Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Side 52

Leifur Þórarinsson:
Um tónlistarhátíð
Það hefur löngum verið draumur
ýmissa dáindismanna að efna til
hljómleikahátíðar, þar sem flutt væru
verk íslenzkra tónskálda eingöngu.
Hefur þessum mönnum þótt um svo
auðugan garð að gresja, þar er væru
skrifborðsskúffur tónskáldanna, að
mál þetta þyldi eigi nokkra bið.
Linnti svo ekki látum þar til þetta
kom til framkvæmda og voru fyrstu
hljómleikarnir haldnir laugardaginn
27. apríl síðastliðinn. Þar voru flutt
kammertónverk fyrir ýmis hljóðfæri
og þótti vel takast, þó heldur væri yf-
irbragðið syfjandalegt. Þeir hófust
með strokkvartett eftir Helga Pálsson,
og mun hann ekki hafa verið fluttur
áður. Hann er heldur bragðdauft verk,
en ekki ólaglega saminn. Þættir hans
eru tveir og líkir sem tvíburar.
Annað verkið, sónata fyrir óbó og
klarinettu eftir Magnús Bl. Jóhanns-
son, er tiltölulega meinlaust verk. Það
ber öll merki saklausrar sálar, ásamt
talsverðum kunnugleika á tónskáld-
skap hins mikla áhrifamanns ís-
lenzkra tónbókmennta, Páls nokkurs
Hindemiths. Hins vegar er verk þetta
ekki gott sýnishorn af verkum höf-
undar, til þess er það of gamalt (sam-
ið 1954) og getur varla skoðazt ann-
að en skólaverk.
Verk Karls O. Runólfssonar, and-
ante fyrir celló og píanó, er heldur
veigalítið og sannast að segja með því
ómerkara, sem komið hefur frá þess-
um höfundi.
Um verk undirritaðs, Tríó fyrir
blásara, verður ekki talað hér.
Eftir hlé voru aðeins flutt tvö
umtalsverð verk. Annað þeirra, fimm
þættir fyrir lúðra og píanó eftir Vikt-
or Urbancic, myndi líklega af flestum
alvarlegri mönnum vera talið hálf-
gert þunnildi. Hins vegar er það all-
þokkalega samið og bar vott um
kontinentalan lærdóm. Hið síðara,
Svíta Artica eftir Hallgrím Helga-
son, væri dauðasynd að kalla þunnt,
svo mikið sem þar er borið í allt línu-
skraut. En steril og óspennandi er
það nú samt, þótt því verði ekki neit-
að, að kunnátta mannsins hlýtur að
vera afskaplega mikil.
50
DAGSKRÁ