Læknablaðið - 15.09.1987, Qupperneq 10

256
LÆKNABLAÐIÐ
9. grein
Heimilt er embættislausum læknum að setjast að
hvar sem vera skal. Hafi læknir gegnt
aðstoðarlæknisstörfum fyrir annan, verið
staðgöngumaður hans (amanuensis) eða settur í
héraðið áður en það var veitt, þá skal hann ekki
setjast þar að sem læknir, fyr en að minnsta kosti
eitt ár er liðið frá því hann dvaldi þar. Forðast
skal hann og að rýra á nokkurn hátt álit læknis
þess, er hann starfaði fyrir.
Skylt er lækni, sem ætlar að setjast að í héraði
annars læknis eða lækna, að skýra þeim frá
fyrirætlunum sínum, og tala við þá svo fljótt sem
því verður við komið. Heimilt er læknum þeim,
sem fyrir eru, að skjóta málinu til gerðardóms, ef
sérstakar ástæður eru fyrir hendi, sem orka
tvímælis um það, að búseta nýja læknisins sé í
samræmi við drengilega framkomu milli lækna.
10. grein
Ágreiningi um læknamál milli lækna, sem eigi
verður jafnaður á annan hátt, skal skjóta til
gerðardóms. í gerðardómi sitja 5 menn. Einn kýs
læknadeild Háskólans, annan Læknafélag
Reykjavíkur. Þessir menn eru kosnir til tveggja
ára. Landlæknir er hinn þriðji. Hann er formaður
dómsins. Þá kýs hver málspartur einn lækni úr
flokki þeirra, er hafa undirskrifað reglur þessar.
Læknafélag Reykjavíkur og læknadeild
háskólans kjósa tvo varamenn í gerðadóm til
tveggja ára. Þeir taka sæti í dómnum, ef dómara
er rutt eða hann er forfallaður. Allar kærur og
erindi gerðardóms sendist formanni. Fari
annarhvor málspartur fram á það, hefir hann rétt
til að ryðja einum hinna föstu dómenda úr
dómnum. Tekur þá varamaður sæti i hans stað,
er dómurinn kveður til þess.
Gerðardómur hefir rétt til þess að stefna báðum
málspörtum fyrir sig. Þeir geta krafist þess að það
sé gert. Ferðir sinar kosta þeir sjálfir, svo og
þeirra dómenda, sem þeir hafa kosið, ef þeir búa
utan Reykjavíkur.
Gerðardómur hefir rétt til að vísa þeim málum frá
sér, sem hann telur að leggja skuli fyrir dómstóla.
Hann skal hafa lagt dóm á hvert mál, er hann
tekur til meðferðar, innan misseris frá því
málspartar höfðu kosið dómendur.
Nú kýs annar málspartur engan í dóm, og skulu
þá hinir dómendur tilnefna dómara fyrir hans
hönd.
Allir, sem ritað hafa undir reglur þessar skulu
skyldir að hlíta úrskurði gerðardóms.
11. grein
Þeir læknar, sem í nokkru verulegu brjóta reglur
þessar, fara á mis við þau hlunnindi, sem talin er
í 7. og 8. gr.
Endurskoðun Codex hófst 1938 og Iauk 1944 og
voru þá settar eftirfarandi siðareglur:
CODEX ETHICUS L.í
Reglur þessar eru settar af L.í og samþykktar á
aðalfundi þess. Gilda þær fyrir alla meðlimi
félagsins.
1. grein
Læknum er ósæmilegt allt niðrandi tal um
lækningar stéttarbræðra sinna, nema við lækna
eina, en einkum þó í viðurvist sjúklinga og
vandamanna þeirra. Ef ástæður þykja til
aðfinnslu út af lækningum stéttarbróður (t.d.
misnotkun deyfilyfja og annað lækningastarf
líklegt til að vinna mein, brot gegn ákvæðum 2.
greinar o.s.frv.) ber að snúa sér til stjórnar L.í.
2. grein
Enginn læknir má viðhafa gyllingar á sér eða
sinni lækningastarfsemi í auglýsingum,
blaðagreinum, ritgerðum, fyrirlestrum,
útvarpserindum, viðtölum, vottorðum né öðru í
því skyni að sýna yfirburði sína yfir aðra lækna.
Viðtöl, fyrirlestrar, útvarpserindi og ritgerðir í
blöðum eða tímaritum um læknisfræðileg efni
skulu orðuð þannig, að þau beri engan blæ af
persónulegu skrumi. Þakkarávörp og því um líkt
skulu læknar forðast eftir megni. Ekki mega þeir
gefa loforð um undralækningar né gefa í skyn að
þeir þekki lyf eða læknisaðgerðir, sem öðrum
læknum séu ekki kunnar. Ekki mega þeir heldur
nota ónauðsynlegar og dýrar lækningaaðferðir,
sem ætla mætti að væru fremur gerðar lækninum
til hagsmuna en sjúklingum hans.
3. grein
Læknar skulu engan þátt taka í áskorunum frá
almenningi viðvíkjandi veitingu embætta eða því,
að læknar setjist að í ákveðnum stað, hvort þeir
sjálfir eiga hlut að máli eða aðrir. Nú verður
læknir þess var, að slíkar áskoranir séu í
undirbúningi, og skal hann þá, sé um hann
sjálfan að ræða, beita áhrifum sínum til þess, að
slíkt verði látið niður falla.
4. grein
Ef læknir er sóttur til sjúklings sem er undir hendi
annars læknis, eða hefir ákveðinn heimilislækni,
þá skal hann aðeins gera það, sem brýn nauðsyn