Nýtt Helgafell - 01.11.1957, Page 41

BÓKMENNTIR
135
lendra, sem fólk les eins og bókmenntir. Ég
dreg þati m. a. af því, sem J. A. segir, að
í glæparitunum eru þó ýmsir, þrótt fyrir allt,
hausaðir „upp á nýstárlegan máta". Annað
mál er það, að höfundar þeirra rita mættu
gjarnan sitja meira við skrifborðið og „snur-
fusa'' mál sitt og stíl betur!
En hvað um tunglhausinn? 1 síðari grein
sinni kemst J. Á. m. a. svo að orði: „Mér
hefur sem sé fundizt að samtíð okkar, og
ekki hvað sízt sú kynslóð, sem við tilheyrum
báðir (i. e. þeir Jóhannes Helgi rithöfundur,
sem ritað hafði svargrein til J. Á.), væri
ískyggilega mikið farin að fjarlægjast böm."
Hvernig væri að freista að líta á þetta atvik
með hausinn og reyndar ýmislegt fleira í
skáldskap ungra höfunda með auga bams-
ins og samkvæmt listrænum lögmálum ævin-
týrisins? Það hefur margt furðulegt gerzt í
þeim fræðum, án þess að það vekti hneyksli.
Að lokum get ég ekki stillt mig um að
minna á það sem Jóhannes Helgi orðar svo
skemmtilega í svargrein sinni til J. Á. í Þjóð-
viljanum 1. okt. og aldrei hefir verið tekið
fram fyrr: „Nokkrir þeirra (þ. e. ungra höf-
unda íslenzkra), nær eingöngu ljóðskáldin,
eru jafnframt að gera tilraunir með ný tján-
ingarform. Það er að sjálfsögðu þeirra einka-
mál og kemur þeim einum við, . . . (Leturbr.
Helgafells). Er þess að vænta, eftir svo skor-
inorða áminningu, að lesendur láti bækur
ungra höfunda afskiptalausari en áður. Og
mega höfundamir vera Jóhannesi þakklátir
fyrir það.
Sangen om den
röde rubin
Fyrir alllöngu tóku dag-
blöðin að ympra á því
að þessi fræga norska
saga myndi eiga að koma hér út í þýðingu
um hátíðimar til að gleðja þá, sem kynnu
að hafa farið á mis við hana á frummálinu
eða dönsku, enda þótt við séum býsna vel
settir og verði helzt að kenna áhugaleysi,
ef fólk hefir ekki getað fengið að líta í bók-
ina, og það er rétt, sem ráðuneytisstjóri dóms-
málaráðuneytisins hefir spurt (skv. viðtali
við Mbl. 1. nóv.), að bókin hafi selzt hér í um
það bil 2000 eintökum.
Eftir að frétt um væntanlega útgáfu bókar-
innar í íslenzkri þýðingu komst á kreik, skrif-
aði Kristján Albertsson grein í Morgunblað-
ið, þar sem hann skoraði á yfirvöldin að
stöðva útkomu hennar og beindi máli sínu
til lögreglustjórans í Reykjavík sérstaklega,
að gömlum og góðum sið. Nú hefir lögreglu-
stjóri í umboði dómsmálaráðuneytisins til-
kynnt þeim útgefanda, sem hefir þýðingar-
rétt bókarinnar með höndum, og sömuleiðis
öllum prentsmiðjum í sínu umdæmi, „að
ákvörðun hefir verið tekin um að stöðva út-
gáfu framangreindrar bókar, ef hún verður
prentuð á íslenzku og verður málið sent
dómstólunum til meðferðar." (Bréf lögreglu-
stjóra birt í Mbl. 1. nóv.) Þetta er aðvörun
og vafalaust í þeirri mannúðlegu veru, að
útgefandi fái tækifæri til, áður en hann legg-
ur í útgáfukostnað að hugsa sig um, hvort
hann vilji eiga útkomu bókarinnar undir úr-
skurði dómstólanna. Um bann er vitaskuld
ekki að ræða, fyrr en bók er komin út. Hitt
er álitamál, hvort smekklegt sé af dóms-
málaráðuneytinu, svo að ekki sé dýpra í
árinni tekið, að birta, á þessu stigi málsins,
viðvörun um væntanlega saksókn og hafa
þannig fyrirfram áhrif á áætlanir útgefenda.
Mér kemur ekki til hugar, að hér hafi verið
beitt rangindum, en skyldi þessi aðferð ekki
gefa dálítið varasamt fordæmi? Ef rangs-
leitnum yfirvöldum væri mikið í mun ein-
hvern tíma, að fá bókaútgefanda ofan af
einhverju áformi dómsúrskurðarlaust, þá