Morgunblaðið - 30.01.2012, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JANÚAR 2012
sonar fallega innbundna frum-
útgáfu ljóðmæla Bjarna. Sig-
urður gerðist félagi í
Lionsklúbbnum Ægi og var þar
forseti þegar mikilvægar
ákvarðanir voru teknar varð-
andi Sólheima í Grímsnesi en
klúbburinn hefur styrkt starf-
semi þeirrar stofnunar í ára-
tugi. Stuðningur klúbbsins
gerði gæfumun enda var þar
um heila húseign að ræða sem
hýsti stóran hluta starfseminn-
ar á þeim tíma. Sigurður og
Guðný unnu listum og góðum
bókum, heimili þeirra bar þess
merki, ekkert of eða van, mál-
verk og list nákvæmlega á þeim
stað er þeirra naut best. Sig-
urður og Guðný voru gæfunnar
hjón, ávallt tílbúin að gleðja og
gefa með sinni útgeislun. Sig-
urður var óvenju heilsuhraustur
alla tíð nema síðasta ár var hon-
um erfitt. Sigurður lagði gjörva
hönd á margt á sínu langa ævi-
skeiði, ávallt til góðs bæði fyrir
ástvini og samferðafólk sitt.
Vinir hans þakka honum fyrir
þá einstöku tryggð er hann
sýndi þeim alla tíð og lúta höfði
í þögn. Gleðistundir með Sig-
urði verða ekki fleiri en minn-
ingin lifir, með djúpstæðum
söknuði kveðjum við Sigurð og
sendum innilegustu samúðar-
kveðjur til ástvina hans.
Þórir Jónsson.
Það var haustið 1958, sem
fundum okkar Sigurðar bar
fyrst saman. Við gengum þá í
Lionsklúbbinn Ægi og vorum
þar virkir félagar upp frá því.
Félagar í klúbbnum hafa beðið
mig að flytja samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar og þakkir til Sig-
urðar fyrir frábær störf í
klúbbnum. Það var svo ekki
fyrr en við Þóra fluttum í fjöl-
býlishúsið Breiðablik, sem veru-
leg vinátta varð með okkur
hjónunum.
Þau Guðný Anna og Sigurður
voru þar næstu nágrannar okk-
ar og nánari vinir eftir því sem
árin liðu. Leið varla sá dagur að
við hefðum ekki samband.
Seinni árin sóttum við svo fundi
saman í Ægi. Ég sá Sigurð
raunar fyrst á landsmóti skíða-
manna á Akureyri, líklega árið
1943, glæsilegan ungan mann,
þar sem hann varð Íslands-
meistari í skíðastökki, en
stökkstíll hans var einstakur.
Þau hjónin voru miklir Siglfirð-
ingar, enda alin þar upp til full-
orðinsára. Fylgdust þau náið
með Siglfirðingum, enda heima-
hagarnir þeim ákaflega kærir.
Þar ólst Sigurður upp og starf-
aði einmitt á sídarárunum. Það
hýrnaði nú heldur yfir honum
og glampi kom í augun þegar
hann rifjaði upp umsvifin á síld-
arárunum. Lýsti hann því þegar
fjörðurinn hans fylltist af er-
lendum og íslenskum skipum
með fullfermi dag eftir dag og
bærinn iðaði af lífi og fjöri.
Sigurður lauk námi við Versl-
unarskólann og starfaði fyrst
hjá Útvegsbankanum á Siglu-
firði og síðan skrifstofustjóri
hjá Síldarverksmiðjum ríkisins í
samtals 15 ár, eða þar til þau
fluttu suður. Hann var fullur af
fróðleik um lífið á Siglufirði á
þessum uppgangstímum.
Skömmu eftir að þau hjónin
fluttu suður byggðu þau fallegt
hús í Arnarnesinu, en heimili
þeirra var glæsilegt enda vel
hugsað um allt. Í Reykjavík
starfaði Sigurður í heilan ára-
tug sem framkvæmdastjóri
Hafskipa. Dugnaður hans og út-
sjónarsemi fleytti félaginu
áfram í harðri samkeppni.
Síðan keypti hann Alþjóða-
líftryggingafélagið og stýrði af
miklum dugnaði um margra ára
skeið eða allt til þess að hann
seldi félagið og settist í helgan
stein. Þótt hann hætti vinnu var
hann vakinn og sofinn með hug-
ann við þjóðlífið, bæði þjóðmál
og viðskipti. Hann fylgdist ákaf-
lega vel með enda mjög tölug-
löggur. Við höfðum gjarnan
þann sið að setjast við gluggann
með frábæru útsýni yfir Foss-
voginn og umhverfi og ræða al-
mennt um þjóðmálin og það
sem var að gerast í þjóðfélag-
inu. Þótti okkur á stundum ærið
nóg um.
Sigurður var einstakur láns-
maður í einkalífi. Hann giftist
frábærri konu, Önnu Guðnýju
Þorsteinsdóttur, sem bjó honum
óvenjuvinalegt og fallegt heim-
ili. Þau eignuðust þrjú mann-
vænleg börn, sem vöktu yfir
heimilinu og velferð gömlu
hjónanna. Síðan komu sex
barnabörn, sem lífguðu upp á
tilveruna.
Síðustu 20 árin bjuggu þau
hamingjusamlega í Breiðabliki,
virt og vinmörg. Að leiðarlokum
færi ég Guðnýju og fjölskyldu
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur með þakklæti fyrir
óvenjuánægjulega vináttu.
Minningin um vaskan dreng-
skaparmann mun lifa.
Tómas Árnason.
Ég kynntist honum fyrst
þegar hann kenndi mér bók-
færslu í Gagnfræðaskóla Siglu-
fjarðar sem þá var til húsa á
loftinu í Siglufjarðarkirkju, en
sú staðsetning mun trúlega með
eindæmum, en svona var þetta
og lukkaðist ágætlega. Sigurður
var góður kennari, sérstaklega
prúður og hógvær með alveg
einstaklega fágaða framkomu
en náði samt tilætluðum ár-
angri. Síðar kynntumst við
ennþá betur því örlögin fléttuðu
okkur fjölskylduböndum. Hann
sótti sína glæsilegu eiginkonu
Guðnýju Þorsteinsdóttur í hús
foreldra hennar að Aðalgötu 9 á
Siglufirði og ég mína fyrri konu
Önnu í sama hús, en hún var
uppeldissystir Guðnýjar og
frænka að skyldleika. Og enn
lágu leiðir okkar saman, þegar
Sigurður og Guðný fluttu til
Reykjavíkur þá keyptu þau sér
íbúð í húsinu að Rauðalæk 40
en þar höfðum við Anna fest
kaup á íbúð nokkrum árum
fyrr.
Sigurður ólst upp á Siglufirði
á þeim árum þegar síldveiðar
skópu landinu okkar ómældar
tekjur. Athafnalífið í þessum
innilokaða bæ (á þessum árum
var ekkert vegasamband við
Siglufjörð) var engu öðru líkt.
Síldin var söltuð og síldin var
brædd og vinnufúsar hendur úr
öllum landshornum þyrptust til
bæjarins á hverju vori og unnu
hlífðarlaust allt sumarið og öfl-
uðu tekna til framfærslu og/eða
til að kosta skólagöngu og allir
voru glaðir og ánægðir. Ekki
spillti það ánægjunni að um
hverja helgi fylltist bærinn af
innlendum og erlendum sjó-
mönnum sem áttu helgarfrí og
nutu þess.
Þegar haustaði fór utanbæj-
arfólkið til síns heima en bæj-
arbúar tóku fram skíðin sín,
enda snjóaði yfirleitt snemma
og skíðabrekkurnar voru óspart
notaðar. Þegar fjöllin höfðu
hjúpast hvítri mjöll, þá voru síð-
kvöldin ógleymanleg er öll víð-
áttan sindraði í mánaskini.
Þetta var töfraheimur. Við eig-
um þessar minningar saman,
þær gleymast ekki.
Sigurður lagði gjörva hönd á
margt. Hann var bókari við Út-
vegsbankann á Siglufirði, hann
var skrifstofustjóri Síldarverk-
smiðju ríkisins, hann var fram-
kvæmdastjóri skipaútgerðar,
hann stofnaði og rak líftrygg-
ingafélag og allt lék í höndum
hans. Hann var farsæll í rekstri
sínum og öðrum fyrirmynd.
Hann var verðleikamaður, víð-
sýnn og hæfileikaríkur og hann
var einstakur fjölskyldufaðir.
Hans verður sárt saknað.
Nú á kveðjustund þökkum
við fyrir samfylgdina og send-
um ástvinum öllum innilegar
samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur öll.
Hreinn Sumarliðason
og fjölskylda.
✝ Ingólfur Árna-son fæddist að
Sogabletti 13 (nú
Rauðagerði) í
Reykjavík 31. des-
ember 1931. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk í Reykjavík
13. janúar 2012.
Foreldrar Ing-
ólfs voru hjónin
Ólafía Guðrún
Helgadóttir frá Patreksfirði, f.
10. sept. 1900, d. 6. apríl 1954,
og Árni Árnason frá Hurð-
arbaki í Flóa, f. 23. apríl 1893,
d. 30. ág. 1977. Ingólfur var
fjórði í röð átta systkina: Ingi-
björg, f. 22. okt. 1924, maki
Hörður Hafliðason f. 4. mars
1923, d. 17. sept. 1982, Helgi, f.
14. feb. 1926, d. 6. maí 1990,
gekk í Laugarnesskóla. Að
loknu námi þar hóf hann nám í
Iðnskólanum í Reykjavík og
Landsmiðjunni og lauk sveins-
prófi í vélvirkjun árið 1952.
Hann hóf þá nám í Vélskóla Ís-
lands og útskrifaðist þaðan ár-
ið 1955. Ingólfur fór til Detroit
í Bandaríkjunum sama ár og
lauk þar þungavinnuvéla-
námskeiði hjá General Motors
verksmiðjunum. Ingólfur vann
hjá Íslenskum aðalverktökum,
Vélsmiðjunni Dynjanda, Vél-
smiðjunni Trausta, þar sem
hann vann meirihluta starfs-
ævinnar, og lauk henni hjá
Orkuveitu Reykjavíkur. Ing-
ólfur var mikill skíðamaður og
stundaði skíðaíþróttina frá
unga aldri. Hann var Ármenn-
ingur eins og flest systkini
hans.
Útför Ingólfs fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 30.
janúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
maki Þorbjörg
Kjartansdóttir, f.
13. sept. 1935,
Guðrún Árnadóttir
Femal f. 29. okt.
1928, d. 31. des.
2002, maki Harold
Femal, f. 1920, d.
13. janúar 2003,
Þuríður, f. 23. júlí
1933, maki Júlíus
Jón Daníelsson, f.
6. jan. 1925, Sig-
urður, f. 31. nóv. 1934, maki
Vibeke Jónsson, f. 9. apr. 1941,
Arnheiður, f. 23. ágúst 1937,
maki Theodór Óskarsson, f. 18.
maí 1936, Halldóra, 10. des.
1941, maki Benedikt Sveinn
Kristjánsson, f. 13. okt. 1947.
Ingólfur ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Sogamýri í
stórum systkinahópi. Hann
Elskulegur móðurbróðir okk-
ar, Ingólfur sem við kölluðum
oftast Ingló er látinn, áttræður
að aldri. Hann var einn átta
systkina sem eru einstaklega
samheldinn hópur. Ingólfur bjó
með afa og Dóru móðursystur í
Sogamýrinni. Seinna fæddist svo
Ásgeir sonur Dóru sem varð
sannkallaður sólargeisli í lífi afa
og Ingólfs. Þegar Dóra og Ásgeir
fluttu tók Ingólfur áfram mikinn
þátt í lífi þeirra.
Í Sogamýrina lögðum við
systkinin oft leið okkar enda
bjuggum við í nágrenninu.
Frænda okkar varð ekki barna
auðið en við systkinabörn hans
vorum alltaf velkomin og áttum
hann öll að. Þegar við komum í
heimsókn tók hann okkur alltaf
fagnandi, gaf sér tíma fyrir okk-
ur og talaði við okkur eins og
fullorðnar manneskjur.
Mikill gestagangur vina og
ættmenna einkenndi heimilið.
Þar mættust gamli og nýi tíminn,
þangað komu m.a. systur afa
spariklæddar í upphlut og bræð-
ur hans úr Flóanum sem lá nú
hátt rómur, tekið var í spil og
málin rædd.
Ingló eyddi mörgum stundum
úti í bílskúr að dytta að einhverj-
um bílnum enda mikill áhuga-
maður um bíla. Hann smíðaði sér
líka forláta jeppa upp úr „bodyi“
af Willys-jeppa. Ófáar ferðirnar
fórum við með honum á jepp-
anum sem var fagurblár og rúm-
góður fyrir krakkahópinn. Í þá
daga gátu fimm manna bílar tek-
ið miklu fleiri krakka, sumir sátu
að vísu í farangursrýminu en það
fór vel um alla.
Við eldri systurnar áttum það
til að hringja í Ingló eldsnemma
um helgar og vekja hann til þess
að biðja hann um að skutlast með
okkur á skíði. Fyrstu árin var
farið í Jósepsdalinn og svo síðar í
Bláfjöllin. Oftast varð hann við
þeirri bón en þó kom fyrir að
hann bað okkur um að hringja
aftur eftir smástund en þá var
hann að ná áttum eftir ball á
Sögu. Við skildum það vel því
hann þurfti jú að skemmta sér og
reyna að ná sér í kærustu. Alltaf
tók hann okkur ljúflega enda
hafði hann gaman af því að fara á
skíði, var góður skíðamaður eins
og systkinin öll.
Það var gott bókasafn á heim-
ilinu, ekki stórt en góðar bók-
menntir. Ingló var vel lesinn og
var alltaf að glugga í bækur og
blöð og miðla fróðleik til okkar.
Gott var að eiga hann að þegar
velja þurfti bók í íslenskunám-
inu.
Ingólfur var fæddur á gaml-
ársdag og með aðstoð systra
sinna hélt hann lengi þeim sið að
halda fínar afmælisveislur fyrir
stórfjölskylduna. Þetta voru
veislur sem byrjuðu á kaffiboði
um miðjan dag og svo var kvöld-
matur gleði og glens. Afmælis-
barnið átti það til að taka
kósakkadans okkur til ánægju.
Um síðustu áramót var 80 ára
afmæli Ingólfs fagnað með
veislu. Hann var hress og á
þeirri stundu áttum við ekki von
á því að hann myndi kveðja
svona fljótt.
Síðasta árið dvaldi hann á
hjúkrunarheimilinu Mörk, þar
bjó hann við einstaklega gott at-
læti og frábæra umönnun. Eftir
að heilsu Ingólfs hrakaði voru
yngstu systur hans Heiða og
Dóra helstu bakhjarlar hans og
sýndu honum mikla umhyggju.
Að leiðarlokum viljum við
systkinin þakka Ingólfi fyrir all-
ar ómetanlegu stundirnar sem
við áttum með honum.
Auður, Guðrún, Kristjana,
Björk og Bárður.
Mikið var ég heppinn að Ing-
ólfur var frændi minn. Alveg frá
því að ég man eftir mér var hann
stór hluti af lífinu. Ég var
skírður í höfuðið á honum.
Ingólfur var sá sem þú komst
til þegar eitthvað bjátaði á eða sá
fyrsti sem þú hafðir samband við
þegar eitthvað frábært gerðist.
Ég hringdi fyrst í Ingólf frænda
þegar dætur mínar fæddust, til
að segja honum tíðindin. Þegar
ég keypti nýjan bíl fór ég beint
heim til hans eða í vinnuna til að
sýna honum hann. Ingólfur var
akkerið í tilverunni, það var
hægt að tala við hann um allt, oft
hafði hann góð ráð sem dugðu
vel. Ingólfur bjó í rauðu húsi í
Rauðagerði sem var ævintýra-
heimur. Stór lóð þar sem rækt-
aðar voru kartöflur og rabbabari.
Úr rabbarbaranum var búin til
sulta sem dugði stórfjölskyld-
unni allan veturinn. Þar var
burstabær, kofi sem notaður var
sem kartöflugeymsla, en var sem
stórbýli fyrir okkur börnin. Þar
uxu há tré sem gaman var að
klifra í og víðáttumiklir rifsberj-
arunnar sem gáfu af sér ríkulega
uppskeru.
Hvergi var betra að vera þeg-
ar sólin skein, það var einhvern-
veginn alltaf besta sólin hjá Ing-
ólfi. Ingólfur var vélsmiður, eða
réttara sagt gullgerðarmaður, í
skúrnum hans var blásið líf í
hluti sem aðrir höfðu dæmt
ónýta. Það var mikið leitað til
hans og ef Ingólfur hafði ekki
ráð þá var það endastöðin – ekk-
ert gat bjargað.
Í þau fáu skipti sem Ingólfur
frændi skipti skapi var þegar illa
gekk að koma einhverju í lag, þá
blótaði hann hressilega. Ég
eyddi stórum hluta af unglings-
árunum hjá Ingólfi að gera við
skellinöðrur, mótorhjól og bíla.
Hann smíðaði eldhúsinnrétt-
inguna heima hjá okkur þegar
fjölskyldan flutti úr sveitinni á
mölina.
Ingólfur frændi var einhleyp-
ur og átti enga afkomendur.
Hann kom úr stórum systkina-
hópi og var uppáhaldsfrændi
okkar systkinabarnanna. Ingólf-
ur var sérlega barngóður og
hafði endalausa þolinmæði gagn-
vart okkur krakkaskaranum.
Mínar sælustu minningar eru
þegar ég var hjá Ingólfi frænda
eitthvað að bralla.
Seinna flutti hann svo í Ara-
hóla þar sem gott var að koma
við og fá kaffisopa og ræða mál-
in. Konan mín var svo heppin að
fá að kynnast Ingólfi og varð
þeim vel til vina. Síðustu árin
dvaldi Ingólfur á elliheimilum og
það var mér afar sárt að sjá
þennan besta vin minn og læri-
meistara hverfa smátt og smátt
vegna ægilegs sjúkdóms.
Ingólfur Júlíusson.
Ingólfur frændi minn bjó í
Rauðagerðinu þegar ég var barn.
Ingólfur var móðurbróðir minn
og hann bjó með afa og Dóru
systur sinni. Fjölskylda mín bjó
fyrir norðan og við fórum reglu-
lega suður í heimsókn. Það var
heilmikill búskapur í hverfinu,
margir voru með hænur og mat-
jurtagarða, og lóðin í Rauðagerði
var stór. Þar var kartöflurækt,
rabarbari, rifsberjarunnar. Hús-
ið í Rauðagerðinu var fyrst bara
lítill skúr skilst mér, en alltaf
bættist við það og þegar hér var
komið sögu var það orðið stórt.
Það var tvær hæðir, uppi bjuggu
Ingólfur og Dóra og Árni afi
niðri. Á gömlu lóðinni standa nú
tvö einbýlishús, en húsið sem
Ingólfur ólst upp í er horfið.
Horfinn er líka bílskúrinn, þar
sem Ingólfur dvaldi löngum
stundum við ýmiskonar smíði og
viðgerðir. Í grenndinni voru að
minnsta kosti tvær matvöru-
verslanir, sem nú eru báðar
horfnar, og hinum megin við göt-
una var sælgætisverksmiðja. Ég
stóð stundum lengi fyrir utan
hana því lyktin af framleiðslunni
var svo góð. Í Grundargerðinu
ekki langt frá bjó Inga og hennar
stóra fjölskylda, og það tilheyrði
að fara þangað í labbitúr úr
Rauðagerðinu. Reykjavíkurferð-
irnar voru alltaf mikil ævintýri
og Ingólfur frændi ein af aðal-
persónunum.
Afi hafði verið kommúnisti, og
bæði afi og Ingólfur voru sósíal-
istar. Þegar ég varð örlítið eldri
fór ég að hafa áhuga á því. Þjóð-
viljinn var alltaf keyptur í
Rauðagerðinu og ég las hann
vandlega þegar ég komst í hann.
Þeir feðgar áttu gott bókasafn,
þjóðlegan fróðleik, verkalýðs-
bókmenntir. Mig minnir að ég
hafi rekist á Vor í verum eftir
Jón Rafnsson í safninu og ég
man vel eftir hvað Ingólfur var
hrifinn af Fátæku fólki eftir
Tryggva Emilsson. Og svo Bar-
áttunni um brauðið. Oft sátum
við Ingólfur á spjalli um pólitík
eftir að við fluttum suður og þá
gáfust fleiri tækifæri til að hitt-
ast.
Bílskúrinn var alltaf eins,
ótrúlega flókinn og margbreyti-
legur. Tímarnir breyttust, Dóra
var flutt í Breiðholtið og afi orð-
inn lasinn. Ingólfur var loks einn
eftir í Rauðagerðinu, en alltaf
var jafn gaman að koma þangað.
Á seinni árum hitti ég Ingólf oft-
ast hjá foreldrum mínum, því
þau voru nágrannar Ingólfs eftir
að hann flutti í Breiðholtið.
Ingólfur er mjög sterkur þátt-
ur í minningum frá uppvexti
mínum og það var alltaf gott að
koma til hans. Miðstöð móður-
fjölskyldunnar var í Sogamýri og
Ingólfur var þar til taks fyrir
alla. Vertu sæll, Ingólfur minn,
og hafðu þökk fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Árni Daníel Júlíusson.
Margar af mínum fyrstu
minningum eru úr Sogamýrinni.
Ingólfur átti heima á Sogabletti
13 (seinna Rauðagerði 32). Hann
bjó þar lengst af. Gætti hússins
og garðsins sem mamma hans og
pabbi höfðu byggt og þau systk-
inin ólust flest upp í. Við mamma
bjuggum í Sogamýrinni þar til ég
var fjögurra ára. Eftir að við
fluttum var maður oft með annan
fótinn í Sogamýrinni hjá Ingólfi.
Sama má segja um flest önnur
systkinabörn Ingólfs. Þar var oft
mikið líf og við börnin lékum
okkur um allan garð. Ingólfur
var ekki með neitt sérstaklega
græna fingur. Það hentaði okkur
vel. Ingólfur hafði líka gaman af
börnum að leik. Við máttum
klifra upp í há og stór tré við
hliðina á húsinu, búa til sparkvöll
fyrir neðan hús, klifra upp á þak
á geymslunni, fara í eltingaleik,
feluleik o.fl. Manni leiddist aldrei
í Sogamýrinni. Fljótlega fór bíl-
skúrinn líka að verða spennandi,
en þar hélt Ingólfur sig oft. Ing-
ólfur var lærður vélstjóri og
járnsmiður og gat smíðað allt
mögulegt og ómögulegt. Í bíl-
skúrnum voru logsuðutæki, raf-
suðutæki, rennibekkur og alls
konar verkfæri og dót. Misjafn-
lega gagnlegt auðvitað. Sumt
ekki til neinna nota gagnlegt
reyndar. Annað var hins vegar til
góðra nota gagnlegt og man ég
að Ingólfur smíðaði eitt sinn for-
láta kassabíl aðallega úr járni.
Er ég stækkaði fannst mér vanta
mótor í kassabílinn. Hann fór
ekki nógu hratt. Ingólfur smíðaði
þá go kart með mótornum úr
garðsláttuvélinni. Honum var
síðar skipt út fyrir kraftmeiri
mótor og hægt var að slá garðinn
aftur! Þetta vakti mikla lukku og
var búin til go kart-braut í kring-
um húsið. Ingólfur var óþreyt-
andi við að aðstoða við endur-
bætur og viðgerðir. Svona hélt
þetta áfram og leiktækin urðu
stærri og aðeins dýrari kannski.
Hvort sem það voru moto-
cross-hjól, gera upp heilan Wil-
lýs 68 árgerð eða skipta um
„syncro“ í gömlum Porsche 928
stóð aldrei á Ingólfi að hjálpa.
Fyrir það kann ég honum miklar
þakkir. Og tímarnir með honum
voru yfirleitt skemmtilegir.
Hann gat þó tuðað aðeins yfir því
hvernig í ósköpunum manni
hafði tekist að beygla eða brjóta
hitt og þetta sem við vorum að
gera við þá stundina. Oftast var
hann þó léttur og skemmtilegur
að spjalla og segja manni frá
gamla Studebakernum sem hann
og afi áttu eða aðrar sögur frá
því í gamla daga. Þá hafði hann
mikinn áhuga á seinni heims-
styrjöldinni og sérstaklega flug-
vélum. Ég veit t.d. nákvæmlega
hvernig heyrðist í breskri Spit-
fire-árásarflugvél og þýskri
Stuka-sprengjuvél. Ingólfur lýsti
baráttu þeirra í háloftunum með
miklum tilþrifum og tilheyrandi
hljóðum.
Ingólfur var barngóður. Fór
alltaf vel á með honum og Leó
syni mínum. Gafst ekki upp á að
leika við Leó og fara í eltingaleik
í garðinum hennar mömmu í
Breiðholtinu þegar báðir voru
þar í heimsókn.
Þá fór vel á með Arnhildi konu
minni og Ingólfi. Ingólfur hafði
alltaf gaman af því að spjalla.
Fátt gladdi reyndar Arnhildi
mína meira en þegar Ingólfur
spurði hana með vorkunnarsvip
hvort hún væri nokkuð að horast
greyið.
Svona munum við minnast
Ingólfs. Blessuð sé minning
hans.
Ásgeir, Arnhildur og Leó.
Ingólfur Árnason