Morgunblaðið - 08.12.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 2011
✝ SigurðurÓlafsson fædd-
ist í Reykjavík 10.
desember 1964.
Hann lést á heimili
sínu 27. nóvember
2011.
Foreldrar hans
eru Hjördís Smith
tannsmiður, fædd í
Reykjavík 17. júní
1944 og Ólafur Sig-
urðsson múr-
arameistari, fæddur í Reykjavík
15. júní 1945. Systkini Sigurðar
eru Sverrir stýrimaður, fæddur
16.október 1966 og Björk skrif-
stofustjóri fædd 21. ágúst 1976.
Eiginkona Sigurðar er Dóra
Thorsteinsson hjúkrunarfræð-
ingur, fædd 24. febrúar 1965.
Foreldrar hennar eru Guðbjörg
Elín Þórarinsdóttir húsmóðir,
fædd 18. september 1930 og
Þorsteinn Thorsteinsson verk-
fræðingur, fæddur 14. júlí 1919,
látinn 10. apríl 2006. Börn Sig-
urðar og Dóru eru Matthías há-
skólanemi, fæddur
9. október 1991 og
Hildur grunn-
skólanemi, fædd 6.
nóvember 1997.
Sigurður ólst upp í
vesturbæ Reykja-
víkur og í Breið-
holtinu. Hann varð
stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1984 og
útskrifaðist með
B.S. próf í hagfræði frá Háskóla
Íslands 1991. Hann var sérfræð-
ingur á Efnahagsskrifstofu
Fjármálaráðuneytisins á ár-
unum 1991-1998. Frá árinu
1998 hefur Sigurður verið að-
stoðarframkvæmdastjóri hjá
Verðbréfaskráningu Íslands,
þar sem hann tók ríkan þátt í að
koma starfsemi fyrirtækisins á
fót.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag, 8. des-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Siggi, takk fyrir að
vera mér svo traustur og trygg-
ur vinur og góður stóri bróðir.
Ég mun sakna þín sárt.
Þín systir,
Björk.
Nú er horfinn á braut góður
vinur og æskufélagi langt fyrir
aldur fram og það er ekki auð-
velt að sætta sig við þá stað-
reynd. Það er á stundum sem
þessum að manni verður litið til
baka og þá standa eftir góðar og
hugljúfar minningar um góðan
vin. Minningin um einlægni og
hógværð og um leið bjartsýni og
gleði er mér efst í huga þegar
sorgin knýr að dyrum.
Við Siggi kynntumst á lokaári
okkar í grunnskóla. Þar komu
saman nokkrir peyjar sem síðan
áttu eftir að bindast miklum
vinaböndum sem enn eru mikil
og góð. Eftir grunnskóla fórum
við Siggi báðir í Menntaskólann
í Reykjavík og brölluðum þar
ýmislegt saman eins og gengur.
Eftir nokkurn tíma á vinnu-
markaðnum ákváðum við að
fara saman í hagfræði í HÍ sem
þá var nýtt nám og þaðan út-
skrifuðumst við saman í fyrsta
útskriftarhópnum vorið 1991.
Það verður mér alltaf ómetan-
legt og aldrei fullþakkað hversu
vel Siggi reyndist mér á náms-
árunum. Alltaf tilbúinn til að að-
stoða, vinna með mér að verk-
efnum, lesa með mér yfir
námsgögnin, leysa með mér
gömul próf og margt fleira.
Þessi hjálpsemi einkenndi
Sigga. Hann var alltaf tilbúinn
að aðstoða og hjálpa, var alltaf
fyrstur til að bjóða fram aðstoð
við flutninga hjá vinahópnum
eða annað til að létta undir.
Siggi vann lengst af hjá Verð-
bréfaskráningu Íslands eða frá
stofnun þess félags. Ég var svo
heppinn að kynnast starfi hans
og þekkingu þegar ég sat í
stjórn félagsins til skamms
tíma. Þar kom berlega í ljós
þekking hans á rekstri og starf-
semi verðbréfamarkaða og er
ljóst að missir fyrirtækisins er
mikill.
Sigga verður sárt saknað í
fótboltanum þar sem félagarnir
hafa hist vikulega og verið
órjúfanlegur þáttur í lífi okkar
vinanna frá skólaárunum. Einn-
ig hefur stórt skarð verið
höggvið í matarklúbb æsku-
félaganna og eiginkvenna sem
hist hafa í fjölda ára og byggt
upp þau vinabönd sem ríkja í
dag.
Ég heimsótti Sigga á heimili
hans nýlega. Þá var líkamlega
mjög af honum dregið en hugs-
unin skýr og þykir mér mjög
vænt um þá stund sem við átt-
um saman. Hann talaði mikið
um Vestfjarðaferðina með fjöl-
skyldunni í sumar og hversu
mikið það gaf honum að hafa
getað ferðast í einmuna blíðu
um fallega náttúru landsins.
Siggi var einstaklega ljúfur
vinur. En þrátt fyrir rólegheit
lét hann ekki sitt eftir liggja í
skemmtilegum viðfangsefnum
félaganna.
Elsku Dóra, Matthías og
Hildur, Guð styrki ykkur á
þessum erfiðu tímum og megi
góðar minningar um góðan
dreng lina sársauka ykkar. Við
Birna vottum ykkur innilega
samúð okkar og þökkum Sigga
ljúfa og góða samfylgd. Einnig
vottum við foreldrum Sigga,
systkinum og fjölskyldum þeirra
samúð okkar.
Kolbeinn Finnsson.
Í dag er jarðsettur einn af
mínum æskuvinum, Sigurður
Ólafsson, aðeins 46 ára gamall.
Þegar ég hugsa til baka, eru
margar minningar sem koma
upp, um traustan, heiðarlegan,
skemmtilegan, ósérhlífinn og
umfram allt kæran vin, Sigurð
Ólafsson. Leiðir okkar Sigga
lágu saman í efri bekkjum
grunnskóla, þar vorum við
nokkrir strákar úr Seljahverfinu
sem náðum vel saman og héld-
um síðan hópinn, þrátt fyrir að
fara ekki allir í sama framhald-
skóla.
Á unglings- og menntaskóla-
árunum var ýmislegt gert, eft-
irminnilegar eru skemmtilegar
ferðir sem við fórum, bæði til
Spánar og Ródos, þegar við vor-
um í kringum tvítugt. Þar var
lagður grunnur að vinskap sem
hélst allt til dagsins í dag. Úr
þeim ferðum koma nú upp í
hugann minningarbrot sem gott
er að rifja upp á þessum erfiðu
tímum. Eftir að við vorum orðn-
ir fjölskyldumenn lögðum við
okkur fram við að halda góðu
sambandi, m.a. annars höfum
við spilað saman fótbolta í
hverri viku síðan 1984, og nú
síðustu tólf ár höfum við verið í
matarklúbb sem hittist tvisvar
sinnum á ári, við fimm æskuvin-
ir ásamt eiginkonum. Það voru
stundir sem við hlökkuðum allt-
af mikið til og eigum góðar og
skemmtilegar minningar frá. Í
þessum litla matarklúbb er nú
mikil hryggð og söknuður, og í
hann stórt skarð hoggið.
Það hefur verið átakanlegt að
horfa upp á baráttu Sigga við
illvígan sjúkdóm síðasta árið,
þessi sterki og hrausti maður,
sem nánast aldrei misstir dag
úr, var á stuttum tíma knésettur
í leik sem aldrei var jafn. Þrátt
fyrir það bar Siggi sig alltaf vel,
gerði ekki mikið úr veikindun-
um, og barmaði sér aldrei,
þannig var Siggi, tók hlutunum
af yfirvegun.
Kæra fjölskylda, harmur ykk-
ar er mikill, að missa eigin-
mann, föður, son og bróðir,
langt um aldur fram. Elsku
Dóra, Matthías og Hildur, hug-
ur minn er hjá ykkur. Minn-
ingin um góðan vin lifir.
Heiðar Friðjónsson.
Í dag verður kvaddur hinstu
kveðju Sigurður Ólafsson sam-
starfsmaður minn og vinur.
Leiðir okkar Sigga lágu fyrst
saman þegar hann hóf störf hjá
fjármálaráðuneytinu árið 1991.
Þar störfuðum við saman í um
átta ár og urðum góðir félagar.
Leiðir skildi þegar ég hóf störf
hjá Verðbréfaskráningu Íslands
hf. Sá aðskilnaður var reyndar
ekki nema nokkrir mánuðir. Ég
vissi hvaða mann Siggi hafði að
geyma og því óskaði ég eftir því
við hann að hann kæmi og starf-
aði með mér að uppbyggingu
starfsemi Verðbréfaskráningar
sem hann og gerði. Í þeirri
vinnu og alla tíð síðan kom vel í
ljós hversu miklum kostum
Siggi var gæddur. Hann var af-
ar skipulagður, fljótur að til-
einka sér hvað eina sem takast
þurfti á við og síðast en ekki síst
afar traustur og áreiðanlegur.
Í gegnum árin höfum við
Siggi þurft að ferðast saman í
tengslum við vinnuna og treysti
það vinskapinn enn frekar. Í
þessum ferðum, að loknum
vinnudegi, kom það skemmti-
lega á óvart hve Siggi hafði
gaman af allskonar nýjungum.
Þegar við fórum saman út að
borða vildi hann gjarnan
smakka einhverja óvenjulega
rétti en á sama tíma var hann
mikill áhugamaður um góðan
mat. Stundum hafði það vinn-
inginn yfir nýjungagirnina.
Hann var gjarnan búinn að lesa
sér til um hvað væri forvitnilegt
á hverjum stað þegar nýir staðir
voru sóttir heim.
Siggi kynnti sér vel allt sem
vakti áhuga hans, hvort heldur
það tengdist vinnunni eða önnur
dægurmál. Þegar hann var bú-
inn að móta sér skoðun á málinu
var hún vel rökstudd. Ég held
að það hafi verið afar fá dæg-
urmál eða þjóðþrifamál sem við
fórum ekki yfir okkur til ánægju
og fróðleiks. Fyrir rúmlega einu
og hálfu ári veiktist Siggi. Þegar
í ljós kom hvað var að hrjá hann
sagði hann mér frá því nákvæm-
lega eins og ég átti von á þ.e.
með hugrekki og æðruleysi en
þannig tókst hann einnig á við
þau þar til yfir lauk. Hann sýndi
ótrúlegan dugnað og hörku.
Stundaði vinnuna nánast fram á
síðasta dag af sömu samvisku-
semi og alltaf. Dóra stóð sem
klettur honum við hlið allan
þennan tíma. Eftir rúmlega
tuttugu ára vináttu og afar far-
sælt samstarf sem aldrei bar
skugga á mun hans verða sárt
saknað. Missir fjölskyldunnar er
mikill og sár. Dóra og börnin
missa ástkæran eiginmann og
pabba sem stöðugt bar hag
þeirra fyrir brjósti. Þá er missir
foreldra og systkina Sigga mik-
ill. Kæri vinur, Drottinn blessi
þig og varðveiti.
Einar Sigurjónsson.
Sigurður
Ólafsson
Kristín Kristjánsdóttir, föður-
systir mín, er fallin frá, 96 ára að
aldri. Henni hefur sjálfsagt ekki
fundist það hár aldur að ná, frekar
en annað sem hún þurfti að takast
á við í lífinu, m.a. að missa eig-
inmann sinn, Ottó Jóakimsson, á
besta aldri, og þurfa að koma
börnunum sínum þremur, þeim
Ólafi, Jóakim og Helgu, á legg,
alein, hún bætti þá bara við sig
vinnu, án þess að æmta eða
skræmta eða bera vandræði sín á
torg.
Kristín Engilráð
Kristjánsdóttir
✝ Kristín Engil-ráð Kristjáns-
dóttur fæddist í
Hnífsdal 12. janúar
1915. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 18. nóv-
ember 2011.
Útför Kristínar
fór fram frá Selja-
kirkju í Breiðholti
25. nóvember 2011.
Þessi síkvika kona
og heimili hennar
var einn fastra
punkta í minni æsku.
Það leið varla sá
sunnudagur að ég
kæmi ekki í heim-
sókn, með pabba eða
yngri systkinum
mínum, til Stínu
frænku í Túngötunni
á Siglufirði, og
ömmu minnar, Jónu
Sigríðar Jónsdóttur, sem þá bjó
hjá frænku. Amma þurfti að vita
allt; hvernig gekk í skólanum og
„Nær kemur pabbi þinn í land?“
voru spurningar sem hún fékk
aldrei nógu góð svör við.
Þó að tímarnir hafi verið erfiðir
vantaði aldrei upp á væntumþykj-
una hjá Stínu frænku, baráttan
fyrir lífsins brauði vék samstundis
ef okkur systkinin bar að garði.
Hjá henni áttum við alltaf vísan
mjólkursopa ásamt nýbökuðu eða
steiktu brauði og kleinum.
Hún gaf sér ætíð tíma til að
leiðbeina og naut ég eitt sinn mjög
góðs af því er ég dvaldi hjá henni á
Túngötunni þegar mamma brá
sér í siglingu með pabba. Sú dvöl
er ein af bestu æskuminningum
mínum.
Samband okkar rofnaði er árin
liðu, eins og gengur. Ég eignaðist
mína eigin fjölskyldu og frænka
flutti frá Siglufirði til þess að vera
nær sínum börnum, sem þá voru
löngu flutt úr bænum, og fjöl-
skyldum þeirra.
Fyrir nokkrum árum, þegar ég
var nýfluttur suður, endurnýjuð-
um við svo kynni okkar er ég
heimsótti hana ásamt dótturdótt-
ur minni og áttum við þá saman
ánægjulegt spjall. Það var eins og
við hefðum hist á hverjum degi frá
því ég var lítill gutti í heimsókn hjá
henni fyrir norðan. Allt vildi hún
vita um mína hagi og stundum
minnti spurningahríðin mig á
gamla konu sem sat og prjónaði í
norðausturhorni eldhússins á
Túngötunni.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég frændsystkinum
mínum, þeim Ólafi Styrmi, Jóa-
kim, Helgu Dóru og þeirra fjöl-
skyldum og einnig frænda mínu
Jóni Kr. Bjarnasyni, eftirlifandi
bróður frænku minnar Stínu Ott.
Kristján S. Elíasson.
✝ Eyjólfur Eyj-ólfsson fædd-
ist í Reykjavík 12.
mars 1936. Hann
lést eftir skamma
legu á líknardeild
Landspítalans,
Landakoti, 28.
nóvember 2011.
Foreldrar Eyj-
ólfs voru hjónin
Eyjólfur Eyjólfs-
son vöru-
bifreiðastjóri, f. 22.11. 1887,
d. 10.1. 1963, og Gjaflaug
Eyjólfsdóttir húsmóðir, f.
21.2. 1902, d. 14.7. 1973. Al-
systkini Eyjólfs eru Jóhann, f.
1928, Sigurður, f. 1933, Eirík-
ur, f. 1937, d. 1965, og Guðný,
f. 1937. Hálfsystir Eyjólfs
samfeðra var Guðjóna, f.
1914, d. 2003, og hálfbróðir
Eyjólfs sam-
mæðra var Páll
Þórir Jóhanns-
son, f. 1921, d.
2001.
Eyjólfur fædd-
ist og ólst upp í
vesturbænum í
Reykjavík og
stundaði skóla-
göngu þar. Ung-
ur fór hann til
sjós og stundaði
sjómennsku m.a. á skipum
Eimskipafélags Íslands, tog-
urum, hvalbátunum, og öðr-
um skipum. Hann lærði til
matsveins og starfaði sem
slíkur til æviloka. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Eyjólfs var gerð í
kyrrþey frá Fossvogskapellu
6. desember 2011.
Sjómaður, Vesturbæingur og
KR-ingur. Þau orð lýsa Ebba
frænda hve best í mínum huga.
Föðurbróðir minn hélt á braut í
lok nóvembermánaðar, rétt í
þann mund er vetur konungur
fór að minna á sig af alvöru.
Ósigurinn í baráttu við erfið
veikindi sem hann hafði glímt við
í nokkra mánuði var óumflýjan-
legur.
Fyrstu minningar mínar um
Ebba eru af Vesturgötu 59, úr
reisulega húsinu sem afi og
amma reistu á þriðja áratug síð-
ustu aldar undir sig og fjölskyldu
sína. Á þeim tíma er ég fór að
venja komur mínar í húsið átti
Ebbi íbúðina á efstu hæð hússins
og bjó þar ásamt móðursystur
sinni, Dísu frænku, sem að segja
má var uppeldismóðir Ebba og
systkina hans sökum erfiðra
veikinda móður þeirra.
Sjómennska var Ebba í blóð
borin og starfsævinni eyddi hann
við kokkastörf um borð í tog-
urum, hvalbátum og fraktskip-
um. Hann sigldi víða, bæði innan
og utan landhelginnar. Ég man
að manni þótti framandi sumir
hlutir sem að hann kom með
heim úr slíkum ferðum erlendis
frá. Gjafmildi var Ebba eðlislæg.
Mér er eftirminnilegt þegar
hann kom heim úr einhverjum
túrnum að utan með glænýtt
reiðhjól fyrir frændann og þegar
hann bankaði upp á heima á 10
ára afmælisdegi frændans með
afmælispakka sem í var forláta
tölvuúr. Það gátu verið ákveðin
forréttindi fyrir strákpjakk að
eiga svona frænda.
En góðmennskan var þó ekki
bara bundin við að vera góður
við aðra, heldur var Ebbi einnig
of góður við sjálfan sig. Gleði og
vín spiluðu ávallt stóra rullu í lífi
frænda míns á meðan hann var í
landi og urðu hans Akkill-
esarhæll. Veikindin undir það
síðasta voru því miður tollurinn
sem standa þurfti skil á því sam-
fara.
Ég hitti frænda minn því mið-
ur lítið síðustu árin, fram að því
að hann lagðist inn á spítala nú í
haust. Þangað heimsótti ég hann
í nokkur skipti undir lokin og við
áttum þar góðar og einlægar
samræðustundir. Tíðindum af al-
varleika veikindanna mætti Ebbi
af æðruleysi. Hann vissi að senn
styttist í kallið. Síðustu tvo mán-
uðina dvaldist hann á líknar-
deildinni að Landakoti. Þrátt
fyrir erfiða baráttu var auðheyrt
á honum hversu ánægður hann
var að fá að dveljast þann tíma í
Vesturbænum, nálægt æskuslóð-
unum og þeim stað sem hann
hafði alið nánast allan sinn aldur
í landi.
Kallið kom 28. nóvember sl.
Það hlýtur að vera fremur tákn
um forsjón örlaganna heldur en
tilviljun að þennan dag voru ná-
kvæmlega upp á dag 20 ár liðin
frá því að uppeldismóðir Ebba
og móðursystir, Dísa frænka,
lést.
Ég kveð frænda minn með
söknuði.
Jón Sigurðsson.
Eyjólfur
Eyjólfsson
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÞORGERÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Mýrarvegi 113,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð þriðjudaginn
29. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn
9. desember kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á dvalarheimilið Hlíð
Akureyri.
Ingólfur Sigurðsson,
Elínborg Ingólfsdóttir, Magnús Þórðarson,
Magnús Ingólfsson, Sólveig Erlendsdóttir,
Ragnhildur Ingólfsdóttir, Samúel Jóhannsson,
Þórdís Ingólfsdóttir,
Sölvi Ingólfsson, Guðrún Jónsdóttir.
✝
Elsku frænka okkar,
ANNA SIGURBJÖRG TRYGGVADÓTTIR,
Sólvöllum 17,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð laugardaginn
3. desember.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 16. desember kl. 13.30.
Systrabörn.