Morgunblaðið - 30.03.2012, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2012
✝ Jón HaukurNjálsson fædd-
ist á Akureyri 26.
október 1987. Hann
lést af slysförum
21. mars 2012.
Foreldrar Jóns
Hauks eru Njáll
Haukur Sigurðsson
og Alda Ólfjörð
Jónsdóttir. Bróðir
hans er Hjalti Snær
Njálsson. Njáll og
Alda slitu samvistum. Sambýlis-
kona Njáls er Arnfríður Agnars-
dóttir. Eiginmaður Öldu er
Smári Sigurðsson. Dóttir þeirra
er Lóa Rós Smáradóttir.
Unnusta Jóns Hauks er Erla
Kristín Jónasdóttir, f. 12. júlí
1988. Foreldrar hennar eru Jón-
as Jónasson og
Bryndís Guðmunds-
dóttir. Börn Jóns
Hauks og Erlu
Kristínar eru Linda
Sól, f. 8. maí 2009
og Mikael Ingi, f.
21. janúar 2011.
Að loknu grunn-
skólaprófi frá
Grunnskólanum í
Ólafsfirði stundaði
Jón Haukur nám
við Framhaldsskólann á Laugum
í einn vetur. Hann vann við land-
búnaðarstörf og bílaviðgerðir, en
lengst starfaði hann sem háseti á
Sigurbjörgu ÓF 1.
Útför Jóns Hauks fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag, 30. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Með trega og sorg í hjarta
kveðjum við ástkæran tengdason
okkar Jón Hauk Njálsson, sem
kallaður hefur verið til nýrra
verkefna í himnaríki. Hryggðin
er sár en enginn veit hvenær kall-
ið kemur en því ber að hlýða þó
manni þyki ekki tími kominn.
Eftir sitja margar góðar minn-
ingar um góðan dreng sem snerti
við okkur öllum með glaðværu
fasi og kærleika.
Elsku Erla Kristín, Linda Sól,
Mikael Ingi og fjölskyldan öll,
missir ykkar er mikill og sorgin
djúp og sár. Guð blessi ykkur og
styrki á þessum erfiðu tímum.
Jónas og Jóna, Melum.
Í dag kveðjum við ástkæran
frænda okkar og systurson, Jón
Hauk Njálsson, sem frá okkur
var tekinn allt of fljótt. Það var
eins óraunverulegt og hugsast
gat þegar okkur var tilkynnt um
andlát hans fyrir örfáum dögum.
Í hugann koma ótal spurningar
sem líklegast verður aldrei svar-
að. En staðreyndin er einfaldlega
sú að við ráðum engu um það hver
er næstur, svona er bara lífið.
Þetta fær mann þó óneitanlega til
að vakna og líta upp úr amstri
dagsins, staldra við og hugsa sinn
gang og velta fyrir sér því hvern-
ig maður hefur nýtt tímann sinn
fram til þessa. Hver er forgangs-
röðin í lífi okkar? Hvað er það
mikilvægasta sem við eigum og
hvernig ætlum við að hlúa að því?
Þrátt fyrir allt, þegar við lítum
til baka, þá getum við glaðst yfir
svo mörgu sem Jón Haukur hefur
fært okkur með gleði sinni og
uppátækjum. Jón Haukur var
ákaflega glaðvær og sérstakur
drengur og hann var ófeiminn við
að halda uppi skemmtiatriðum í
fjölskylduveislum og á manna-
mótum. Uppátækin og hug-
myndaflugið áttu sér engin tak-
mörk þegar hann þurfti að fá
útrás fyrir grín og glens, enda má
með sanni segja að Jón hafi hrifið
alla í kringum sig hvar sem hann
fór.
Jón Haukur stofnaði til fjöl-
skyldu fyrir aðeins 4 árum síðan
og eignaðist sitt fyrsta barn,
Lindu Sól, fyrir 3 árum og sitt
annað barn, Mikael Inga, fyrir ári
síðan. Fyrir um tveimur árum
síðan fjárfesti hann í rúmgóðu
húsnæði handa „litlu fjölskyld-
unni“ sinni, eins og hann kallaði
hana. Í frístundum sínum naut
hann þess að lagfæra og endur-
nýja nýja heimilið og var þá bíl-
skúrinn hans aðaláhugamál. Jón
Haukur var harðduglegur og
mikill búmaður enda búinn að
eyða mörgum sumrum í sveitinni
hjá ömmu sinni og afa á Skúfstöð-
um í Hjaltadal og kann hann því
vel til verka. Það var því eitt
fyrsta verkefni Jóns að setja upp
lítinn kartöflugarð við nýja hús-
næðið. Uppskeran fyrsta árið var
þó ekki upp á marga fiska, eða
eins og Jón Haukur orðaði það,
ekki upp á marga diska! Og svo
var hlegið að öllu saman.
Jón Haukur var mikill fjöl-
skyldumaður og passaði sig á því
að eiga alltaf tíma handa börn-
unum sínum tveimur, enda voru
þau honum mikils virði og hann
hlakkaði alltaf til að koma heim af
sjónum og sjá framfarir barna
sinna, að sjá litla drenginn sinn
sem er að byrja að ganga.
Jón Haukur átti sín áhugamál
sem hann sinnti þegar færi gafst
og eitt af því sem hann unni mest
var að veiða sína eigin villibráð,
fara með hana heim og matreiða.
Stoltur af feng sínum og mat-
reiðslu bauð hann foreldrum sín-
um, afa og ömmu að koma og
njóta með sér.
Jóns Hauks verður sárt sakn-
að, enda er mikill sjónarsviptir að
slíkum dáðadreng. Þegar slíkur
gleðigjafi kveður svo skjótt, þá er
eins og skyndilega verði allt hljótt
og heimurinn þagnar um stund.
En minningin um hann er falleg
og skemmtileg og hún mun lifa
um ókomna tíð.
Við vottum unnustu Jóns
Hauks, Erlu Kristínu Jónsdóttur,
og elskulegum börnum hans okk-
ar innilegustu samúð á þessum
döpru tímum, en við vitum líka að
það birtir alltaf til á ný. Þegar
einar dyr lokast, þá opnast aðrar.
Halldór, Hólmfríður,
Guðmundur.
Elsku hjartans litli frændi.
Stundum erum við minnt svo
óþægilega á það hvað lífið er
ósanngjarnt. En þrátt fyrir alla
reiðina, sorgina og tómleikann
sem fráfall þitt kom fyrir í sálu
okkar, þá er þar líka þakklæti.
Þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Öll
sumrin í sveitinni, endalaus kúa-
rekstur, kofasmíði, drullumall,
laxeldi í læknum, tásunudd á
rigningardögum, ótal fjósatímar,
réttir á haustin, að skottast í
kringum ömmu í eldhúsinu og þú
með afa á traktornum allan dag-
inn, eins og skipstjóri í brúnni.
Jón Haukur og tvíbbarnir. Við
stóru frænkurnar vorum ekkert
alltaf skemmtilegar við þig, en þú
lést allt yfir þig ganga með bros á
vör, því þannig varstu alltaf.
Hress og kátur, forvitinn og
óhræddur við allt. Þú og Hjalti að
stríða „brjáluðu rollunum“ þegar
þær voru nýbúnar að bera, kýr
sem spörkuðu og við harðneituð-
um að koma nálægt og það sem
þið bræður gátuð leikið við
hundana.
Minningarnar eru ótal margar,
minningar um yndislega æsku
hjá ömmu og afa, og þó svo að
samverustundunum hafi fækkað
eftir að fullorðinsárin tóku við var
alltaf jafn gaman að hitta þig. Fá
þétt faðmlag frá litla frænda sem
allt í einu var orðinn stærri og
fullorðnari en við, og átti svo fal-
lega fjölskyldu sem hann var svo
óendanlega stoltur af. Við vitum
að núna ertu hjá ömmu, með
Lappa og Pílu skoppandi í kring-
um ykkur, og sú tilhugsun sefar
djúpu sorgina í hjörtum okkar.
Við sendum fjölskyldu og vinum
okkar dýpstu samúðarkveðjur,
en minningin um rauðhærðu
skellibjölluna með fallegu brúnu
augun sín mun lifa um ókomna
tíð. Takk fyrir allt, elsku frændi.
Ó, sláðu hægt mitt hjarta
og hræðstu ei myrkrið svarta.
Með sól og birtu bjarta
þér birtist vor á ný.
...
(Steinn Steinarr)
Þínar frænkur,
Fjóla Dröfn og
Margrét Helga.
Kæri vinur.
Mig skortir orð til að tjá þann
mikla harm sem nú hvílir í hjarta
mínu, harm sem ég hélt að ég
myndi aldrei þurfa að bera, harm
sem mun fylgja mér út lífið.
Fyrir rúmlega sjö mánuðum
var bekkjarsystir okkar lögð til
hinstu hvílu, langt um aldur fram
eftir harða baráttu við krabba-
mein. Stutt er stórra högga á
milli, og núna kveð ég þig einnig
hinni hinstu kveðju.
Við vorum ekki nema átján
saman í bekk. Af þeim átján eru
tvö fallin frá á skömmum tíma,
fallin frá í blóma lífs síns. Ekkert
fær það réttlætt. Það er allt rangt
við þetta.
En þú, kæri vinur, mátt vera
stoltur þar sem þú horfir niður til
okkar hinna sem eftir sitjum.
Börnin þín tvö eru svo dásamlega
falleg og eru lifandi eftirmyndir
þínar. Þessir sólargeislar munu
án efa hjálpa Erlu þinni og fjöl-
skyldum ykkar beggja að glíma
við þennan mikla missi sem frá-
fall þitt er svo vissulega.
Allar þær góðu minningar sem
ég á um okkar fíflagang í gegnum
tíðina munu hlýja mér um hjarta-
rætur það sem ég á eftir ólifað.
Minningarnar um sprelligosa og
góðan vin.
Síðustu ár hefur samband okk-
ar ekki verið ýkja mikið. Á svona
stundum óskar maður þess að
hafa verið í meira sambandi við
þig, en svona eru örlögin og því
miður fær maður því ekki breytt
núna.
Megirðu hvíla í friði, elsku vin-
ur, hugur minn er hjá Erlu,
Lindu Sól og Mikael, foreldrum
þínum og systkinum og öllum
þeim góðu vinum og ættingjum
sem þú átt.
Þinn bekkjarbróðir og vinur,
Vilhjálmur Þór Davíðsson.
Minningarnar streyma fram
þegar að ég hugsa til þín, elsku
Jón Haukur, vinur minn og
bekkjarfélagi. Ég get ekki annað
en brosað í gegnum tárin þar sem
allar þær stundir sem við áttum
saman einkenndust af hlátri og
gleði, það vantaði sko aldrei þeg-
ar þú varst nálægt. Hlátursköstin
voru á hverju horni þegar við
hittumst og það skipti engu máli
hvar við vorum eða hvað við vor-
um að gera, hvort sem það var að
spjalla á rúntinum, uppi í fjalli á
snjóbretti eða þegar þú kenndir
mér að spóla á Grænu þrumunni,
sem þú gerðir oftar en ekki grín
að. Allar þessar skemmtilegu og
fyndnu minningar sem við áttum
saman í gegnum árin mun ég
varðveita og rifja upp þegar sorg-
in tekur yfir. Mikið er ég þakklát
fyrir að hafa kynnst þér og átt
með þér svo margar góðar og
skemmtilegar stundir. Hvíldu í
friði, kæri vinur, ég mun sakna
þín. Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til fjölskyldu og
aðstandenda.
Alvilda María Georgsdóttir.
Elsku fallegi vinur minn, það
er gríðarlega erfitt að horfast í
augu við þá staðreynd að þú sért
farinn. Ég er samt svo heppin að
eiga fullt, fullt af fallegum minn-
ingum sem allar tengjast gleði og
hlátri, miklum hlátri. Þú varst
þeim hæfileikum gæddur að geta
komið öllum til að hlæja hvort
sem viðkomandi var fimm ára eða
80 ára. Þú varst líka svo góðhjart-
aður og alltaf til í að hjálpa öðr-
um. Það var alltaf gaman að vera í
kringum þig, við löbbuðum svo
oft saman heim úr skólanum, leið
sem tók ca. fimm mínútur að
ganga en við tókum okkur oftast
góðan hálftíma bara af því það
var svo gaman hjá okkur og
margt um að spjalla. Eftir að
grunnskólanum lauk hittumst við
ekki eins oft en þegar við hitt-
umst var alltaf eins og við hefðum
hist í gær.
Það er stórt skarð í hjartanu
mínu en ég mun reyna að fylla
það aftur með tímanum með góð-
um minningum um frábæran vin.
Elsku Erla, Linda Sól og
Mikael Ingi, ég sendi ykkur mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur sem
og ættingjum og vinum Jóns.
Sofðu rótt, elsku Jón Haukur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín vinkona,
Fjóla Dögg.
Lífið getur verið ansi óréttlátt,
það að gleðigjafinn bekkjarbróðir
okkar og vinur, Jón Haukur, hafi
verið tekinn frá okkur svona
snemma er algjörlega óraunveru-
legt. Þegar hann var nærri var
alltaf stutt í hlátur og gleði og
varla að maður muni eftir honum
öðruvísi en með bros á vör.
Við erum öll þakklát fyrir að
hafa fengið að hafa Jón Hauk í lífi
okkar og sorgmædd að þurfa að
kveðja svona fljótt. En þar sem
hann er núna vitum við að hann
brosir og heldur áfram að fá okk-
ur til að brosa.
Við bekkjarsystkinin frá Ólafs-
firði sendum innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Jóns Hauks
og vonum að þau muni finna styrk
til að komast í gegnum þessa erf-
iðu raun.
Fyrir hönd árgangs ’87, Ólafs-
firði,
Katrín Erna.
Drengurinn glaði og létti í lund,
uppátækin hans svo brosleg.
Hló og skemmti okkur alla stund,
sumum þóttu grátleg.
Þú fallegi drengur sem farinn ert burt
og skilur svo mikið eftir þig nú.
Svörin ei finnast þó mikið sé spurt,
af hverju varst það þú?
Breiddir út þinn hlýja faðm
þegar heim þú komst af sjónum.
Undir og yfir knúsaðir þann
sem hjarta þínu þótti vænt um.
Ömmubrauðið þér fannst svo gott,
skinkuhorn, kleinur og kaka.
Amma, þú ert svo falleg og flott.
þegar þú ert að baka.
Nú ertu farinn á annan stað
og minning þín lifir sem ljósið.
Minningin mun minna mig á það
að geyma ekki hrósið.
(Guðmundur Rafn Jónsson)
Guðmundur Rafn Jónsson.
Jón Haukur
Njálsson
HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Jón Haukur, við
þökkum þér samfylgdina,
sem varð alltof stutt.
Við hittumst aftur síðar,
nú vitum við að það er fjör á
himnum því þú ert þar.
Minning þín lifir.
Víðir, Sigríður Gréta,
Hildur Freyja
og Lúkas Einar.
✝ Guðlaugur Jó-hannesson
fæddist á Brekkum
í Mýrdal 17. apríl
1927. Hann and-
aðist á Hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Reykjavík 21. mars
2012.
Foreldrar hans
voru Jónína Helga
Hróbjartsdóttir, f.
18. okt. 1894, d. 26.
júlí 1980 og Jóhannes Stígsson f.
20. mars 1884, d. 18. apríl 1934,
bændur á Brekkum í Mýrdal.
Systkini Guðlaugs voru 11: Jó-
hanna, f. 1919, Jóhannes Óskar,
f. 1920, Elín Ágústa, f. 1921,
Guðjón, f. 1922, d. 2009, Stein-
grímur, f. 1923, d. 1990, Ásdís, f.
1924, d. 2007, Halldór, f. 1925,
Ólafur, f. 1928, Sigurbjartur, f.
1929, Sigurbjörg, f. 1932 og Jó-
hannes, f. 1933.
Guðlaugur giftist 22. des.
1951 eftirlifandi eiginkonu, Sig-
rúnu Ellertsdóttur, f. 24. júlí
1931. Foreldrar hennar voru
Sigþrúður Sigurbjörnsdóttir,
húsmóðir, f. 13. des, 1893, d. 14.
2) Birgir, tæknifræðingur, f. 21.
nóv. 1956. Maki Sonja Sig-
urbjörg Guðjónsdóttir, hjúkr-
unarfræðingur, f. 17. maí 1957.
Synir þeirra eru, a) Arnar, f. 12.
ágúst 1981, sambýliskona Kir-
stine Nellemann Jensen, b)
Steinar, f. 11. mars 1987, maki
Snæfríður Dröfn Björgvins-
dóttir og c) Grétar, f. 23. apríl
1991, unnusta Sara Ósk Þrúð-
marsdóttir.
Guðlaugur ólst upp í Mýrdal,
á Brekkum og Rauðhálsi og
stundaði síðan vinnumennsku,
ýmis verkamannastörf og sjó-
mennsku á Suðurlandi, þar til
hann fluttist til Reykjavíkur
1945. Þar starfaði hann m.a. á
bílaverkstæði Sveins Egilssonar.
Frá 1954 starfaði hann hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, síðar
Landsvirkjun, sem vélgæslu-
maður í varastöðinni við Elliða-
ár og síðan á bílamiðstöð Lands-
virkjunar, Krókhálsi í
Reykjavík, allt þar til starfsævi
hans lauk 1997.
Útför Guðlaugs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 30. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
júlí 1938 og Ellert
Árnason, vélstjóri,
f. 3. sept. 1896, d. 1.
jan. 1981. Sigrún og
Guðlaugur hófu bú-
skap á Nesvegi í
Reykjavík, síðan
bjuggu þau í Raf-
stöð við Elliðaár.
Þau byggðu sér síð-
an heimili á Háa-
leitisbraut 56 í
Reykjavík þangað
sem þau fluttu 1963. Þau bjuggu
þar mestan sinn búskap eða þar
til þau fluttu á Sléttuveg 19 í
Reykjavík árið 2007. Guðlaugur
dvaldi síðan síðustu tvö ár ævi
sinnar á Hjúkrunarheimilinu Eir
í Reykjavík.
Guðlaugur og Sigrún eign-
uðust tvo syni, þeir eru: 1) Jó-
hannes Ellert, rafeindavirki, f.
17. júlí 1951. Maki Guðrún Rósa
Ísdal, bókari, f. 19. maí 1955.
Börn þeirra eru, a) Eiríkur Örn,
f. 3. nóv. 1985, sambýliskona
Anna Sigrún Guðmundsdóttir og
b) Sigrún, f. 20. mars 1987, maki
Þorvaldur Huldar Gunnarsson,
þeirra barn Róbert Örn, f. 2012.
Tengdafaðir minn Guðlaugur
Jóhannesson andaðist þann 21.
mars sl. saddur lífdaga eftir
nokkurra ára erfið veikindi. Síð-
ustu tvö árin hefur Guðlaugur
verið á Hjúkrunarheimilinu Eir,
þar sem hann naut góðrar
umönnunar. Aldrei var hann sátt-
ur við þetta hlutskipti sitt, en lét
sig hafa það þar sem hann gerði
sér grein fyrir að það væri honum
fyrir bestu. Það átti illa við hann
að vera öðrum háður.
Þegar Guðlaugur var upp á sitt
besta féll honum aldrei verk úr
hendi, handlaginn og útsjónar-
samur hvort sem það var á heim-
ilinu eða vinnustaðnum. Hann
var mikið snyrtimenni og báru
bílarnir hans í gegnum tíðina
þess glöggt merki, alltaf hreinir
og nýbónaðir. Bílaviðgerðir léku í
höndum hans þó hann hafi aldrei
lært þá iðngrein þar sem aðstæð-
ur hans leyfðu það ekki. Alla tíð
var Guðlaugur strangheiðarlegur
og ekki var lagt út í neinar fram-
kvæmdir eða kaup nema til væri
fyrir því. Bóngóður var hann og
hjálpaði öllum ef hann mögulega
gat. Guðlaugur var skapmaður,
hafði ákveðnar skoðanir á ýmsum
málefnum og hækkaði oft róminn
til að leggja áherslu á skoðanir
sínar. Stundum gat hann jafnvel
verið þrjóskur og oft erfitt að fá
hann til að skipta um skoðun ef
hann var sannfærður um annað.
Hann hafði lifað tímana tvenna á
sinni löngu ævi. Kom úr 12
manna systkinahópi, þar sem
móðir hans stóð ein uppi sem
ekkja þegar hann var 7 ára gam-
all. Hann þurfti því snemma að
fara að vinna og hjálpa til með
fjölskyldu sinni. Reynsla hans frá
barnæsku hefur eflaust mótað
lífsskoðanir hans og haft áhrif á
hvernig lífshlaup hans varð.
Að lokum vil ég þakka þér,
elsku tengdapabbi, fyrir öll árin
sem við áttum saman. Ég óska
þér góðrar heimkomu á nýjum
slóðum. Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Sonja.
Guðlaugur Jóhannesson
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
BJARNHEIÐUR RAGNA
KJARTANSDÓTTIR,
Vallartröð 7,
Kópavogi,
lést á hjartadeild Landspítalans við Hring-
braut laugardaginn 10. mars.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Óskar Einarsson,
Einar Óskarsson, Lene Grönholm,
Kjartan Óskarsson, Margrét Guðjónsdóttir,
Halldór Óskarsson, Elísabet María Hálfdánardóttir,
Reynir Óskarsson
og barnabörn.