grallari, eiginlega svolítill prakk-
ari en það kom mjög snemma í ljós
að hann var mjög ákveðinn.“
Ingibjörg segir Loga hafa mótast
mest af foreldrum sínum, sér og Geir
Hallsteinssyni, ömmum og afa og
eldri bræðrum:
„En ekki síst af frjálsræði og leik-
svæðinu í hrauninu í Hafnarfirði.
Sem unglingur var hann hress og
duglegur, ótrúlega metnaðargjarn
og alltaf að æfa sig.“
Þegar Ingibjörg er spurð hvort
hún hafi alið Loga á einhverju sér-
stöku fæði á æskuárunum svarar
hún umhugsunarlaust:
„Já, á Tröllamjöli...! – Nei, hann
ólst upp við að fá hollan og venjuleg-
an heimilismat. Eftirlætismaturinn
hans var lambakjöt og humar, en í
morgunmat fékk hann lýsi, hafra-
graut og kornflex til skiptis.“
Kann húsverkin en gerði góða
samninga
Kann hann eitthvað til heimilis-
verka?
„Já, svona aldeilis! Logi getur
þetta allt, straujað, ryksugað, skipt á
rúmum – en hann samdi alltaf ein-
hvern veginn þannig við mömmu
sína og systur að hann slapp við
verkin!“
Hvenær hefur þér fundist þú mest
ómissandi í lífi hans?
„Mér finnst alltaf að ég sé ómiss-
andi á einhvern hátt. Hann er jú
strákurinn minn.“
Virða skoðanir hvort annars
Ingibjörg fylgist með HM-leikjun-
um á skjánum í stofunni heima:
„Já, ég viðurkenni að ég er nú
frekar æst þegar ég fylgist með,
öskra reyndar aldrei, en stappa nið-
ur fótum!“
Og stekkur upp þegar mörkin eru
skoruð?
„Já, það geri ég!“
Ingibjörg segist vera í sambandi
við Loga annan hvern dag meðan
á keppninni stendur og viðurkenn-
ir að vissulega verði hún stundum
áhyggjufull ef hún sér hann detta eða
verða fyrir hnjaski.
„En nei, ég verð nú ekki brjál-
uð út í þá sem ýta við honum,“ seg-
ir hún aðspurð. „En ég er auðvitað
ekkert sátt við þá! Ég hugsa að það
sé einstaklingsbundið hvort strák-
unum þyki gott að hafa mæður sínar
viðstaddar á leikjum, en ég var síð-
ast viðstödd á stóru móti þegar Logi
varð Evrópumeistari með Lemgo.
Núna fylgist ég bara með gegnum
sjónvarpið.“
Þau mæðgin eru náin og Ingi-
björg segir þau geta hlegið sig mátt-
laus af litlu tilefni.
„Bestu stundirnar okkar eru
hérna heima... Ég tel að maður rækti
best samband við son sinn með því
að sýna traust, geta talað saman og
virt skoðanir hvort annars. Það hef-
ur reynst mér vel.“
Þeir eru „strákarnir okkar“ núna
– en breytist það þegar þeir koma
heim. Verður Logi þá bara strákur-
inn þinn?
„Ég held að þeir verði alltaf
„landsliðsstrákarnir okkar“, í blíðu
og stríðu. Þetta eru flottir strák-
ar sem skemmta okkur svo frábær-
lega... Ég er stolt yfir því þegar ég
heyri fólk tala um landsliðið sem
„strákana okkar“.“
annakristinedv.is
Ákveðinn og hláturmildur grallari
Strákarnir okkar
„Ég var uppgefin að koma þess-
um syni í heiminn!“ segir Ingigerð-
ur Gunnarsdóttir, Inga, móðir Ró-
berts Gunnarssonar. „En, hann var
bara fallegastur. Samskipti okkar
þegar hann var barn voru góð, hann
var alltaf eins og hugur manns, þótt
hann hafi vissulega reynt að komast
eins langt og hann gat með móður
sína án þess að brjóta nokkrar reglur!
Íþróttirnar mótuðu hann mest og um
leið og hann fór að standa í fæturna
var hann farinn á fótboltaæfingar
með föður sínum Gunnari Baldurs-
syni í Fylki. Fimm ára var hann far-
inn að æfa fótbolta með Fylki, síðan
handbolta og um tíma stundaði hann
báðar íþróttirnar í einu með góð-
um árangri. Eftir langa íhugun varð
handbolti fyrir valinu...“
Róbert Gunnarsson fékk sér hafra-
graut í upphafi dags þegar hann var
barn, en Fylkis-morgunmáltíðin átti
líka stóran sess í lífi hans:
„Hún samanstóð af kornflexi, rist-
uðu brauði með osti, appelsínusafa
og lýsi,“ segir Inga. „Upp á þennan
málsverð var boðið fyrir alla leiki og
mót. Það var eins konar athöfn og um
leið hjátrú, sem ekki mátti sleppa.
Vaninn og hefðin tóku því snemma
við í lífinu! En Róbert var líka mikill
sælkeri og alltaf til í að prófa eitthvað
nýtt. Á sex ára afmælisdegi sínum
borðaði hann upp úr rjómaskálinni
með bestu lyst! Skúffukaka var og er
ennþá eftirlætiskakan hans og þeg-
ar ég bakaði skúffuköku bauð hann
öllum í hverfinu í köku. Svo heldur
hann mikið upp á pítsu.“
Heimakær unglingur
Inga segir Róbert hafa verið þægi-
legan ungling, frekar heimakæran,
enda yfirleitt uppgefinn eftir allar æf-
ingarnar.
„Móðurinni til mikillar ánægju!“
bætir hún við hlæjandi. „Honum var
mjög umhugað um Clöru systur sína,
tók hana með á æfingar og til vina
sinna þegar hann var að passa hana.
Einhverju sinni tók hann Clöru með
sér á fótboltaæfingu og lofaði henni að
passa fyrsta vatnsbrúsann sem hann
hafði eignast. Að æfingu lokinni kom
hann að Clöru við að tyggja stútinn
á brúsanum, sem var þar með ónýt-
ur. En Róbert varð ekki reiður frekar
en nokkru sinni þegar hún átti í hlut,
hún mátti gera allt, sem aðrir hefðu
kannski ekki komist upp með. Þeim
var mjög umhugað hvoru um annað
og vildu alltaf vita hvar hitt var.“
Róbert fór aldrei á það stig að
skammast sín fyrir mömmu sína – að
minnsta kosti ekki þannig að Inga
tæki eftir.
„Nei, ég varð aldrei vör við að
hann skammaðist sín fyrir móð-
ur sína. Okkur samdi vel, höfðum
sameiginlegt áhugamál sem er tíska,
en það kemur til af því að ég er hár-
greiðslumeistari og allt snerist um
tísku. Hann tók þátt í sýningum og
við fórum oft í uppáhaldsbúðina
hans, Kormák og Skjöld – og auðvit-
að borgaði mamma og fékk stóran
koss fyrir. Það skipti engu máli hvar
við vorum stödd, Róbert hefur aldrei
farið í felur með hlýju sína. Hann er
einlægur og þakklátur.“
Mamman missir sig
Inga er hreinskilin þegar ég spyr
hana hvort hún missi sig aldrei úr
spenningi á leikjum.
„Jú, svona heldur betur! Við fjöl-
skyldan horfum á leikina með vin-
um og vandamönnum og það er
ævinlega mikil stemning og mikil eft-
irvænting. Ég er nú farin að þrosk-
ast og tek leikjunum með jafnaðar-
geði og líka því þegar Róbert skorar!
Og þó...“ bætir hún við brosandi. „Ég
verð að viðurkenna að ég segi með til-
þrifum: „JESS, Róbert, góður!“ Áður
var ég ekki svona spök. Ég átti það
til að ræða við dómarana og mætti
meira að segja stundum inn á völlinn
að ræða við þá! Það voru sett mörk
á mig: Ég mátti koma á leikina ef ég
missti mig ekki og hrópaði nafn hans
yfir Höllina. En ég missti mig iðulega,
enda er þetta holl og góð útrás!“
Inga segir örugglega einstaklings-
bundið hvort strákarnir vilji hafa for-
eldra sína á vellinum, en hún hafi nú
grun um að Róbert þyki ekki verra að
vita af fjölskyldunni uppi í stúku.
„Þetta er fyrsta stórmótið sem
ég kíki á og það er stórkostlegt að
finna andann sem ríkir innan veggja
íþróttahallanna – þvílík stemning! Ég
sendi Róberti hvatningar-SMS fyrir
alla leiki, hvort sem þeir eru innan-
lands eða utan.“
Birta í lífið
Þau mæðgin eru miklir vinir og
Inga segist vera afar stolt af stráknum
og stolt af að deila honum með þjóð-
inni.
„Róbert er stór og sterkur, í orðs-
ins fyllstu merkingu, samviskusam-
ur, athugull og laðar fólk að sér. Hann
er hvers manns hugljúfi og ég held
að hann komist ótrúlega langt á því.
Hann kappkostar að fólkinu í lífi hans
líði vel og heldur alltaf skopskyninu.“
Mæðginin deila áhugamálum,
hönnun, bókmenntum og áhuga á
leikhúsi og nú hefur bæst við birta í
líf þeirra.
„Birtan okkar, Birta, yndislega
dóttir Róberts, fæddist 27. september
2006. Ég dvaldi mikið hjá honum í
Þýskalandi í fyrra, þar sem hann býr,
og virkilega naut þeirra stunda. Róbert
er alinn upp við að annast heimilis-
verk, því þar sem ég var með fyrirtæki
og hann keppti í tveimur íþróttagrein-
um, komst ég ekki yfir að þvo af hon-
um, svo hann lærði snemma á þvotta-
vélina. Ég verð nú samt að viðurkenna
að ég dúlla við hann þegar hann kem-
ur heim til Íslands! Hann var sko alls
ekki hjálplegur við heimilisstörfin en
ég réði hann hins vegar sem skúring-
armann á góðum launum í fyrirtæk-
ið mitt. Kenndi honum að skúra alla
leið út í hornin og þótt honum finnist
nú betra að mamma hans straui skyrt-
urnar af honum, þá gerir hann það
listilega vel sjálfur.“
Þegar Inga er spurð hvenær henni
finnist hún mest ómissandi í lífi sonar
síns svarar hún:
„Það er þegar á reynir í lífi hans.
Þá er mikilvægast að vera til staðar og
gefa sér tíma. Það skiptir sköpum að
hlusta á börnin sín. Ég hef alltaf gef-
ið mér tíma til að spjalla við Róbert,
lagði frá mér önnur verk og það skipti
engu máli hvaða tími sólarhringsins
var. Tíminn með börnunum er stutt-
ur og mikilvægt að njóta hans.“
föstudagur 2. febrúar 200750 Helgarblað DV
Sælkeri með skopskyn
Margrét Sigfúsdóttir, skólameistari
Hússtjórnarskóla Reykjavíkur, er móð-
ir Sigfúsar Sigurðssonar. Hún ól strák-
inn sinn upp við góða siði og hollan
mat, gaf honum hafragraut og lýsi
í morgunmat, en líka stundum súr-
mjólk með all-bran og rúsínum.
„Ég kenndi honum húsverk og
hann er allgóður í að elda,“ segir Mar-
grét. „Þegar hann fæddist held ég að
ég hafi bara verið nákvæmlega eins og
aðrar mæður sem fá barn sitt í fang-
ið, ég hugsaði: „Mikið er hann yndis-
legur!“ Samskipti okkar Sigfúsar hafa
alltaf verið mjög góð. Hann var fyrir-
ferðarmikill strákur, en glaður og auð-
veldur í umgengni.“
Sannur vinur vina sinna
„Sigfús er hlýr og gefandi ungur
maður og hann er mikill vinur vina
sinna. En geri einhver eitthvað á hlut
hans eða hans nánustu, þá verður
minn maður allreiður!“
Áhugi Sigfúsar á handbolta hef-
ur alltaf verið mikill að sögn móður
hans, sem bendir á að nágranni þeirra
hafi haft þar sitt að segja:
„Geir Sveinsson átti heima í næsta
húsi við okkur og Sigfús leit mjög upp
til hans.
Stundum reið út í dómarana
Margrét segist telja að allar
mömmur hafi áhyggjur þegar strák-
arnir verða fyrir hnjaski.
„Ég held að allar mömmur upp-
lifi það að hafa áhyggjur þegar þær
sjá strákana detta, einhvern rekast
harkalega í þá og þar fram eftir götun-
um. Ég verð þó sjaldan reið út í þann
sem veldur, en á það til að verða fúl út
í dómarana, ef um brot hefur verið að
ræða og þeir dæma ekkert á það!“
Þótt Margrét sitji ekki á áhorfenda-
pöllum í Þýskalandi þessa dagana,
segist hún telja að strákunum þyki gott
að hafa stuðningsmenn á vellinum.
„Þá skiptir ekki höfuðmáli hvort
það er mamman eða einhver annar,
en það skiptir strákana máli að hafa
sem flesta stuðningsmenn liðsins á
vellinum. Við Sigfús tölum oft saman í
síma, en það sem skiptir Sigfús mestu
máli í lífinu er Alexander sonur hans,
fjölskyldan – og svo góður matur!“
Og um það hvernig best er að halda
góðum tengslum við uppkominn son
sinn segir Margrét:
„Það er að vera alltaf til staðar, tala
saman, eiga trúnað hvort annars og
vináttu. Það skiptir mig mestu að fá
stórt knús frá honum og bestu stund-
irnar okkar eigum við saman heima.
Ég er óskaplega stolt af honum syni
mínum. Sigfús verður alltaf Sigfús,
strákur sem gefur gott knús og fær
fólk til að hlæja.“
Strákur sem
gefur stórt knús