Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1931, Qupperneq 52

562
Fífukveikur.
[Stefnír
gera kveik og þú kannt að fara
með eldinn. Þér mun endast
eldsneytið, og af því að innan-
gengt er í fjósheyið, geturðu
gefið kúnni. Og svo verðurðu
að mjólka hana og moka fjós-
ið í lækinn og hann ber það
burt. — Lækurinn er sagður
innanbæjar. —- Ef þér leioist,
elskan mín, skaltu hafa yfir vers-
in þín og bænirnar og faoírvor
og þessa vísu, sem eg skal rifja
upp fyrir þér, ef þú skyidir vera
oi'ðin ryðguð í henni:
Marju souur, mér er kalt;
mjöll af skjánum taktu;
yfir mér eiuni vaktu.
Lánið bíeði og lífið er valt;
ljós og- myrkur vegá salt.
I lágu koti á Ijóstýrunni haltu.
Þarna getvirðu séð, hvað fífu-
kveikur hefir að þýða“.
„Hver er þessi Marju sonur?“
spurði eg.
„Það skal eg segja þér; Marju
sonur er sama sem guðs son,
lausnarinn, og svo er hann kall-
aður lávarður. Þú kannast við
hann, af því hann er svo oft
nefndur í guðspjöllunum sem
við lesum í. — Fáðu mér köku.
— Lávarður er sama sem brauö-
gjafi;hann gaf okkur og öllu
mannkyninu himneskt brauð. —
En þegar bóndinn í Keflavík
var búinn að hafa yfir vísuna,
mælti hann við dóttur sína. Þú
átt að muna mig um það að fara
ekki fram til mín, og ekki út, þó
að fenni á gluggann. Jesús tek-
ur ofan af honum, þegar hon-
um þóknast; honum er svo ant
um góou börnin“.
Gamla konan krosslagði hend-
urnar í kjöltu sína og horfði inn
í eldinn um stund.
„Hvernig fór svo?“ mælti eg.
„Svoleiðis, að bóndinn fór
fram og snerti ekki á barninu.
Sá hafði nú vald á sjálfum sér“.
„Hann skyldi ekki kyssa barn-
ið“.
„Ó, nei, hann hefir hugsað
sem svo, að þá gæti hann and-
að á elskuna litlu pestinni. Þeir
voru svo vitrir þessir gömlu
menn og stöðugir i rásinni, öðru-
vísi en fólk gerist nú á dögum“.
„Og hvað svaf hann lengi?“
„Hvernig spyrðu, stúfur litli!
Skilurðu ekki, að hann fór afsíð-
is til að deyja?“
„Eg man enn í dag, eftir
fimmtíu ár, viðbragðið sem eg
tók og það, hversu eg hrökk við
og kveinaði: Guð minn góður!
Hafa sum börn í okkar landi
átt svona óttalega bágt?“
Hún mælti í viðkvæmum
róm: „Þú skilur ekki nema að