Dagblaðið Vísir - DV - 26.10.2007, Blaðsíða 46

Dagblaðið Vísir - DV - 26.10.2007, Blaðsíða 46
föstudagur 26. október 200746 Helgarblað DV Sakamál Lisa Montgomery frá Skidmore í Missouri í Bandaríkjunum var fundin sek um mannrán og manndráp síðastliðinn mánudag. Forsagan er sú að árið 2004 kæfði Lisa Montgomery, með reipi, hina tuttugu og þriggja ára Bobbie Jo Stinnett sem var þá gengin átta mánuði með barn sitt. En Bobbie Jo var, að sögn saksóknara í málinu, enn með með- vitund þegar Lisa opnaði kvið hennar með eldhús- hnífi og fjarlægði barnið. Bobbie Jo lést í kjölfar- ið, en daginn eftir gekk Lisa Montgomery um eins og stolt móðir í heimabæ sínum og montaði sig af barninu. Hún var handtekin þann sama dag. Lögfræðingar Lisu héldu því fram við réttar- höldin að hún hefði þjáðst af ranghugmyndum þegar hún framdi verknaðinn og hefði talið að hún væri með barni. Kviðdómur tók ekki mark á þeirri útskýringu og dæmdi hana seka um mannrán og morð. Skipulagður verknaður Roseann Ketchmark saksóknari sagði að Lisa hefði skipulagt verknaðinn í hvívetna og reynt að breiða yfir þá skipulagningu eftir að hún var hand- tekin. Lisa Montgomery hafði meðal annars leit- að upplýsinga á netinu um Bobbie Jo Stinnett og rannsakað hinar ýmsu hliðar meðgöngu og fæð- ingar. Lögfræðingar hennar héldu því fram að það benti til ranghugmynda Lisu og þess að hún hefði talið sig vera barnshafandi, en saksóknarinn sagði það benda til ásetnings og skipulags. Eftir að hafa upphaflega neitað sök sagði Lisa lögreglunni að hún hefði tekið til hníf, reipi og klemmu fyrir nafla- strenginn og farið til heimilis Bobbie Jo Stinnett „og þá gerðist þetta“. Saksóknarar hafa ákveðið að krefj- ast dauðadóms yfir Lisu Montgomery. Barnið lifði þessar hremmingar af og hefur verið í umsjá skyld- menna sinna síðan atburðirnir áttu sér stað. Bar fyrir sig ranghugmyndir en var sek fundin: Fjarlægði barn úr móðurkviði 23. maí 1918 svaf ítalski kaupmað- urinn Joseph Maggio svefni hinna réttlátu ásamt konu sinni í íbúðinni fyrir ofan búðina. Þau voru drepin þar sem þau sváfu. Lögreglan fann morðvopnið, alblóðuga öxi, í íbúð- inni, en mikla furðu vakti að við engu hafði verið hreyft. Allir skartgrip- ir voru á sínum stað sem og pening- ar. Eina vísbendingin sem lögreglan fann var orðsending, skrifuð með krít, skammt frá heimili hjónanna: „Herra Joseph Maggio mun vaka í nótt. Skrif- aðu frú Toney.“ Við rannsókn morð- anna rakst lögreglan á gömul mál frá árinu 1911 sem báru öll merki morð- anna á Maggio-hjónunum. Öxi hafði verið notuð til að brjóta gat á útihurð og síðan við morðin sjálf. Á þeim tíma ályktaði lögreglan að um væri að ræða hefnd mafíunnar gegn ítölskum kaupmönnum. Lögreglan og Ítalir í hverfinu bjuggu sig undir það versta. Fram undan var tími ógnar og skelf- ingar í New Orleans. Móðursýki og ótti Mánuði síðar lét Axarmaðurinn til skarar skríða á ný. Í morgunsárið fundust kaupmaðurinn Louis Boss- umer og sambýliskona hans Annie illa haldin í íbúð þeirra á bak við versl- unina. Þau höfðu verið höggvin með öxi, en þrátt fyrir alvarlega áverka lifðu þau af. Öxin lá á gólfinu við hlið- ina á Bossumer og af ummerkjum var fullvíst talið að hún hefði verið notuð til að brjótast inn í íbúðina. Sem fyrr hafði engu verið stolið. Þegar Annie hafði náð sér lýsti hún árásarmann- inum sem ungum og dökkum, en seinna breytti hún frásögn sinni og hélt því fram að Bossumer hefði ráð- ist á hana. Ekki tókst að færa sönnur á fullyrðingu Annie og segir ekki meira af þeim. Í ágúst sama ár vaknaði frú Schneider við það að hávaxin vera stóð við rúm hennar líkt og vofa. Öxin féll í sömu andrá og hún öskraði, en þrátt fyrir skurð á höfði og brotn- ar tennur lifði hún af. Örfáum nótt- um síðar féll ítalski kaupmaðurinn Joseph Romano fyrir öxi Axarmanns- ins og öll ummerki voru sem fyrr; hurðin brotin upp með sömu öxi og notuð var við morðið og síðan skilin eftir hjá fórnarlambinu. Þegar hér var komið sögu geisaði andi móðursýki í borginni. Fjölskyld- ur stóðu vaktir á heimilum sínum og sjálfskipaðar varðsveitir reikuðu um borgina, vopnaðar haglabyssum og biðu frétta ef einhver skyldi sjá til ferða Axarmannsins. Eftir morðið á Joseph Romano sáust ummerki eftir Axarmanninn víða um borgina. Sums staðar hafði hann gert árangurslaus- ar tilraunir til innbrota en ekki haft árangur sem erfiði og hafði því skil- ið verkfæri sín eftir. Skyndilega virt- ist Axarmaðurinn hverfa jafnskjótt og hann hafði birst og bæjarbúar vörp- uðu öndinni léttar og fórnuðu hönd- um af feginleik. Sá léttir entist fram í mars árið eftir. Árla morguns 10. mars 1919 lét Axarmaðurinn til skarar skríða á ný og var það hræðilegasti verknaður hans til þessa. Fórnarlömbin voru Cortmiglia-hjónin og tvegga ára dótt- ir þeirra sem dó í fangi móður sinnar. Var hrifinn af djassi Lögreglan var ráðþrota, því alls staðar þar sem Axarmaðurinn kom við sögu voru dyrnar sem hann virtist hafa komið í gegnum læstar og lög- reglunni fannst ólíklegt að stórvaxinn maður hefði komist gegnum gatið sem var á hurðunum. Var Axarmað- urinn kona eða dvergur? Sumir héldu því fram að Axarmaðurinn væri ekki af þessum heimi. Í kjölfar morðanna á Cortmiglia-hjónunum fylltust íbúar New Orleans á ný ótta og skelfingu. Ekki minnkaði skelfingin 13. mars þegar dagblaði í borginni barst bréf frá Axarmanninum þar sem hann lofaði að klukkan stundarfjórðung yfir tólf á miðnætti næsta þriðjudags- kvöld myndi hann taka til hendinni í borginni. Hann gerði borgarbúum þó það tilboð að hvar sem djass yrði spil- aður yrði fólki óhætt. Hvorki fyrr né síðar hefur verið spilaður jafnmikill djass í borginni; djasstónar fylltu alla klúbba og veitingastaði. Fjölskyldur, vinir og nágrannar hópuðust saman og hlustuðu á djass. Að morgni kom í ljós að ekkert morð hafði verið fram- ið. Nú var hljótt um sinn í borginni. Í byrjun ágúst slapp ung stúlka, Sarah Lauman, með skrekkinn og heila- hristing og sjö dögum síðar komst Steve Boca við illan leik heim til vin- ar síns með axarskurð á höfðinu. Á heimili hans fann lögreglan hin sí- gildu verksummerki Axarmannsins. Axarmaðurinn þurfti að flýja frá hálf- unnu verki 2. september þegar lyfja- salinn William Carson náði að skjóta á hann nokkrum skotum. Axarmað- urinn skildi verkfæri sín eftir. Síðasta fórnarlamb Axarmanns- ins var Mike Pepitone kaupmaður, en hann var drepinn í rúmi sínu í októb- er. Eiginkona hans og sex börn sem sváfu í öðru herbergi urðu ekki fyrir skaða, en ummerkin voru þau sömu og áður; gat á útihurð og morðvopn- ið skilið eftir. Eftir það morð varð Ax- armannsins ekki vart á ný í New Or- leans. Grunsemdir byggðar á tilviljunum Ekki er með neinni vissu hægt að segja hver Axarmorðinginn var. Getgátur voru þó uppi um að hann héti Joseph Mumfre. Mum- fre var drepinn ári síðar af ekkju síðasta fórnarlambsins, Pepitone. Hún fullyrti að hún hefði í honum borið kennsl á morðingja eigin- manns síns. Það undarlega var að Mumfre var dæmdur til fangelsis- vistar skömmu eftir morðin 1911, vegna annarra afbrota, og leystur úr haldi árið 1918 skömmu áður en Axarmorðinginn lét á sér kræla aft- ur. Mumfre hafði auk þess yfirgef- ið New Orleans eftir að Axarmorð- inginn framdi sitt síðasta morð þar. En þetta voru getgátur og þó að til- viljanirnar hafi rennt stoðum undir grunsemdirnar varð ekkert sannað í þeim efnum.Allt í drasli Innbrotsþjófur í Bandaríkj- unum komst að því fullkeyptu þegar hann braust inn í hús McKinnon-fjölskyldunnar. Þegar hann var í óða önn við iðju sína kom fjölskyldan heim og áður en þjófurinn vissi horfði hann inn í hlaupið á skambyssu heimilis- föðurins. McKinnon hringdi strax í lögregluna, en á með- an beðið var komu hennar lét hann innbrotsþjófinn taka til eftir sig. Innbrotsþjófur- inn hafði brotið vasa og velt um blómum og fatnaður lá eins og hráviði um íbúðina. Þegar lög- reglan mætti á svæðið kvartaði hann yfir því að hafa þurft að þrífa með byssu við ennið á sér. Kvartanir hans fengu ekki hljóm- grunn hjá laganna vörðum. Lisa Montgomery Var sek fundin um mannrán og morð. Ansans, ég bara gleymdi Eftir að hafa staðfest að hin sjötíu og sex ára kona væri látin, gleymdi læknirinn henni. Læknirinn hélt að sjúkraliðarnir sem höfðu mætt á svæðið um leið og hann myndu fjarlægja líkið og þeir ályktuðu að hann myndi, venju samkvæmt, sjá um það. Því var það, í Vín í Austur- ríki, að lík hennar lá og rotnaði í níu daga eða þar til nágrannarnir fóru að kvarta vegna yfirgengilegrar stybbu sem barst frá íbúðinni. Krókódíla- Döndí Eftir tólf öllara fannst ferða- manninum í Queensland í Ástralíu tími til kominn að fá sér sundsprett í vatninu við tjald- stæðið. Hann var ekki einn um það, því krókódílar halda til í því og þeir voru ekki allir sáttir við félagsskap hins ölvaða ferða- manns. Einn þeirra réðst til atlögu við manninn, sem tókst þó um síðir að rífa sig lausan og skríða á þurrt land. Þrátt fyrir að blóðið lagaði úr andliti ferða- mannsins ákvað hann að fá sér lúr. Eftir sjö tíma svefn vakn- aði hann og leitaði sér aðstoð- ar. Sauma þurfti fjörutíu spor í andlit hans. Lögreglu- maður handtekinn Það væri eðlilegt að ætla að lögreglumaður byggi yfir nægri vitneskju til að komast upp með afbrot. Það var ekki raunin í máli löggæslumannsins sem á frívakt framdi bankarán í Þessalon- íku í Grikklandi ásamt tveimur vitorðsmönnum. Afraksturinn var um áttatíu milljónir króna. Mennirnir ruddust inn í bank- ann seinnipart dags og skutu viðvörunarskotum upp í loftið og bundu hendur varðanna fyrir aftan bak. Að verki loknu stungu þeir af. En lögreglumaðurinn komst ekki langt, því einn varð- anna hafði náð að losa böndin og hljóp hann uppi. Vitorðs- mennirnir sluppu. Fréttatilkynn- ing lögreglunnar var stuttorð: Hleypt var af skotum á staðnum og einn lögreglumaður hefur verið handtekinn. Árið 1918, í maí nánar tiltekið, hófust axarmorðin, sem svo voru kölluð, í New Orleans í Bandaríkjunum. Koma Axarmannsins til borgarinnar markaði upphaf tímabils skelfingar og ótta meðal borgarbúa sem varði í eitt og hálft ár. Morðinginn seM elskaði djass eða axarMaðurinn fundin um mannrán og morð. Djass Axarmorðingjans fjölskylda spilar djass í gríð og erg til varnar axarmanninum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.