Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Blaðsíða 25

DÁLÍTIÐ ÆVINTÝRI
71
frá, og loks Júnó, sem líka var systir hans, —
hann sat og hugsaði með sér: „Þessar ódauð-
legu. Þær eru hundleiðinlegar til lengdar. Þær
vita svo sem að þær hafa tímann fyrir sér.
Þær nenna engu. Þær gera aldrei neitt með
lífi og sál eins og þær jarðnesku. Það brakar
ekki í þeim. Ekki aldeilis!“
ITann stóð upp og labbaði í hægðum sín-
um bak við lítinn runna. „Hvítur“, sagði
hann. Samstundis varð hann snjómjallahvít-
ur. „Naut“. Iíann varð þegar að nauti. „í
bezta blóma“. Iíann varð að þrevetra bola.
Hann rak upp öskur og hristi sig allan og
skók. Hann naut þess að finna kraftana og
lífið iða í æðum sínum. Svo tók hann á rás
niður hlíðar Olympsfjalls.
Hann var harðánægður með gervið. Til
að fullprófa það ákvað hann að nálgast Júnó
og láta hana sjá sig.
„Jæja karlinn“. sagði hún, „þú ert svei mér
allra snotrasti bolakálfur“.
„Skoðum til,“ hugsaði Júpiter, „þú veizt nú
minnst um það. Þú getur aðgætt mig betur,
ef þú vilt.“ Bolinn baulaði. Til þess að sýna,
að hér væru engin svik í tafli, skokkaði hann
til hennar og pissaði í grasið fyrir framan
hana.
„Þú ert mesta myndarskepna“, sagði hún.
„Þar sem þú ert annars vegar, er ég örugg.
Júpiter myndi aldrei voga að breyta sér í
bolakálf. Hann man líklega, þegar ég breytti
mér í kvígu. Svo dónalegur gæti enginn eigin-
maður verið. En svona er það nú samt. Það
er alveg skakkt að vera að eiga bróður sinn.
Jafnvel þó í hlut eigi sjálfur Júpiter landa-
skelfir. Hvað er svo sem ein systir. Þegar
maður hefur þekkzt frá blautu barnsbeini,
er ekki mikið verið að spekúlera í trygg-
lyndinu.“ —
Evrópa litla lék sér með félögum sínum í
sandinum. Mjallhvítur graðungur gekk til
þeirra í hægðum sínum. Hann var feimnin
sjálf og fór allur hjá sér. Stúlkan tók sig
út úr hópnum og gekk undrandi í áttina.
„Komdu hérna, kussi minn“, sagði hún og
rétti fram hendina.
„Þú heldur kannske ég sé hrædd við þig. O,
aldeilis ekki. Þú ert eins og unglamb. Ég skal
setjast á bak og sýna þér“.
„Sjáum til“ hugsaði Júpiter, „svona á mað-
ur að svíkjast að þeim“.
„Dálítinn sprett“, sagði stúlkan í gamni.
Hann lét ekki segja sér það tvisvar. Hann
þaut af stað eftir hvítum sandinum. Hann
var frá sér numinn af ánægju undir drifhvítri
húðinni með þessa þægilegu lest á bakinu.
Hann gleymdi sér alveg og hneggjaði af gleði
í stað þess að baula. Stúlkan skemmti sér
kostulega. Hún tók ekki eftir neinu. I fjarska
heyrðist Júnó kalla: „Trygglyndi! Trygglyndi!
Júpiter var harðánægður með nýju hvítu
húðina sína og gervið allt. Hann var ekki
einn af þessum hroðvirku, flasfengnu guðum,
sem aldrei gátu klárað neitt almennilega.
Skiptu þeir um ham, var alveg eins víst, að
úr því yrði hálfur hestur og hálfur maður
eða eitthvað álíka lögulegt. „Rétt er nú það,“
hugsaði hann. En ef hann héldi nú áfram
þessu nautsgervi, var hætt við því, að líkams-
þunginn og klaufirnar yrðu að mestu vand-
ræðum, þegar að ástaleiknum við Evrópu litlu
kæmi. Af hverju þurfti hann nú líka endilega
að kjósa sér þennan stórgrip við svona tæki-
færi. Því ekki eins sauðkind eða bara ein-
hver smáfuglinn.
„TTver skipar mér, Júpiter landaskelfi?“
„Enginn, auðvitað enginn.“
„Þó ég kremji hana í klessu undir þessum
ofurþunga, hver meinar mér það?“
„Enginn, auðvitað enginn. En heldur verð-
ur það sóðaleg sjón.“
„Hvað ragar mig, hvað er sóðalegt eða ekki
sóðalegt.“
„Auðvitað ekki, auðvitað ekki. En hinkr-
aðu svolítið við. Var ekki meiningin að
skemmta sér?“ —
„Svei attan“, sagði Júnó. Hún var að hafa
sig upp eftir hlíðum Olympsfjalls. „Allir tala
um þessan blessaðan bolakálf. Það var svo
sem eftir öðru. að ég væri ein um að þekkja
ekki aftur bónda minn.“ í bræði sinni opnaði
hún allar gáttir himnanna og hleypti skýj-
unum út.
„Þetta var eftir henni, kerlingarskas$inu“,