Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Qupperneq 32

Nýtt S. O. S.
ekki langt frá sér. Þetta reyndist vera ein
af stóru kistunum, sem lífbeltin voru
geymd í uppi á þilfari. Hann klifraði upp í
hann og varð furðu lostinn, er hann sá
konu eina sitja ofan í kassanum í sjó upp
í mitti.
„Kemst ég líka fyrir hérna?“ spurði
hann. Þau tvö sátu þarna hlið við hlið,
köld og blaut, þar til þau bar upp að hlið-
inni á Stormcock.
Holbourn tók eftir því, að enginn eld-
ur var í eldstónni í hásetaklefanum á drátt-
arbátnum. Fyrirlesaranum fannst þetta
enn eitt dæmi um fávísi.
„í guðs bænum kveikið upp,“ sagði
hann við skipstjórann. „Fólk er að deyja
úr hmgnabólgu."
Eldur var kveiktur. En Holbourn var
með allan hugann við þá, sem bjargazt
höfðu.
„í landi bíða kvíðafullir ættingjar og
vinir og vilja fá fréttir," sagði hann við
skipstjórann. En þetta hafði engin áhrif á
hann.
Lady Mackworth var tekin npp um
diinmumótin. Var hún fyrst dregin upp i
árabát, en síðan flutt um borð í gufubát-
inn Bluebell. Hún hafði bjargazt á hlut,
sem var ennþá veigaminni en lífbeltakass-
inn — körfustól, sem hafði vaggað með
hana meðvitundarlausa. Hann hélt henni
nógu vel uppi til þess, að hún sást í dvín-
andi birtunni. Hún var dregin um borð
ásamt nokkrum líkum.
„Eg lrugsa, að þessi kona sé með lífs-
marki,“ sagði undirforingi nokkur, er þeir
lyftu henni upp á þilfarið á Bluebell. „Þú
ættir að reyna að lífga hana.“
Þegar hún vaknaði var komið myrkur.
Hún lá á þilfarinu, vafin innan í teppi.
Að öðru leyti var engin spjör á henni.
Þegar hún raknaði við sér, kom sjómað-
ur til hennar, horfði á hana og sagði: „Nú
er það að lagast.“
Hann kom nokkrum sinnum og endur-
tók ávallt það sama. Hún var farin að
hafa gaman af þessu.
Loks kom hann ineð bolla af heitu tei,
og við það hresstist hún mikið. Nú mundi
hún það, sem skeð hafði. í rauninni var
ekkert sérstakt að henni, þótt hún skylfi
ákaflega og tennurnar glömruðu í munn-
inum á henni. Hún fann til mikils sárs-
auka í bakinu, og kenndi hún það gigt-
inni.
Nú stakk sjómaðurinn upp á því, að
hún kæmi niður í hlýjuna. „Við skildum
þig eftir hér uppi fyrst um sinn, af því
að við héldum, að þú værir dauð og fannst
ekki taka því að draga þig niður í káetu.“
Hann hugsaði með hryllingi til þess að
hjálpa henni niður káetustigann. „Það
þurfti þrjá menn til að ná þér upp . . .“
Lady Mackworth hélt, að hún gæti geng-
ið, reyndi það, en fann, að hún þurfti
þrjá menn sér til hjálpar. Sá þriðji strauk
að þessu sinni rennvott hárið frá andlit-
inu. Hún settist á bekk skipstjórans, þar
sem nýlega hafði losnað sæti.
Brátt fór hitinn og birtan í káetunni
að svífa á hana og litla hópinn, og ánægj-
an yfir þvf að hafa komizt lífs af. Þau
töluðu saman og hlógu, þar til sjómaður
nokkur kom og spurði, hvort þau hefðu
misst nokkurn, þegar skipið sökk. Þessi
spurning kom eins og reiðarslag. Hún
minnti hana á, að hún vissi ekkert um af-
drif föður síns.
Kona nokkur, sem hafði hlegið og gert
að gamni sínu, áleit nú, að eiginmaður
hennar hefði drukknað. „Hann var það
eina, sem ég átti í heiminum," sagði hún.
Síðar kom hún auga á Turner, skip-
herra. Hann sat úti í horni í káetunni,