Morgunblaðið - 30.03.2012, Side 27

an stætt var. Inga lét veikindin
ekki hindra sig frá ferðalögum til
útlanda til dóttur þeirra þótt við
hin sæjum ekki hvernig það gæti
orðið að veruleika. Dugnaðurinn
og kjarkurinn var engu líkur. En
nú er þessu lokið og við minn-
umst kærrar frænku sem mark-
aði svo tryggilega sín spor í hug-
um okkar allra.
Ég votta dætrunum, fjölskyld-
um þeirra og systkinum Ingu
mína dýpstu samúð.
Sigrún Gísladóttir.
Hún Inga frænka mín var lífs-
glöð og félagslynd. Hún er mér
ljóslifandi í minni að skipuleggja
skíðaferðir fyrir okkur börnin í
fjölskyldunni eða að stjórna
veislum af mikilli list og rögg-
semi. Hvort sem var í skíðaferð-
unum eða veislunum voru veit-
ingarnar góðar enda var hún
kokkur af guðs náð. Enginn gat
útbúið betra kakó og nesti til
hressingar í snævi þakinni
brekku. Það var heldur ekki á
hvers manns færi að gera góða
rjómasósu eins og Ingu var lag-
ið.
En það var ekki aðeins mats-
eldin sem fór henni svo vel úr
hendi. Hún var listfeng, bjó til
fagra muni og prjónaði margar
fallegar peysur. Flest lék í hönd-
um hennar. Gestrisni Ingu var
annáluð og hún var jafnan hrók-
ur alls fagnaðar. Hún virtist
hvergi kunna betur við sig en í
góðum félagsskap á glaðri
stundu.
Hugulsemi Ingu birtist í rækt-
arsemi hennar við ættingja sína.
Hún vildi gleðja þá sem stóðu
henni næst. Með sömu um-
hyggju og hún sýndi mér á
æskudögum gladdi hún börnin
mín. Hún færði þeim reglulega
fallegar gjafir. Alltaf var faðmlag
hennar jafn innilegt og hlýlegt
þegar við hittumst.
Með þakklæti í brjósti kveð ég
föðursystur mína og minnist
allra góðra stunda í návist henn-
ar. Hún var kona sem lét sér fátt
fyrir brjósti brenna. Kjarkur,
dugnaður og lífsgleði einkenndi
allt hennar líf.
Blessuð sé hennar minning.
Margrét Gunnarsdóttir.
Ég trúi á ljós, sem lýsi mér,
á líf og kærleika,
á sigur þess, sem sannast er,
og sættir mannanna.
Á afl sem stendur ætíð vörð
um allt, sem fagurt er,
á Guð á himni, Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.
(Ólafur Gaukur)
Kær vinkona okkar, hún Inga,
er fallin frá. Hún var ein af sex
vinkonum sem voru saman í
skóla og treystu vinaböndin með
því að stofna saumaklúbbinn
Evudætur, það eru komin yfir 50
ár síðan og hefur aldrei borið
skugga á. Margar gleðistundir
áttum við saman hvort sem farið
var í ferðalög eða hist heima hjá
einhverri okkar með mökum.
Inga var alveg einstaklega fær í
allri matargerð og það var leikur
einn fyrir hana að töfra fram
veisluborð, enda þegar farið var í
ferðalög þá var það hún sem réð
því hvað átti að borða í það og
það skiptið og þetta var ákaflega
þægilegt fyrir okkur hinar, enda
var alltaf hægt að treysta henni,
það var allt gott sem hún gerði.
Það var mjög mikill kraftur í
henni alla tíð og jafnvel eftir að
hún greindist með MS-sjúkdóm-
inn, þá var það hún sem stundaði
leikhúsin af fullum krafti og
sagði okkur frá.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku vinkona, við þökkum þér
fyrir vináttuna öll árin og Guð
geymi þig.
Kæra Karen, Björk og fjöl-
skylda, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Saumaklúbburinn Evudætur,
Arnbjörg, Áslaug, Krist-
björg, Kristín, Sigríður.
Kær vinkona til margra ára,
Inga Kjartansdóttir, hefur kvatt
okkur að sinni. Hugurinn leitar
til ársins 1982 þegar leiðir okkar
lágu saman í stjórn Starfs-
mannafélags Landsbankans. Á
tímamótum sem þessum vakna
minningarnar ein af annarri.
Hún hóf störf í Landsbankanum
ung að árum og vann í hinum
ýmsu deildum og útibúum. Inga
var mikil félagsmálamanneskja
og snemma komu í ljós forystu-
hæfileikar hennar. Það var gott
að hafa Ingu með í liðinu, hún
var mjög metnaðarfull og oft all-
stjórnsöm en kom miklu í verk
enda hugmyndarík og vildi láta
hlutina ganga. Hún var trygg-
lynd og gerði mikið til að styrkja
böndin við þá sem hún vildi hafa
í kringum sig. Inga var fyrir-
myndarhúsmóðir, hún flutti með
sér hefðir frá sinni eigin barn-
æsku en móðir Ingu var dönsk.
Hún bakaði fyrir ferðalög og
sumarbústaðaferðir, gerði sultur
og konfekt fyrir jólin og alltaf
vorum við vinkonurnar velkomn-
ar heim til hennar til að taka þátt
í öllu stússinu. Hún var einnig
áhugamanneskja um hannyrðir,
prjónaði mikið og ósjaldan leið-
beindi hún öðrum þegar allt var
komið í óefni. Inga var mikið fyr-
ir veislur, leikhúsferðir og ferða-
lög og dró þá sem flesta með.
Inga greindist með illvígan
sjúkdóm um fertugt, hún tókst á
við hann af miklu æðruleysi og
kvartaði aldrei. Hún hætti aldrei
að gefa, sama hve veik hún var
sjálf, hún átti alltaf orku til að
gefa öðrum. Við gleymum ekki
síðasta boðinu sem hún hafði fyr-
ir okkur í litla herberginu sínu í
Hátúni. Fyrir öllu var hugsað,
hún hafði ekki gleymt sérþörfum
hverrar og einnar þótt langt
væri um liðið síðan síðast. Sein-
ast hittumst við nokkrar í kaffi-
boði fyrrverandi Landsbanka-
starfsfólks og þrátt fyrir
hjólastólinn og hve erfitt hún átti
með mál, þá var þar komin hin
gamla Inga, síung glæsilega
klædd og snyrt, glöð og elskuleg
að vanda. Vonin og baráttuand-
inn yfirgaf hana aldrei fram til
síðasta dags. Við dáðumst að
hugrekki hennar og styrk. Við
sendum dætrum hennar og fjöl-
skyldu, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Aðdáunarverð er
einstök ástúð og umhyggja
Bjarkar sem annaðist móður
sína af alúð seinustu árin.
Björg, Guðrún,
Guðbjörg,
Hrafnhildur, Sigrún.
gistum við hjá ykkur. Þetta gerð-
um við mjög oft og svo töluðum
við oft saman í símanum eftir að
þú varst veik því þú áttir stund-
um erfitt með að fá okkur í heim-
sókn til þín. Okkur þótti líka alltaf
svo gaman þegar þið komuð að
horfa á okkur dansa.
Þú tókst alltaf mikinn þátt í því
með okkur. Svo var alltaf gaman
að koma í sveitina til ykkar, það
var svo skemmtilegt þegar þið
tókuð á móti okkur, við kúrðum
saman og lékum okkur. Svo
hjálpuðum við þér að setja blómin
í pottana og vökva þau yfir sum-
arið. Við munum sakna þín svo
mikið, elsku amma, og biðjum
fyrir þér á hverju kvöldi. Við elsk-
um þig.
Sigrún Rakel og Eva Karen.
Mig langar til að minnast mág-
konu minnar sem fallin er frá allt-
of snemma, hún var ein af þeim
sem barist hafa við krabbamein
og varð að lúta í lægra haldi eftir
langa baráttu. Við ásamt mönn-
um okkar byggðum saman hús
fyrir 40 árum og höfum átt heima
þar alltaf síðan. Þegar ég hugsa
til baka þá er gott að muna að í öll
þessi ár varð okkur aldrei sund-
urorða.
Við áttum sameiginlegt áhuga-
mál sem var garðurinn okkar, við
skipulögðum hann saman og unn-
um í honum alla þá frítíma sem
við höfðum og vorum afskaplega
stoltar þegar við fengum tvisvar
verðlaun fyrir hann. Við höfðum
báðar gaman af handavinnu og
dunduðum okkur við að skoða
handavinnublöð og láta okkur
dreyma um allt sem við ætluðum
okkur að gera en þegar við sáum
að það kæmist ekki allt í verk, þá
sögðum við gjarnan að við gerð-
um þetta í ellinni.
Sigrún var mikil handavinnu-
kona og komst yfir að gera svo
miklu miklu meira en ég og eftir
hana liggja ótal hlutir eins og
veggteppi, fjöldi mynda og púða,
klukkustrengja, rosalega falleg
rennibraut, perlusaum ásamt
fjölmörgu öðru, hún var alltaf að
gera eitthvað fallegt.
Sigrún og Hreinn voru sam-
hent hjón, þau unnu saman að
fyrirtækinu sínu og saman
byggðu þau sér fallegan sum-
arbústað í Biskupstungum sem
þau hafa síðan byggt við eftir því
sem fjölskyldan hefur stækkað,
nú síðast bættust við tvíburar
þannig að barnabörnin eru nú
orðin sex og það sjöunda á leið-
inni og það hryggir mig að hún
skuli ekki hafa fengið að njóta
þeirra lengur. Það verður erfitt
að vita ekki af henni lengur á efri
hæðinni, það mun örugglega taka
mig langan tíma að sætta mig við
það.
Sigrún kvaddi mig með þeim
orðum að hún væri að fara til
guðs, ég veit og trúi að það hefur
verið tekið vel á móti henni og þar
er lítill drengur sem hefur orðið
glaður að taka á móti ömmu sinni.
Ég samhryggist innilega öllum
ástvinum Sigrúnar og elsku bróð-
ir, hvað ég finn sárt til með þér.
Erla.
Þegar við fengum fregnir um
að Sigrún V. Ólafsdóttir hefði
verið sjúkdómsgreind með
krabbamein fór kuldahrollur um
okkur. Þrátt fyrir alla þá tækni
sem er til staðar hjá læknavísind-
unum verður ekki komist hjá því
að þessi vágestur herji á marga.
Björtustu vonir Sigrúnar og
Hreins, eiginmanns hennar, voru
um að sigra þennan sjúkdóm.
Farið var í þessa baráttu með
reisn, engin merki um uppgjöf.
Allir litu björtum augum til fram-
tíðarinnar og vonuðu það besta.
En ekki fór baráttan eins og von-
irnar stóðu til. Sjúkdómurinn
sigraði.
Sigrún kvaddi þennan heim að
kvöldi 22. mars. Eins og alltaf
þegar fjölskyldumeðlimur fellur
frá verða allir slegnir og sárin
mikil, minningar um góða konu
streyma fram og hjálpa aðstand-
endum að sigrast á sorginni.
Við, sem tengjumst Sigrúnu,
erum harmi slegin þar sem góð
kona er farin, kona á besta aldri,
sem átti frábæra fjölskyldu og
mikla gleði í hjarta.
Okkur hjónin langar að þakka
fyrir góðar samverustundir og
sendum Hreini, börnum þeirra
hjóna, yndislegum barnabörnum
og foreldrum Sigrúnar, þeim
Maríu og Ólafi, ásamt öðrum að-
standendum okkar samúðar-
kveðjur. Megi Guð blessa ykkur.
Níels Einarsson og
Rakel Guðmundsdóttir.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2012
✝ Frank Ját-mundur Bulliv-
ant, málfræðingur,
Íslandsvinur og
kaþólskur prestur
andaðist í Bury St.
Edmunds á Eng-
landi 16. mars
2012. Hann var
fæddur 3. júlí 1930
í þeim stað, og eru
nánustu ættmenni
hans Joan og John
Tann, Aldham við Colchester,
ásamt börnum þeirra Andrew,
Geoffrey og Judith.
Ungur hneigðist hann til
sögu og bókmennta og nam
fornensk og germönsk mál og
sögu og þar með íslensku við
Cambridgeháskóla til BA-
gráðu 1954, síðar MA. Við tók
íslenskunám í Háskóla Íslands
með styrk menntamálaráðu-
neytis, og hlaut hann síðan
lektorsstöðu í Cambridge í
forníslensku og fleiri fögum
menntum. Árið 1975 varð
hann skjalavörður við Vatik-
ansafnið og nýtti færið til
rannsókna á sögulegum sam-
skiptum Norðurlandabúa við
það og til að finna merkileg
skjöl úr kirkjusögu Íslands,
sbr. fyrirlestur hans 1984,
prentaða útgáfu hans „The
Lure of the Vatican Archives“
1995 og grein Þórarins Þór-
arinssonar frá Eiðum í tíma-
riti Sögufélags 1977. Annað
meginverkefni hans var þjón-
usta við Amnesty Int-
ernational, er hann rækti sem
formaður kaþólskra ensku-
mælenda í Róm.
Bullivant hélt þjónustu sinni
áfram eftir því sem geta
leyfði, þar til slys á reiðhjóli í
apríl 2006 hindraði virkni og
olli flutningi hans á elliheimili
í Anglíu í apríl 2008, og þaðan
loks í febrúar 2010 á vistheim-
ilið Hús Sankti Péturs í Bury
St. Edmunds, fæðingarstað
hans. Náði hann þar allgóðum
bata, þar til kallið kom án
verulegs fyrirvara.
Útför Franks verður gerð
frá St Edmund King and Mar-
tyr Catholic Church í Bury St
Edmunds í dag, 30. mars 2012.
1956-61. Kom
hann á þeim árum
tvisvar til Íslands
og kynntist þar
sem ytra ófáum Ís-
lendingum, og
stofnuðust af því
varanleg fag- og
vináttusambönd.
Upp frá þessu
urðu skörp stefnu-
skil í lífsafstöðu
Bullivants, og tók
við kaþólskt prestsnám í Eng-
landi 1961-62 og áfram í Róm
til 1967, er hann vígðist til
prests og hóf starf í trúboðs-
reglu O.M.I. (Maríureglu). Úr
því fólst starf hans í þjónustu
við söfnuði á Norðurlöndun og
við indíána og V-Íslendinga í
Kanada o.fl. með innskotum
náms- og rannsóknaleyfa
1970-72 hjá Louvain-háskóla
og við H.Í. á forníslenskum
trúarhugtökum, auk kennslu í
forn- og miðaldaensku og bók-
Frank átti einkum uppruna
að rekja til Austur-Anglíu,
nokkuð óljósan og blendinn.
Hafði frændgarður hans þar
þynnst til muna. Föðuramma
hans var Sviss-frönskumælandi
og spratt eftirnafn hans af „bel
enfant“ á því máli, merkjandi
„fagra barn“, en skilst ekki af
neinni hljóðlíkingu við íslensku.
Missti hann þá ömmu um 8 ára,
munandi hana af orðunum „ne
touchez pas“ (snertu ekki), ag-
andi hann til góðrar umgengni.
Fyrstu kynni okkar hjóna
sem annarra Íslendinga af
Frank urðu við sókn til há-
skólanáms í Cambridge, fyrst
Más Elíssonar, sem var snúinn
heim og kynnti hann okkur
Rósu, sem komum þar 1957, en
ári síðar komu Gunnar Schram
og Elísa. Frank tók okkur kost-
um og kynjum og bauð okkur,
fimm manna fjölskyldu, til
veislu í þröngbýli sínu og gerð-
ist vinsæll með börnunum.
Nýttist honum þá nokkuð að
sýna okkur nemendum og láta
heyra gullaldarmálið af vörum
okkar. Varð þá mikil ferð ung-
menna að heiman á enskuskóla
og sóttu okkur heim að ráðum
og risnu og kölluðu Cambridge-
foreldra, og nutu nokkurra
kynna af Frank.
Búandi þar um ársins hring
þótti okkur bagi, kæmust börn-
in ekki á gras með skepnum, og
bárum upp við Frank, sem varð
okkur úti um dvöl á aldingarði
ættfólks síns nærri Colchester
með alhliða búskap í kring og
fiðluleikandi húsbónda, og
sungum við Schubert af hjart-
ans lyst und blómguðum hlyni.
Börnin tóku nöfn hinna ensku á
brúður og bangsa og léku lengi
síðan með þær þannig nefndar,
en við bundumst fólkinu ævi-
tryggðum.
Heimkomnum í hagstreituna
gafst okkur minna tóm að fylgj-
ast grannt með vinum ytra, né
Frank með okkur í umbreyt-
ingum á lífi sínu. Hjartalag
hans kom glöggt fram í að ís-
lenska heiti verndardýrlings
síns í kaþólskri skírn í „Ját-
mundur“. Við munum hann frá
Ítalíuför Pólýfónkórsins 1977,
er hann hlýddi kalli frá Rómi til
Siena og túlkaði söngskrá fyrir
konsertgestum, sneri samdæg-
urs heim og kyrrði áhyggjur
Rósu um misindismenn með
orðunum: „Ég bið þá bara fyrir
þeim.“ En ég tók við biskups-
bréfi Ögmundar um óþægð
Jóns Arasonar og var ekki al-
veg ugglaus um samlyndi
þeirra í nýrri leðurtösku, er
komið var í íslenska lofthelgi.
Með eftirlaunaárum strjáluð-
ust utanferðir nokkuð, en
bréfaskipti þéttust mjög með
rýmri tíma, bæði við Frank og
ættfólk hans, þótt jólabréfi
okkar væri svarað á páskum
eða síðar. Okkur hafði langað
að vitja Játmundar helga að
skríni hans, þar sem Frank
undi vel tungutaki og málblæ
ættfólks síns. Fórum við því
Cambridgeför í mars 2010, vitj-
uðum fornmáladeildar háskól-
ans með nýmælum af Íslandi og
hlýddum hljómleikahátíð í
Kinǵs College, en sóttum
Frank heim að fararlokum.
Mætti hann okkur á vagnastöð,
bauð okkur hádegisverð í Skt.
Péturs húsi, þar sem við sann-
reyndum góðan aðbúnað hans
og viðmót við hann, og Rósa
ífærði hann forláta lopapeysu
gegn kuldatíðinni. Að lyktum
gekk hann með okkur um
miðbæinn og skilaði okkur á
vagnstöð, þar sem við kvöddum
hann að endingu í þessari jarð-
vist.
Við biðjum honum og minn-
ingu hans blessunar.
Rósa og Bjarni Bragi.
Frank Játmundur
Bullivant
✝
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
KNÚTUR TRAUSTI HJÁLMARSSON
frá Þorlákshöfn,
sem lést af slysförum föstudaginn 23. mars,
verður jarðsunginn frá Þorlákskirkju laugar-
daginn 31. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður Bjarney Hannesdóttir, Auðunn Þorsteinsson,
Hjálmar Trausti Kristjánsson, Eygló Huld Jóhannesdóttir,
Ása Berglind Hjálmarsdóttir, Hermundur Guðsteinsson,
Smári Ragnar Hjálmarsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI HELGASON
garðyrkjubóndi á Laugalandi,
Hvassaleiti 58, Reykjavík,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 28.
mars.
Lea Kristín Þórhallsdóttir,
Helgi Bjarnason, Ingibjörg Friðriksdóttir,
Steinunn Bjarnadóttir, Jón G. Kristjánsson,
Þórhallur Bjarnason, Erla Gunnlaugsdóttir,
Sigrún Bjarnadóttir, Hilmar R. Konráðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur bróðir minn og frændi okkar,
SIGURÐUR GUÐMUNDSSON
bóndi,
Fossum,
Svartárdal,
lést á Heilbrigðisstofnuninni Blönduósi
föstudaginn 16. mars.
Hann verður jarðsunginn frá Bergsstaðakirkju laugardaginn
31. mars kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Heilbrigðisstofnunina á
Blönduósi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurjón Guðmundsson.
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR