Dagblaðið Vísir - DV - 02.02.2007, Blaðsíða 49

Þegar Karen Christensen fékk son-
inn Snorra Stein í fangið nýfæddan
segist hún fyrst og fremst hafa fyllst
þakklæti yfir því að vera með heil-
brigt barn í fanginu.
„Samskipti okkar Snorra Steins
hafa alltaf verið mjög góð. Hann er
líflegur og duglegur strákur, sem
fjölskyldan og handboltaumhverfið
mótaði. Hann var líka góður ungling-
ur og ég veit ekki til þess að hann hafi
skammast sín fyrir mömmu sína!“
segir Karen. „Hann byrjaði mjög
snemma að æfa handbolta og ég hef
fylgt honum eftir eins og kostur er og
farið á eins marga leiki og mér hefur
verið unnt.“
Karen var á HM í Þýskalandi, þar
sem hún fylgdist með undanriðli og
milliriðli, en síðustu leiki horfði hún á
í sjónvarpinu heima í stofu með fjöl-
skyldunni en segist aldrei verða æst.
„Það er hluti af leiknum að strák-
arnir detti eða eitthvert hnjask verði,“
segir hún. „Það þýðir lítið að verða
reiður út í leikmenn eða dómara,
þetta er bara hluti þess að taka þátt í
handboltaleikjum. Ég hugsa að flest-
um strákanna þyki bara gott að hafa
einhvern úr fjölskyldunni á áhorf-
endabekkjum því allur stuðningur er
jákvæður. Ég er mjög sátt við að þjóð-
in skuli öll eigna sér þessa stráka og
kalla þá „strákana sína“.“
Kann vel til heimilisverka
Karen segist hafa fylgst með syni
sínum á öllum stórum mótum og þeg-
ar hún er spurð hvað þau eigi einkum
sameiginlegt svarar hún:
„Gott jarðsamband! Allar sam-
verustundir okkar eru góðar, ég get
ekki tiltekið einhvern sérstakan stað
eða stund þar sem okkur líður best
saman.“
Snorri Steinn er alinn upp á holl-
um og næringarríkum mat, borðaði
einkum morgunkorn í morgunmat
og þegar ég spyr Karenu hvort hún
hafi kennt honum heimilisstörf svar-
ar hún að bragði:
„Kennt og kennt ekki... Hann
kann vel til heimilisverka og sinnir
þeim öllum í dag.“
Og spurningunni um hvernig best
er að rækta samband við uppkominn
son svarar Karen:
„Með því að vera til staðar.“

„Ég fór á nánast alla leiki sem
hann tók þátt í,“ segir hún. „Ég sleppti
reyndar einum leik í desember eitt-
hvert árið og fór á jólatónleika. Hann
er enn að minnast á það...!“
Þegar mamman er ekki í höllinni
sjálfri á leikjum, fylgist hún með leikj-
unum í sjónvarpinu.
„Fjölskyldan og vinir okkar horfa
gjarnan saman á leikina og ég er yfir-
leitt mjög róleg – ásýndar að minnsta
kosti! Svo koma svona ósjálfráðar
hreyfingar og bofs annað slagið!“
Þau mæðgin eru í góðu sambandi
og hringja oft hvort í annað.
„Ég þarf að vita um meiðsli og
slíkt, það er í eðli mæðra,“ segir hún
og brosir. „Við hringjumst þó yfirleitt
ekki á á leikdegi því þá veit ég að ein-
beitingin þarf að vera í lagi og vil ekki
trufla.“
Hefurðu áhyggjur þegar þú sérð
hann detta og slíkt?
„Ó, já, mikil ósköp! Ef ekki ég, hver
þá?!“
Verðurðu aldrei brjáluð út í þá
sem hrinda honum?!
„Nei, ég get ekki sagt það – þetta er
allt hluti af leiknum og ég vil ekki trúa
því að neinn geri svona viljandi!“
Þrif á baði sérgrein Guðjóns
Vals
Hún segir strákinn hafa það frá sér
að vera fyrirferðarmikill og ákveðinn,
þurfa öryggi og hafa allt á hreinu.
„Bestu stundirnar okkar eru á
spjalli við eldhúsborðið heima,“ seg-
ir hún.
Sem leiðir talið að matarvenjum
stráksins, sem Guðrún Ína segir hafa
verið frekar matvandan dreng sem
hún gaf allan venjulegan heimilis-
mat.
„Eftirlætismaturinn hans er ný
ýsa, kartöflur og rúgbrauð, læri, hakk
og spaghettí – og svo „súkkulaði-
kakan hennar mömmu“. Á morgn-
ana fékk hann oftast hafragraut og
morgunkorn – en ristað brauð með
rabbabarasultu og kókómalt er enn í
uppáhaldi.“
Kenndirðu honum húsverk? Kann
hann að strauja, ryksuga, skipta á
rúmum...?
„Hér er spurt um viðkvæman hlut!
Hann kann þetta allt saman nema
kannski að strauja, en þrif á baði er
hans sérgrein eða var kannski frekar
þar sem mér skilst að ég hafi ofgert
honum í því verki!“
Hvernig finnst þér Guðjón Valur
vera sem fullorðinn einstaklingur?
„Svar við svona spurningu verð-
ur hvorki kalt mat né hlutlaust, en
í mínum huga er hann mikill fjöl-
skyldumaður, hlý persóna, hógvær,
hreinskilinn, má í raun ekkert aumt
sjá, er greiðvikinn og svo alveg rosa-
lega stundvís.“
Hvernig tilfinning er að eiga son
sem öll þjóðin eignar sér í nokkurn
tíma á nokkurra ára fresti? Ertu af-
brýðisöm eða stolt?
„Fyrst og fremst stolt!“
Þeir eru strákarnir okkar núna, en
eftir HM verður hann ...
„Strákurinn minn!“
Hvenær hefur þér fundist þú mest
ómissandi í lífi hans?
„Þegar hann var barn og þurfti
leiðsögn og stuðning. Það heitir víst
uppeldi – sem ég vona að hafi skilað
sér í heilsteyptum og hamingjusöm-
um einstaklingi. Það var mitt hlut-
verk.“
Hvernig ræktar maður vináttu-
samband við uppkominn son sinn?
„Með því að vera góður við
tengdadótturina! – nei smá grín – en
að því slepptu þá þarf maður fyrst og
fremst að gera sér grein fyrir að barn-
ið manns verður fullorðið og þá er
um að gera að treysta því og vera ekki
með afskiptasemi heldur ræða sam-
an eins og fullorðið fólk.“
DV Helgarblað föstudagur 2. febrúar 2007 49
Framhald á
næstu síðu
Strákarnir okkar
Við köllum þá „strákana okkar“, öskrum og hoppum af gleði
þegar vel gengur og tárumst þegar þeir tapa. Við vitum að þeir
eru góðir í handbolta, en vitum ekkert um hvað þeim þótti best
að fá í morgunmat, hvort þeir hafi verið góðir unglingar og
hvort þeir kunni að skúra og strauja. Sex stoltar mömmur
sögðu Önnu Kristine ýmislegt um strákana sína.
Strákur í góðu
jarðsambandi
Greiðvikinn, hlýr og rosalega stundvís
Margrét Bárðardóttir, mamma Markúsar Mána Michaelssonar:
„Ég var einstæð móðir um tíma og beið alltaf eftir unglinga-
vandamálunum en þau komu aldrei! Í kringum tíu ára aldurinn
vildi hann ekki að ég kæmi að horfa á hann keppa í fótbolta...“
Margrét Sigfúsdóttir, mamma Sigfúsar Sigurðssonar:
„sigfús er hlýr og gefandi ungur maður sem er mikill vinur vina
sinna. en geri einhver eitthvað á hlut hans eða hans nánustu, þá
verður minn maður allreiður!“
Ingigerður Gunnarsdóttir, Inga, mamma Róberts Gunnarssonar:
„Ég átti það til að ræða við dómarana og mætti meira að segja
stundum inn á völlinn að ræða við þá! Það voru sett á mig mörk.
Ég má ekki missa mig eða hrópa nafn róberts yfir Höllina!“
DV MYND StefáN