Innsýn - 01.04.1976, Blaðsíða 11

11
notum seinna ílífinu. Einhver misbrestur
virðist þó á því.
í söfnuðum, líka fámennum söfnuð-
um, er nauðsynlegt að hafa reglur. Þetta
sáu forfeður okkar. Meðal annarra sá
James White mikilvægi þess og sýndi
fljótt fram á þá staðreynd að vel skipu-
lögð starfsemi bar meiri árangur, en
þegar hver pukrast í sínu horni (Sjáið
Review and Herald 1854—6). Með regl-
um á ég við það sem nefnt er “Working
Policies", þ.e. starfsreglur (reglur sem
gilda um safnaðarmeðlimi og söfnuði.
Auk þess reglur sem lúta að stjórnskip-
un, skiptingu valds og dreifingu), en
ekki reglur sem gilda eiga um skipti milli
Guðs og manna. Þær reglur setur Guð
einn, þó ýmsir vilji reyna að fara inn á
það svið (sbr. klæðnað, skartgripi o.fl ).
Þó ég hafi ekki lifað í mörg ár, hef ég
samt sem áður séð mörg dæmi þess,
bæði hér á landi sem erlendis að reglur
þessar eru fremur fáum mönnum kunn-
ar. Verður það til þess að þeir sem
reglurnar kunna, ráða lögum og lýðum,
en hinum, eftir að hafa reynt að hafa
áhrif á gang mála árangurslaust, leiðist
leikurinn (því það er ekkert gaman að
vera með í leik þar sem maður þekkir
ekki reglurnar) og missa áhugann á
hinni beinu starfsemi safnaðanna. Þetta,
meira en nokkuð annað, tel ég vera
orsök hinnar dræmu þátttöku safnaðar-
meðlima í mörgum, annars ágætum,
áætlunum.
Ég legg því til að við hér heima
göngum á undan með góðu fordæmi,
einföldum reglur safnaðarins og gerum
þæröllum kunnar.
P.s. Um hugmyndir mínar varðandi ein-
földun reglna þessara mun ég rita aðra
grein síðar, ef tækifæri gefst.
SKYNSEMISTRÚIN
Á veitingastað sátu þrír ungir menn
og töluðu saman. Segir þá einn þeirra:
“Ég trúi því, sem ég skil og engu öðru.“
“Já, sama segi ég,“ sögðu báðir hinir.
Nálægt þeim sat gamall maður, sem
heyrt hafði tal þeirra. Hann flutti stól
sinn nær þeim og segir: “Má ég segja
ykkur, ungu herrar, ferðasöguna mína í
dag." Þvíjátuðu hinir.
“Ég fór með járnbrautinni og sá
nokkrar gæsir, sem voru að kroppa
gras. Trúið þér því?“
“Já,“ sögðu allir þrír ungu mennirnir.
“Seinna sá ég nokkrar kýr og sauð-
kindur, sem líka kroppuðu gras. Trúið
þér því?“
"Já,“ sögðu hinir.
“Og seinast sá ég hesta, sem bitu
gras. Trúið þér því?“
“Já,“ sögðu hinir.
“Ég sá að það voru fjaðrir á gæsun-
um, ull á sauðkindunum og sterkt fax—
og taglhár á hestunum. Trúið þér því?“
“Já,“ auðvitað trúum við því segja
hinir.
“Gott er það, að þið trúið þessu, en
getið þið nú sagt mér: Hvernig stendurá
því, að nokkuð af grasinu, sem gæsirnar
átu, verður að fjöðrum, og nokkuð af
samskonar grasi, sem sauðkindurnar
átu, verður að fínum hárum, sem í einu
orði er ull. Og nokkuð af grasinu, sem
kýrnar átu, verður að stuttum, þéttum
hárum. Og dálítíð af grasinu, sem hest-
urinn át verður að löngum og sterkum
hárum í faxi og tagli hans?“
Hinir gátu engu svarað og gengu
sneyptir burt.
Höfundurókunnur.