Kjarninn - 31.10.2013, Blaðsíða 67

03/03 kjarninn Bílar
voru öll búin rafmótor, sem fengu afl sitt frá þremur
gas túrbínum (þotuhreyflum) sem staðsettir voru á öftustu
vögnum lestarinnar. Samtals gátu vélarnar orkað 3.510 hest-
öflum og þeytt þessu risavaxna ferlíki áfram á rúmlega 30
km hraða á klukkustund.
Af 450 tonna hámarksþyngd farartækisins voru 300 tonn
eigin þyngd og gat það því borið allt að 150 tonn. Með fulla
eldsneytistanka var drægnin um 600 km, en gert var ráð
fyrir að bæta mætti við eldsneytisgeymum og jafnframt fleiri
vagneiningum. Í raun var lestin hönnuð til að vera endalaust
löng, þar eð hver vagn var með drifhjólum.
Eitt vandamál sem hönnuðir Mark II sáu fyrir var að
erfitt yrði að stýra henni, því vagnarnir leituðust við að elta
„togvagninn“ í beinni línu eftir að hann hafði tekið krappa
beygju. Því var hægt að beygja öllum hjólum lestarinnar,
stjórnboð frá fremsta vagni sáu til þess að síðari vagnar
beygðu á réttum stöðum og allt gekk snurðulaust.
Dekkin sem héldu mannvirkinu ofan jarðar voru rúmir
þrír metrar á hæð, stýrishúsið þremur betur.
Dapurleg örlög
Eins og margar mannsins ætlanir hlaut þetta einstaka tæki
dapurleg örlög þegar smíðinni lauk. Þegar það var afhent
hernum til prófunar og æfinga í febrúar árið 1962 hafði flug-
iðnaðurinn fætt af sér öflugar flutningaþyrlur og þörfin fyrir
utanvega flutningalest eins og Mark II gufaði upp í snatri.
Þrátt fyrir að prófanir gæfu góða raun var lestin aldrei notuð
í hernaði og dagaði brátt uppi með öðru yfirgefnu hernaðar-
skrani í Arizona-eyðimörkinni.
Þegar þetta er ritað er einungis fremsti vagninn til
sönnunar um þetta ævintýri, á safni í Yuma í Arizona, en
afgangurinn var seldur í brotajárn.