Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Síða 20

J. D. SALINGER:
Di( é^ómé — mecf dót og ófjrifum
Elías Mar þýddi
Rétt nýlega barst mér í flugpósti bc<5 um
að vera viðstaddur hjónavígslu, sem fara
á fram í Englandi þann 18. april. Nú vill svo
til, að þetta er hjónavígsla sem ég vildi mikið
til vinna að geta verið viðstaddur; og fyrst er
boðið barst hélt ég, að möguleiki væri á því
fyrir mig að takast ferðina á hendur, loft-
leiðis, hvaðsvosem hún kynni að kosta. En
nóg um það; síðan hef ég rætt málið all-ýtar-
lega við krnuna mína, alveg frámunalega rök-
snjalla konu, og við höfum komizt að þeirri
niðurstöðu að ég skuli láta þetta eiga sig —
þó ekki væri vegna annars en þess, að ég
hafði með öllu gleymt hve tengdamóðir mín
er búin að hlakka mikið til að dveljast hjá
okkur síðustu vikurnar í apríl. Það er sannar-
lega ekki svo oft sem ég hitti mútter Grench-
er, og ekki hægt að segja að hún verði beint
yngri með árunum. Hún er fimmtíu og átta.
(Hvað hún myndi viðurkenna manna fyrst).
En hvarsem ég kann að vera niðurkominn,
held ég samt ekki, að ég sé sú manntegund
er léti hjá líða að grípa til hendi, ef komið
gæti í veg fyrir að heilt brúðkaup mistækist.
Einmitt þess vegna hef ég tekið mig til og
hripað nokkrar bersöglar línur um brúðina,
samkvæmt því sem ég kynntist henni fyrir
sex árum. Ef athugasemdir mínar skyldu
koma eitthvað illa við brúðgumann, sem ég
þekki ekki, þá er það bara betra! Ætlun mín
er ekki að þóknast neinum. í rauninni miklu
fremur sú að leiðbeina, veita fræðslu.
I apríl 1944 var ég meðal eitthvað sextíu
bandarískra hermanna í Devon á Englandi,
sem gengust undir mjögsvo einstæða þjálfun
fyrir innrásina, undir stjórn brezka upplýs-
ingamálaráðuneytisins. Og þegar ég lít um
öxl, finnst mér við þessir sextíu hafa verið
anzi sérstæður hópur hvað það snertir, að
meðal okkar var ekki einn einasti verulega
félagslyndur náungi. Við lögðum allir mikla
alúð við að skrifa sendibréf, og þegar við
skiptumst á crðum utan þjónustutímans, var
það oftastnær til að spyrjast fyrir um blek,
sem ekki væri verið að nota. Þegar við vorum
ekki að skrifa bréf eða hlýða á kennslu, fór
hver og einn sína eigin leið. I góðu veðri var
leið mín venjulegast löng hringferð upp í
sveit. Regndagana hafðist ég mestmegnis við
á þurrum stað og Ias í bók, einatt aðeins
seilingsspöl frá tennisborðinu.
Þjálfunin stóð yfir í þrjár vikur, og lauk á
laugardegi f ausandi rigningu. Ráðgert var að
allur hópurinn tæki lestina til London klukk-
an sjö, að kvöldi þessa síðasta dags, og var
altalað manna á meðal, að þegar þangað
kæmi myndi okkur ýmist verða skipað í fót-
göngulið eða flugsveitir, sem valdar hefðu
verið til landgöngu hinn fyrirhugaða innrásar-
dag. Um þrjúleytið í eftirmiðdaginn hafði ég
sett allt mitt hafurtask niðurí vaðsekkinn
minn, þar á meðal strigahylkið undan gas-
grímunni minni, troðið bókum sem ég hafði
tekið með mér handanum haf. (Sjálfri grím-
unni hafði ég laumað niðrum loftop á Maure-
taníu nokkrum vikum áður, fullviss um að ef
óvinurinn beitti gasi myndi ég aldrei geta sett
þennan skramba á mig í tæka tíð). Ég man
18
DAGSKRÁ