Læknablaðið - 15.09.1987, Síða 13

LÆKNABLAÐIÐ
259
sem sendi sjúklinginn, í té skýrslu um rannsóknir
sinar og/eða meðferð. Nú álítur hann, að
sjúklingurinn þarfnist athugunar eða meðferðar
annars sérmenntaðs læknis, og skal hann þá skýra
lækni sjúklingsins frá því.
Sérmenntuðum lækni, sem stundar aðsendan
sjúkling á sjúkrahúsi, ber að sjá svo um, að
heimilislækni séu sendar skýrslur um rannsókn
sjúklingsins, sjúkdómsgreiningu og meðferð;
einnig leiðbeiningar um framhaldsmeðferð, ef
hennar er þörf.
Læknir, sem sinnt hefur sjúklingum annars
læknis vegna forfalla eða fjarvista, skal vísa þeim
aftur til síns læknis að staðgöngutíma liðnum.
10. grein
Lækni er skylt að forðast af fremsta megni að
hafast nokkuð að, er veikt gæti trúnaðarsamband
hans við sjúklinga.
Honum er óheimilt að ljóstra upp einkamálum,
sem sjúklingar hafa skýrt honum frá eða hann
hefur fengið vitneskju um í starfi sínu, nema með
samþykki sjúklings, eftir úrskurði eða samkvæmt
lagaboði.
Lækni ber að skylda starfslið sitt til að gæta
fyllstu þagmælsku um allt, er varðar sjúklinga
hans.
11. grein
Rétt er, að læknar haldi til haga skýrslum og
minnisblöðum (spjaldskrá) varðandi mikilvægar
rannsóknir, aðgerðir og slys, eða annað, sem
skipt getur máli í samskiptum við sjúklinga eða
aðra aðilja síðar. Um afhendingu slíkra plagga fer
eftir reglum 10. og 12. greinar.
12. grein
Lækni ber að vanda til vottorða og skýrslugerðar.
Honum hlýðir að votta óvilhallt það eitt, sem
máli skiptir og hann hefur sannfærzt um af eigin
raun eða getur fært sönnur á.
Læknir, sem vísvitandi semur eða undirritar rangt
eða villandi vottorð eða greinargerð, er sekur um
misferli.
Læknir má ekki láta af hendi vottorð eða skýrslu
um sjúkling án samþykkis hans eða nánustu
vandamanna, sé hann sjálfur ekki fær, nema lög
eða úrskurður bjóði svo.
Á vottorð, sem ekki eiga að fara til lækna,
heilbrigðisstofnana eða tryggingastofnana, skal
ekki skrá sjúkdómsgreiningu.
Fyrir dómi hlýðir lækni ekki, án úrskurðar
dómara, að leggja fram sjúkraskýrslur máli sínu
til sönnunar. Hins vegar getur sjúklingur krafizt
þess, að skýrsla um hann sé lögð fram.
13. grein
Lækni er skylt að auðsýna stéttarbróður
drengskap og háttvísi jafnt í viðtali sem umtali,
ráðum sem gerðum.
Öll gagnrýni á þekkingu eða læknisstörfum
stéttarbróður er ósæmileg nema við lækni einn.
Lækni er ósæmandi að vera í vitorði um
ráðstafanir, sem fyrirsjáanlega leiða til skerðingar
á atvinnuöryggi annars læknis, nema slíkar
ráðstafanir verði að teljast nauðsynlegar.
Lækni er ósæmandi að synja starfsbróður um
nauðsynlega aðstoð við aðkallandi læknisverk.
14. grein
Ef læknir telur ástæðu til íhlutunar vegna
misferlis í starfi stéttarbróður, skal hann snúa sér
til landlæknis og stjórnar L.í.
15. grein
Læknis má ekki lokka til sín sjúklinga frá
stéttarbræðrum sínum. Enginn læknir má taka að
sér læknisstörf fyrir minna endurgjald en aðrir
læknar, sem gegna sams konar störfum í því
byggðarlagi. Heimilt er þó að veita efnalitlum
sjúklingum læknishjálp án endurgjalds, ef það er
gert með vitund og samþykki hlutaðeigandi
heimilislækna.
Nú er læknir, annar en heimilislæknir, sóttur í
viðlögum til sjúklings, og skal hann þá einungis
gera það, sem brýn nauðsyn krefur, enda skýri
hann heimilislækni frá því.
16. grein
Allir læknar, konur þeirra, ekkjur og ófullveðja
börn eiga rétt á ókeypis læknishjálp af hendi þess
læknis, sem hinn sjúki kýs sér. Þurfi læknir þess
vegna að takast ferð á hendur, skal honum séð
fyrir ókeypis flutningi, en útlagður
ferðakostnaður skal endurgreiddur. Heimilt er
lækni að þiggja eitthvert endurgjald, ef sá, sem
hjálpar nýtur, krefst þess.
17. grein
Ef sérmenntaður læknir vinnur læknisverk utan
sérgreinar sinnar, vinnur hann það sem almennur
læknir og ber honum að taka gjald samkvæmt
því.
Sérmenntuðum lækni hlýðir að fara sem minnst
út fyrir það verksvið, sem sérfræðiviðurkenning
hans tekur til.