Morgunblaðið - 02.12.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
✝ Noëlle Naudotfæddist í París
1. mars 1952. Hún
lést á heimili sínu í
Etiolles í Frakk-
landi 24. nóvember
2011. Hún var dótt-
ir hjónanna Jeann-
ine, f. 3.3. 1925 og
Jean Naudot, f.
12.12. 1925, sem nú
eru bæði látin.
Bróðir Noëlle er
Didier Naudot, f. 2.3. 1957.
Árið 1979 giftist Noëlle Ein-
ari Kjartanssyni, f. 20.9. 1955 og
eignuðust þau tvo syni, Jóhann
Sébastian, f. 28.10. 1981, d.
12.12. 1992 og Grégory Einar, f.
20.5. 1984. Einar er sonur
hjónanna Helgu
Einarsdóttur, f.
26.5. 1931 og Kjart-
ans V. Guðmunds-
sonar, f. 30.11.
1931. Systkini Ein-
ars eru Garðar, f.
25.3. 1951, Vil-
hjálmur, f. 30.5.
1952, Guðmundur,
f. 7.11. 1958 og
Sjöfn, f. 6.10. 1965.
Fyrstu tvö ár sam-
búðar sinnar bjuggu Noëlle og
Einar á Íslandi en fluttust til
Frakklands sama ár og þau
giftu sig og bjuggu þar síðan.
Útför Noëlle fer fram í Etiol-
les í Frakklandi í dag, 2. desem-
ber 2011.
Í dag kveðjum við, hér í Etiol-
les í Frakklandi, elskulega
tengdadóttur og mágkonu Noëlle
Kjartansson, fædda Naudot. No-
ëlle varð bráðkvödd á heimili
sínu þann 24.11. sl.
Noëlle ólst upp hjá foreldrum
sínum með yngri bróður sínum
Didier, í París, síðar í Evry og að
lokum í Soisy. Noëlle var nýj-
ungagjörn og opinn persónuleiki
sem vildi kynnast öðrum löndum
og siðum og var því dugleg að
ferðast. Hún hitti Einar bróður
okkar á einu slíku ferðalagi í
Grikklandi og unga parið felldi
hugi saman.
Okkur fjölskyldunni þótti það
ákaflega merkilegt og spennandi
þegar Einar sagði okkur að hann
hefði kynnst franskri stúlku,
enda var það ekki algengt á þess-
um árum að ungir piltar ferðuð-
ust um heiminn eins og hann
gerði á þessum árum. Þegar Ein-
ar kom með Noëlle með sér til Ís-
lands má segja að hún hafi orðið
meðlimur Hvassaleitisfjölskyld-
unnar á svipstundu. Hvernig var
annað hægt; þessi hægláta og
yndislega stúlka bauð af sér slík-
an þokka að fólk hændist mjög
auðveldlega að henni. Það var
líka hreint með ólíkindum hversu
fljótt hún lærði íslensku og áður
en við vissum var hún farin að
leiðrétta málfræðivillur okkar Ís-
lendinganna.
Einar og Noëlle eignuðust tvo
yndislega drengi, þá Jóhann Sé-
bastian og Grégory Einar, sem
voru augasteinar þeirra hjóna.
En sorgin barði grimmilega að
dyrum þegar Jóhann var aðeins
10 ára gamall og fór það svo að
hann lést úr krabbameini, þá að-
eins nýorðinn 11 ára. Ekki er
hægt að hugsa sér neitt hræði-
legra en að missa barnið sitt svo
ungt að árum, en Noëlle og Einar
sýndu ótrúlegan styrk og þrek í
þeim aðstæðum.
Noëlle og Einar hafa alla tíð
haldið mikilli tryggð við fjöl-
skyldu og vini á Íslandi og rækt-
að þau sambönd vel. Noëlle var
mikill unnandi íslenskrar náttúru
og ferðuðust hún og Einar reglu-
lega um landið og eru fáir staðir
á Íslandi sem þau hafa ekki heim-
sótt. Eins höfum við í fjölskyld-
unni alla tíð verið velkomin á
þeirra heimili og hafa foreldrar
okkar verið tíðir gestir hjá þeim í
gegnum árin.
Því miður var Noëlle ekki allt-
af við fulla heilsu og barðist hún
m.a. við nýrnasjúkdóm í mörg ár,
en aldrei heyrði maður hana
kveinka sér, hún var alltaf að
hugsa um hvort allir aðrir hefðu
það ekki örugglega gott. Hún
studdi dyggilega við bakið á Ein-
ari í hans erfiðu veikindum fyrr á
þessu ári, sem hann hefur nú von-
andi sigrast á, þó að hún hefði svo
sannarlega nóg með sín.
Allir ganga í gegnum erfiðleika
einhverntíma á lífsleiðinni, en
manni reynist erfitt að skilja
hvers vegna sumir þurfa að
ganga í gegnum endalausar
þrautir eins og Einar og hans fólk
hefur þurft að glíma við í gegnum
tíðina. Það er skylda fjölskyld-
unnar og vina að styðja við þau í
þessum erfiðleikum.
Það er með sárum söknuði sem
við kveðjum okkar kæru vinkonu
sem gerði líf okkar svo miklu rík-
ara en erum um leið þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast henni.
Fyrir hönd foreldra okkar og
systkina,
Guðmundur Kjartansson.
Oft og mörgum sinnum hef ég
þakkað fyrir það að hafa kynnst
henni Noëlle mágkonu minni og
að hafa átt hana að allt frá því að
ég var 13 ára. Hún hefur alla tíð
spilað stórt hlutverk í mínu lífi og
kennt mér ótal ótal marga góða
hluti sem hafa mótað mig sem
einstakling.
Noëlle var einstaklega hlý og
góð manneskja. Mér fannst auð-
velt að kynnast henni, þrátt fyrir
að í byrjun hafi hún ekki talað ís-
lensku og ég ekki frönsku og
þrátt fyrir nokkurn aldursmun.
Hún var bara einstaklega aðlað-
andi manneskja. Fljótlega eftir
að þau Einar stofnuðu heimili
hér á Íslandi fyrir ríflega 30 ár-
um fór ég að venja komur mínar
til þeirra á Nönnugötuna, þar
sem hún kenndi mér að lesa og
tala frönsku og þar sem hún
kenndi mér að elda spaghetti
með tómatasósu og eggi. Einfalt,
ódýrt og dásamlega gott.
Noëlle kenndi okkur í fjöl-
skyldunni að meta allskonar nýj-
ungar í matargerð löngu áður en
þær bárust til Íslands og að njóta
samverustunda yfir góðum mat
eins og þekkist í hennar heima-
landi. Hún kenndi okkur að nota
allskonar grænmeti og krydd-
jurtir, olíur og Dijon-sinnep,
quiche og sítrónubökur,
hrísgrjónasalöt, cous-cous, tún-
fiskbrauð, ólífur og bagettur. Hjá
henni kynntumst við endalausum
dásamlegum sultum og framandi
ávöxtum, ostrum og sniglum og
skelfiski – að ógleymdum
frönsku ostunum og dásamlegum
léttvínum. Kampavín, Kir, Pastis
eða Orangina – já það eru ófáar
stundirnar sem við höfum notið
hjá þeim yfir fordrykk í stofunni í
Etiolles eða úti á veröndinni, þar
sem við glöddumst yfir að vera
saman, fjölskylda og vinir. Tók-
um okkur góðan tíma í að spjalla
saman áður en dásamlegur mat-
ur var borinn á borð.
Noëlle gaf okkur ótal dýrmæt-
ar minningar og okkur finnst
sem hún hafi opnað fyrir okkur
nýjan heim á sínum tíma og gert
líf okkar ríkara svo um munar.
Ég veit ekki hvað oft ég heim-
sótti þau til Frakklands sem ung
stúlka og oft var ég að draga vin-
konur mínar með mér til að
kynna þær fyrir þessum ævin-
týraheimi sem hafði opnast fyrir
mér í gegnum Noëlle og Einar.
Að fara út í garð hjá Jeannine í
Soisy, tína tómata og annað
grænmeti, setja í körfuna sem
hékk í bandi niður af svölunum,
fara svo upp og hífa það upp á
svalirnar og færa meistara-
kokknum í eldhúsinu, þetta
fannst mér bara stórkostlegt og
dásamlegt.
Noëlle var mjög gáfuð kona,
hún var ótrúlega vel að sér á fjöl-
mörgum sviðum, vel menntuð og
talaði ensku, þýsku og íslensku
auk móðurmálsins. Hún hafði
góðan húmor og það var gaman
að vera með henni og heyra dill-
andi hláturinn af minnsta tilefni.
Hún var einstakur dýravinur og
laðaði að sér hunda og ketti hvar
sem hún fór. Nánast alla tíð hafa
verið hundar og/eða kettir á
heimili þeirra Einars.
Noëlle var gjafmild á margan
hátt, hún gleymdi aldrei afmæl-
isdögum og var einstaklega
áhugasöm um hvað fólk tók sér
fyrir hendur. Hún gaf okkur tíma
sinn og umhyggju.
Það er sárt að þurfa að kveðja
svo yndislega vinkonu. En ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni. Söknuðurinn er
óendanlegur og minningin lifir.
Sjöfn.
Noëlle Kjartans-
son Naudot
HINSTA KVEÐJA
Hver skilur lífsins hulda
heljardóm
er haustsins nepja deyðir fegurst
blóm,
að báturinn sem berst um
reiðan sjá
brotna fyrst í lendingunni má.
Að einn má hlýða á óma af
gleðisöng,
annar sorgarinnar líkaböng.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Vilhjálmur og Elísabet.
✝ ValgerðurJónsdóttir
fæddist í Mið-
húsum, Hrútafirði,
30. maí 1917. Hún
lést á Hrafnistu,
Reykjavík, 23. nóv.
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Grímsdóttir, f. 11.7.
1894, d. 11.2. 1956
og Jón Magnússon,
f. 15.5. 1891, d. 28.7. 1956. Val-
gerður átti 7 systkini þau eru:
Matthildur, f. 15.7. 1919, d. 21.8.
2008, Þorgeir, f. 20.10. 1920, d.
13.9. 1945, Þorbjörg, f. 17.11.
1923, Sigfríður, f. 14.8. 1926,
Hildur, f. 29.8. 1929, Ingibjörg, f.
30.10. 1931, d. 5.8. 1932, Magnea
Ólöf, f. 8.6. 1941. Valgerður gift-
ist 14.11. 1953 Kjartani Jóhann-
essyni frá Herjólfsstöðum, f.
17.7. 1913, d. 30.8. 1990, skrif-
stofumanni í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Jóhannes Guð-
mundsson og Þuríður Pálsdóttir.
Kjörbörn Valgerðar og Kjartans
eru Þorgeir Rúnar sagnfræð-
ingur, f. 26.11. 1955, d. 6.11.
1998, sambýliskona hans var
Rúna K. Tetzschner íslensku-
fræðingur, og Kristrún Harpa, f.
20.9. 1960. Eig-
inmaður Kristrúnar
er Ingvar Pét-
ursson vélvirki, f.
29.4. 1958. Börn
Kristrúnar eru
Guðjón Kjartan
Viggósson, f. 15.4.
1978, d. 14.10. 1996,
Jerry Dwayne
Williams, f. 18.9.
1981, d. 8.1. 2007,
Róbert Ómar Willi-
ams, f. 13.5. 1986, d. 13.5.1986.
Valgerður ólst upp á Kirkjubóli
Steingrímsfirði til 8 ára aldurs,
síðan í Skálholtsvík í Hrútafirði.
Hún fór í Kvennaskólann á
Blönduósi og flutti síðan til
Reykjavíkur um tvítugt, hún
vann ýmis störf, var til dæmis
ráðskona í vegavinnu, við
saumaskap en lengst vann hún í
Úra- og skartgripaverslun
Magnúsar Sigurjónssonar við
Laugaveg, síðast vann hún í húsi
aldraðra við Lönguhlíð. Val-
gerður og Kjartan bjuggu yfir 40
ár í Karfavogi 34. Eftir að Kjart-
an lést flutti hún á Kleppsveg 62
og síðan yfir á Hrafnistu.
Valgerður verður jarðsungin
frá Áskirkju í dag, föstudaginn
2. desember 2011, kl. 13.
Það er eins og þúsund kórar syngi
með þéttum hreim og alvaldið sé með
og það er eins og klukknaveröld klingi
við kátan draum sem nóttin hefur léð.
Ég sakna þín og sólin hefur kvatt
og sorgin býr við hjartastað í mér
ég segi þér vina líka soldið satt:
ég sef um nætur djúpt í brjósti þér.
(Þorgeir Rúnar Kjartansson.)
Ég vil kveðja hjartahlýja og
ljúflynda konu, Valgerði Jóns-
dóttur, með hinu fallega ljóði
sonar hennar, einu af mörgum
eftir hann sem hún var svo stolt
af. Sextán ár eru liðin síðan Þor-
geir Rúnar Kjartansson kynnti
mig fyrir Valgerði, móður sinni.
Hún tók mér opnum örmum og
ávallt upp frá því umvafði hún
mig sömu hlýju og ást og hún
alltaf hafði umvafið son sinn.
Við Valgerður tengdust gegn-
um ást til Þorgeirs, hún sem
móðir, ég sem unnusta. Síðar
deildum við líka sorginni. Val-
gerður mátti þola þungar raunir
og missi náinna ástvina. Hún
horfði upp á það sem öllum for-
eldrum er sárast – sonur hennar
dó langt fyrir aldur fram.
Sjálf hélt hún samt áfram að
vera lítil sól sem stafaði frá sér
birtu. Hún vildi öllum vel; hóg-
vær en þó ákveðin og seig. Við
héldum tryggð við hvor aðra og
Valgerður fylgdist af áhuga með
hinum ýmsu tiltækjum mínum,
ekki síst á sviði listarinnar þar
sem ljóð og list sonar hennar
komu mjög við sögu. Hún kom
fram við mig eins og dóttur og
studdi mig á margvíslegan hátt.
Elsku Valgerður, ég þakka
þér fyrir að reynast mér svo vel,
fyrir tryggð þína, alúð og ljúf-
mennsku. Dóttur þinni, Krist-
rúnu, og öðrum aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð.
Rúna Knútsdóttir
Tetzschner.
Okkur systurnar langar að
minnast Valgerðar elstu systur
okkar með nokkrum orðum, en
hún lést núna 23. nóvember 94
ára gömul. Hún var södd lífdaga
og var tilbúin að yfirgefa þetta
líf. Hún hélt sinni andlegu reisn
alla tíð nema síðustu dagana, en
heyrn og sjón voru farin að gefa
sig og líkamleg hreyfigeta eins
og gengur.
Hún átti sín fyrstu æviár í
Tungusveit, Steingrímsfirði, þar
sem foreldrar okkar byrjuðu bú-
skap og þaðan átti hún góðar
minningar. Síðan flutti fjölskyld-
an til Skálholtsvíkur í Hrútafirði,
þar sem við ólumst upp. Sem
elsta barnið varð hún að taka
þátt í bústörfum strax og hún
gat. Hún var dugleg og kjark-
mikil og fylgdi föður okkar til
allra útiverka og stjórnaði systk-
inum sínum með harðri hendi.
Hún gerðist kaupakona í sveit-
inni og ráðskona í vegavinnu, þar
sem hún eldaði á prímusi í tjaldi
fyrir karlana. Á stríðsárunum
var hún komin til Reykjavíkur og
vann þar ýmis störf, mörg ár af-
greiddi hún í úra- og skartgripa-
verslun við Laugaveginn.
Í Karfavoginum bjuggu þau
sér framtíðarheimili hún og
Kjartan maður hennar og þar
bjuggu þau í yfir 40 ár. Þar var
gott að koma í einskonar fjöl-
skylduhús, Matta systir og Jens
maður hennar með sína íbúð á
efri hæðinni, oft glatt á hjalla og
mannmargt.
Hún Valla fór ekki varhluta af
áföllum um ævina, þurfti að sjá á
eftir eiginmanni, einkasyni og
dóttursonunum tveimur, sem
upp komust, á nokkrum árum,
eftir stóðu þær tvær hún og
einkadóttirin búsettar hvor á
sínu landshorninu. En þær
studdu hvor aðra eftir bestu
getu. Þá kom vel í ljós hverslags
hörkutól hún var. Hún tók bíl-
próf þegar hún var um sextugt
og keypti sér bíl, keyrði um allar
jarðir í mörg ár og lét ekkert
stoppa sig. Kjartan keyrði aldrei
bíl, hann var orðinn mjög
lungnaveikur á þessum tíma
þannig að þetta létti honum lífið.
Þetta var orðin löng ævi og
hún lifði tímana tvenna og gat
sagt frá mörgu sem hún gerði
oft. Hún hafði sérstaka hæfileika
til að segja frá þannig að frá-
sögnin varð alltaf spennandi og
ævintýraleg. Hún skilur eftir sig
tómarúm.
Við systurnar og okkar fjöl-
skyldur vottum Kristrúnu og
Ingvari innilega samúð. Þau hafa
gert allt sem þau hafa getað til að
gera henni ævikvöldið sem létt-
bærast og einnig naut hún frá-
bærrar umönnunar á Hrafnistu
sem ber að þakka.
Þorbjörg, Sigfríður,
Hildur og Magnea.
Í dag kveðjum við systurnar
Valgerði Jónsdóttur frá Skál-
holtsvík í Hrútafirði. Hún var ein
af uppáhaldsfrænkum okkar og
því fyllumst við söknuði við frá-
fall hennar og minningarnar
hrannast upp.
Valla var elst af sex systrum
sem eru yfirleitt kallaðar Skál-
holtsvíkursystur. Matthildur var
ein systranna og er hún nú látin.
Einn bróður áttu þær, Þorgeir,
sem lést úr lömunarveiki aðeins
25 ára.
Valla fæddist í torfbæ í Mið-
húsum sem var lítið býli í fram-
dalnum frá Skálholtsvík. Hún
var nokkurra mánaða gömul
frostaveturinn mikla og þá varð
Guðrún móðir hennar að hafa
hana meira og minna í rúminu
hjá sér til að halda á henni hita,
svo mikill var kuldinn. Síðar
eignuðust foreldrar hennar jörð-
ina Skálholtsvík og ólst Valla þar
upp til fullorðinsára.
Hún tengdist okkur systrum
sterkum böndum allt frá fyrstu
bernskuárum okkar. Þegar faðir
okkar var vegavinnuverkstjóri
við lagningu vegarins um Siglu-
fjarðarskarð var Valla ráðskona
þar ásamt móður okkar. Einnig
bjó hún hjá foreldrum okkar á
fyrstu árum sínum í Reykjavík.
Við systurnar vorum allar um
lengri eða skemmri tíma í Skál-
holtsvík. Fyrst hjá Guðrúnu og
Jóni foreldrum þeirra Skálholts-
víkursystra og síðan hjá Sigfríði
systur Völlu og Sigurjóni manni
hennar sem tóku síðar við búinu.
Nokkrir afkomendur okkar
systra og voru þar einnig í sum-
ardvöl. Þessi sveitavera hefur
verið okkur öllum ómetanlegt
veganesti í lífinu.
Á þeim tíma var Valla farin að
heiman. Það var alltaf hátíð í
Skálholtsvík þegar hún kom
heim í sumarfríunum sínum.
Hún kom ávallt færandi hendi
með ýmsan varning sem sjald-
séður var í sveitinni. Hún hristi
duglega upp í mannskapnum,
hörkudugleg, stjórnsöm og
ákveðin. Sérstaklega lét hún til
sín taka ef henni þótti sumar-
dvalarbörnin vera óstýrilát og
stríðin hvert við annað. Þá stóð
hún með þeim sem minna máttu
sín. Allir hlýddu henni og borin
var fyrir henni mikil virðing.
Þegar Valla var ung stúlka
gerðist hún stofustúlka hjá móð-
ursystur okkar Guðbjörgu um
tíma en Guðbjörg var gift Axel
Andersen klæðskerameistara
sem rak verkstæði og verslunina
Andersen og Sön, Aðalstræti 16.
Valla sagði okkur margar
skemmtilegar sögur frá þeim
tíma þar sem hún upplifði gesta-
móttökur og veisluhöld ólíkt því
sem hún átti að venjast úr sveit-
inni sinni.
Valla var mjög stórbrotin
kona, sjálfstæð, gjafmild og um-
fram allt réttlát. Hún giftist
Kjartani Jóhannessyni og eign-
uðust þau tvö kjörbörn, Þorgeir
Rúnar og Kristrúnu Hörpu sem
þau ólu upp í miklu ástríki. Lífið
var Völlu ekki alltaf auðvelt.
Kjartan mann sinn missti hún ár-
ið 1990. Þorgeir Rúnar dó úr
krabbameini árið 1998 og dreng-
irnir hennar Kristrúnar Hörpu,
þeir Jerry og Guðjón, létust báð-
ir ungir að árum.
Síðustu árin dvaldi Valla á
Hrafnistu. Hún naut þess að fá
heimsóknir og fylgdist vel með
öllu sínu fólki. Síðasta árið var
henni erfitt, heilsunni hrakaði og
hún var farin að þrá hvíldina.
Við minnumst hennar með
þakklæti og mikilli hlýju. Ástvin-
um hennar sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður, Pálína og
Bára Sigurbergsdætur.
Þá hefur hún Valla mín fengið
hvíldina. Merkiskonan hún Valla
og góðar minningar sækja á.
Valla var gift föðurbróður
mínum Kjartani Jóhannessyni,
sem er látinn og bjuggu þau
lengst af í Karfavogi 34 ásamt
börnum sínum þeim Þorgeiri og
Kristrúnu.
Heimilið í Karfavoginum stóð
ætíð opið stórfjölskyldunni og
naut undirrituð þar oft skjóls,
allt frá barnæsku er farið var
ýmissa erinda til höfuðborgar-
innar og til þess að fá að búa inni
á heimilinu um tíma á mennta-
skólaaldri. Þess tíma minnist ég
með mikilli hlýju.
Valla var í mínum huga
heimskona. Hún var sannkölluð
dama, hjartahlý, falleg og glett-
in. Hún hafði þann eiginleika að
ná vel til fólks, líka unga fólks-
ins, því hún var eiginlega tíma-
laus í hugsun. Fyrir að hafa
þekkt hana og notið velvildar
hennar, þakkar undirrituð á
þessari stundu.
Samband bræðranna Kjart-
ans og Guðmundar föður míns
var náið og sama má segja um
samband allra föðursystkina
minna og fjölskyldna þeirra. Ég
gerði vart greinarmun á því,
hvort Valla væri frænka mín eða
Kjartan frændi. Hún var stólp-
inn í sinni fjölskyldu. Ég minnist
þess er Þorgeir (Toggi) sonur
þeirra Kjartans, dvaldi hluta úr
sumri í sveit heima á Hvanneyri
við leik og störf aðeins 6-7 ára.
Þá var það unun að fylgjast með
þeim frændum og jafnöldrunum
saman, honum og Jóhannesi
bróður mínum. Þeir áttu báðir
stutta jarðvist blessaðir en Þor-
geir komst þó til fullorðinsára
enda þótt hann létist langt fyrir
aldur fram, mikill harmdauði
fjölskyldu sinni og vinum.
Já, Valla fékk sinn skerf af
erfiðum verkefnum í lífinu en
stóð ætíð eins og eikin, bognaði
kannski aðeins á stundum en
brotnaði aldrei. Sterk kona og
víðsýn af Ströndum hún Valla.
Ég er þess fullviss að Valla
hefur átt góða heimkomu á æðra
tilvistarsvið umvafin fólkinu sínu
öllu sem þar er. Nú er aðeins
Kristrún eftirlifandi af fjölskyld-
unni í Karfavoginum og er hún
búsett á Hornafirði.
Ég og fjölskylda mín sendum
henni og hennar fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur við fráfall
elskulegrar móður.
Jónína Guðmundsdóttir.
Valgerður
Jónsdóttir