Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Qupperneq 32

útámilli tannanna. „Geturðu aldrei verið eðli-
legur og einlœgur'i“
Skyndilega fann X til ógleði, snéri sér við
á stólnum og greip til pappírskörfunnar —
rétt í tæka tíð.
Er hann hafði jafnað sig og snéri aftur að
gesti sínum, sá hann hvar hann stóð öldungis
forviða miðjavega milli rúms og dyra. X var
að því kominn að biðjast afsökunar, en tók
sig á og teygði sig eftir sígarettunum.
„Vertu samferða niður og hlustaðu á Bob
Hope í varpinu, ha?“ sagði Clay og hélt sér
kyrrum hvar hann stóð, en reyndi að vera
vingjarnlegur. „Þú hefur bara gott af þvf. Ég
meina það.“
„Þú ferð, Clay . . . Ég ætla að athuga frí-
merkjasafnið mitt .“
„Jæjajá? Svo þú átt frímerkjasafn? Ég
vissi ekki að þú — “
„Ég er bara að spauga."
Clay steig tvö hæg og hikandi skref í áttina
til dyranna. „Það getur verið ég keyri til
Ehstadt seinna í kvöld," sagði hann. „Það
er dansleikur þar. — Stendur sennilega fram-
til tvö. Viltu vera með?“
„Nei, takkfyrir . . . Ég fæ mér bara snún-
ing hér á gólfinu."
„Ókei. Góðanótt þá! Og fyrir alla muni:
taktu það rólega.“ Dyrnar skelltust, en stóðu
aftur opnar í sömu andrá. „Heyrðu, er allt í
lagi að ég stingi bréfi til Lorettu innundir
dyrnar þínar? Ég hef sett í það fáein orð á
þýzku. Ertu til í að leiðrétta þau fyrir mig?“
„Já. En láttu mig nú vera í friði, fyrir alla
muni.“
„Sjálfsagt," sagði Clay. „Veiztu hvað
mamma sagði í bréfi til mín? Hún sagði það
gleddi sig, að við skulum hafa verið félagar
öll stríðsárin. í sama jeppanum og allt. Hún
segir að bréfin frá mér séu svo miklu gáfu-
legri síðan við fórum að umgangast hvor ann-
„ „ «
an.
X leit upp, horfði á hann, og sagði með
mikilli áreynslu: „Ég þakka. Skilaðu til henn-
ar kveðju frá mér og þakklæti.“
„Það skal ég gera. Góða nótt.“ Dymar
skelltust aftur, í þetta sinn fyrir fullt og allt.
Langa stund sat X kyrr og horfði á dyrnar;
snéri sér svo í sæti, að skrifborðinu, og greip
ferðaritvélina sína uppaf gólfinu. Hann rýmdi
til pláss fyrir hana innanum skranið á
borðplötunni með því að þoka til hliðar koll-
felldum stafla óopnaðra pakka og sendibréfa.
Hann hugsaði sem svo, að ef hann nú skrif-
aði bréf til fornvinar síns í New York, gæti
það orðið sér til afþreyingar, þótt skammvinn
yrði hún. En honum gekk óhönduglega að
koma örkinni í vélina svo skjálfhentur sem
hann var. Hann slakaði á og lét hendurnar
síga, en að lokum vöðlaði hann örkinni sam-
an í greip sér.
Honum var ljóst, að tími var til kominn
að fara út með pappírskörfuna; en í stað þess
að láta hana sig nokkru skipta, Iagði hann
handleggina á ritvélina, hvíldi höfuðið framá
þá og lokaði augunum.
Er hann opnaði þau aftur, eftir skamma
stund örvílnunar og taugaspennu, varð hon-
um litið útundan sér á lítinn óupprifinn pakka,
vafinn í grænt bréf. Að líkindum hafði hann
fallið ofanúr hrúgunni, þegar X vék til rusl-
inu svo ritvélin kæmist fyrir. Hann sá, að
utanáskrift pakkans hafði verið breytt mörg-
um sinnum. Á aðeins þeirri hliðinni sem að
honum snéri kannaðist hann við ekki færri
en.þrjár gamlar utanáskriftir sínar.
Hann reif pakkann upp, án minnsta áhuga;
ánþess jafnvel að athuga nafn sendandans.
Hann opnaði hann með því að brenna sund-
ur snærið með logandi eldspýtu. Honum var
meira í mun að horfa á snærið brenna upptil
agna en að opna pakkann sjálfan; samt gerði
hann það að lokum.
Innaní öskjunni lá bréf, skrifað með bleki,
og undir því smáhlutur vafinn í þunnan papp-
ír. Hann greip bréfið og las það.
----------------------- vegi 17,
-----------------------, DEVON
7. júní 1944.
Kœri X liðsíoringi.
Ég vona þér fyrirgefið mér, þótt það hafi
tekið 38 daga að hefja bréfaviðskipti okkar,
30
DAGSKRÁ