Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Síða 33

Nýtt S. O. S. 33
sveipaður teppi, kaldur, uppgefinn, lam-
aður af þeim ógnum, sem yfir höfðu dun-
ið.
Gylltu borðarnir höfðu bjargað honum.
Glöggskyggn sjómaður á Bluebell hafði séð
glitra á þá, eftir að hann hafði verið í
sjónum í þrjár klukkustundir. Jack Roper,
háseti hans, hafði aðstoðað hann síðustu
mínúturnar.
Bestic, yfirmaður, sat við hliðina á
Turner, jafnþögull og hann. Einkennis-
liúningur hans hafði líka bjargað honum.
En það var nýi búningurinn, sem hann
ætlaði að fara úr, áður en hann færi ofan
í farangursgeymsluna.
„Bissit,“ eins og Turnar kallaði hann
jafnan, komst um borð með lífsmarki.
Mafði hann þá haldið sér uppi á lífbáti á
livolfi, hálfbrotum fleka og loftkútum.
Einn farþeganna ávarpaði Turner, skip-
herra. Það var kona, sem hafði setið hljóð
framarlega í káetunni. Með hógværri
röddu, næstum tilfinningalausri, ásakaði
hún hann fyrir „skipulagsskort og aga-
skort“ á Lusitaniu.
Skömmu áður hafði hún sagt öðrum ká-
etufélögum frá því, hvernig henni hafði
verið skipað að setja litla drenginn sinn
upp á fleka. Hún gerði það, en þá hvolfdi
flekanum. Drengnum hennar skaut aldrei
upp.
„Dauði hans var óþarfur," sagði hún við
T urner.
Undir myrkur var allur flotinn, sem
aðstoðaði við björgunina, kominn á stað-
inn. Hann dreifði sér um hafið undan
Kinsale eins og humarbátar, sem huguðu
að netum sínum milli klettanna. Það var
ógerlegt að lýsa bátunum né heldur kasta
á þá tölu. Þar voru tveir eða þrír árabát-
ar með ræðurum frá minnsta fiskiþorp-
inu. Þar voru hafnarferjur og togarar og
skip, stærst gríska strandferðaskipið Kater-
ina — skipstjóri þess sýndi furðulegt hug-
rekki í því að vera þarna — og gömul
herskip, svo sem Juno, sem tók upp
nokkra skipbrotsmenn með lífi, áður en
það hraðaði för sinni í höfn.
Skipstjórinn á Bluebell kom að máli
við Margaret Mackworth og spurði hana,
hvort hún væri tilbúin að ganga á land.
Hún var allt 1 einu gripin kvenlegri
blygðun og æpti upp, að hún hefði ekk-
ert nema þetta litla teppi til að hylja nekt
sína. Hún gæti samt komizt af, ef hún
fengi nokkrar öryggisnælur. Sjómennirn-
or ráku upp skellihlátur. Einhver kom
með yfirhöfn, stóra og hlýja. Hún færði
sig í liana og inniskó skipstjórans og gekk
ofan landganginn. Það reyndist erfiðara en
hún hafði haldið.
„Eg hlýt að hafa verið mikið dösuð,“
sagði hún, „þvf að ég varð að leggjast nið-
ur á hendur og fætur og skríða á fjórum
fótum. Faðir minn beið á bryggjunni."
Tumer, skipherra, sem enn var vafinn
í ábreiðu eins og alvarlegur, gamall Indí-
ánahöfðingi, sást, er hann gekk niður.
Nokkur fagnaðaróp bárust frá bæjarbúum.
Frost, ræðismaður, beið á bryggjunni.
Hann var skelfingu lostinn yfir því, sem
hann sá. Hann segir svo frá:
„Við sáum skuggalega fylkingu björgun-
arskipanna, er þau lögðust að bryggju og
skiluðu af sér lifandi og dauðum þessa nótt
í flöktandi gasljósunum á bryggjunum í
Queenstown. Skipin fóru að koma upp úr
klukkan 8 og komu með stuttu millibili
til klukkan n. Hvert skipið á fætur öðru
kom út úr myrkrinu, og stundum sáust
tvö eða þrjú saman bíða eftir því að kom-
ast að til að losa sig við særðar, skjálfandi
konur, slasaða menn hálfklædda, og fáein
börn með starandi augu . . .