Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Blaðsíða 8

54
HELGAFELL
skiptir samvinnan við þessar þjóðir í'yrir
íslendinga bæði stjórnmálalega og efna-
hagslega, að um fram allt verður að forð-
ast, að landhelgisdeilan verði þar að vin-
slitum. Er jafnvel allt landgrunnið þess
virði, að Islendingar rofnuðu úr tengslum
við vestrænar þjóðir og þyrftu að eiga
allt sitt undir stórveldinu í austri ?
Enginn vafi leikur á því, að þátttaka
kommúnista í ríkisstjórn hefur verið
þessu máli til mikillar óþurftar. Hún hef-
ur skapað tortryggni meðal vestrænna
þjóða, sem ekki heíur verið hægt að eyða,
enda hafa kommúnistar ekkert tækifæri
látið ónotað til þess að ala á hatri og
fjandskap í þeirra garð. Þeir hafa jafnvel
rægt og svívirt samráðherra sinn og em-
bættismenn ríkisins fyrir sjálfsagðar til-
raunir til þess að vinna að skilningi á mál-
stað Islendinga erlendis. Þess er varla að
vænta, að verulegum árangri verði hægt að
ná með samningum, á meðan slíku fer
fram.
Ollum ætti að vera ljóst orðið, að fyrir
kommúnistum hefur frá upphafi fyrst og
fremst vakað að nota landhelgismálið til
þess að reka fleyg á milli Islendinga og
bandamanna þeirra. Annan tilgang virðist
seta þeirra í ríkisstjórn ekki hafa nú orðið.
Síðan í vor hafa þeir verið leynt og ljóst
andvígir stefnu ríkisstjórnarinnar í efna-
hagsmálum, og bætist það ofan á þann
ágreining, sem frá upphafi hefur verið milli
þeirra og samstarfsflokka þeirra um utan-
ríkismál. Samstarf við kommúnista getur
því varla verið eftirsóknarvert, og vonandi
bera hinir stjórnarflokkarnir gæfu til að
stöðva þá í iðju sinni, áður en þeir hafa
unnið óbætanlegt tjón.
Landhelgisdeilan er íslendingum að von-
um mikið tilfinningamál, en þeir mega
ekki láta tilfinningarnar einar stjórna gerð-
um sínum. Reiður maður glatar dómgreind
sinni, og sá, sem er á valdi skapsmuna
sinna, er ekki sjálfs sín herra. Sama á við
um heilar þjóðir. Nái hinn þjóðernislegi
skaphiti yfirhöndinni, losnar úr læðingi afl,
sem tekur stjórn atburðarásarinnar í sínar
hendur, svo að þeir, sem stjórna eiga, fá við
ekkert ráðið. í styrjöldum kann þetta afl
að koma í góðar þarfir, en þessi deila verð-
ur ekki levst með vopnum, svo að þarflaust
er að herða hugann til mannvíga. Hins veg-
ar mun íslendingum verða full þörf á að
kunna að stilla skap sitt, — og það er oft
ekki lítil karlmennskuraun, — því að sá
mun að líkindum sigra að lokum, sem ílyt-
ur mál sitt af mestri festu, rökvísi og still-
ingu.