Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Síða 26

2(i N<-tt S. O. S.
upp í bátinn. Blóðið rann úr skrámum á
höndum lians, og talsvert var af honum
dregið. í um það bil 50 feta fjarlægð reis
skutur Lusitaniu með fjórum, risastórum
skrúfum bátt í loft upp og boðaði honum
ógn og skelfingu. Hann horfði á skipið
síga niður, en var ekki alveg viss um
hvað mundi gerast næst.
Elisabeth Duckworth leit yfir sjónarsvið-
ið úr öðrum lífbáti, sem hafði á síðustu
stundu komizt frá skipinu. Hún hafði
aldrei séð neitt jjessu líkt áður. Hafið var
jjakið mönnum og braki, ólýsanlegum
brotum og dóti. Það var hræðile?t. Henni
ægði ekki svo mjög að sjá fullorðna menn
og konur, en j^egar börnin bættust við,
jafnvel brjótmylkingar — þá var henni
nóg boðið. Henni nægði ekki trúarstyrk-
ur til þess að horfa á Jietta — hún hafði
heldur ekki vani/.t því að sjá svona hluti.
Hún þorði varla að hugsa til þeirra mörgu,
sem hlutu að hafa lokazt inni í skipinu og
sukku nú með því í sæ.
Hún talaði nógu hátt til þess, að þeir,
sem með henni voru í bátnum, heyrðu
hana ljúka við 23. Davíðssálm:
„ . . . því að þú ert hjá mér, sproti
þinn og stafur hugga mig. Þú býrð mér
borð frammi fyrir fjendum mínum; þú
smyr höfuð mitt með olíu; 'bikar minn er
barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér
alla æfidaga mína, og í húsi Drottins bý
ég alla æfi.“ >
13-
Allmörgum farjjegum, sem tekizt hafði
að komast frá skipinu, ógnaði ný hætta,
sem þeir höfðu alls ekki hugsað út í. Það
var loftnet skipsins. Ferðamenn höfðu yf-
irleitt vanizt því, að það gnæfði hátt á lofti
við himinin sjálfan, alllangt fyrir ofan
reykháfana.
Loftnetið lagðist á Lauriat og dró hann
niður. Honum tókst að losa sig og komst
upp á yfirborðið aftur ásamt nokkrum
öðrurn, sem svipað var ástatt um. Brooks,
sem einnig varð fyrir loftnetinu, en losn-
aði, taldi, að skipið hefði lagzt á hliðina
og sokkið þannig, en Lauriat var á því
að það hefði rétt sig við. Turner, skip-
herra var á sömu skoðun, hann taldi, að
skipið hefði hallazt um 5 gráður frá rétt-
um kili.
Turner hélt sér í stólinn og reyndi að
svamla áfram með fótunum. Hann horfði
á sjóðandi vatnið hvera og vella, hjaðna
síðan niður og hverfa. Loftbólur mynd-
uðust og hurfu og hafið varð jafnslétt og
áður.
Ekkert var eftir af Lusitaniu, nema
nokkrir bátar í Jryrpingu, brak og fólk í
sjónum.
Á 18 mínútum hafði hafskipið eyðilagzt
og horfið með öllu — þurkazt út, eins og
það hefði aldrei verið til, afmáð af yfir-
borðinu eins og Karþagó forðum.
Georg Kessler stóð upp í bátnum sín-
um og horfði á froðuna, sem myndaðist,
er skipið sökk. Hún var óðum að hverfa
og hafið að færast í samt lag. Hann lét
undrun sína í ljós: „Guð minn góður ------
Lusitania horfin.“
Þeir, sem stóðu á ströndinni og horfðu
á skipið sökkva í sæ, líktu því við, að
leikfangabát hefði hvolft í þvottabala og
horfði skyndilega til botns. Sumir þóttust
hafa heyrt dynkinn, er álitið var, að katl-
arnir hefðu sprungið. Merkjastöðin í Kin-
sale setti tímann kl. 2,33 e. h.
Um alla suðurströnd írlands flykktist