Morgunblaðið - 28.02.2012, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 2012
Þegar ég minnist Boggu
frænku kemur margt upp í hug-
ann og allt skemmtilegt eða
kærleiksríkt. Mikil og sterk
tengsl voru milli fjölskyldna
okkar og við systrasynirnir allir
á svipuðum aldri, feður okkar
vinir frá fyrri tíð og systurnar
einstaklega nánar, svo vægt sé
til orða tekið. Fyrst dettur mér
í hug jólaboðin á Hjaltabakka
12 sem Bogga og Gulli héldu
hver jól meðan Ásta amma lifði,
eða öllu heldur; jólahlaðborðin
þeirra hjóna. Þessi boð héldu
afkomendum systkinanna frá
Barmi saman og í veislur þess-
ar lögðu heiðurshjónin Bogga
og Gulli mikinn metnað, vinnu
og kost. Minnist ég að fram
voru bornar digrar hnallþórur,
drjúpandi stríðstertur, þandar
rjómapönnsur, sveittar brauð-
tertur, ilmandi piparkökur og
að sjálfsögðu kaffi, súkkulaði og
gos, svo eitthvað sé nefnt.
Þakklátir gestirnir máttu
sitja þétt og náið, þó að húsa-
kynnin á Hjaltabakka væru
rúmgóð með aukavistarveru í
kjallara þurfti mikið pláss og
marga stóla fyrir þann fjölda
sem samanstóð af fjórum kyn-
slóðum. Í klið og skvaldri þaut
Bogga fram og aftur um eldhús
og stofur og gætti þess að ekki
vanhagaði um neitt meðan Gulli
Vilborg Helga
Kristjánsdóttir
✝ Vilborg HelgaKristjánsdóttir
fæddist í Fagra-
dalstungu, Saur-
bæjarhreppi, Dala-
sýslu 20. september
1930. Hún lést á
Grund, dvalar- og
hjúkrunarheimili,
miðvikudaginn 1.
febrúar.
Útför Vilborgar
fór fram frá Foss-
vogskirkju 9. febrúar 2012.
kvikmyndaði gest-
ina með skærum
blindandi kastara
milli þess sem
hann skaut á gest-
ina ljósmyndum.
Mási frændi barð-
ist við að spila tón-
list af mikilli snilld
en hefur líklega
ekki fengið verð-
skuldaða athygli
því fólkinu lá fólki
oft mikið á hjarta og vildu flest-
ir tala samtímis. Gestirnir
höfðu sterkar skoðanir á þjóð-
og heimsmálum og voru ekki
endilega sammála en vildu um-
fram allt deila sínum álitum og
gildum með skyldmennum sín-
um og tilbúnir að láta vel í sér
heyra í því markmiði ef með
þurfti.
Amma naut þessara augna-
blika út í æsar, umkringdi sig
með yngstu niðjunum, stakk
upp í þau einhverju góðgæti og
athugaði hvort þau væru nægi-
lega klædd og tilhöfð. Venju-
lega var einhver úr systkina-
barnahópnum að kynna maka
og þá biðum við hin spennt að
fá að sjá og hlusta. Fólk fór vel
haldið úr þessum jólaboðum og
þegar maður horfir svona aftur
fyrir sig undrar maður sig á því
af hverju svona jólaboð hafa
ekki færst á næstu kynslóð.
Þegar ég var yngri var ég oft
í langri pössun hjá þeim hjón-
um og í veikindum móður minn-
ar bjó ég hjá þeim í rúmt ár og
er ævinlega þakklátur fyrir
óeigingjarna fórn þeirra og um-
hyggju. Það var lærdómsríkur
tími með þeim hjónum og í fé-
lagsskap frænda minna, Einars,
Geirs og Más.
Hvíl í friði, elsku frænka, og
kærar þakkir fyrir örlætið og
umhyggjuna gegnum árin.
Kristján Zophoníasson.
Við bræðurnir kynntumst
Bjarna þegar við komum í sveit á
Hæringsstöðum á unga aldri og
vorum þar í vist á sumrin fram á
unglingsár.
Bjarni var barngóður og þol-
inmóður maður og nutum við
sumranna á Hæringsstöðum
ekki síst vegna samverustund-
anna með Bjarna. Hann kenndi
okkur réttu handtökin við hin
ýmsu verk auk þess að kynna
fyrir okkur gamalt og nýtt verk-
lag, til að mynda gerði hann upp
fyrir okkur orf og ljá sem hann
kenndi okkur að brúka. Ávallt
þegar eitthvað þurfti að sýsla
fengum við okkar verkfæri og
tæki og hlutverk í verkefninu.
Bjarni var ákaflega næmur á dýr
og kenndi okkur hvernig ætti að
umgangast þau og virða enda
var afraksturinn ávallt mjög góð-
ur. Minnisstætt er hvernig hann
tók þátt í okkar áhugamálum,
hjálpaði okkur að laga hestagirð-
ingar, bera á skikann, sækja
hrossin, járna. Allt þetta gerði
hann af elju og áhuga þó svo að
þegar litið er um öxl þá sér mað-
ur að þetta var frekar fyrir okk-
Bjarni Kristinn
Þorgeirsson
✝ Bjarni KristinnÞorgeirsson
fæddist á Hærings-
stöðum í Stokks-
eyrarhreppi 4. maí
1926. Hann lést 28.
janúar 2012.
Útför Bjarna
Kristins var gerð
frá Gaulverjabæj-
arkirkju 11. febr-
úar 2012.
ur en að hann hafi
verið að sinna eigin
áhugamálum. Á
mánudögum vorum
við karlarnir einir á
bænum og þá eld-
uðum við gjarnan
grásleppu í samein-
ingu. Þetta var ekki
flókin matargerð en
augljóst að Bjarna
líkaði hún vel og
eftir að hafa spurt
okkur nokkrum sinnum af sinni
einstöku tillitssemi hvað við vild-
um í matinn var það þegjandi
samkomulag okkar á milli að
mánudagsmaturinn var grá-
sleppa.
Bjarni var ekki hamhleypa til
verka en hlutirnir voru í föstum
skorðum og höfðu sinn vana
gang. Hins vegar voru smíðar
honum einkar hugleiknar og nut-
um við þess því hann hafði ein-
stakt lag á því að virkja okkur
með sér í smíðavinnunni. Þannig
lærðum við að rafsjóða, logsjóða
og ýmislegt annað sem strákar á
þessum aldri fengi ekki annars
að reyna. Síðar þegar við urðum
eldri og komum í okkar árlegu
verkefni í sveitinni, að taka þátt í
réttunum, urðum við þess
áskynja að Bjarni var vel lesinn,
hafði mikinn áhuga á pólitík og
hinum ýmsu dægurmálum, sem
hann fylgdist vel með. Hann var
viðræðugóður og skemmtilegur.
Við kveðjum þennan góða vin,
sem svo lengi hefur verið hluti af
okkar lífi, með hlýhug.
Kveðja,
Þorsteinn og Guðmundur.
Okkur systkinin
langar til að minnast Halldórs
Fannars í nokkrum orðum. Það
eru væntanlega margir sem sitja
með hnút í maganum á biðstofu
tannlæknis síns og bíða eftir að
verða kallaðir inn. Við minnumst
þess ekki að hafa haft þessa til-
finningu heldur ríkti smá eftir-
vænting, þar sem Halldór tók
alltaf svo yndislega á móti okkur
og verðlaunaði okkur alltaf með
dóti að skoðun lokinni. Hann var
svo hlýlegur og góður við okkur,
átti væntanlega pínulítið í okkur.
Því var ekkert undarlegt að við
fórum sjálf með börnin okkar til
hans þegar þau fóru að poppa
upp kollinum.
Hann fylgdist alltaf með því
sem við vorum að gera og var
aðdáandi Snorra bróður nr. 1.
Mætti á alla tónleika hans og
keypti báðar plöturnar hans! Á
síðustu útgáfutónleikum Snorra í
haust mætti Halldór að sjálf-
sögðu. Það var eitthvað lítið um
sæti og þeir félagar, pabbi og
Halldór Fannar
✝ Halldór Fann-ar fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1948. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 15.
febrúar 2012.
Útför Halldórs
fór fram frá Hall-
grímskirkju 24.
febrúar 2012.
hann, brugðu á það
ráð að deila sæti.
Sátu sem sagt til
skiptis í fanginu á
hvor öðrum til að
spara hnén.
Það er enn óraun-
verulegt fyrir okkur
að hann sé fallinn
frá. Við viljum
þakka Halldóri fyrir
alla hlýjuna og
stuðninginn í gegn-
um árin og sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðju til fjöl-
skyldu hans.
Hinsta kveðja,
Bryndís, Pétur, Heiða
Kristín og Snorri Helgabörn
og fjölskyldur.
Þú varst og ert og verður alltaf
minn besti vinur.
Takk fyrir alla hreindýraveiði-
túrana, alla fiskiveiðitúrana, allar
Þórsmerkurferðirnar, allar úti-
legurnar og allar vísurnar.
Takk fyrir allar stundirnar þar
sem við ræddum um lífið og
glöddumst yfir lífinu.
Þú og ég og Sanderman.
Friðsælt er á feigðar þingi
fengum enga – ég og Ingi
öxlin er því ekkert marin
enda gæs að mestu farin.
(Halldór Fannar.)
Hvíl í friði, elsku vinur.
Ingi Þór Jakobsson.
Það voru sorgartíðindi þegar
mér barst sú frétt að Halldór
Fannar frændi minn hefði látist
fyrr um morguninn þann 15.
febrúar sl. Viku áður hafði ég set-
ið í stólnum hjá honum, við rætt
hans nýlegu veikindi og spítala-
vist, en líka hversu heppinn hann
hefði verið að ná undir læknis-
hendur í tæka tíð. Hann virtist
sprækur og hress og hafa aldrei
liðið betur, eins og hann sagði
sjálfur. En lífið er hverfult og
enginn veit sína ævi fyrr en öll er.
Fæstum þykir það sjálfsagt
skemmtilegt að setjast í stól hjá
tannlækni. Það var hins vegar
ekki tilfellið þegar Halldór átti í
hlut. Skemmtilegar sögur og
fréttir af frændfólki fengu mann
til að gleyma stundum stund og
stað. Í upphafi var ég líka hluti af
kandidatsverkefninu hans með
brotna framtönn, eða eins og
hann sagði sjálfur „En spenn-
andi, bara eins og Bjöggi“!
Engan þekki ég sem átt gæti
betur við að teldist vera „hrókur
alls fagnaðar“ á mannamótum.
Halldór hafði líka þann mikil-
væga eiginleika að láta fólki líða
vel í sinni návist. Það var einfald-
lega útilokað að vera í fýlu í ná-
vist þessa manns. Upp í hugann
koma skemmtilegar stundir eins
og þegar ég sá hann í fyrsta
skipti með Ríó Tríói í Hallorms-
staðaskógi um árið, ættarmótin
fyrir austan með frumsömdum
lögum eins og „Sól á Sand-
brekku….“ og afmælin í ættinni
þar sem Halldór hélt uppi stuð-
inu með gítar og söng. Ættarmót-
in verða ekki söm og áður. Það
var með ólíkindum hvað þér tókst
vel að lyfta þessum frændgarði
upp til aukinnar gleði. Þín verður
sárt saknað.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Eg veit einn
að aldrei deyr:
dómur um dauðan hvern.
(Úr Hávamálum.)
Ég kveð þig með virðingu og
söknuði. Ég vil að lokum votta
Hönnu móður hans, Soffíu, Höllu,
Halldóri, Róberti og öllum að-
standendum mínar innilegustu
samúðarkveður á þessum erfiðu
tímum. Blessuð sé minning frá-
bærs frænda.
Hreinn Jakobsson.
Það er búin að vera mikil sorg í
hjarta okkar Grétars síðan við
fréttum um andlát kærs vinar,
Halldórs Fannars. Mikið eigum
við eftir að sakna hans, nærvera
hans var einstök. Skemmtilegur
maður svo ekki sé meira sagt.
Alltaf gaman þegar vitað var
að Dóri yrði með í fjallaferð eða
gönguferð eða að hann ætlaði að
eyða með okkur helgi í bústaðn-
um. Það var bara ekki hægt að
láta sér leiðast með Dóra í för.
Aldrei sá ég hann í leiðu eða
vondu skapi né að hann hallmælti
neinum, bara jákvæður. Við
geymum minningarnar um þig,
kæri vinur, og eigum eftir að
sakna þín mikið.
Grétar Árnason og
Elísabet Jónsdóttir.
Rúna var húsmóðir, listamaður,
garðyrkjusérfræðingur, grasa-
fræðingur og yfirleitt vel að sér
um þau fræði er sneru að nátt-
úrunni almennt en fyrst og fremst
mannvinur, langt á undan sinni
samtíð á mörgum sviðum. Garð-
urinn var hennar líf og yndi og þar
ræktaði hún margar framandi
plöntur með ótrúlegum árangri.
Allt óx og dafnaði hjá Rúnu hvort
Guðrún
Hálfdanardóttir
✝ Guðrún Hálf-danardóttir
fæddist á Bakka á
Mýrum í Austur-
Skaftafellssýslu 30.
janúar 1928. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðaust-
urlands 14. febrúar
2012.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Hafn-
arkirkju 18. febr-
úar 2012.
sem var um að ræða
blóm eða börn.
Ég var svo lán-
söm að eiga samleið
með Rúnu meira og
minna allt mitt líf
þar sem dóttir henn-
ar Snæfríður er
æskuvinkona mín.
Fyrir mig sem kom
úr stórum systkina-
hópi var notalegt að
vera í Miðtúni þar
sem heimili fjölskyldunnar var
alla tíð eftir að Rúna flutti úr for-
eldrahúsum.
Hlutskipti Rúnu var að þjóna.
Fyrst sá hún um aldraða foreldra
sína og tvo bræður. Þegar foreldr-
ar hennar létust voru það bræður
hennar og fjölskylda sem áttu hug
hennar allan. Við hjónin hófum
búskap á efri hæðinni hjá Rúnu og
bjuggum þar þegar við eignuð-
umst okkar fyrsta barn. Alltaf var
Rúna tilbúin að hjálpa og ávallt
var vel tekið á móti okkur á neðri
hæðinni.
Síðastliðin tvö ár var Þorgils
sonur minn svo lánsamur að vera í
fæði hjá Rúnu í hádeginu ásamt
Sædísi dóttur Snæfríðar. Ég
spurði Rúnu eitt sinn hvort þetta
væri ekki of mikið fyrir hana, hún
komin á níræðisaldur, en hún hélt
nú ekki. Það væri svo gaman að fá
þessa unglinga í mat sem borðuðu
allt og svo gaman að ræða málin
við þau. Þorgils sagði líka að það
væri svo gaman að tala við Rúnu,
hún vissi bara allt. Rúna var haf-
sjór af fróðleik og skrifaðist á við
fólk um allan heim. Þó skólagang-
an hafi ekki verið löng var Rúna
vön að bjarga sér og var orðabók-
in óspart notuð.
Rúna missti eiginmann sinn allt
of snemma en þó hún saknaði
Svavars mikið eins og við öll þá
hélt hún ótrauð áfram að halda líf-
inu gangandi. Stórt skarð var svo
aftur höggvið í fjölskylduna þegar
dóttir hennar Björg lést úr
krabbameini og tók það mjög á
Rúnu, þessa sterku konu.
Listaverk hennar voru einstök,
endurspegluðu gamla tímann og
mikið nostrað við þau. Mér þykir
mjög vænt verk sem ég á eftir
hana af konu í íslenskum búningi
sem hún prjónaði úr örfínni ull
sem hún spann og litaði sjálf. Fyr-
ir rúmu ári hætti hún að vinna hjá
HSSA en tvisvar í viku spjallaði
hún við gamla fólkið, las fyrir það
eða vann í höndunum. Skjólstæð-
ingar hennar voru margir yngri
en hún, sem sýnir hvað hún var
kraftmikil og dugleg.
Tímaleysi og hraði hjá okkur
nútímafólki gerir að verkum að
margt mun glatast með þeirri
kynslóð sem Rúna tilheyrir og ég
sakna þess að hafa ekki gefið mér
meiri tíma til að bergja af visku-
brunni hennar. Ég var svo heppin
að fá að eiga nokkra góða daga
með henni áður en hún lést, sem
er ómetanlegt og ég er forsjóninni
þakklát fyrir. Hugur minn er hjá
fjölskyldunni sem syrgir ekki bara
ættmóður heldur vin sem með
natni og umhyggjusemi fékk allt
lifandi í kringum sig til að vaxa og
dafna. Minning um elskulega
konu mun lifa með okkur um
ókomna tíð. Snæja mín, Helgi,
Guðný, Vigfús, Haukur og fjöl-
skyldur. Ég og fjölskylda mín
sendum ykkur innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sigrún.
Hún var ekki aðeins stórkost-
leg manneskja með litríkan per-
sónuleika, hún var listaverk í
sjálfri sér, glæsileg, fögur og hlý
með einkennandi aðalsmerki, bros
sem bræddi allra hjörtu og bar í
sér gleði og fjör. Það fór aldrei á
milli mála að Margrét Sighvats-
dóttir dró dám af sínu fólki, harð-
dugleg, traust og kunni einstak-
lega vel að rækta vinarþel. Hin
lífsglaða sveitastelpa var alla tíð
Margrét Sighvatsdóttir
✝ Margrét Sig-hvatsdóttir
fæddist í Ártúnum
á Rangárvöllum
23. maí 1930. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Víðihlíð í Grinda-
vík 3. febrúar
2012.
Útför Mar-
grétar var gerð
frá Grindavík-
urkirkju 10. febrúar 2012.
hispurslaus, ófeimin
og áræðin,en aldrei
fylgdi hún neinni
hugmynd með há-
vaða. Hún var einkar
félagslynd og var
meðal annars stofn-
andi að björgunar-
félaginu Þórkötlu í
Grindavík og kven-
félagi Grindavíkur-
kirkju.
Ung kynntist hún
mannsefni sínu Páli Péturssyni
skipstjóra og útgerðarmanni og
leiðin þeirra var löng og farsæl
alla tíð. Þau voru eins og sköpuð
fyrir hvort annað, eins og klettar í
mannlífinu sem veittu mörgum
skjól í mannlega vindhörpu-
slagnum. Magga var ein af þess-
um burðarásum sem kunnu ekk-
ert nema gott og þess vegna
geislaði endalaust af henni hvort
sem var í sólargeislum á kinn eða
sólstöfum minninganna.
Einn mesti hagyrðingur Ís-
landssögunnar, Sigurður Breið-
fjörð, orti:
Þegar ég ráfa og hengi haus
þið haldið það skáldadrauma,
en þá er ég svo þankalaus
sem þorskurinn lepur strauma.
Magga Sighvats var skáld og
tónlistarmaður af Guðs náð og
aldrei þankalaus. Í hversdags-
þönkunum brakaði stanslaust í
hugsun hennar, sköpunargáfan og
sköpunargleðin voru sífellt að og
jafnt í stemningu innri hugans og
sjálfri náttúrukvikunni, var hún að
skapa ljóð eða lag til dýrðar lífsins
djásnum, Palla sínum, fólkinu sínu.
Magga var frábær söngkona og
túlkaði með dýpt þroskans og
hjartanu sjálfu. Upptökurnar með
söng hennar, tónlist hennar, eru
perlur í djásnasafni Íslands. Með
reynslu og menntun eins og gerist
hjá heimskunnum söngvurum
hefði Margét Sighvatsdóttir átt
heima á hvaða sönglistasviði sem
er í heiminum. Svo sterkum kar-
akter bjó hún yfir, tærri einlægni
og sönggleði. Þessa Guðsgjöf
ræktaði hún með börnunum sín-
um og barnabörnum enda er fjöl-
skyldan öll mikið söngfólk og kann
svo sannarlega að nýta þær gjafir
sem söngurinn er hverjum og ein-
um í blíðu og stríðu.
Það var alltaf hátíð að hitta
Möggu Sighvats, alltaf skemmti-
leg, alltaf gefandi því hún var
dæmigerð fyrir það að geta breytt
dimmu í dagsljós með brosinu
sínu. Frænkur hennar, börn Lilju
Jónsdóttur og Filippusar Tómas-
sonar minnast frænku sinnar fyrir
yndi og kærleik, góða áru í lífsins
melódí og þannig hygg ég að allir
hugsi sem kynntust gleðigjafan-
um Möggu Sighvats.
Megi góður Guð varðveita ást-
vini hennar í starfi og leik, styrkja
þá í athöfnum og átökum til heilla
landi og þjóð.
Það er sagt að það sé bjartara
en bjart í himnaranninum. Þegar
Magga mætir á engin eilífu mun
birta enn meir af stórkostlegri
manneskju og litríkum persónu-
leika.
Árni Johnsen.