Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Síða 8

Ýmsar þýðingar eru líka gerðar í
blóra við höfundinn. Ég hef til dæm-
is frétt á skotspónum um tyrkneska
þýðingu á Sölku Völku og franska á
Silfurtúnglinu og þýzka á Ungfrúnni
góðu sem aldrei hefur verið samið
um. Þetta er vitaskuld ekkert annað
en þjófnaður og hægt að láta dæma
sér skaðabætur fyrir. En það er leiði-
gjarn starfi að eltast við þjófa út um
heim, og maður nennir ekki að fást
við það. Verst er að slíkar þýðingar
eru hraksmánarlega gerðar oftast nær;
maður sem er illa kominn að verki
vinnur það sjaldan vel.
o o o
Þegar hér er komið sögu hefur hús-
freyja borið okkur kaffi og bakning-
ar, og undir borðum tökum við upp
léttara hjal, spyrjum skáldið hvort
ungir höfundar sendi honum ekki rit-
verk sín til umsagnar og leiti ráða
hjá honum?
— Ojú, ég fæ send handrit úr ýms-
um hornum heims; sumir vilja fá um-
sögn þekkts höfundar til að eiga hæg-
ara með að koma verkum sínum á
framfæri, aðrir vilja beinlínis fá að-
stoð við að semja bækur. Annars er
það sjaldgæft að menn sem hafa skrif-
að heila bók vilji beinlínis leita ráða
hjá öðrum; þeir hafa gert eins og þeir
gátu og eru helzt að sælast eftir með-
mælum. Ég hef líka þá trú, að mað-
ur sem fer eftir öllu sem fundið er að
honum, og snýr verki sínu við fyrir
orð einhverra manna úti í bæ sé bölv-
aður aumingi.
Það eru oft undarlegar ritsmíðar
sem fólk langar til að koma á fram-
færi, — utanlands engu síður en hér
á landi. Ég hef stundum komizt í
handritahlaða sem sendir hafa verið
til keppni hjá einhverju forlagi eða
tímariti og þar hafa verið furðulegir
hlutir í bland, margt fyrir neðan all-
ar hellur — sumt algerð geðbilun.
Margir sem eru lakar skrifandi en t.d.
vanalegur hreppstjóri halda að þeir
séu rithöfundar.
— En á hvaða nútímahöfundum
hafið þér mest dálæti?
— í seinni tíð les ég" heldur lítið.
Þegar ég var yngri las ég mikið, bæði
klassískar bókmenntir og yngri verk,
en núorðið finn ég sárafátt sem kem-
ur mér nýstárlega fyrir sjónir. Þegar
ég er í París kaupi ég vanalega 20—
30 nýútkomnar bækur og glugga í
þetta þegar heim er komið, en endist
sjaldan til að ljúka neinu. Maður er
kannski orðinn svona þéttheimskur
af elli og blaséringu.
í Þýzkalandi eru fáir eftir síðan
Brecht og Thomas Mann leið, nema
kannski Max Frisch — sem reyndar
er Svisslendingur; ég hef stundum
verið að leita að enskum höfundum
nútímans, en mér finnst þeir standi
ofmikið í skugga stórrar fortíðar; frá
Ameríku kemur ekkert manni á ó-
vart um þessar mundir. Nikos Kazan-
tzakis? Nei, hann er of héraðsbund-
inn fyrir mig þótt viðhorf okkar séu
að ýmsu leyti svipuð. Aftur á móti
er alltaf eitthvað að gerast í París.
Þar er andlegt líf þrátt fyrir allt og
allt, fólkið er vakandi og gáfað, frönsk
bókmenntahefð er sterk, þótt hún sé
lokuð í sjálfri sér og minni okkur út-
lendinga oft á eyjaskeggjamenningu.
Ég var í París nú á dögunum og sá
þá leikrit Samuels Becketts. Hann er
6
DAGSKRÁ