Morgunblaðið - 30.01.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JANÚAR 2012
✝ GuðmundurMagnús
Sveinsson fæddist
á Siglufirði 30.
október 1930.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
21. janúar 2012.
Foreldrar hans
voru Freyja Jóns-
dóttir, húsmóðir,
fædd í Reykjavík
22. september
1897, d. í Reykjavík 11. októ-
ber 1984 og Sveinn Guðmunds-
son, síldarsaltandi og síld-
arkaupmaður á Siglufirði,
fæddur á Tröðum í Staðarsveit
á Snæfellsnesi 18. mars 1897,
d. á Siglufirði 27. ágúst 1937.
Systkini Guðmundar eru: Jón
Gunnlaugur, f. 1929, d. 6. nóv.
2009, Ragnar f. 1932 d. 2. jan-
úar 2012, Hólmfríður Guðrún,
f. 1935 og Sveinn, f. 1936. Hálf-
bróðir Guðmundar, samfeðra,
var Sverrir, f. 1921, sem er lát-
inn.
1998 og e) Freyja f. 2007. 3)
Birna, stuðningsfulltrúi í Ár-
túnsskóla, f. 23. júlí 1964 gift
Kolbeini Finnssyni, fram-
kvæmdastjóra. Börn þeirra
eru: a) Finnur f. 1989. b)
Brynjar Kári f. 1996 og c)
Elísabet Eva f. 2001. Guð-
mundur ólst upp á Siglufirði og
eftir fráfall föður hans hélt
móðir hans utan um systk-
inahópinn af eljusemi. Hann
fór ungur í sveit í Hringver og
Kýrholt í Skagafirði, lauk
barnaskólaprófi og réð sig til
sjós um leið og hann hafði
krafta til. Hann lærði netagerð
hjá Jóni Jóhannssyni á Siglu-
firði, lauk sveinsprófi 1958 og
fékk meistararéttindi í grein-
inni 1963. Guðmundur flutti
ásamt fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur 1962 og setti fljót-
lega á stofn eigin netagerð sem
hann starfrækti af miklum
dugnaði á Grandagarði og víð-
ar allt til ársins 2003. Hann
sinnti ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir Landssamband veið-
arfæragerða og var gerður að
heiðursfélaga árið 2005.
Útför Guðmundar verður
gerð frá Grafarvogskirkju í
dag, mánudaginn 30. janúar
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Guðmundur
kvæntist 30. októ-
ber 1954 Elísabetu
Kristinsdóttur, f.
26. okt. 1933 í
Hnífsdal. For-
eldrar hennar eru
Kristjana Sigurð-
ardóttir, f. 1915, d.
2007, og Kristinn
Guðmundsson, f.
1909, d. 1994.
Börn: 1) Þóra
Sjöfn, skólasafnskennari í
Langholtsskóla, f. 22. júlí 1953
gift Reyni Vignir, löggiltum
endurskoðanda. Börn þeirra
eru: a) Elísabet Anna f. 1978,
gift Georges Guigay og þau
eiga Jónatan Vigni. b) Ragnar
f. 1983 í sambúð með Sigrúnu
Brynjólfsdóttur og þau eiga
Brynju Dögg. 2) Sveinn, yf-
irlæknir Blóðbankans, f. 25.
nóvember 1957. Börn hans eru:
a) Guðmundur Gauti f. 1982. b)
Elísa Björg f. 1988. c) Bergljót
Vala f. 1996. d) Kolbeinn f.
Á ævi okkar markar nánasta
samferðafólkið djúp spor í líf
okkar; foreldrar, systkini, börn
og ástvinir. Sú mótun gerir okk-
ur að þeim sem við erum. Þegar
litið er um öxl er lífið brunnur
minninga, þangað sem við sækj-
um huggun þegar ástvinur kveð-
ur.
Í dag kveðjum við föður minn,
Guðmund Sveinsson. Við kveðj-
um öll afa Billa og lítum ofan í
brunn sem er barmafullur af ljúf-
um minningum. Og hjarta okkar
er fullt þakklætis fyrir vegferð-
ina. Hann Billi okkar var ætíð til
staðar fyrir ástvini sína, ekki síst
barnabörnin. Þau kveðja afa, vin
og leikfélaga. Afi Billi var ætíð
boðinn og búinn að setjast með
þeim á gólfið og leika með dúkk-
ur eða bíla, allt eftir áhugasviði
ungviðisins. Afi var gjarnan með-
reiðarsveinn þeirra og leiðsögu-
maður inn í ævintýraheima. Alla
daga hafði hann tíma til að feta
með þeim um skógarstíga eða
klífa ævintýratinda í huliðsheim-
um, berjast við dreka, finna fjár-
sjóði. Þau réðu för. Hann studdi
þau heilshugar ferðina á enda.
Afi rataði auðveldlega leiðina í
ævintýraveröld. Hvatningin var
einlæg, hrósið varð gott vega-
nesti síðar í lífinu, og afi var glað-
ur í hjarta líkt og barnið.
Þannig var hann mér jafn-
framt sem faðir. Ætíð styðjandi,
en kaus yfirleitt að hafa ekki
mörg orð um hlutina. Líkt og í
leiknum með barnabörnunum
var hönd hans styrk og styðj-
andi, og fyllti mann öryggi um að
með verksviti og ástundun yrði
leiðin rétt og áfangastaðurinn
brátt í augsýn. Og nýir áfangar
handan sjóndeildarhringsins.
Faðir minn starfaði sem neta-
gerðarmaður um áratuga skeið.
Dugnaður hans og hjálpsemi við
aðra var annáluð. Þeir eiginleik-
ar voru sprottnir úr jarðvegi
æskunnar. Hann var næstelstur í
hópi 5 barna fátækrar ekkju á
Siglufirði. Sú reynsla kenndi
honum að vinna hörðum höndum,
hlúa að sínum nánustu og að-
stoða þá sem væru hjálpar þurfi
á lífsleiðinni. Og hann gerði það
án þess að tala mikið um það.
Hann Billi hafði heldur ekki
mörg orð um það sem hann hefði
afrekað eða ætlaði að fram-
kvæma. Hann lét verkin tala.
Hann dvaldi ekki mikið við lýs-
ingar á afrekum sínum, hreykti
sér aldrei eða gortaði.
Pabbi minn, nú ert þú farinn í
hinstu för. Ég veit að þú munt
hlaupa léttur á fæti um skag-
firska móa ef þeir eru til í öðrum
heimi. Ég veit að þú nýtur þess
að horfa á sólarupprisuna við
Reyðarvatn eða Veiðivötn ef það
er sumarnótt handan eilífðarinn-
ar. Ég veit að þú munt teyga
ferskt lindarvatn í fjallasal ef það
er einhver Siglufjörður þarna
handan móðunnar. Vonandi eru
bæði Skagafjörður, Reyðarvatn,
Veiðivötn og Siglufjörður í aug-
sýn hjá þér.
Í kvöld þegar ég legg aftur
augun ætla ég að ganga með þér
þessa ferð í huganum. Minningin
um þig yljar okkur sem kveðjum
þig öll með þakklæti í hjarta. Við
berum virðingu fyrir lífshlaupi
þínu og þökkum að hafa átt hann
Billa sem föður, afa og langafa.
Takk fyrir að vera mér góður
faðir og yndislegur afi barnanna
minna. Betri gjöf gastu ekki gef-
ið mér.
Sveinn Guðmundsson.
Guðmundur Sveinsson,
tengdafaðir minn, lést á öðrum
degi þorra eftir að hafa glímt við
Alzheimersjúkdóminn um árabil.
Eftir rúmlega fjörutíu ára góð
kynni og nána samveru við Billa
eða afa Billa eins og hann var
jafnan kallaður af fjölskyldunni,
er margs að minnast og margt að
þakka fyrir. Óhætt er að fullyrða
að hagur okkar sem næst honum
stóðum var alla tíð efst í huga
hans, þegar við vorum í námi, að
koma yfir okkur húsnæði og í
öðrum önnum dagsins. Billi naut
sín líka einstaklega vel sem afi í
33 ár og barnabörnin áttu öll sinn
sess hjá honum, fengu ómælda
athygli, aðdáun og tíma. Vinnu-
dagurinn styttist eftir að þau
komu til og hann gleymdi sér oft
í leikjum með þeim, heima við, í
sumarbústaðnum í Svínadal eða
á ferðalögum. Langafabörnin
náðu líka að kalla fram bros frá
honum síðustu tvö árin þó að
verulega væri af honum dregið.
Billi var næstelstur fimm
systkina og tæplega sjö ára þeg-
ar faðir hans féll frá. Hann var í
sveit á sumrin og fór ungur til
sjós á síldarbátum og togurum
eins og tíðkaðist hjá drengjum í
sjávarplássum. Hann hafði gam-
an af að segja frá síldveiði í Hval-
firði, baráttu við ís á Grænlands-
miðum og siglingum með afla til
annarra landa. Eftir að Billi lauk
námi og fékk meistararéttindi
stofnsetti hann og rak eigin neta-
gerð um árabil.
Tryggur hópur viðskiptavina
var til vitnis um að Billi var far-
sæll netagerðarmeistari. Inn-
flytjendur nótaefnis báru til hans
mikið traust enda aðstoðaði hann
þá oft við val á loðnu- og síld-
arnótaefni. Billi sinnti vel þeim
útgerðum sem hann vann fyrir
og tryggði að veiðarfæri þeirra
væru til reiðu, þegar á þurfti að
halda. Hann fylgdist með sínum
bátum og átti góð samskipti við
skipstjóra. Oft var óvissa um það
hvenær vertíð hæfist og hvaða
nót hentaði í hvert sinn og því
þurftu Billi og hans menn að vera
viðbúnir útkalli með stuttum fyr-
irvara. Og hamagangur var mik-
ill þegar loðnunót rifnaði í miðri
veiðiferð og nýta þurfti löndun-
artíma til viðgerða. Ef ekki var
hægt að koma nótinni í hús var
næsta bryggja undirlögð, flóðlýst
um nætur og unnið í törn þar til
viðgerð lauk. Billi stjórnaði og
fyrirmælum hans var hlýtt. Ef
viðgerðir fóru fram í Reykjavík-
urhöfn fórum við Sjöfn oft að
næturlagi með kaffi og meðlæti
til hans og kallanna og fylgdumst
með atganginum.
Það var líka lærdómsríkt að fá
að hjálpa Billa aðeins með bók-
hald og fjármál netagerðarinnar.
Reikningar voru greiddir á
gjalddaga og ekki stofnað til
skulda að óþörfu. Reksturinn var
umsvifamikill á köflum og gekk
vel.
Þegar Billi hætti rekstri 73
ára var honum hvarvetna þakkað
gott samstarf og mér er enn afar
minnisstætt þegar gjaldkeri
Reykjavíkurhafnar lét þau orð
falla við mig að mikil eftirsjá
væri að manni sem í áratugi hefði
borgað viðskipti sín á réttum
tíma. Billi veiktist um svipað
leyti og það var sárt fyrir hans
nánustu að fylgjast með veikind-
um hans ágerast og ræna þennan
kraftmikla mann lífsgæðum síð-
ustu árin.
Ég bið Guð að gefa Betu og
öðrum ættingjum kraft og styrk
um leið og ég kveð Billa með
þakklæti og söknuði.
Reynir Vignir.
Í dag er jarðsunginn elskuleg-
ur tengdafaðir Guðmundur
Sveinsson eða Billi eins og allir
þekktu hann. Það er á stundum
sem þessum sem manni verður
litið til baka og þá standa eftir
góðar og hugljúfar minningar
um einstaklega góðan tengdaföð-
ur. Minningin um barngóðan,
vinnusaman og hjálpsaman
mann sem lifði fyrir barnabörnin
er mér efst í huga þegar sorgin
knýr að dyrum.
Ég kynntist Billa fyrir rúmum
27 árum og hefur hann alltaf
reynst okkur fjölskyldunni ein-
staklega vel. Við Birna hófum
okkar búskap í kjallaranum hjá
tengdó í Dísarásnum. Þar var
ómetanleg sú aðstoð sem Billi
veitti okkur við ýmislegt sem
gera þurfti. Hann kenndi mér
réttu handbrögðin varðandi raf-
magn, t.d. hvernig ætti tengja
ljós og skipta um kló á rafmagns-
tækjum. Billi var einstaklega
handlaginn maður og veigraði
sér ekki við að gera hlutina sjálf-
ur hvort sem var flísa- og park-
etlögn eða hvað eina sem snéri að
standsetningu íbúðar. „Allt vill
lagið hafa,“ sagði hann og brosti.
Billi var einstakur barnakall
og elskaður af öllum börnum.
Hann hafði einstakt lag á að ná
til þeirra og fá þau til að tala og
leika við sig. Þegar fjölskyldan
kom saman fannst hann ósjald-
an inni í barnherbergjum í leik
við barnabörnin. Alltaf gaf hann
sér tíma til að sinna þeim og fór
oft úr vinnu bara til að kíkja að-
eins á afastrákinn eða litlu
manneskjuna eins og hann
sagði.
Ég tók mín fyrstu skref í lax-
veiði með Billa og fórum við
nokkrar ferðir saman. Þær ferðir
eru mér mjög minnisstæðar og
veiddi ég t.a.m. maríulaxinn í
fyrstu ferð okkar í Laxá í Leir-
ársveit. Það var einmitt nærri
þeim stað sem Beta og Billi
byggðu sér síðar sannkallaðan
sælureit í Svínadal. Sumarhús
þar sem fjölskyldan hefur átt
saman margar góðar og ljúfar
stundir. Sumarhús þar sem Billi
naut sín við smíðar og ýmis verk-
efni. Er mér sérstaklega minn-
isstætt þegar útbúinn var spark-
völlur fyrir börnin eina
verslunarmannahelgina í dynj-
andi rigningu. Billi lét það ekki
aftra sér heldur tyrfði allan völl-
inn og útbjó alvörumörk og
sagði: „Það þýðir ekkert hálfkák
fyrir börnin.“
Síðustu ár voru Billa erfið og
barátta hans ójöfn við sjúkdóm
sem hafði betur í lokin.
Elsku Billi, ég kveð þig með
þakklæti og virðingu fyrir ein-
staklega góða samfylgd í gegn-
um árin, það voru forréttindi að
eiga þig sem tengdaföður. Ég vil
þakka allan rausnarskapinn sem
þú sýndir okkur fjölskyldunni og
bið góðan Guð að varðveita minn-
ingu þína. Elsku Beta, Guð gefi
þér styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Kolbeinn Finnsson.
Elsku afi Billi.
Ég kveð þig með miklum
söknuði enda hef ég ekki kynnst
öðrum eins
öðlingi og þér. Þú lifðir fyrir
okkur barnabörnin og við nutum
hlýju þinnar í hvert skipti sem
við hittumst.
Þá hlýju og ást sem þú gafst
mér fæ ég seint fullþakkað. Sam-
verustundirnar voru margar og
góðar og ógleymanlegt er þegar
þið amma létuð okkur Gumma
hlaupa 1. apríl til að sjá Spaug-
stofumenn, páskamessurnar sem
við fórum í og föstudagsmatar-
boðin sem þið amma buðuð okk-
ur frændsystkinum til. Það var
alltaf gott að koma í Dísarásinn,
Svínadalinn og seinna Seiðakvísl-
ina.
Þú varst höfðingi og ferðin
þegar þú bauðst okkur frænd-
systkinum á fótboltaleik hjá
Chelsea í London verður okkur
öllum ógleymanleg. Fótbolti er
eitt af áhugamálum fjölskyldunn-
ar, og það að fá tækifæri til að
fara saman að sjá Eið Smára og
félaga var einstakt. Þú vildir að
við krakkarnir værum saman og
nytum ferðarinnar með þér.
Ég mun ávallt varðveita þess-
ar minningar og fleiri og segja
mínum börnum frá síðar. Þegar
ég horfi á myndirnar af þér fyll-
ist ég hlýju og söknuði og veit að
þú munt fylgjast með okkur.
Ég kveð þig, afi Billi minn,
blessuð sé minning þín.
Ragnar.
Hann afi Billi minn var mikill
barnakall og gerði allt fyrir
barnabörnin sín. Ég er elsta
barnabarnið og naut þess alla tíð
að eiga hann að. Mér er sagt að
þegar ég var lítil hafi ég verið svo
hænd að afa að það mátti ekki
syngja lagið um gleraugun hans
afa, sem fór til himna án þess að
ég færi að hágráta.
Ég man fyrst eftir honum og
ömmu í Dísarásnum og þar var
alltaf eitthvað spennandi að
skoða. Afi var með skrifstofu, og
gaman var að kíkja í skúffur þar.
Stundum fór ég út í bílskúr og
skoðaði öll verkfærin, netin og
dótið sem var þar. Við tefldum
inni í stofu og hann leyfði mér
oftast að vinna. Svo var ótrúlega
flott að sitja hjá afa þegar hann
var að fá sér kaffi. Þá dýfði hann
sykurmola í kaffibollann, beit í
helminginn og annaðhvort setti
hinn helminginn á undirskálina
eða rétti mér svo að ég gæti
borðað hann. Í eldhúsinu var út-
varp og þegar fréttirnar byrjuðu,
mátti enginn tala. Fjölskyldan
sagði stundum í gríni að afi hefði
aðeins tvisvar misst af byrjun-
inni á fréttunum í útvarpinu.
Afi talaði stundum um gamla
tíma á Siglufirði og um sjóinn.
Hann var netagerðarmeistari og
var með verkstæði við Reykja-
víkurhöfn. Þegar við fórum í ís-
bíltúr keyrðum við alltaf niður á
höfn og framhjá verkstæðinu
hans til að skoða „netin hans
afa“. Við förum þangað enn þann
dag í dag, þó svo að netin hans
afa séu horfin.
Mér er ennþá minnisstæð
dvölin okkar í París sumarið
1999. Við þvældumst um alla
Parísarborg en hápunktur ferð-
arinnar var samt dagurinn í
Disney-landi þar sem afi gekk
næstum því í barndóm og brosti
allan daginn. Svo man ég líka
hvað ég var hissa þegar afi pant-
aði sér snigla á veitingastað og
borðaði þá með bestu lyst.
Afi varð svo loksins langafi
fyrir tveimur árum. Hann var
reyndar orðinn mjög veikur þá
og mundi sjaldan að hann ætti
eitthvað í langafabörnunum. Það
breytti ekki því að barnakarlinn
afi var alltaf jafn glaður að sjá
þau og gerði hvað sem hann gat
til að fá þau til að brosa. Og þar
hafði hann engu gleymt: Litlu
krílin brostu alltaf til hans.
Hvíl í friði, elsku afi Billi.
Elísabet Anna.
Afi Billi okkar var eins dásam-
legur afi og hægt er að ímynda
sér. Hann var alltaf til staðar
þegar við þurftum á honum að
halda og hann gaf sér ávallt tíma
til að vera með okkur barnabörn-
unum. Þau voru ófá skiptin sem
hann skutlaði okkur milli staða,
hann fór með okkur í bíó, tefldi
við okkur, fór með okkur að veiða
og í rauninni hvað sem mögulega
gæti glatt lítil hjörtu.
Á mannamótum mátti oftast
finna hann að leik við yngri kyn-
slóðina og á jólunum hljóp hann
oft í skarðið fyrir jólasveinana og
útdeildi nammipokum til barna-
barnanna. Afi Billi var einstak-
lega duglegur maður og kunni
best við sig ef hann hafði nóg að
gera, m.a. á netaverkstæðinu
sínu og í bústaðnum í Svínadal.
Þær stundir sem við áttum með
honum gegnum tíðina eru ómet-
anlegar og skemmtilegu minn-
ingarnar ótalmargar og teljum
við okkur einstaklega heppin að
hafa átt jafn frábæran og ynd-
islegan afa.
Þín barnabörn
Guðmundur Gauti, Elísa
Björg, Bergljót Vala,
Kolbeinn og Freyja.
Nú er elsku afi Billi okkar dá-
inn. Við systkinin erum svo
heppin að eiga endalaust margar
góðar minningar um hann. Afi
Billi var alveg einstakur afi.
Barnabörnin vorum alltaf topp-
urinn á tilverunni í hans augum
og það speglaðist í öllu því sem
hann gerði með okkur og fyrir
okkur.
Þegar við vorum ungbörn
gekk hann um gólf með okkur og
söng. Þegar við vorum farin að
leika okkur sat hann með okkur
á gólfinu og lék við okkur og
margoft spurði hann: Hver er
besta barnið í bænum? Hann lét
sig ekki muna um að skjótast á
„Rauðu eldingunni“ vestan af
Granda og upp í Árbæ til að hitta
okkur í stutta stund. Ekki vildum
við alltaf sleppa af honum hend-
inni og þá var eina afsökunin tek-
in gild að Mikki á verkstæðinu
biði eftir honum.
Margar voru ferðirnar í hest-
húsin, við skoðuðum hestana sem
þar voru, því afa voru dýrin og
sveitin hugleikinn. Hann sagði
okkur oft frá því þegar hann var
lítill strákur í sveitinni. Ósjaldan
lá leiðin í Fjölskyldu- og hús-
dýragarðinn og alltaf var nautið
Guttormur spennandi. Einnig
var vinsælt að fara í Skalla í
Hraunbæ og kaupa ís eða leigja
vídeóspólur.
Alltaf var jafn gaman að fara
til ömmu og afa í Svínadal og
völlurinn Wembley hefur alla tíð
haft mikið aðdráttarafl, með al-
vörumörkum úr netunum hans
afa Billa. Hann var mjög dugleg-
ur maður og var alltaf að vinna
eitthvað, ef ekki á netaverkstæð-
inu þá kannski að hjálpa ein-
hverjum í fjölskyldunni eða jafn-
vel uppi á þaki á Dísarásnum að
mála. Afi var nefnilega svolítill
ofurhugi í sér og hræddist ekki
margt.
Ógleymanlegar eru lambalær-
isveislurnar hjá ömmu og afa
sem barnabörnin voru boðin í.
Okkur fannst mjög flott að við
værum boðin en ekki foreldrar
okkar. Alltaf var afi Billi tilbúinn
að skutla á æfingar, sækja í leik-
skólann og annað slíkt þegar á
þurfti að halda. Hann lét sig
aldrei muna um það þó að hann
þyrfti jafnvel að bruna bæinn
þveran og endilangan.
Ekki er annað hægt en að
minnast á jólasveininn sem við
fengum í heimsókn á aðfangadag
í gegnum árin. Hurðaskellir hét
hann og það gustaði af honum
þegar hann mætti og skellti
hurðum af miklum móð með full-
an poka af gjöfum og sælgæt-
ispokum. Það voru ótrúlega
mörg börn sem fengu heimsókn
frá þessum sama Hurðaskelli og
alls staðar vakti hann mikla kát-
ínu.
Amma Beta og afi Billi hafa
alltaf verið mjög samstiga í
áhuga sínum á okkur barnabörn-
unum og viljað allt fyrir okkur
gera. Það hefur verið sárt fyrir
alla fjölskylduna að horfa á eftir
afa Billa hverfa inn í heim Alz-
heimersjúkdómsins. Við trúum
því að nú líði afa Billa vel.
Um leið og við þökkum honum
fyrir allt það góða sem hann
gerði fyrir okkur óskum við hon-
um alls góðs í nýjum heimkynn-
um. Minningar okkar um afa
Billa lifa með okkur um alla
framtíð.
Guð geymi þig, elsku afi Billi.
Finnur, Brynjar Kári
og Elísabet Eva.
Elsku Billi minn.
Ég minnist þess í æsku hversu
hlýðinn og góður drengur þú
varst við móður okkar. Alltaf
varst það þú sem fórst og sóttir
mjólkina á morgnana, þegar við
hin vorum búin að þrefa um hver
ætti að fara, enda langt að fara
gangandi með þungt mjólkurílát
og enn þyngra að bera heim. Var
því ekki að undra að mamma
kallaði þig Guðmund sinn, og
stríddu bræður okkar þér með
því.
Aldrei gleymi ég gjafmildi
þinni við mig, eins og þegar þú
gafst mér gítarinn sem ég þráði
svo heitt. Einnig kápuna, skóna
og fleira sem þú komst með þeg-
ar þú varst í siglingum til út-
landa. Þegar þú og Nonni bróðir
okkar voruð á vertíð í Vest-
mannaeyjum gáfuð þið mér afar
fallegan kistil með árituðu nafni
mínu og fermingarári. Þessi kist-
ill hefur verið mér afar dýrmæt-
ur síðan. Við vorum alltaf góðir
vinir og var gott að leita til þín
með hvað sem var og vil ég
þakka þér það. Hvíl í friði, kæri
bróðir.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Guðmundur
Sveinsson