Læknablaðið - 15.05.1987, Side 39

LÆKNABLAÐIÐ
173
sem eru bæði dýrari og óöruggari. Þessu verður
að kippa í lag.
Stefán Þórarinsson: Rétt er að hafa í huga að á
Austurlandi erum við með mörg stór
einmenningshéruð sem eru undirmönnuð. Nefna
má Vopnafjörð, þar sem búa 1100 manns á stóru
svæði. Þurfi að komast á sjúkrahús yfir veturinn
er landleiðin oftar en ekki ófær og þá þarf að
reiða sig á flug. Á Vopnafirði er einn læknir og
hann þarf iðulega að hjálpa til á Þórshöfn sem er
annað einmenningshérað en í öðrum landshluta.
Nýlega fengum við annan lækni í
Eskifjarðarhérað, sem er nærri 2000 manna
hérað. Áður var það talið eins manns starf að
sinna því nótt sem dag, allan ársins hring.
Fáskrúðsfjörður er sömuleiðis allt of stórt hérað
til þess að hægt sé fyrir einn mann að halda þar
uppi stöðugri þjónustu.
Djúpavogsumdæmi er að vísu ekki mjög
fjölmennt hérað en þar er mikið land undir og
tekur iðulega um einn og hálfan klukkutíma að
keyra á milli staða innan sveitar, að minnsta kosti
ef eitthvað er að veðri.
Og á Höfn eru tveir læknar með um 2000 manns
og gríðarlegar sveiflur vegna vertíðarfólks.
Allir þessir staðir eru landfræðilega einangraðir,
og læknarnir verða að kljást við miklu fleira
heldur en þeir þyrftu í þéttbýli. Þeir fá ekki heldur
neina aðstoð frá öðrum í sambandi við vaktir og
þeir komast ekki í nám nema með meiriháttar
fyrirhöfn. Allir sem hafa unnið svona vita, að
afleysari og afleysari eru tvennt ólíkt. Stundum er
ekki nema hálft gagn af því að fá afleysara,
helmingurinn af vandamálinu og vel það bíður
við heimkomu.
Það verður einfaldlega að gera mun betur við
þessi héruð en fólksfjöldi segir til um. Við verðum
að horfast i augu við það, að venjuleg
Reykjavíkurviðmið gilda ekki hér. Og þetta starf
stendur og fellur með læknunum. Ef þeir sitja
lengi þá verða framfarir og uppbygging í
heilbrigðisþjónustunni. En sé stöðugt flökt á
læknum, þá leiðir það til stöðnunar og jafnvel
afturfarar og það bitnar líka á öðru starfsfólki.
HVAÐA ÞJÓNUSTUSKYLDA ER FRÁ
HEILSUGÆSLUSTÖÐVUNUM Á
AUSTURLANDI?
Stefán Þórarínsson: Læknir á Vopnafirði sinnir
Bakkfirðingum, og þar með öllu
Bakkaflóasvæðinu. Þar er að komast í gagnið lítil
móttaka í skólahúsi. Egilsstaðalæknar sinna
Borgarfirði. Þeir fara þangað einu sinni í viku og
hafa þar jafn mikið stofuframboð og uppi á
Egilsstöðum, miðað við höfðatölu. Á Eskifirði
sinna læknar Reyðarfirði, en eftir að tveir læknar
komu þangað og eftir að húsakostur rís þá verður
þjónustan væntanlega sambærileg á báðum
stöðum.
Fáskrúðsfjarðarlæknir fer á Stöðvarfjörð tvisvar
i viku og Djúpavogslæknir fer til Breiðdalsvíkur
tvisvar í viku.
Læknar á Höfn fara í Öræfi aðra hvora viku,
þannig að það er mikið um ferðalög innan
fjórðungsins.
HVERNIG GENGUR AÐ FÁ SÉRÞJÁLFAÐ
STARFSFÓLK?
Guðrún Sigurðardóttir: Það vantar meira af
menntuðu starfsfólki, sérstaklega sjúkraliðum og
hjúkrunarfræðingum.
Úti á landsbyggðinni er slegist um hvern einasta
starfsmann og má segja að uppboðsmarkaður sé í
gangi, sá sem býður best fær starfsmanninn.
Fjórðungssjúkrahúsið í Neskaupstað hefur ekki
boðið gull og græna skóga og getur það ekki. En
við höfum reynt að útvega starfsmönnum
húsnæði og gera eins vel við þá og hægt er. Þótt
sjúkrahúsið vanti hjúkrunarfræðinga, þá hefur
það samt aldrei verið eins vel mannað og nú.
Að undanförnu hefur einnig gengið betur en áður
að ráða sjúkraliða til starfa, þótt Iangt sé í land
með að ástandið geti talist gott. Það er ekki
heldur við góðu að búast, þegar svo er komið að
enginn fer lengur í þetta nám, það er ekki lengur
eftirsóknarvert. Sjúkraliðastarfið er erfitt, því
fylgir mikil vinna og það er illa launað, þannig að
það er ekkert bjart framundan í þeim efnum.
Það bjartasta sem við sjáum framundan hér í
Neskaupstað er að hér er risinn verkmenntaskóli
og samkvæmt áætlun á að verða þar
sjúkraliðabraut. Það verða engin vandkvæði á
því að mennta þá sem vilja fara í þennan skóla, en
launakjörin verða að breytast til þess að fólk hafi
áhuga fyrir því.
Óskar Reykdalsson: Á Fáskrúðsfirði er bæði
ritari og hjúkrunarfræðingur og starfsstúlka í
apóteki á heilsugæslustöðinni. Þessar konur hafa
starfað lengi. Hjúkrunarfræðingurinn í þrjú ár og
hinar í 10-15 ár.
Við höfum haft sjúkraþjálfara sem nú er hættur
og er það bagalegt. Einnig er full ástæða til að fá