Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Side 27

Nýtt S. O. S.
o «
** /
fólkið ffam að'sjó, er því bárust fréttirnar.
Á Old Head of Kinsale hópaðist fólkið
saman allt niður að sjónum við Brearn
Rock — og beið og beið, horfði á björg-
unarskipin skunda á vettvang.
Ræðismaður Bandaríkjanna í Queens-
town, Wesley Frost, fékk fregnir af atburð-
inum, þar sem hann sat á skrifstofu sinni
á 3. hæð, fyrir ofan ölkrá í Queenstown.
Hann náði þega'r sambandi við umboðs-
mann Cunard-línunnar í borginni. Hann
gerði þegar ráðstafanir til að útvega gisti-
herbergi, útvegaði sjálfboðaliða til hjúkr-
unarstarfa, sendi orð til Lundúna, gerði
læknum aðvart, ennfremur hjúkrunarlið-
inu á Konunglega sjúkrahúsinu og bað
útfararstjórann vera viðbúinn. Frost, ræð-
ismaður, sá fyrstu skipin í flota „Put-
lendinga“ sigla fram lijá borginni, er hann
hóf að gera sínar ráðstafanir. Hann hugs-
aði mikið um það, hvað William Jennings
Bryan mundi segja um þetta.
Úti á sjónum voru björgunarbátarnir
óðum að fyllast. Einn hafði innanborðs
34 menn og konur, og ennþá var fólk
hundruðum saman í sjónum. Sérhver
spýta, sem hélzt á floti var umsetin. Jafnt
dauðir sem deyjandi héldu dauðahaldi í
það, sem til liafði náðst. Það var skelfi-
legt að sjá fólkið berjast fyrir lífinu.
Tvívegis kvað við hróp: „Björgunarskip-
in eru að koma.“ Rita Jolivet hélt, að nú
væri þjáningum hennar og allra annarra
að verða lokið, en að því urðu henni sár
vonbrigði. Hún taldi sig hafa séð bát eða
hluta af báti nálgast, en hverfa svo á ný.
Hún ályktaði, að það hefði verið kafbát-
ur, sem hefði komið upp, en kafað á ný.
Aðrir héldu þetta líka. Fáeinir sóru og
sárt við lögðu, að þeir hefðu séð stjórn-
turninn. í örvæntingu sinni fullyrtu sum-
ir, að Þjóðverjarnir hefðu skotið af þilfars-
fallbyssunni og einnig skorið í sundur
kaðla, sem héldu saman ýmsu því, sem
fólkið hélt sér við.
Hvað sem um þetta var, ritaði Schwi-
eger, höfuðsforingi, einmitt á þessari
stundu í dagbók sína um borð í U-20:
„Fer niður á n metra og skyggnist um.
í fjarska fyrir afían eru nokkrir lífbátar
á reki. Ekkert sést af Lusitaniu. Flakið
hlýtur að liggja undan Old Flead of Kin-
sale-vitanum, /4 mílur frá landi, á 90
metra dýþi, 358 gráður (i stefnu á vit-
ann), 27 milur frá Queenstown 51022,26,
8°92’ v. Ströndin og vitinn sjást greini-
lega."
Hood aðmíráll, sem var um borð í flagg-
skipinu Juno, var að velta því fyrir sér,
hvort hann ætti að skipa A. K. Macrorie,
skipherra, að snúa aftur til Queenstown.
Hann hafði fengið skeyti frá Kinsale-
merkjastöðinni, að Lusitania væri sokkin.
Það virtist ekki framar þörf á aðstoð þeirra.
Hin björgunarskipin mundu taka upp þá,
sem enn voru lífs.
Katerina, grískt strandferðaskip, sem
hafði heyrt neyðarmerkin, hélt ferðinni á-
fram ásamt „putlendingaflotanum" og
nokkrum öðrum stærri skipum, svo sem
Etonian, Narragansett og City of Exeter.
Fjöldi hjálparbáta hafði einnig breytt
breytt stefnu á Old Head of Kinsale.
Margir, sem þeir vonuðu að geta bjarg-
að, voru enn í sjónum án minnstu hlífar.
Einn þeirra, Matt Freemann, sem enn var
hálfringlaður eftir að hafa rekizt á bát,
háði baráttu upp á líf og dauða við fimm
aðra menn, sem leituðust við að ná taki
á litlum kassa.
Rétt áður en hann fann kassann, hafði
maður nokkur, sem var óður af hræðslu
fært hann í kaf. En íþróttamaðurinn var
orðinn dasaður af því að halda sér uppi.