Morgunblaðið - 30.01.2012, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JANÚAR 2012
✝ Erlingur Frið-rik Að-
alsteinsson fæddist
á Akureyri 21.
apríl 1946. Hann
lést á Akureyri 23.
janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ólöf Aðalheiður
Friðriksdóttir,
hjúkrunarkona, f.
7. nóvember 1914
á Selabóli í Önundarfirði, d.
1996, og Aðalsteinn Ólafur
Einarsson, aðalgjaldkeri KEA
á Akureyri, f. 2. maí 1906 á
Eyrarlandi í Eyjafirði, d. 1985.
Þau bjuggu í Helgamagra-
stræti 24 á Akureyri. Systkini
Erlings eru Einar, f. 1941, d.
1998, Margrét, f. 1946, Gunn-
ar, f. 1947, d. 1977, og Gylfi, f.
1950. Árið 1972 kvæntist Er-
lingur Láru Maríu Ellingsen, f.
2. október 1949. Börn þeirra
eru Óttar Gautur Erlingsson, f.
18. september 1972 og Ólöf
dauðadags. Erlingur var virk-
ur í verkalýðsbaráttu. Hann
var formaður Starfsmanna-
félags Akureyrarbæjar (STAK)
árin 1978 til 1982 og sat í ýms-
um nefndum og ráðum allt til
ársins 1994. Erlingur var
fulltrúi STAK í stjórn BSRB
frá 1979 til 1982 og sat á fjöl-
mörgum þingum. Erlingur
þótti góður samningamaður og
var formaður samninga-
nefndar STAK 1977 til 1989 og
var í forystu við gerð fyrsta
Samflotskjarasamningsins
1987 og formaður samninga-
nefndar Samflots 1987 til 1989.
Erlingur hafði ánægju af
hreyfingu og útiveru, auk þess
að vera skógræktandi á jörð
sinni, Tungufelli í Svarf-
aðardal. Þá stundaði hann
golf, skíðagöngu og badminton
ásamt gönguferðum og fugla-
skoðun. Erlingur lét einnig til
sín taka þegar kom að áhuga-
málum hans og var m.a. lengi
formaður Tennis- og badmin-
tonfélags Akureyrar og vara-
formaður í Félagi skóg-
arbænda á Norðurlandi.
Útför Erlings fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, mánu-
daginn 30. janúar 2012, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hörn Erlings-
dóttir, f. 15. maí
1975. Óttar er
kvæntur Margréti
Helgadóttur, f. 13.
janúar 1975, dætur
þeirra eru Rakel
María, f. 7. febr-
úar 2002, og El-
isabeth Eiríka, f.
26. nóvember
2004. Ólöf er gift
Sigurði Hólm Sæ-
mundssyni, f. 3. nóvember
1973, börn þeirra eru Tumi
Snær, f. 20. júní 2002, Katla
Snædís, f. 18. september 2004,
og Auður Gná, f. 21. maí 2007.
Erlingur lauk bygginga-
tæknifræðiprófi frá Trond-
heims Tekniske Skole árið
1971. Hann starfaði sem tækni-
fræðingur hjá Akureyrarbæ
frá 1971 til 1987 þegar hann
tók við sem framkvæmdastjóri
Verkamannabústaða. Árið
1992 hóf Erlingur eigin rekst-
ur og var framkvæmdastjóri til
Lífi Erlings bróður míns lauk
skyndilega og allt of snemma.
Eftir stöndum við, systkinin tvö,
Lára, börn, tengdabörn, barna-
börn og aðrir ættingjar og vinir
og syrgjum góðan dreng sem var
okkur svo mikils virði.
Elli átti farsæla ævi og ástríka
fjölskyldu, aflaði sér traustrar
menntunar og starfsvettvangs og
kunni að njóta lífsins betur en
flestir. Það einkenndi hann alla
tíð hvað hann ígrundaði verkefn-
in vel áður en hann tókst á við
þau og valdi af varkárni þá slagi
sem hann tók. Hann var bæði ró-
lyndur og jafnlyndur og þegar á
móti blés sýndi hann jafnaðar-
geð, róaði aðra og fékk þá til að
greina aðstæður og finna lausnir.
Þannig var Elli mikill manna-
sættir, alltaf hluti af lausninni en
ekki vandamálinu. Hann átti ekki
til langrækni eða hefnigirni og
ávann sér traust allra. Hann var
einstaklega umhyggjusamur og
fékk móðir okkar að njóta þess á
efri árum.
Þegar sem drengur var Elli
mikill pælari og djúphygginn og
hafði áhuga á hinum ýmsu þátt-
um tilverunnar. Ég, fjórum árum
yngri bróðir, leitaði mikið til hans
og þá varð hann mér sú fyrir-
mynd sem hann var alla tíð síðan.
Þrátt fyrir aldursmuninn, sem þá
var til staðar, ræddi hann við mig
sem jafningja um tækni, eðlis-
fræði, heimspeki, karaktersmót-
un og tilveruna. Þeim samræðum
héldum við áfram allt okkar líf.
Mér er minnisstætt þegar
hann útskýrði fyrir mér ungum
hugtakið „Stóísk ró“. Síðar gerði
ég mér grein fyrir að einmitt það
hugtak lýsir honum betur en
nokkuð annað.
Við tveir unglingar ókum um
vetur í miklum snjó úti í sveit.
Hann bauð mér prófa að aka,
enda engin bílaumferð. Uppfull-
ur af sjálfbirgingshætti unglings-
ins þáði ég það og ók af stað, allt
of hratt miðað við aðstæður.
Fljótlega rak ég jeppann í kant-
ruðning svo hann þeyttist milli
vegarkanta og hringsnerist uns
hann stöðvaðist öfugur á vegin-
um. Í áfalli bjóst ég við óbóta-
skömmum. En Elli lét ekki hagg-
ast, brosti hughreystandi, lét mig
snúa bílnum og aka aftur af stað.
Aldrei eitt orð um glannaskap-
inn. Af þessu lærði ég mikilvæga
lexíu um akstur og aðra, ekki
síðri, um yfirvegun og æðruleysi.
Erlingur var fjölskyldumaður
og hann steig stórt gæfuspor
þegar hann kvæntist Láru. Ætíð
samhent byggðu þau fallegt
heimili fyrir sig og börn sín, Ótt-
ar Gaut og Ólöfu Hörn. Börnin
voru stolt föður síns ekki síður en
tengdabörnin og barnabörnin
fimm.
Síðustu áratugi ráku Elli og
Lára gistiheimilið Súlur á Akur-
eyri af sama myndarskap og
natni og annað, sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Elli átti sér ótal áhugamál um
ævina, m.a. köfun, skógrækt, út-
skurð, fuglaskoðun, golf, útivist
og ferðalög. Síðustu árin var það
skógræktin sem átti hug þeirra
hjóna.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga góða daga í sumar
með Ella á jörð þeirra hjóna,
Tungufelli í Svarfaðardal. Þar
tókum við enn á ný upp samræð-
una um lífið og tilveruna, jafn-
framt sem hann kynnti mig fyrir
skógræktinni sem hann naut svo
vel.
Að gefa af eignum sínum er lítil gjöf.
Hin sanna gjöf er að gefa af sjálfum
sér.
(Kahilil Gibran.)
Gylfi og fjölskylda.
Það er með sorg í hjarta, sem
ég skrifa minningarorð um Er-
ling mág minn. Ég sé hann fyrir
mér ganga einan á skíðum, á
snævi þakinni jörð, frjáls og glað-
ur. Hann unni náttúrunni, land-
inu og öllum gróðri og hafði
áhuga á svo mörgu. Hann átti
farsæla ævi í faðmi stórrar og
samheldinnar fjölskyldu, sem bjó
á Helgamagrastræti á Akureyri
og eignaðist síðan í fyllingu tím-
ans, lífsförunaut sinn hana Láru
og tvö yndisleg börn, sem full-
komnuðu líf hans og gerðu það að
því lífi sem hann naut, alla sína
ævi. Hann var hamingjumaður.
Ég minnist þess með gleði,
þegar Erlingur og Lára héldu
veglega veislu á Akureyri, að til-
efni 60 ára afmælis Láru, haustið
2009. Þangað var boðið fjöl-
skyldu þeirra beggja og Erlingur
naut þess þetta kvöld, að vera
gestgjafi og kvöldið varð að fag-
urri minningu. Um hugljúfan
mann og lífið sem hann lifði.
Þetta kvöld sá hann að ég var að
„notera“ aðeins á blað, nokkur
orð eins og gengur. Hann kom til
mín og spurði hvort ég væri með
eitthvað í smíðum og ég sagði það
vera. Ég kveð elskulegan mág
minn með þeim orðum, því ljóði,
og óska honum fegurðar á nýjum
slóðum, gangandi frjáls í snjón-
um, á himnalendum.
Kvöld
Hvítar snjóflygsur dansa
á næturhimni
myndir af blómum undirdjúpanna allt í
kring
Og eldurinn minnir okkur
á ástina
og þá sem dvelja í eilífðinni
stundin draumkennd og blíð
Það stirnir á stjörnu
í rökkrinu
og við dönsum glöð á vit hins ókomna
óþekkta
(A.S.B.)
Anna S. Björnsdóttir.
Þegar kær vinur kveður þessa
jarðvist öðlast öll litlu atriðin í
síðustu samskiptunum meiri og
dýpri merkingu. Útlitið, síðasta
símtalið, síðasti kaffifundurinn,
orðin, raddblærinn, gleðin og
hláturinn. Ósjálfrátt leitar maður
einhvers merkis, sem hefði átt að
gefa til kynna að ekki yrði talast
við framar. Ekkert merki gaf
slíkt til kynna, þvert á móti. Það
er huggun harmi gegn að eiga og
varðveita í hugskoti sínu ljóslif-
andi mynd af Erlingi, stórmynd-
arlegum og með sitt sérstaka
bros, þegar við kvöddumst í
dyragættinni hjá mér, miðviku-
daginn 18. jan. með orðunum:
„Sjáumst fljótt aftur.“
Kynni okkar og síðar náin vin-
átta hófst fyrir mörgum árum,
þegar Erlingur starfaði hjá Ak-
ureyrarkaupstað sem tækni-
fræðingur og síðar vegna stjórn-
arsetu okkar í Tennis- og
badmintonfélagi Akureyrar og
eldlegum áhuga á badmintoní-
þróttinni. Við spiluðum oftast tví-
menning og andstæðingum okk-
ar til furðu og skapraunar náðum
við oftar en ekki að sigra sterkari
mótspilara, vegna þess hve sam-
stiga við vorum. Minningin um
þessa leiki lifði skært hjá okkur
og ekki síst þegar spilað var í
öskudagsbúningum, eða í síðustu
leikjum keppnistímabils hvers
árs í gamla íþróttahúsinu. Er-
lingur var líka sannur útivistar-
maður. Á sumrin spilaði hann
golf og stundaði gönguferðir.
Þegar vetur konungur minnti á
sig voru gönguskíðin tekin fram.
Mörg sl. ár rak hann ásamt
konu sinni, Láru, Gistiheimilið
Súlur á 2-3 stöðum í bænum.
Fyrirtækið óx með árunum og
ekki hefur það spillt fyrir end-
urkomu gesta að Erlingur og
Lára voru sérstaklega vel að sér
um landið og náttúru þess og
nutu þess að fræða gesti sína. Á
haustin, þegar minnst var að
gera tóku Erlingur og Lára sér
gjarnan sumarauka með ferðum
til Miðjarðarhafslanda, ekki
endilega til að liggja á sólar-
strönd, heldur til að fara í
margra daga gönguferðir. Ein-
stakur hæfileiki Erlings í frásögn
og myndatöku var slíkur að mér
fannst ég upplifa ferðirnar með
þeim.
Erlingur var bókhneigður og
átti margar heimsóknir á Amts-
bókasafnið á Akureyri, en það
sem hefur þó átt mikinn hluta
huga hans og verka undanfarin
ár er vafalaust kaup á jörðinni
Tungufelli í Svarfaðardal. Þar
hefur Erlingur og raunar fjöl-
skyldan öll lyft grettistaki við
endurbyggingu íbúðarhúss og
ræktun skóga og kemur þá ekki á
óvart að Erlings væri þörf í
stjórn Félags skógarbænda.
Ég vil kveðja vin minn Erling
Aðalsteinsson með orðum skálds-
ins:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Að leiðarlokum viljum við
Steinunn færa Láru, börnum
þeirra og barnabörnum, einlæg-
ar samúðarkveðjur. Megi góður
Guð vera með ykkur og styrkja.
Björn Baldursson.
Dimmur vetrardagur myrkv-
aðist að mun við fregn um ótíma-
bært andlát Erlings Aðalsteins-
sonar. Á níunda áratug síðustu
aldar áttum við samleið í störfum
fyrir starfsmannafélags Akur-
eyrarbæjar. Bæði höfðum við
komið þar að í fyrsta verkfalli op-
inberra starfsmanna 1977 og eitt
leiddi af öðru. Elli var formaður
félagsins á árunum 1978-1981 og
formaður samninganefndar
1978-1989. Sat líka í mörgum
nefndum, starfshópum og stjórn-
um. Á þessum tíma fjölgaði mjög
í félaginu með tilkomu nýrra
stétta og ýmissi nýrri þjónustu
sveitafélaga. Breytingar á lögum
um samninga opinberra starfs-
manna vöktu menn til umhugs-
unar um rétt sinn. Launasamn-
ingar urðu flóknari og örar
samfélagsbreytingar, ekki síst
aukin atvinnuþátttaka kvenna,
kölluðu á ný vinnubrögð félaga.
Á þessum umbrotatíma tók Elli
við forystu í félaginu okkar, hug-
myndaríkur, bjartsýnn og ötull.
Fyrirmynd í framkomu og sam-
starfi.
Í starfinu varð margt til í
fyrsta sinn. Það varð til verkfalls-
sjóður, keypt voru sumarhús og
orlofsíbúð, skrifstofuhúsnæði,
ráðinn starfsmaður, hafin tölvu-
kaup o.fl. Góður samhentur hóp-
ur stóð með honum og öðrum for-
mönnum sem að þessu komu.
Í samningum varð til ný um-
ræða og hugtök, endurmenntun,
símenntun, frí vegna veikinda
barna, mat á heimilisstörfum til
launa o.fl. o.fl. Elli leiddi kjara-
málaumræðuna og samningaþóf-
ið.
Ótal fundir, sunnan og norðan
heiða. Oft langir og leiðinlegar,
en alltaf vakti vonin um að breyt-
ingum og umbótum yrði náð.
Þegar vel gekk var glaðst og þá
brosti Elli sínu breiðasta brosi.
Langar samningalotur, oft
féllu þung orð. Ekki haggaðist
hann, kom vel undirbúinn á fundi
og vissi hverju hann vildi ná
fram, sagði sjálfur: „Sá sem reið-
ist fyrr er að tapa.“
Ekki var hann skaplaus, Ef
honum ofbauð varð þess vart.
Sárust var honum gagnrýni eigin
manna en vissi vel að enginn ger-
ir svo öllum líki og lét það ekki
uppi nema í þröngum hópi.
Átakamesta verkefni sam-
starfsára okkar var að mínu mati
verkfall opinberra starfsmanna
1984.
Heill mánuður, ein samfelld
vinnulota og oft þurfti að bregð-
ast við hlutum sem aldrei höfðu
komið upp í starfinu, þá var hann
sú styrka stoð sem ég minnist
með virðingu og þökk.
Hann varð fyrstur til að stýra
samninganefnd sveitarfélaga í
samflotinu svokallaða.
Þeir sem muna samningavinn-
una sem fram fór við launanefnd
sveitarfélaga hér á Akureyri
1987, minnast myndugleika og
snarpra vinnubragða við gerð
fyrsta langtímalaunasamnings
þessara aðila. Þar fór maður sem
vissi hvað hann vildi. Í slíkum
störfum er aldrei vitað um heim-
komutíma, óvæntir hlutir geta
riðlað öllum áætlunum og á þess-
um tíma voru þau öll unnin
launalaust. Fyrir þann sem gefur
sig af alhug í svo tímafrek fé-
lagsstörf er ómetanlegt að eiga í
baklandi sínu og fjölskyldu
ómældan skilning og traust. Það
átti Erlingur hjá Láru konu
sinni. Henni og öllum ástvinum
þeirra votta ég samúð mína og
óska þeim styrks og huggunar.
Far heill, félagi góður.
Ásta Sigurðardóttir.
Erlingur
Aðalsteinsson
✝ Berglind ÓskGuðmunds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 1. sept-
ember 1980. Hún
lést 20. desember
2012.
Foreldrar henn-
ar eru Ingibjörg
Pétursdóttir, f. 17.
sept. 1950 og Guð-
mundur Óskar
Kristjánsson, f. 25.
feb. 1949. Bræður Berglindar
eru þeir Pétur Guðmundsson, f.
23. nóv. 1969 og Viðar Guð-
mundsson, f. 9. mars 1973. Móð-
urforeldrar eru þau Heiða Ei-
ríksdóttir, látin og
Pétur Ólafsson,
föðurforeldrar eru
Sigrún Sigurð-
ardóttir, látin og
Kristján Eiríksson,
látinn.
Berglind eign-
aðist þrjú börn, Óð-
in Dag, f. 11. mars
2000, Kristófer
Mána, f. 30. mars
2003 og Ísabellu
Ósk, 25. feb. 2005. Faðir þeirra
er Svanur Þór Rebekkuson. Þau
Berglind skildu.
Útför Berglindar var gerð frá
Fossvogskapellu 3. janúar 2012.
Í dag kveð ég yndislega vin-
konu, Berglindi Ósk sem er farin
frá okkur allt of snemma. Fyrir
um 20 árum flutti þessi sæta
stelpa í blokkina þar sem ég bjó.
Mig langaði svo til að kynnast
henni svo ég braust út úr feimn-
inni og spurði hana hvort hún
vildi leika. Upp frá því urðum við
góðar vinkonur og eyddum við
mörgum stundum saman. Við
brölluðum margt saman og urð-
um við strax nánar, þrátt fyrir
tveggja ára aldursmun fylgd-
umst við að. Berglind var mér
eins og systir og töluðum við oft
um það eða eins og mamma mín
sagði, við vorum eins og ein
manneskja. Við hlógum mikið,
Berglind hafði mikinn húmor og
kenndi hún mér líka að taka lífið
ekki of hátíðlega. Við fengum oft
að gista saman og bröltum við þá
með dýnu á milli hæða í blokkinni
okkar. Við fundum okkur ýmis-
legt skemmtilegt til dundurs, eitt
af því var að setja stóru Labra-
dor-tíkina hennar í baðkarið og
baða hana hátt og lágt. Nokkrum
árum seinna eignaðist Berglind
hest og fórum við oft á hestbak
saman. Eftir að hún flutti nokkr-
um árum seinna, kom ekki til
greina að hittast sjaldnar en við
vorum vanar svo að við björguð-
um okkur með því að hjóla hvor á
móti annarri gegnum hálfa borg-
ina. Þá eyddum við helgunum
saman, fórum á hestbak og nut-
um samvistanna. Eftir að við
eignuðumst börnin okkar héldum
við einnig góðu sambandi.
Ég er þakklát fyrir vináttu
okkar og ógleymanlegar sam-
verustundir á síðastliðnu ári og
geymi ég minningarnar um þig í
hjarta mínu. Ég heyri hlátur þinn
og sé fyrir mér andlit þitt og
bjarta brosið þitt. Guð geymi þig
elsku vinkona, hvíl í friði. Guð
veri með fjölskyldu þinni allri og
yndislegu börnunum þínum og
gefi þeim styrk í sorginni.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Þín vinkona,
Árndís Hulda
Óskarsdóttir.
Hér ætla ég að skrifa nokkrar
línur um bestu vinkonu mína,
Berglindi Ósk.
Elsku Bebba mín, ég er ekki
ennþá búin að ná því að þú sért
farin frá okkur og ég sakna þín
alveg óendanlega mikið. Þú varst
alveg frábær stelpa, skemmtileg,
gáfuð, fyndin og góð mamma. Þú
varst ótrúlega sterk og varst allt-
af brosandi þó lífið þitt hafi oft
verið erfitt.
Finnst rosa skrítið að geta
ekki tekið upp símann og hringt í
þig og að við eigum aldrei aftur
eftir að bralla eitthvað skemmti-
legt saman, eða fara með
hundana okkar að labba í fjör-
unni í Geldinganesi þar sem við
áttum okkar bestu stundir saman
með krakkana og hundana okkar.
Ég mun geyma minningarnar
okkar.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera vinkona þín og að
börnin okkar séu vinir. Ég og
pabbi þinn ætlum að passa að
þau Björn Viktor, Óðinn, Krist-
ófer og Isabella missi ekki sam-
bandið. Svo passa ég kisa litla
fyrir þig.
Ég vona að þér líði betur þar
sem þú ert núna, gullið mitt, og
við eigum eftir að hittast aftur
pottþétt. Þangað til sakna ég þín,
stelpa, og mun geyma þig í hjarta
mínu. Hvíldu í friði, elskan mín,
ég elska þig.
Ég vill votta Óðni Degi, Krist-
ófer Mána, Ísabellu Ósk, Guð-
mundi, Ingu og fjölskyldu mína
innilegustu samúð í þessari miklu
sorg.
Guð blessi ykkur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir, lífsins ljós,
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur, þú ert mín lífsins rós,
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn, láttu lífsins sól,
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn, réttu sorgmæddri sál,
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál,
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þín vinkona,
Heba Lind
Björnsdóttir.
Berglind Ósk
Guðmundsdóttir