Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.05.1940, Qupperneq 32

28
Þ J Ó Ð I N
lýðræðið á lirapalegasta liált, og
setja þau fálieyrðu lög um réttindi
og frelsi innan verkalýðsfélaganna.
Er það og fyrir löngu fullljóst orðið,
að þeir Iiafa aldrei ætlað verkalýðs-
félögunum annað verkefni, en að
lyfta sjálfum sér til fjár og valda,
alveg án vilja og hagsmuna verka-
lýðsfélaganna sjálfra. Vilji þeirra
og hagsmunir hafa algerlega verið
virtir að vettugi, ef þeir hafa ekki
fallið í kram þessarar klíku, sem
með fasistiskri lagasetningu, undir
fölsku yfirskyni, hafa læðst til yfir-
ráða í verkalýðsfélögunum.
Auðvitað verða sjálfstæðis-verka-
menn að gegna sömu skyldum við
félögin eins og aðrir. Þeir verða að
greiða há ársgjöld, án þess að geta
haft nokkur áhrif á það, hvernig
])essu fé er varið.
Verkalýðsfélögin hafa livað eftir
annað orðið að þurausa sjóði sina
til útgáfu Alþýðuhlaðsins og til að
greiða erindrekum Alþýðuflokksins
laun, fvrir utan skuldir Alþýðu-
flokksins, sem með sama áframlialdi
fvrr eða siðar lenda á verkalýðsfé-
lögunum. Hljóta því allir að sjá,
hvað það er þeim mönnum að skapi,
sem fyrir löngu eru búnir að sjá,
hvað stefna Alþýðuflokskins er
háskasamleg fyrir allt atvinnulíf í
Iandinu.
Krafa sjálfstæðis-verkamanna er
í fyrsta lagi sú, að allir meðlimir
verkalýðsfélaganna hafi sama rétt,
án tillits til þess, hvaða stjórnmála-
flokki þeir tilheyra, allir séu kjör-
gengir, ekki einungis innan verka-
lýðsfélaganna, lieldur einnig í allar
trúnaðarstöður innan Alþýðusamh.
I öðru lagi heimta þeir, að hlut-
fallskosningar séu viðhafðar innan
félaganna, við kosningu fulltrúa til
Alþýðusambandsþings, svo að minni
hlutanum sé tryggður sá réttur, sem
hann á heimingu á. I þriðja lagi,
að því fé, sem verkamenn horga
í ársgjöld, sé eingöngu varið lil
liinnar faglegu haráttu, cn ekki ein-
um einasta eyri lil að styrkja nokk-
urn pólilískan flokk. Þeir,semáhuga t
hafa fyrir hinni pólitísku haráttu,
verða að greiða gjöld sín heint, án (
milligöngu verkalýðsfélaganna. Og
í fjórða lagi, að engir aðrir en verka-
menn séu í félögunum. Þella atriði
er orðið svo knýjandi nauðsyn, að
gera verður gangskör að því, að
losna við alla, sem ekki vinna verka-
manna vinnu.
Þessir menn hafa gjörspillt öllu
starfi félaganna á undanförnum ár-
um, svo að ekki hefir verið nokkur
starfsfriður. ÖIl þeirra hugsun og
alll starf þeirra hefir snúist um
vfirráðin yfir þeim mikla mætti,
sem verkalýðsfélögin hafa vfir að
ráða.
Forustuna í þessum réttlætismál-
um hafa málfundarfélög sjálfstæð-
ismanna i Reykjavík og Hafnarfirði
lial't. En andstæðingar þeirra liafa
verið stjórn Alþýðuflokksins og AI-
þýðusambandsins, sem er það sama.
Ljóst dæmi um það, hvernig Al-
þýðuflokksmenn tóku þessum
kröfum, er m. a. liin alkunna
Hafnarfjarðardeila. Alþýðuflokkur-
inn hafði um mörg undanfarin ár 1
haft meirihluta í hæjarstjórn Hafn-
arfjarðar, og taldi Hafnarfjörð sitl
örug'gasta vígi, enda mun lionum