Læknablaðið - 15.09.1987, Qupperneq 14

260
LÆKNABLAÐIÐ
18. grein
Lækni er ósæmandi að framkvæma skoðun eða
aðgerð á sjúklingi eða þungaðri konu í samvinnu
við aðra en lækna eða þá, sem heimilað er að
vinna slík verk.
Lækni er óheimilt að leyfa nokkrum, sem hefur
ekki tilskilda kunnáttu, að framkvæma eiginleg
læknisverk í sinn stað (sbr. þó 4.gr. laga nr.
47/1932). Ekki má hann heldur liðsinna neinum í
því að villa heimildir á lækningakunnáttu sinni.
19. grein
Lækni er ósæmandi að vekja á sér ótilhlýðilega
athygli eða gefa í skyn yfirburði sína yfir aðra
lækna með þvi að hampa eða láta hampa
menntun sinni, þekkingu, hæfni, afrekum eða
vinsældum, hvort heldur í auglýsingum,
viðtölum, blaðagreinum, ritgerðum, fyrirlestrum,
útvarpserindum, sjónvarpi eða á annan hátt.
20. grein
Lækni hlýðir ekki að eiga hlut að áskorunum frá
almenningi varðandi veitingu læknisembættis eða
til að hafa áhrif á ákvörðun læknis um að setjast
að á tilteknum stað, hvort sem um er að ræða
sjálfan hann eða annan. Nú verður læknir þess
var, að slík áskorun er á döfinni, og skal hann þá,
ef um hann sjálfan er að ræða, beita sér fyrir, að
slíkt verði látið niður falla.
21. grein
Heimilt er embættislausum lækni að setjast að,
hvar sem hann kýs, nema öðru vísi verði ákveðið
í lögum félagsins. Hafi læknir gegnt
aðstoðarlæknisstörfum fyrir annan, verið
staðgöngumaður hans eða settur í héraði, áður en
það var veitt, skal hann ekki setjast þar að sem
læknir fyrr en eftir tvöfalt lengri tíma en hann
starfaði í héraðinu, nema með samþykki læknis
eða lækna, sem þar eru fyrir. Aldrei skal þó þessi
biðtími vera lengri en 2 ár og getur stjóm L.í.
stytt biðtímann, eða jafnvel veitt undanþágu frá
honum með öllu, ef hún er á einu máli um það.
Skylt er lækni, sem hyggst setjast að í héraði, þar
sem annar læknir eða læknar eru fyrir, að skýra
þeim frá fyrirætlun sinni svo fljótt sem því verður
við komið. Orki tvímælis, að búseta þessa
aðkomandi læknis sé í samræmi við reglur um
drengilega framkomu, er læknum þeim, sem fyrir
eru, heimilt að skjóta málinu til stjórnar L.í. eða
til gerðardóms.
22. grein
Lækni, sem ræður sig til læknisstarfa, ber að
gæta þess, að ráðning hans sé samkvæmt
samningi eða samþykktum, sem L.í. viðurkennir.
23. grein
Læknir má ekki gefa kost á sér til stöðu, ef stjórn
L.í. hefur ráðið félagsmönnum frá að sækja um
hana.
24. grein
Læknum ber að kynna sér og virða lög, reglur og
samninga, sem læknastéttin hefur viðurkennt.
25. grein
Lækni hlýðir ekki að fást við fésýslu, sem kynni
að reynast eða sýnast tengd samskiptum hans við
sjúklinga. Lækni er óheimilt, að nota
ónauðsynlegar og dýrar lækningaaðferðir, sem
eru líklegri til að vera lækninum í hag en
sjúklingnum til gagns.
26. grein
Lækni hlýðir að birta nýjungar í fræðigrein sinni
með mikilli gát. Hann má ekki gefa fyrirheit um
undralækningar né heldur gefa í skyn, að honum
séu kunn lyf eða lækningaaðferðir, sem séu ekki á
vitorði lækna almennt.
27. grein
Lækni hlýðir að gæta fyllstu varfærni í
ummælum og íhuga ábyrgð sína i því efni, hvort
heldur hann ræðir við einstakling eða á
almennum vettvangi. Hvers konar fullyrðingar,
studdar ófullnægjandi eða alls engum rökum, eru
lækni ósæmandi.
Einnig ber lækni að hafa fyrirvara, er hann
dæmir horfur, svo sem batahorfur, eftir
tölfræðilegum líkum.
28. grein
Gerðardómur úrskurðar ágreiningsmál, sem
kunna að risa milli lækna eða milli læknis og
læknafélags og varða Codex Ethicus, verði þau
eigi jöfnuð á annan hátt. Sami gerðardómur
úrskurðar einnig mál, sem til hans er skotið
samkvæmt 19.gr. laga L.í. frá 26. júní 1965 og
varða bein eða óbein brot á nefndum lögum eða
lögum aðildarfélaga L.í.
Úrskurðum gerðadóms verður ekki áfrýjað, en
vísað getur hann frá sér þeim málum, sem hann
telur sér óviðkomandi eða álítur, að vísa beri til
almennra dómstóla
í gerðardómi sitja fimm menn. Einn kýs
læknadeild Háskólans, og er hann formaður
dómsins. Tvo kýs Læknafélag íslands á hverjum
aðalfundi, og skal annar þeirra vera