Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Blaðsíða 12

58
HELGAFELL
Eitt vor á stríðsárunum síðari kom lóan
seinna í Suðursveit en vant var. Þá var
Guðrún orðin mjög gömul og var öðru
hverju að spyrja þá sem voru úti við,
hvort lóan væri ekki ennþá komin.
Þá sögðu einhverjir gárungar, að hún
væri ekki komin og mundi ekki koma í
sumar. Hún hefði ekki fengið útfararleyfi
vegna stríðsins.
Þá varð Guðrúnu þetta að orði: „Miklir
bölvaðir harðstjórar eru þetta í útlöndmn
að banna svona meinlausum fugli að korna
til landsins.“
Guðrún andaðist fvrir nokkrum árum,
næstum hundrað ára gömul. Afkomendur
Jóns Hallsonar er sómafólk, enda áttu þau
Hallur og Herdís til mætra manna að telja,
þó að skapsmunir þeirra hjóna stæðu
stundum fyrir ljósi vitsmunanna.
Hallur, sem lék sér með okkur á Eystra-
rofinu, þegar orustan stóð um Port Arthur,
fór síðar til vesturheims og er dáinn.
(Stúlka var um eitthvert skeið á Gerði
hjá Þórarni föðurbróður. Hún hét Agnes
Hreiðarsdóttir, ættuð úr Vestur-Skafta-
fellssýslu. Hún var eldri en ég. Hún hefur
sennilega leikið sér með okkur. Þeir leikir
eru mér fyrir löngu gleymdir. En þeir eru
samt ekki týndir.
Agnes hafði verið til vika á Skálafelli
hjá Guðmundi og Snjólaugu Jónsdóttur,
systur Eymundar smiðs í Dilksnesi. Eg
held það hafi verið áður en hún kom að
Gerði. Agnes mun hafa fermzt frá Skála-
felli. Þá þjónaði Kálfafelsstað milli presta
séra Olafur Magruisson, prestur í Sandfelli
og síðar í Arnarbæli. Snjólaug var dugn-
aðarforkur og skörungur í skapi og óhrædd,
en Agnes var óframfærin og mjög feimin
við prestinn. Snjólaug sá, að feimnin háði
Agnesi í spurningum hjá presti og revndi
að tala í hana kjark og sagði: „Hann er
ekki Guð, hann séra Ólafur. Oft hef ég sagt
þér það, Agga! Hann er bara einn af Kristi
postulum. Hann er maður eins og við.“
Agnes fór frá Gerði eitthvað austur.
Svo hverfur tíminn, þar til einn dag í
góðu veðri um vor. Faðir minn var að
hlaða túngarð norðvestan undir bænum
og ég var hjá honum. Þá veit ég það ein-
hvernveginn, að Agnes er komin á bæinn til
að kveðja. Sjálfsagt het'ur hún komið við
á Hala, þó að ég muni það ekki. Hún
var að fara í átthaga sína í Vestur-Skafta-
fellssýslu. Þar giftist hún og bjó í Fljóts-
hverfinu. Hún lifir enn og mun nú eiga
heima í Reykjavík. Svona liggja vegir lífs-
ins stundum kynlega. Telpa, sem maður
lék sér með á Fagraflötnum á Gerði, þeg-
ar maður var barn og aldrei séð síðan,
á nú heima gömul manneskja á næstu grös-
um við mann eins og ósýnileg huldukona.)
A efri bænum á Reynivöllum var vinnu-
piltur, sem Steindór hét, Bjarnason, af
Steinsætt. Hann mun hafa komið þangað
austan úr Borgarhöfn. Hann var prýðis-
drengur, stilltur, greindur og laglegur.
Ilann var eldri en við. Hann mun stund-
um hafa slæðzt í leik með okkur, þegar
hann átti leið austur á Breiðabólsstaðar-
bæi.
Steindór hafði þann starfa að ganga á
fiskreka á Reynivallafjöru á vertíðinni.
Þær i'erðir voru farnar í bítið á morgnana.
Fjörumaðurinn varð helzt að vera kominn
út að sjó um það leyti, sem fugl fór á
hreyfingu, því að hann sótti að éta fisk-
inn, einkum máfur og hrafn.
Leið Steindórs lit á fjöruna lá yfir
Breiðabólsstaðarlón vestan til. Hann var
áminntur um að fara vestarlega yfir lónið,
vestur undir Breiðamerkursandi, þegar
ótryggur ís væri á því. Þar var lónið ör-
grunnt og engin hætta á ferðum, þó að
maður skryppi niður úr.
Einn morgun lagði Steindór af stað í dög-
un á fjöruna. Þá var ís á túninu, en sum-
staðar ótraustur. Sá dagur leið fram til
hádegis og Steindór ókominn og hvergi sást
til ferða hans. Þá var hafin leit frá Reyni-
völlum og Breiðabólsstaðarbæjum og leitað
allan daginn fram í myrkur, en Steindór
fannst hvergi. Einhver merki sáust þess,
að hann hefði farið austar yfir lónið en