Morgunblaðið - 26.03.2012, Blaðsíða 23

Morgunblaðið - 26.03.2012, Blaðsíða 23
MINNINGAR 23 MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. MARS 2012 ✝ Bjarni R. Sig-marsson fædd- ist í Grímsey 15. júlí 1929. Hann lést á Fjórðungssjúkra- húsinu á Akureyri 19. mars 2012. For- eldrar hans voru Guðrún Margrét Bjarnadóttir, f. 1898, d. 1996, og Sigmar Ágústsson, f. 1898, d. 1983. Bjarni var yngstur þriggja systkina. Elstur var Ingólfur Baldvinsson, f. 1920, d. 1996. Margrét Sigmarsdóttir, f. 1923. d. 1941. Uppeldissystir Bjarna var Guðrún Ingólfsdóttir, f. 1943, d. 2011. Bjarni giftist Helgu Jónínu Ásgeirsdóttur árið 1957. Helga var fædd 23. september 1934, d. 1985. Börn Helgu og Bjarna eru: 1) Guðrún, gift Ingólfi Hann- essyni. Börn þeirra eru Harpa María og Daði Freyr. 2) Margrét Inga, var gift Markúsi Ein- arssyni, dóttir þeirra er Helga Jónína. 3) Sig- urbjörg, gift Þórði S. Reykdal, dætur þeirra eru Ásta og Marta. 4) Sigurður, giftur Maríu Egils- dóttur, börn þeirra eru Herdís María, Sigmar Bjarni og Helga Sigríður. Fóstursonur Bjarna var Ásgeir Arngrímsson, f. 1954, d. 1998. Synir hans og Örnu Hrafnsdóttur eru Baldvin Hermann, Bjarni Hrafn og Brynjar Helgi. Bjarni átti sjö langafabörn. Bjarni var menntaður vél- stjóri. Fyrri hluta starfsævinnar var hann til sjós en síðan var hann verkstjóri á Hraðfrystihúsi Ólafsfjarðar og Útgerðarfélagi Akureyringa. Útför Bjarna verður gerð frá Akureyrarkirkju í dag, 26. mars 2012, kl. 10.30. Elskulegur faðir okkar lést skyndilega síðastliðinn mánu- dag, raunar langt um aldur fram, sem virðistskrítið um mann á 83. aldursári. Hann sýndi ekkert fararsnið, kenndi sér einskis meins, stundaði sín- ar daglegu göngur og sund og var með hugann við næstu verkefni. En enginn flýr sín ör- lög. Við systkinin ólumst upp á stóru og líflegu heimili í Ólafs- firðinum; Geiri, Gurra, Magga, Sibba og Siggi. Með pabba og mömmu í brúnni var heimilis- skipinu vel stýrt, allt í öruggum höndum og metnaður þeirra mikill, að skila börnunum út í lífið með sem best veganesti. Stóran skugga bar þó á þegar mamma, á besta aldri, veiktist af illvígum sjúkdómi og lést eft- ir erfið veikindi. Þetta var mik- ið áfall fyrir okkur öll, sýnu mest fyrir pabba og litla ung- linginn, Sigurð. Í kjölfar þessa ákvað pabbi að taka sig upp, flytja til Ak- ureyrar og hefja nýja tilveru þar. Þetta gerði pabbi með stakri prýði og hóf vinnu sem verkstjóri hjá Útgerðarfélagi Akureyringa og þar starfaði hann þar til hann varð að hætta sökum aldurs, reyndar sjötugur og í fullu fjöri. Í lífi pabba urðu áföllin mörg og stundum erfitt að horfa fram á við, en hann hélt þó alltaf, áfram trúr sínum uppruna og gafst aldrei upp. Undanfarin ár hafa verið hon- um mjög góð, hann umkringdur sínum nánustu, góðri vinkonu, ánægður með lífið og tilveruna. Þegar pabbi fór að hafa meiri tíma sneri hann sér í rík- ara mæli að barnabörnum sín- um og varði ófáum stundum í að passa, segja til með skóla- lærdóm, keyra og sækja í tóm- stundir og skóla. Hann var ávallt til taks þegar hann var kallaður út. Hann fór einnig að beina kröftum sínum að tónlist, spil- aði á orgel og þegar hann varð áttræður fannst okkur systk- inunum tími til kominn að hann eignaðist harmonikku og var hann nokkuð drjúgur að fikra sig áfram á það hljóðfæri og tók lagið í jólaboðum fjölskyld- unnar. Pabbi hafði gaman af ferðalögum, bæði innanlands og utan. Honum þótti sérstaklega gaman að koma á söguslóðir, t.d. í Fjörður og víða erlendis þar merkir atburðir höfðu gerst. Pabbi var nýjungagjarn og var duglegur að tileinka sér nútímatækni, hann fikraði sig áfram á netinu og smellti sér á Fésbókina rúmlega áttræður. Geri aðrir betur. Við minnumst pabba fyrir hjartahlýju og öryggi sem hann veitti okkur ávallt, einstakur maður, vel gerður og um margt frábær faðir. Við minnumst yndislegs föður með þakklæti og ást. Guðrún, Margrét, Sigurbjörg og Sigurður Bjarnabörn. Í dag kveðjum við góðan dreng og tengdaföður minn, Bjarna Sigmarsson vélstjóra, mann sem hafði marga fjöruna sopið í sinni lífsbaráttu, traust- ur og einbeittur eins og hann átti kyn til. Okkar leiðir lágu saman í Ólafsfirði þegar ég, fótbolta- þjálfarinn úr Reykjavík, fór að nudda mér upp við elstu heima- sætuna í hinu reisulega húsi á Túngötunni. Þau Helga tóku mér opnum örmum, skrítnum gutta úr Reykjavík. Strengur- inn sem myndaðist var sterkur, sameiginleg áhugamál um margt, vinnan reyndar í fyr- irrúmi eins og ávallt, en stund- um skvett úr klaufunum og þá var oft mikið fjör. Þegar ég komst í kynni við þennan Grímseyjarættbálk vakti hann strax aðdáun fyrir þrautseigju, vilja, trúnað og traust, svo ekki sé minnst á lík- amlegt atgervi. Hjartastórt fólk sem lifði af, einatt við erfiðar aðstæður. Og því var treyst til vandasamra verka, Bjarna fyrir gangverki fiskiskipa og síðar fyrir verkstjórn á Ólafsfirði og Akureyri. Já, það er meiri seiglan í þessu Grímseyjarliði, hugsaði ég oft með sjálfum mér þegar fylgst var með úr fjar- lægð. Bjarni tengdapabbi var vissulega til fyrirmyndar um margt, hafði reyndar ómældan metnað til þess að standa sig, ekki síst að sjá til þess að börn- in fimm kæmust á legg og yrðu sjálf góðir og gegnir einstak- lingar. Það tókst honum og Helgu heitinni svo sannarlega. Oft fylgdi þessu kankvísi og gleði, þó að sporin á lífsleiðinni yrðu ansi þung sum hver. En þessi harðgeri maður átti líka til fínar taugar sem komu hvað best í ljós þegar eitthvað bját- aði á. Hér fór líka maður með góða verkgreind, var útsjónar- samur og glúrinn í hinu dag- lega amstri. Reglusamur og snjall. Að leiðarlokum lifa allar hin- ar góðu og hlýju minningar um traustan vin, tengdaföður og afa barnanna okkar Gurru. Ingólfur Hannesson. Í dag er tengdafaðir minn Bjarni Sigmarsson lagður til hinstu hvílu og því viðeigandi að þakka honum fyrir sam- fylgdina. Bjarni unni fjölskyldu sinni og þess fengum við að njóta. Hann var áreiðanlegur og alltaf til taks ef á þurfti að halda, hvort sem um var að ræða aðstoð barnabarna við heimanám, skutl hingað og þangað um bæinn, við húsbygg- ingar eða hvað sem til féll. Hann undi sér best við að gera gagn og það gerði hann svo sannarlega. Bjarni var rólegur og fámáll maður en hafði sterk- ar skoðanir og átti það til að lauma þeim inn þegar síst var von á og athuga viðbrögð nær- staddra. Ég hafði gaman af því að karpa við hann og horfa á glottið á honum þegar við vor- um ekki sammála. Bjarni gerði litlar kröfur og var æðrulaus maður enda hafði hann lifað tímana tvenna. Það var unun að fylgjast með honum síðastliðin ár, hann átti góða vinkonu sem okkur fjölskyldunni fannst ómetanlegt. Hann naut sín í Víðilundi með fólki á sama reki og leið vel. Bjarni naut góðrar heilsu fram á síðasta dag og er ástæða til þess að þakka fyrir það. Elsku afi Bjarni takk fyrir allt og allt, þín verður sárt saknað. María. Elsku afi okkar. Það er sárt að hugsa til þess að þú sért far- inn fyrir fullt og allt. Að þú komir ekki oftar í mat á sunnu- dögum né kíkir við seinnipart- inn, sitjir við eldhúsborðið og lesir Moggann eða spjallir um daginn og veginn. Og við eigum eftir að sakna allra endalausu spurninganna um síma, tölvur, netið og Facebook. Einnig þess að fá reglulega tóm sms frá þér. Að þú eigir ekki eftir að lauma að okkur smáaur þegar við vorum að fara í ferðalög eða spyrja hvort þetta dygði ekki fyrir bíóferð. Þetta er allt svo óraunverulegt og erfitt að sætta sig við. Þú sem varst allt- af svo hress og heilsuhraustur, duglegur að hreyfa þig og að- stoða ef á þurfti að halda. Þú fórst svo snöggt að okkur gafst ekki einu sinni tími til að kveðja þig, elsku afi. Þú verður alltaf í hjörtum okkar og allar góðu minningarnar fylla upp í það tómarúm sem myndaðist við fráfall þitt. Allar ferðirnar til Ólafsfjarðar, jólaboðin, af- mælisferðin til Ítalíu og margar fleiri yndislegar minningar. Við vonum að þú hafir slegið upp góðu harmonikkuballi með öllu því góða fólki sem farið var á undan þér og dansir af þér skóna, takir þitt fræga Gríms- eyjarspor, þangað til þú getur boðið okkur aftur upp í dans. Þínar afastelpur, Ásta og Marta Þórð- ardætur. Við afi vorum ansi góðir saman, höfðum báðir brennandi áhuga á ýmsu s.s. bílum, þessar hæglátu týpur, sem tékka vel á öllum hlutum áður en þeir framkvæma. Ég held að við höfum skilið hvor annan nokk- uð vel og afi Bjarni reyndist mér vel þessi tvö ár sem ég dvaldist á Akureyri og kláraði MA. Hann var alltaf boðinn og búinn að skutla mér eða redda ýmsum hlutum og þótti honum ekkert nema ánægja að hjálpa mér og öðrum. Vegna búsetu í útlöndum og í Reykjavík urðu samveru- stundirnar ekki nægilega margar, en mig langar bara til að þakka fyrir þær góðu stund- ir sem við áttum saman. Þú varst mér frábær afi. Daði Freyr Ingólfsson. Mér varð verulega brugðið þegar ég frétti af skyndilegu andláti Bjarna Sigmarssonar, fyrrverandi tengdaföður míns og góðs vinar. Þó að samskiptin hafi minnkað nokkuð á und- anförnum árum vorum við í reglulegu símasambandi og ég hitti Bjarna síðast hressan og kátan í nóvember sl. Ég kynntist Bjarna fyrir um 30 árum þegar ég fór að vera með Margréti dóttur hans. Bjarni var langt frá því að vera allra og það tók mig nokkurn tíma að eignast trúnað hans. En eftir að ég hafði eignast hann urðum við góðir vinir og sú vinátta rofnaði ekki eftir að ég var ekki lengur hluti af fjöl- skyldu hans. Þegar ég kynntist Bjarna opnaðist fyrir mér nýr heimur. Ég hafði alla tíð alist upp á malbikinu í Kópavoginum og þekkti lítið til lífsins í sjáv- arplássum landsins. Bjarni var Grímseyingur og var stoltur af því og hann var duglegur að segja mér sögur úr lífinu í eyj- unni. Gegnum Bjarna kynntist ég einnig Guðrúnu móður hans, og það var æði oft sem ég hlustaði á hana segja frá lífinu í Fjörðunum og flutningi fjöl- skyldunnar aftur til Grímseyj- ar. Fyrir malbiksdrenginn voru þessar sögur ævintýri líkastar. Eftir að hafa ferðast sjálfur um þetta svæði gerði ég mér enn betur grein fyrir því hversu mikil afrek þetta fólk hafði unnið. Bjarni hafði mikinn áhuga á íþróttum og fylgdist vel með öllu sem þar gerðist. Hann kom oft suður til að horfa á lands- leiki og aðra stórleiki og hann fór reglulega á völlinn fyrir norðan. Sérstakan áhuga hafði hann á enska boltanum. Og þar vorum við samherjar; Liverpool var liðið og Gerrard var hetjan. Við fórum tvisvar saman til An- field – Mekka knattspyrnunnar – til að sjá hetjurnar okkar spila. Þetta voru ógleymanleg- ar ferðir sem við báðir höfðum gaman af og treystu vinabönd- in. Það hefur ekki verið auðvelt að vera Liverpool-aðdáandi síð- ustu árin. Við Bjarni ræddum oft hvað þyrfti til, til að koma liðinu okkar aftur í fremstu röð. Að sjálfsögðu höfðum við allar lausnirnar, en þeir sem voru við stjórnvölin hverju sinni virtust ekki hafa sama skilning á leiknum og við! Bjarni átti einnig fleiri áhugamál. Hann hafði gaman af tónlist og spilaði bæði á hljóm- borð og harmonikku. Þá var Bjarni einnig mjög góður dans- ari. Vinnu minnar vegna þurfti ég oft að fara til Akureyrar og gisti ég þá gjarnan hjá Bjarna. Ef heimsóknir mínar bar upp á helgi fengum við okkur gjarnan einn (eða jafnvel tvo) gráa, ræddum um fótboltann, stjórn- málin og heimsmálin áður en við héldum út á lífið. Eftir að við komum inn á öldurhúsin sá ég oftast lítið til Bjarna því hann var eftirsóttur dansari. Líf Bjarna var ekki alltaf auðvelt og hann hafði oft vind- inn í fangið. Langvarandi erfið veikindi Helgu eiginkonu hans og sviplegt dauðsfall Ásgeirs sonar hans höfðu örugglega meiri áhrif á hann en okkur grunar. Þá höfðu nýleg alvarleg veikindi sonardóttur hans mikil áhrif á hann. Með þessum orðum kveð ég Bjarna vin minn og þakka hon- um samfylgdina. Börnum hans og fjölskyldum sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Hvíl í friði, kæri vinur. Markús. Bjarni R. Sigmarsson ✝ Jón PéturBenediktsson fæddist að Hrauni í Árneshreppi á Ströndum 2. ágúst 1918. Hann lést á Landspítalanum 13. mars 2012. For- eldrar hans voru Benedikt Sæmunds- son frá Ófeigsfirði, f. 7. maí 1882, d. 28. janúar 1956, síðar bóndi og beykir að Hrauni, Árneshreppi á Strönd- um, og kona hans Hallfríður Jónsdóttir frá Stóru-Ávík, f. 20. ágúst 1887, d. 7. júlí 1947. Systk- ini Péturs eru, Jón Júlíus, f. 29. nóvember 1908, d. 12. desember 1908, Fanney, f. 10. maí 1911, d. sína búskapartíð. Þau eignuðust ekki börn. Árið 1990 kynntist Pét- ur Þuríði Þorsteinsdóttur, f. 3. jan- úar 1923, frá Litlu-Hlíð á Barða- strönd. Þau bjuggu saman frá árinu 1992, fyrst í Hamraborg í Kópavogi og síðar í Sunnuhlíð. Pétur vann við sjómennsku á sínum yngri árum ásamt ýmsum störfum sem til féllu. Frá árinu 1953 starfaði hann sem vörubíl- stjóri á sínum eigin vörubíl og gerði þá út frá vörubílastöðinni í Keflavík. Árið 1963 stofnaði hann fiskverkunina Axel og Pétur í fé- lagi við Axel Eyjólfsson en því samstarfi lauk árið 1982 þegar Pétur seldi sinn hlut í fyrirtækinu. Útför Péturs fór fram í kyrrþey fimmtudaginn 22. mars 2012 að hans eigin ósk. 7. maí 1941, Sæ- mundur, f. 15. júní 1912, d. 14. desem- ber 1994, Guð- mundur, f. 31. júlí 1914, d. 2. ágúst 2005, og Ólafur, f. 6. nóvember 1927. Pétur ólst upp að Hrauni til 14 ára aldurs en þá flutti fjölskyldan að Birnunesi á Ár- skógsströnd í Eyja- firði. Árið 1944 kvæntist Pétur Sól- rúnu Vilhjálmsdóttur, f. 10. októ- ber 1905, d. 20. mars 1988. Sólrún átti fyrir einn son, Hilmar, en hann lést af slysförum árið 1948. Pétur og Sólrún bjuggu í Keflavík alla Þá er nafni farinn á 94. aldurs- ári. Pétur var búinn að glíma við veikindi í nokkurn tíma en þó var hann ekki á sjúkrastofnun nema í rúmlega tvo mánuði áður en hann lést á Landakoti 13. mars sl. Þeg- ar ég hugsa til baka kemur fyrst og fremst upp í hugann þakklæti fyrir að hafa fengið að fylgja Pétri á lífsleiðinni. Minningarnar eru margar en í mínum huga var Pétur hálfgert ofurmenni því geta hans til verka var nánast ótakmörkuð á svo mörgum svið- um þegar hann var upp á sitt besta. Sérstaklega minnisstæður er afmælisdagur Péturs þegar hann varð níræður en þá stóðum við nafnarnir saman við bakka Þingvallavatns við fiskveiðar. Þó að aflabrögð hafi nú ekki verið neitt sérstök leyndi áhuginn sér ekki hjá Pétri og veiðidellan var greinilega enn til staðar. Pétur kvæntist Sólrúnu Vil- hjálmsdóttur árið 1944 en hún lést árið 1988 eftir erfið veikindi. Pétur annaðist um Sólrúnu í veikindunum í um sex ár. Á þeim árum gekk verulega á þrek Pét- urs og þá sérstaklega síðustu tvö árin sem Sólrún lifði. Ekki var annað hægt en að dást að þolin- mæði og æðruleysi Péturs á því tímabili í lífi hans og ekki síst þeirri útsjónarsemi sem hann bjó yfir til þess að gera Sólrúnu kleift að vera heima, meira og minna bundinni við hjólastól. Heimili Péturs og Rúnu stóð fjölskyldu og vinum öllum opið og var sér- staklega gaman að taka hús á þeim hjónum. Ekki var síður amalegt að komast með þeim í bústaðinn fyrir austan fjall og kynnast töfrum Þingvallavatns. Pétur kynntist Þuríði Þor- steinsdóttur árið 1990 en árið 1992 byrjuðu þau að búa saman í Hamraborg í Kópavogi. Það var mikið lán fyrir Pétur að kynnast Þuríði. Hún var í raun megin- ástæðan fyrir því að hann fluttist frá Keflavík í Kópavoginn. Að Þuríði stendur stór fjölskylda og það var ekki síður lán fyrir Pétur að kynnast öllu því góða fólki. Friðgerður dóttir Þuríðar reynd- ist Pétri afskaplega vel og veit ég að það var sérstaklega kært á milli þeirra. Pétur og Þuríður áttu mörg góð ár saman og undu þau sér afskaplega vel saman í bústaðnum við Þingvallavatn. Það er gangur lífsins að dauð- inn vitjar okkar á endanum og nú hefur hann tekið nafna minn. Eft- ir lifir minning um góðan frænda og vin. Jón Pétur Jónsson. Fyrir um það bil tveimur ára- tugum fór roskinn, hæglátur og þægilegur maður að sjást í fylgd með henni Þuru frænku á ýmsum mannamótum. Hann var Strandamaður að upplagi, hafði m.a. fengist við fiskverkun í Keflavík og var sagður dansmað- ur góður. Hann varð fljótt sjálf- sagður hluti af stórfjölskyldunni sem kennd er við Litluhlíð á Barðaströnd. Maður, sem ekki fór mikið fyrir en öllum líkaði vel við. Hann var ekki allra en ein- hvern veginn atvikaðist svo, að á milli hans og okkar myndaðist fljótlega traust og notalegt sam- band. Hann sýndi fjölskyldu okk- ar mikinn áhuga, spurði gjarnan um gengi dætra okkar í lífsbar- áttunni og var aufúsugestur á heimili okkar. Heimsóknir okkar til hans og Þuru frænku urðu fastur liður í lífsmunstrinu, fyrst í Hamraborgina og síðar í Sunnu- hlíð. Hann hafði áður komið sér upp litlum en notalegum sum- arbústað í Miðfellslandi við Þing- vallavatn og það var lærdómsríkt að sækja þau heim þangað. Snyrtimennskan allsráðandi, hver hlutur á sínum stað og hver fermetri gjörnýttur. Þarna dvöldu þau langdvölum og undu glöð við sitt meðan heilsa entist. Okkur er ekki grunlaust um að þarna hafi þau átt sínar bestu stundir á sinni samleið. Í fróðlegu spjalli við hann kom fram, að hann var fæddur á sveitabæ norður í Árnesi þar sem hann sleit barnsskónum. Hann hafði komið nokkuð víða við á lífs- leiðinni, hafði stundað sjó- mennsku á nokkrum stöðum á landinu en setti sig síðan niður í Keflavík þar sem hann stundaði atvinnurekstur um árabil. Þegar árin færðust yfir lét hann af þeim rekstri og flutti í Kópavoginn og þar hófst það skeið í ævi hans sem við þekkjum best. Genginn er góður maður sem gott var að vera í návist við. Við kveðjum hann með virðingu og þökk fyrir allar góðar stundir og velvilja í okkar garð. Megi hann í friði hvíla. Þuru frænku og öðrum hans nánustu sendum við okkar inni- legustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Péturs Benediktssonar. Anna M. Gunnarsdóttir og Guðmundur Jóelsson. Pétur Benediktsson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.