Morgunblaðið - 30.03.2012, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2012
✝ Inga Kjart-ansdóttir
fæddist í Esbjerg í
Danmörku 27. des-
ember 1945. Hún
lést á heimili sínu
25. mars 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Kjartan
Gissurarson fisk-
sali frá Byggð-
arhorni í Flóa, f.
30.11. 1914, d. 5.9.
1990 og Karen Sloth Giss-
urarson frá Vejle í Danmörku,
f. 17.3. 1922, d. 1.6. 1995. Systk-
ini Ingu eru Gunnar Kjart-
ansson, maki Ágústa Árnadótt-
ir; Anna Kjartansdóttir; Erla
hennar börn a) Brynja Björk
Brynjarsdóttir, f. 19.9. 1982,
sambýlismaður Niclas Hedlund
og eiga þau soninn Sigge. b)
Berglind Brynjarsdóttir, f. 6.7.
1986. 2) Björk Guðnadóttir, f.
2.12. 1969.
Inga starfaði í rúm 20 ár í
Landsbanka Íslands og lét af
störfum þegar MS-sjúkdóm-
urinn fór að herja á hana. Leið-
ir Ingu og Guðna skildi árið
1999. Inga bjó sín síðustu ár í
Sjálfsbjargarheimilinu Hátúni
12.
Útför Ingu fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 30.
mars 2012, og hefst athöfnin kl.
11.
Kjartansdóttir,
maki Sigurbjörn E.
Kristjánsson; Sonja
Kjartansdóttir,
sambýlismaður Er-
lendur Helgi Árna-
son; Kristján Kjart-
ansson, sam-
býliskona Rakel
Rúriksdóttir. Árs-
gömul flutti Inga
með foreldrum sín-
um til Íslands.
Árið 1964 giftist Inga Guðna
J. Guðnasyni og hófu þau bú-
skap á Otrateig 34. Þau eign-
uðust tvær dætur, 1) Karen
Guðnadóttir, f. 20.12. 1963,
sambýlismaður Anders Nykvist,
Nú hefur hetjan hún Inga
mágkona mín kvatt. Mig langar
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Hetja var hún svo sann-
arlega, enda barðist hún í 30 ár
við MS-sjúkdóminn af mikilli
reisn. Þegar henni voru færð þau
tíðindi að hún væri með MS-
sjúkdóminn lá hún fyrir niður-
dregin í rúmi sínu í nokkra daga
en reis síðan upp tvíefld. Frá
þeirri stundu tókst hún á við hið
erfiða lífsverkefni sitt af aðdáun-
arverðum krafti og hugrekki.
Hún Inga kunni svo sannar-
lega þá list að lifa lífinu lifandi.
Hún naut þess að fara í leikhús,
á kvikmyndasýningar og í veisl-
ur og lét helst engan menningar-
viðburð fram hjá sér fara. Hún
fylgdist líka vel með lífi og starfi
systkina sinna og raunar stór-
fjölskyldunnar allrar. Inga var
alla tíð glæsileg kona og lagði
mikið upp úr því að vera vel til
höfð. Ferðalög til útlanda voru
Ingu alla tíð mikils virði. Hún
heimsótti æskuslóðir í Dan-
mörku margoft og fór í sólar-
landa- og skíðaferðir hvenær
sem færi gafst til. Hún lagði
mikla rækt við danskan uppruna
sinn. Hún var í góðu sambandi
við fjölskyldu sína í Danmörku
alla tíð. Hún horfði til dæmis
mjög mikið á danska sjónvarpið í
seinni tíð og hafði ánægju af því
að spjalla á dönsku, t.d. við
Kjartan vin sinn í Hátúninu.
Inga var forystukona hvar
sem hún kom. Henni lét vel að
stýra og var oftar en ekki fengin
til þess að taka að sér stjórn-
unarstörf, bæði í Landsbankan-
um þar sem hún vann alla sína
starfsævi og einnig þegar fjöl-
skylda og vinir héldu stórar
veislur. Meðal allra síðustu verk-
efna hennar var að taka þátt í
undirbúningi vetrarhátíðar, til
dæmis með því að safna vinn-
ingum fyrir happdrætti hátíðar-
innar, sem haldið var 22. mars sl.
Fáa hef ég þekkt með betra
hjartalag. Það birtist í björtu
brosi og fallegum gjöfum sem
hún var óspör á. Oftar en ekki
hafði hún búið þær til af sann-
kölluðu listfengi, kertastjaka, út-
saumsmyndir, fallegar útprjón-
aðar peysur og svona mætti
lengi telja.
Inga var hrókur alls fagnaðar.
Æskuvinkonur hennar, sem
héldu alla tíð saman í sauma-
klúbb, voru henni mikils virði.
Þegar Inga var komin í hjólastól
ákváðu þær að færa sauma-
klúbbinn úr heimahúsi og á góð-
an kaffistað þar sem auðvelt var
fyrir Ingu að komast í hjólastóln-
um.
Fyrstu árin stóð Guðni henni
við hlið. Eftir að hún flutti í Há-
tún naut hún m.a. aðstoðar Þór-
unnar og Svönu og annars
starfsfólks. Lilja studdi hana af
stakri alúð, fór með hana í versl-
unar- og skemmtiferðir í bæn-
um. Björk, dóttir hennar, var
móður sinni sem klettur.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
að Inga var mér sem besta systir
í meira en fjóra áratugi.
Guð blessi minningu hennar.
Ágústa Árnadóttir.
Okkur frændsystkinin langar
til að minnast frænku okkar
Ingu Kjartansdóttur með örfá-
um orðum. Feður okkar Ingu og
móðir Oddnýjar voru systkini úr
sextán barna hópi frá Byggðar-
horni í Flóa. Þessi stóra ætt er
samheldin og kvenleggur hennar
hefur hist reglulega í frænku-
boðum. Inga var þar afar áhuga-
söm um að halda hópnum saman.
Aðdáunarvert var að eftir að hún
veiktist varð kraftur hennar
tvíefldur hvað þetta varðar.
Það hefur snortið okkur djúpt
að sjá hvernig Inga frænka brást
við og bar sínar þungu byrðar
með mikilli reisn. Með þraut-
seigju, kjarki og óbilandi vilja
tókst henni að halda áfram að
lifa lífinu og gera hið besta úr því
sem hún hafði. Þessi yndislega
kona fáraðist ekki yfir sínum erf-
iðu og langvinnu veikindum. Hún
naut einstaks stuðnings sinnar
nánustu fjölskyldu, sem hefur
annast hana af mikilli alúð.
Starfsfólk Hátúns á líka heiður
og þakklæti skilið.
Við vottum dætrum hennar,
systkinum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð með ósk um
blessun Guðs í sorginni.
Við biðjum góðan Guð að
halda verndarhendi yfir þeim og
gefa Ingu frænku okkar sinn
frið.
Helga, Birna, Guðlaug,
Oddný, Ásgeir og Svana.
Fréttin um að hún Inga
frænka mín hefði kvatt þetta
jarðlíf kom líklega engum á
óvart. En samt, hún var búin að
berjast svo ótrúlega lengi og
hetjulega mikilli baráttu fyrir
sinni tilvist að það var engu líkt.
Og þrátt fyrir áratuga veikinda-
sögu, sárþjáð af MS sjúdómnum,
lét hún ekkert aftra sér frá því
að taka þátt í lífinu og njóta þess
sem mögulegt var.
Við Inga vorum systkinabörn,
en móðir mín Bjarnheiður og
faðir hennar Kjartan voru í hópi
yngstu barna þeirra Ingibjargar
og Gissurar, ábúenda að Byggð-
arhorni í Flóa, en þau eignuðust
16 börn. Móðir Ingu, Karen, var
dönsk og kom frá Vejle á Jót-
landi. Það varð með Karen, eins
og marga Dani sem til Íslands
fluttu, að henni tókst aldrei að
tileinka sér íslenskuna til hlítar.
Þrátt fyrir það varð mikil vinátta
með Karen og móður minni þótt
hún hefði aldrei lært neitt í
danskri tungu enda var sú náms-
grein ekki í boði í farskólanum í
Flóanum.
Við Inga fengum tækifæri til
þess þegar við vorum unglingar
að sigla saman með Gullfossi til
Kaupmannahafnar og dvelja síð-
an sumarlangt hjá móðurforeldr-
um hennar á sveitabýlinu á Jót-
landi. Þetta varð ógleymanlegt
sumar og ekki síst það að kynn-
ast móðurfólkinu hennar sem
síðar átti eftir að koma margoft
til Íslands.
Kjartan faðir Ingu var þekkt-
ur og afkastamikill fisksali í Álf-
heimunum er ég kynntist
mannsefninu mínu. Þegar verð-
andi tengdaforeldrar vissu um
nána frændsemi við hinn hressa
og glaða fisksala þá efaðist eng-
inn um ágæti ráðahagsins.
Frændgarður okkar, afkom-
enda Byggðarhornssystkinanna,
er afar fjölmennur og auk þess
nokkuð fyrirferðarmikill, glað-
sinna og félagslyndur. Kvenlegg-
urinn hefur undanfarna tvo ára-
tugi haldið svokölluð frænkuboð
sem hafa auðveldað kynnin og
gert okkur kleift að rækta
frændsemina. Síðustu árin hefur
ekki síst hvatt til frænkuboða sú
staðreynd hvað þau voru Ingu
Kjartans dýrmæt. Hún hlakkaði
til boðanna og naut þess betur en
nokkur annar að fá tækifæri til
að hitta ættingjana. Ávallt skyldi
hún kveðja sér hljóðs og segja
nokkur orð við hópinn þrátt fyrir
hjólastól og alla þá fötlun sem
hún mátti búa við. Hún Inga var
sannarlega engri lík.
Guðni, fyrrverandi eiginmað-
ur Ingu, studdi hana vel eftir að
veikindin komu upp. Hann stóð
sannarlega með sinni konu með-
Inga Kjartansdóttir
✝ Sigrún Val-gerður Ólafs-
dóttir fæddist á
Lambhól í Reykja-
vík 20. júní 1947.
Hún andaðist á
Landspítalanum
fimmtudaginn 22.
mars síðastliðinn í
faðmi fjölskyldu
sinnar.
Foreldrar henn-
ar eru Ólafur
Gunnar Jónsson frá Reykjavík,
f. 2. júní 1926, og María Ein-
arsdóttir frá Reykjavík, f. 4.
október 1927. Sigrún var elst
fimm systkina, en þau eru: Ein-
ar Ólafsson, f. 24. apríl 1951,
Ingvar Sigurður Ólafsson, f. 29.
janúar 1954, d. 16. maí 1981,
Viðar Ólafsson, f. 15. febrúar
1955, og Ólafía Jóna Ólafsdóttir,
f. 4. desember 1956.
Árið 1965 kynntist Sigrún
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Hreini Hlíðari Erlendssyni raf-
eindavirkjameistara, f. 3. nóv-
ember 1945, þau trúlofuðu sig
17. júní 1966 og giftu sig 22.
febrúar 1969.
Sigrún og Hreinn hófu bú-
skap sinn í kjallaranum að
Reynihvammi 1 í Kópavogi þar
sem foreldrar hennar búa. Árið
1972 fluttu þau svo að Skjól-
braut 12 í Kópavogi en það hús
byggðu þau ásamt systur
Sigrún vann nokkur sumur
hjá Hafrannsóknastofnun en
eftir að skólagöngu lauk hóf
hún störf hjá G. Albertssyni og
vann hún þar í ein átta ár. Eftir
smá hlé frá vinnu hóf Sigrún svo
störf hjá Sjónvarpsmiðstöðinni
og starfaði hún þar til æviloka.
Sigrún var mikil hann-
yrðakona og eftir hana liggur
fjöldi listaverka en hún var iðu-
lega að prjóna, hekla, perla,
mála eða sauma, hvort sem var
fyrir framan sjónvarpið eða í
sveitinni. Í Biskupstungum voru
hún og Hreinn búin að koma sér
upp sælureit þar sem þau höfðu
gróðursett mikið en þar undi
hún hag sínum best og vildi
helst hvergi annars staðar vera.
Sælureiturinn stækkaði með ár-
unum og hafa börn og barna-
börn verið með þeim í sveitinni
flestar sumarhelgar. Hún var
oft úti að huga að trjánum og
þar leið henni vel. Trjáræktin
byrjaði í raun fyrr þar sem á
Skjólbrautinni var alltaf mikið
af rósum í ræktun og var hún
snillingur á því sviði en einnig
gerði hún tilraunir með alls-
konar græðlinga sem svo var
farið með í sveitina, en þar dafn-
aði allt vel.
Sigrún verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju í dag, 30. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Hreins, Erlu, og
eiginmanni hennar
Hilmi, þar bjó Sig-
rún svo til æviloka.
Hreinn og Sig-
rún eignuðust þrjá
stráka en þeir eru:
1) Ólafur Már
Hreinsson við-
skiptafræðingur, f.
26. ágúst 1969,
kvæntur Heiðrúnu
Svanhvíti Níels-
dóttur, f. 16. desember 1973.
Börn þeirra eru Sigrún Rakel, f.
7. júlí 2002, Hákon Már, f. 29.
maí 2006, d. 29. maí 2006, og
Eva Karen, f. 18. febúar 2008. 2)
Hlíðar Þór Hreinsson viðskipta-
fræðingur, f. 23. mars 1976,
maki Drífa Margrét Guðbjörns-
dóttir, f. 10. júní 1976. Börn
þeirra eru Hekla Elísabet, f. 8.
nóvember 2004, Sara Viktoría,
f. 29. október 2007, óskírður, f.
14. mars 2012 og óskírð, f. 14.
mars 2012. 3) Birkir Örn Hreins-
son viðskiptafræðingur, f. 11.
apríl 1984, unnusta Sólrún
Svava Skúladóttir, f. 16. sept-
ember 1987.
Sigrún hét í höfuðið á systur
mömmu sinnar sem lést ung og
móðurömmu sinni Valgerði.
Sigrún gekk í Melaskóla, síð-
an Hagaskóla og útskrifaðist
sem gagnfræðingur þaðan árið
1964.
Mamma.
Mig langar bara að skrifa
nokkur orð um þig og hversu
heppinn ég var að eiga þig sem
mömmu. Upp í huga mér kemur
„enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur“. Þú varst ótrúleg
og gafst ekki upp á því að hjálpa
mér með lærdóminn. Saman
eyddum við miklum tíma þegar
ég var að byrja í skóla þar sem þú
gerðir allt sem þú gast og meira
til, til þess að hjálpa mér í gegn-
um lærdóminn og saman fóru
heilu dagarnir og heilu kvöldin í
lærdóm þar sem þú hjálpaðir mér
fyrir próf. Einnig minnist ég þess
tíma þegar pabbi var á trillunni
og þar sem við biðum frétta yf-
irleitt á fyrirfram ákveðnum tíma
á kvöldin og sátum við talstöðina.
Þú varst alltaf heima og alltaf til
staðar.
Við ferðuðumst mikið, bæði
innanlands og utan, en einnig
man ég líka mikið eftir öllum
ferðunum til Benidorm löngu áð-
ur en það varð vinsæll staður og
hvað fjölskyldan átti saman þar
mörg góð sumarfrí þar sem við
vorum alltaf að gera eitthvað nýtt
og spennandi fyrir utan ótal
gönguferðir sem við fórum í á
kvöldin.
Þegar við Heiðrún byrjuðum
saman var hún fljót að flytja inn á
heimilið og tókst þú henni opnum
örmum. Þróaðist sá vinskapur
mjög mikið með árunum og þið
heyrðuð hvor í annarri á hverjum
degi. Þessi vinskapur ykkar hef-
ur verið mér mjög mikilvægur
enda hefur fjölskyldan alltaf ver-
ið mjög samheldin, unnið saman
og eytt frítímanum mikið saman.
Á páskum og yfir sumartímann
höfum við mjög oft verið öll sam-
an komin uppi í sumarbústað. Þar
hefur öll stórfjölskyldan okkar
eytt miklum tíma saman og þar
hefur verið yndislegt að vera.
Þegar ég var lítill eyddum við
miklum tíma í ýmiskonar skóg-
rækt þar, en þú varst snillingur á
því sviði og sést í dag mikill ár-
angur af því sem þú hefur gert
þar enda þótti þér gaman öll sum-
ur í hvernig veðri sem var að at-
huga með trén og skoða hvort
ekki mætti klippa svolítið eða
laga aðeins til. Þessi skógrækt
mun alltaf verða sem minnis-
merki um þig og þína vinnu. Nú
er komið að okkur og munum við
taka við kyndlinum með hjálp
pabba sem mun klárlega leiða það
starf.
Mamma, passaðu Hákon fyrir
okkur, þín er sárt saknað á meðal
okkar en við erum svo heppin að
eiga mikið af frábærum minning-
um um þig sem munu lifa með
okkur.
Þinn sonur,
Ólafur Már.
Hún Sigrún, elskuleg tengda-
mamma mín, er farin. Mér þykir
það óendanlega sárt að hugsa til
þess að ég muni ekki getað tekið
upp símann og talað við hana,
eins og við gerðum nánast dag-
lega. Við gátum rætt um allt, fjöl-
skylduna, börnin og áhugamálin.
Þegar ég kom fyrst inn í fjöl-
skylduna tóku mér allir vel og
tókst fljótt vinskapur með okkur
Sigrúnu. Ég mun ætíð eiga minn-
ingarnar um það hvernig hún
kenndi mér réttu tökin þegar ég
byrjaði að vinna hjá fyrirtækinu
og mun ég hugsa til hennar dag-
lega við vinnu mína. Fæðing
barnabarna var henni mikil gleði
og þegar Sigrún Rakel kom í
heiminn, fyrsta barnabarnið, kom
ekkert annað til greina en að
skíra hana í höfuðið á ömmum
sínum. Þær áttu einstakt sam-
band, hún og Sigrún Rakel, og
mun hún alla tíð muna eftir ömmu
sinni á Skjólbrautinni. Þegar við
áttum drenginn sem við misstum
í fæðingu var hún mér ómæld
stoð. Hún hjálpaði mér að finna
mér eitthvað sem gæti leitt hug-
ann frá þessari miklu sorg sem
við fundum öll fyrir og leyfði mér
að tala um hann Hákon þegar ég
þurfti á því að halda. Hún Eva
Karen kom svo og birti líf okkar
allra fyrir 4 árum. Þegar hún svo
frétti að von væri á litlu krafta-
verki sem á að fæðast nú í haust
varð hún svo spennt og hlakkaði
til að mega segja fréttirnar. Ég
mun alltaf hugsa um þá góðu
sumardaga sem við eyddum sam-
an öll fjölskyldan uppi í bústað í
Tungunum þar sem börnin léku
sér og við prjónuðum eða föndr-
uðum ýmislegt.
Elsku Sigrún, ég mun sakna
þín, sakna þess að sjá þig labba
um og huga að blómunum og álf-
unum þínum. Ég bið þig að passa
litla prinsinn okkar og að vaka yf-
ir barnabörnunum þínum. Ég
mun alltaf sakna þín.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín tengdadóttir,
Heiðrún.
Sigrún, kær tengdamóðir mín
er fallin frá, allt of snemma að
mínu mati. Við Sigrún höfum allt-
af náð vel saman, alveg frá byrjun
og hefði ég ekki getað hugsað
mér betri tengdamóður. Þegar
við Hlíðar, sonur hennar vorum
að byrja saman, þá var mér boðið
í mat á Skjólbrautina, það átti sko
að taka út þessa stelpu sem hafði
náð að fanga soninn svo vel að
hann kom aðeins heim til að
sækja sér hrein föt og var svo far-
inn aftur. Ég viðurkenni það fús-
lega að ég kveið rosalega fyrir að
fara í mat til „tengdó“ en sá kvíði
var óþarfur þar sem Sigrún og
Hreinn tóku mér mjög vel, og
fannst mér eins og ég hefði til-
heyrt fjölskyldunni um lengri
tíma. Við Sigrún náðum mjög vel
saman strax, enda báðar með
áhuga á alls kyns handavinnu,
hekli og útsaumi. Svo vorum við
báðar fæddar í júní og þar með
báðar í tvíburamerkinu, og fann
ég að við deildum saman svona
„hálfgerðri“ söfnunaráráttu, þar
sem nýtanlegum hlutum þótti
okkur óþarfi að henda. Það var
mjög algengt að símtöl okkar á
milli, sem áttu að vera stutt, bara
svona rétt til að segja „Hæ“
teygðust upp í klukkutíma og
jafnvel tveggja tíma samtal, því
að alltaf höfðum við eitthvað til að
tala um. Þessa daga, síðan Sigrún
féll frá, hefur ekki liðið dagur án
þess að ég tæki upp símann til að
hringja í hana, bara til að spjalla,
því að mér líður illa, en hún er víst
ekki til staðar lengur.
Sigrún fylgdist vel með sonum
sínum og þeirra fjölskyldum.
Spurði iðulega hvað væri að
frétta af stelpunum, hvernig þeim
gengi í skólanum og leikskólan-
um, og eins fylgdist hún rosalega
vel með meðgöngunni á tvíburun-
um, og var rosalega spennt fyrir
komu þeirra. Ég hringdi í hana
eftir hverja mæðraskoðun, og
fannst henni gaman að heyra
hvernig allt gengi vel fyrir sig, og
ekki var gleðin lítil þegar við
hringdum í hana til að segja henni
að þau væru fædd. Því miður náði
hún ekki að sjá þau, en hún náði
að sjá helling af myndum af þeim
og það gleður mig mikið.
Sigrún og Hreinn voru mikið
uppi í sumarbústað sínum, og
alltaf vorum við velkomin í sveit-
ina. Stelpunum þótti sko ekki
leiðinlegt að fara í sveitina til
ömmu og afa, þar sem dekrað var
við þær frá morgni til kvölds, og
amma óþreytandi við að sýna
þeim alla álfana og öll blómin.
Það verður mikill söknuður að
þessum tímum.
Það er því með mikilli sorg í
hjarta sem ég kveð Sigrúnu og
vildi geta sagt við hana „Takk
fyrir allt, og við sjáumst aftur síð-
ar“ og ég veit að hún heldur
áfram að fylgjast með okkur, fjöl-
skyldu sinni, sonum, tengdadætr-
um og ekki síst með barnabörn-
unum og ég segi bara „elsku
Sigrún, takk fyrir allt, takk fyrir
að taka mér svona vel, og takk
fyrir að vera svona góð vinkona
og tengdamóðir“.
Drífa Margrét
Guðbjörnsdóttir.
Elsku amma okkar er dáin.
Það er svo sárt að hugsa til þess
að við sjáum þig ekki aftur.
Það var svo gaman þegar við
komum upp á Skjólbraut, við
föndruðum, lékum okkur og svo
Sigrún V. Ólafsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku amma Sigrún.
Okkur þykir svo leitt að
þú sért farin frá okkur, en
við vitum að þú ert uppi hjá
Guði og þér líður betur. Við
söknum þín, og lofum að
passa afa fyrir þig og hjálpa
honum að vökva blómin í
sveitinni. Og við lofum að
segja tvíburunum frá þér
og sýna þeim myndir af
þér.
Ástarkveðjur,
Hekla Elísabet
og Sara Viktoría.