Nýtt S.O.S. - 01.08.1957, Blaðsíða 25

---Nýtt S. O. S. 25
út uni aftara hólfið. Flýtið ykkur!“
„Gefist ekki upp, drengir!“ er svarað.
„Sjóherinn hefur sent skeyti til Scapa
FIow!?“ Einhver hrópar bölbænir yfir
]teim, er stjórna slíkum aðgerðunt.
„Hættið björgunarstorfinu!"
Menn þeir, sem enn eru eftirlifandi,
lokaðir inni í liinum sokkna kallrát, vita
ekki, al hvaða ástæðu hann stikk að' nýju.
Mclntyre skipherra veit það ekki heldur;
hin étta skýring kemur fram síðar \ið
réttarjirófin. Að skera gatið á afturlyft-
inguna var örlagarík yfirsjón. F.n það hefði
þó ekki haft svo illar afleiðingar, ef fest-
arnar hefðu ekki slitnað, sem áttu að halda
afturlyftingunni upp úr sjó. Festin var
hvorki níeira né minna en 23 cm að þver-
máli og vóg 250000 kg. Með henni hefði
verið hægt að draga kafbátinn að landi.
E11 festin var biluð á einum stað. Og þar
brast hún.
I Thetis er nú beðið komu hins fræga
kafara McKenzie. Hinir innilokuðu rnenn
vita ekki, sem betur fer, að McKenzie
hafði boðist til að koma tafarlaust með
flugvél, er liann heyrði fréttina um slysið.
Hann var þá að vinna við þýzkt her-
skip, er hafði sokkið í Scapa Flow. Boði
McKenzie hafnaði framkvæmdastjóm
Cammell-Laird ineð símskeyti!
F.r sjóhersstjórnin vissi hvernig í málinu
lá, sendi hún tafarlaust loftskeyti til fyrir-
tækisins „Cox Danks Ltd“, er stóð fyrir
framkvæmdum í Scapa FIow, og bað um,
að Mc Kenzie og samverkamenn hans
skyldu tafarlaust sendir í flugvél til Liver-
pool. Þessir samverkamenn Mc Kenzies
voru liins vegar á hafsbotni við vinnu
sína, er síðara skeytið kom. Þeir voru þá
að vinna.við þýzka beitiskipið „Derffling-
er“ á 14 metra dýpi.
Ferðalag McKenzies.og kafara hans yar
einstakt í sinni röð. Fyrst var farið með
luaðbát hersins til Lyness. Kafararnir
höfðu ekki tíma til að fara úr kafarabún-
ingum sínum. í þessum þunga búningi og
nteð koparhjálminn undir hendinni fara
|ieir um borð í vélbát. Frá Lyness er þeim
ekið í bíl til flugvallarins í Longhope.
Arakti múndering þeirra mikla eftirtekt
manna, enda líktust þeir einna helzt Marz-
búúm, eins og menn hafa gert sér hug-
myndir um þá. Flugvélin var lítil svo þeir
urðu að' þjappa sér vel saman. í Iverness
stigu þeir upp í aðra flugvél. Fyrir framan
Spekeflugvöllinn í I.iverpool bíður vöru-
bíll, sem ekur þeim allt hvað af tekur nið-
ur að höfninni.
„Jæja, loksins!“ ávarpaði þá skipherr-
ann á tundurspillinum, er þeir stigu um
borð.
„Getið þið tekið til starfa núna strax,
klukkan tíu að kvöldi?“
„Niðri í sjónum er alltaf nótt,“ svarar
McKenzie og spýtir munntóbakslegi á þil-
far tundurspillisins í fullkomnu hispurs-
leysi.
„Hvar hafið þér logskurðartækin?" spyr
skipherrann.
„Því miður, Sir,“ svarar Mc Kenzie.
„Ekkert rúm fyrir þau í flugvélinni. I
fyrradag hafði ég allt tilbúið. Stór flug-
vél beið þá eftir okkur og öllum okkar
tækjum á flugvellinum í Longhope. En
Cammell-Laird hafnaði boði okkar. Hagði
ekki þörf fyrir okkur!“
Tundurspillirinn „Matabele" klýfur
öldurnar með meiri hraða en nokkru sinni
íyrr. Loks leggst hann upp að tundurspill-
inum „Vigilant". Mc Kenzie og menn
hans fara um þorð í hann.
„Hvað ætlið þér nú að gera fyrst?“ spyr
Mc Intyre.
„Það, sem ég ætlaði að gera. í gær!“