SunnudagsMogginn - 27.11.2011, Qupperneq 18

18 27. nóvember 2011
Þorgrímur Þráinsson treður sér ískottið á jeppanum sem lagt erfyrir utan Morgunblaðshúsið íHádegismóum. Hann er gest-
risinn við blaðamann og ljósmyndara,
leyfir þeim að sitja í aftursætinu með
Tobbu Marinós. Stefán Máni situr við
stýrið og Vigdís Grímsdóttir í hinu fram-
sætinu.
Altént og kames
„Þá er komið að fyrstu sögunni sem ég
segi á leiðinni,“ segir Tobba um leið og
hjólin byrja að snúast. „Hún er um Jakob
Frímann. Ég setti bróderingafélaginu
Dólgunum fyrir að hittast ómálaðar fyrir
utan Domus Medica. Þar biðu þeirra
Bónuspokar og í þeim samlokur og Slots-
bjór.“
Framhaldið var eftir því; þeim var gert
að panta hamborgara á Vitabar, banka á
dyr í Þingholtunum þar sem umyrðalaust
voru rétt staup út um gættina, kaupa sexí
hluti í Tiger (sem voru meðal annars
hreindýraeyru og blikkandi nef) og gefa
það allt gestgjafanum sem tók á móti
þeim í lokin – Jakobi Frímanni. „Hann
bauð þeim inn, sagði þeim fjölskyldu-
sögur og þær voru svo feimnar við hann
að þær þorðu ekki að þiggja vín. Og þær
lærðu af Jakobi að segja alltént!“
– Vigdís segir alltaf kames, skýtur
blaðamaður inn í frásögnina.
„Einmitt,“ tekur hún undir hlæjandi,
orð sem rithöfundurinn í Grandavegi 7
temur sér, „maður hlýtur að segja að inn
af stofunni sé kamesið!“
„Alltént,“ segir Tobba. „Jakob Frí-
mann verður gestur í næsta þætti og
ræðir um kynþokka, hvort hægt sé að
klæða á sig kynþokka – og sóðapartíið á
Players!“
„Varstu ekki með þátt í gær?“ spyr
Vigdís.
„Jú, þar rappaði ég í flugfreyjubúningi.
Búningar setja svo skemmtilegan svip á
tilveruna, hvort sem það eru búningar
stöðumælavarða, Rauðhetta eða jóla-
sveinar. Og það er vinsælast ef ég er
ómáluð – jibbí, hún er ljót eins og við
hin!“
„Ég verð að viðurkenna að ég hef ekki
horft á þáttinn,“ heyrist frá Þorgrími.
En hún lætur ekki eiga inni hjá sér og
baunar á hann:
„Þess vegna ertu í skottinu!“
Flottustu upplestrarnir
Þar með hefur rithöfundarútan, eins og
ferðalagið í gamla Landcruiser-jeppanum
hans Þorgríms er kallað, lagt í hann tí-
unda árið í röð. Tveir mæta alltaf, Þor-
grímur og Stefán Máni, „synir Ólafs-
víkur“, en svo eru aðrir höfundar valdir í
samráði við Ólsara. „Þeir senda sínar
óskir og ég hringi í höfundana,“ segir
Þorgrímur. Þetta er í þriðja sinn sem
upplesturinn er haldinn í samvinnu við
grunnskólann, sem felst í því að nem-
endur snæða með höfundum og kynna þá
síðan um kvöldið.
Og það er jafnan vel mætt.
„Jólin eru komin þegar höfundarnir
mæta,“ segir Þorgrímur.
– Býr vont fólk á Ólafsvík, stenst
blaðamaður ekki að spyrja.
„Ef þú spyrð úlf hvort hann sé vondur
svarar hann nei,“ svarar Stefán Máni.
„Nei, þarna býr gott fólk, enda er þetta
ekki undir jökli – það býr sunnar á nes-
inu. Þarna hef ég farið á flottustu upp-
lestrarkvöld sem ég hef kynnst, að vísu
var það líka flott á Vopnafirði.“
„Þau eru svo flott úti á landi,“ skýtur
Vigdís inn í.
„Ég lít á mig sem Ólsara,“ segir Þor-
grímur sem flutti til Ólafsvíkur 10 ára og
bjó þar fram yfir tvítugt. „Annars er ég
fæddur í Vesturbænum, þó að ég þori
varla að segja frá því.“
– Og hvar spilaðirðu fótbolta?
„Í Víkingi fyrst – ég spilaði í þrjú ár í
þriðju deildinni með Víkingi áður en ég
skipti yfir í Val.“
Býflugnabúningar
Það er tímabært að virða ferðalangana
fyrir sér. Ólíkari gætu þeir vart verið.
Tobba í rauðum buxum, með feld um
hálsinn og missir af Kjalarnesi vegna þess
að hún er niðursokkin í fjólubláa farsím-
ann. En Vigdís er svartklædd með svart
hárið, svört gleraugun, svart sjalið – og
rauðan varalitinn. Strákarnir eru hins
vegar í peysum og gallabuxum – enda
báðir frá sama staðnum úti á landi.
Tobba segir hverja söguna af annarri og
þræðir um leið ljósmyndabankann á
fjólubláa farsímanum. Oft koma Dólg-
arnir við sögu, sem halda ýmist til á Kex
hosteli eða Ölstofunni, arka Fimmvörðu-
hálsinn eða sækja sér „endurmenntun“ í
bústað. Á einni er hún í býflugnabúningi
að kenna dólgunum að búa til bollakök-
ur. „Býflugnabúningar eru æðislegir; þeir
eru svo víðir að maður getur svolgrað í
sig bjór án þess að bumban sjáist!“
Og hún er yngst í bílnum – fædd 1984.
„Ég er ennþá með fæðingarslímið – og
mjúka blettinn á höfðinu,“ segir hún með
breiðu brosi. „Þegar fréttist af öllum
þessum körlum í ferðinni þurfti ég skrif-
legt leyfi frá pabba til að komast með.“
„Var kallinn þinn ekkert smeykur?“
spyr Þorgrímur.
„Nei, hann hefur séð mig pakka körl-
um saman,“ svarar hún viss um sig – en
karlinn er réttnefndur karl, nefnilega
Karl Sigurðsson. „Svo er hann að taka
upp plötu með Baggalúti í Hafnarfirði, al-
gjört krútt.“
Hverjar eru líkurnar?
Sjaldan dettur á þögn í bílnum þessa
rúmu 200 kílómetra leið frá Reykjavík til
Ólafsvíkur.
„Fly me to the moon,“ raular Þor-
grímur í skottinu.
Snæfellsnesið rís undir nafni, snjór
liggur yfir og hálkan er lúmsk. Ekkert hik
er á Stefáni Mána við stýrið og Vigdís sit-
ur stjörf við hlið hans. „Ég skynja dauða-
beyginn í Vigdísi,“ segir Stefán ertn-
islega. „Hún er að reikna út líkurnar á að
hún komist aftur heim.“
Ljós birtast framundan í skammdeg-
inu.
„Ég verð alltaf svo fegin að sjá bíl á
móti,“ segir Vigdís.
„Dauðinn verður alltaf að vera með í
för,“ heldur Stefán áfram, en bætir við
alvarlegri í bragði: „Ég er ekkert að fara
að drepa okkur.“
Það var notalegt í stofunni í Engihlíð á Ólafsvík.
Gestgjafinn Ester Gunnarsdóttir faðmar Vigdísi að sér.
Upphaf ferðar. Þorgrímur prílar í skottið á jeppanum. Það er þó sæti þar.
Elskuleg áletrun Tobbu Marinós. Þorgrímur ræðir við tvær stelpur í tíunda bekk. Um bækur auðvitað.