Morgunblaðið - 20.04.2012, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2012
✝ Eiríkur Guð-mundsson sjó-
maður fæddist á
Raufarhöfn 10. des-
ember 1941. Hann
lést í faðmi fjöl-
skyldu sinnar á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga á Húsavík að
kvöldi skírdags 5.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar Eiríks
voru hjónin Sig-
urbjörg Björnsdóttir frá Svein-
ungsvík, f. 25.11.1906, d. 24.5.
1992, húsmóðir, og Guðmundur
Eiríksson frá Brekknakoti, f.
11.5. 1898, d. 24.6. 1980, bóndi,
kennari og skólastjóri. Þau
hjónin bjuggu fyrst í Sveinungs-
vík og síðan á Bakka á Rauf-
arhöfn þar sem Eiríkur ólst upp
frá tveggja ára aldri.
land Stígsdóttur, f. 26.8. 1928 og
Eiríks Guðlaugssonar, f. 27.4.
1926, d. 1978. Fósturfaðir
Bjargar var Einar Ingvarsson, f.
19.9. 1921, d. 2010. Dóttir Eiríks
og Bjargar er Margrét, fædd
10.9. 1977 og er dóttir hennar
Aríel Bertelsen fædd 2.9. 2000
og eru þær búsettar á Spáni.
Dætur Bjargar og stjúpdætur
Eiríks eru 1) Sigrún Hrönn
Harðardóttir, fædd 5.8. 1966,
maki Þór Friðriksson, fæddur
24.6. 1964, börn þeirra eru
Hrannar Þór og Rósa Björg. 2)
Hildur Harðardóttir, fædd 26.9.
1967, börn Hildar eru Ingi Þór,
Kolbrún Björg, Hörður Örn,
Hrannar Már og Halldór Jón.
Hildur á tvö barnabörn.
Eiríkur og Björg bjuggu allan
sinn búskap á Raufarhöfn. Þar
gerði Eiríkur út bát með bræðr-
um sínum Jóni og Þorbergi. Ei-
ríkur stundaði sjómennsku og
önnur störf á Raufarhöfn.
Útför Eiríks fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, föstu-
daginn 20. apríl 2012, og hefst
athöfnin kl. 13.
Systir Eiríks er
Málfríður Anna,
kennari í Reykja-
vík, f. 1929 og
bræður hans voru
Jón, útgerð-
armaður á Rauf-
arhöfn, f. 1931, d.
2006, Þorbergur,
útgerðarmaður á
Raufarhöfn f.
1932, d. 2010,
Björn, múrari í
Hafnarfirði, f. 1933, d. 1998 og
Gissur, f. 1936, d. 1943. Þá ólust
upp á Bakka með Eiríki, bróð-
urbörn hans Sigurbjörg Björns-
dóttir, f. 1954, og Guðmundur
Björnsson, f. 1961.
Eftirlifandi eiginkona Eiríks
er Björg Gréta Sæland Eíríks-
dóttir, fædd 2.12. 1947. Hún er
dóttir Sólveigar Guðfinnu Sæ-
Dusinn á Bakka er dáinn og
hægt væri að skrifa heila bóka-
röð um hann – í mörgum bind-
um. Ég skal samt viðurkenna að
ég er víst engan veginn hlutlaus
því það er alveg á hreinu að
hann hefur alltaf verið hetjan
mín og verður áfram. Sumar
þessar sögur eru nú frekar ýkt-
ar svo ekki sé meira sagt og
minna mest á eitthvað sem
skrifað var um Egill Skalla-
gríms eða Gunnar á Hlíðarenda.
Hann pabbi minn var svo
sannarlega maður af gamla skól-
anum og hristi oft hausinn yfir
„ruglinu í unga fólkinu nú til
dags“ og skildi til dæmis aldrei
hvað ég væri alltaf að læra, en
var nú samt vanur að skrifa hjá
sér nöfnin á þessum gráðum
mínum sem og íslenska þýðingu
á þeim svo hann gæti sagt fólki
hvað ég væri að gera. Og þó svo
hann væri nú ekki alltaf sam-
mála öllum mínum ákvörðunum,
studdi hann þær engu að síður
og var alltaf til staðar þegar ég
þurfti á að halda.
Hann var þekktur fyrir að
vera einstaklega heimakær og
vildi helst hvergi annars staðar
vera og entist því yfirleitt ekki
lengi í sumarbústöðum eða öðr-
um ferðalögum. Ég var samt svo
heppin að hann virtist hafa
fundið sér annað heimili hjá
mér, hvort sem það var í þau 12
ár sem ég bjó í Reykjavík eða
eftir að ég flutti til Spánar.
Það er óhætt að segja að við
áttum alltaf í frekar sérstöku
sambandi og mér finnst ég
býsna oft hafa heyrt: „Talaðu
við pabba þinn, því hann hlustar
á þig“ – og gæti það hugsanlega
haft eitthvað með það að gera að
við vorum alltaf einstaklega
þrjósk bæði tvö. Man ég eftir
sögu frá því að ég var um 4ra
ára og hann var að vinna upp á
þaki á húsinu okkar á Aðal-
brautinni, sem er á tveimur
hæðum ásamt kjallara og hálofti
þannig að það er nokkuð hátt
niður. Ég heimtaði að fá að
hjálpa til við að mála og eftir
einhverjar rökræður komumst
við að niðurstöðu um að ég
mætti koma upp (í jólakjólnum
og spariskónum sem var það
sem ég var í) svo lengi sem ég
yrði með reipi um mittið og yrði
fest við strompinn. Það er nú
líklegast óþarfi að taka fram að
hún móðir mín fékk hálfgert
taugaáfall þegar hún kom heim
úr vinnunni og fannst við vera
bæði jafn klikkuð að láta okkur
detta þetta í hug.
Þó það verði nú aldrei af mér
tekið að ég var örverpið á heim-
ilinu, held ég samt að það teljist
einsdæmi hvernig hann gekk
hálfsystrum mínum í föðurstað
alveg frá fyrstu kynnum, sem
sést kannski einna best á því að
þegar þau hjónin giftu sig fóru
þau öll 4 saman í brúðkaups-
ferðina. Og virtust blóðtengsl
ekki skipta hann neinu sérstöku
máli þar sem ég man líka vel
eftir þegar dóttir mín fæddist og
ljósmóðirin spurði hann hvort
þetta væri fyrsta barnabarnið
og hann svaraði alveg fullur af
monti að hann ætti nú 6 stykki
fyrir.
Þegar honum var tilkynnt
fyrir 34 árum að hann hefði
eignast dóttur sem væri 49 cm
og stórglæsileg í alla staði svar-
ar hann með þeirri fleygu setn-
ingu: „Piff, þetta er ekki einu
sinni hirðandi,“ þar sem allt í
þessari stærð teldist til undir-
málsfisks og ætti því að henda
aftur í sjóinn. Ég þakka því bara
fyrir að hafa verið „hirt“ og
fengið að kynnast þessu stór-
menni sem hann pabbi minn var.
Margrét.
Elsku Eiríkur minn, ég á svo
margar og góðar minningar um
þig og þú varst svo stór hluti af
mínu lífi. Þú mótaðir mig svo
mikið og kenndir mér svo
margt. Ég leit alltaf upp til þín
alveg frá því að þú komst og
„rændir“ mér , mömmu og
Hrönn, þú sagðir krökkunum í
blokkinni í Breiðholtinu að þú
værir sjóræningi og ætlaðir að
fara með okkur á skipinu þínu
langt í burtu, sem þú gerðir og
fórst með okkur til Raufarhafn-
ar.
Það var í rauninni eins og
Paradís fyrir litla stelpu úr
Breiðholtinu að flytja til Rauf-
arhafnar. Alltaf varst þú tilbú-
inn til að koma og sjá þegar litla
Breiðholtsstelpan fann hreiður
uppi í ás eða þegar hún taldi sig
hafa fundið eitthvað mjög
merkilegt niðri í fjöru. Ég man
þegar þú komst siglandi með
bræðrum þínum á Rögnvaldi inn
í höfnina og ég tók á rás og
hljóp eins og ég ætti lífið að
leysa niður á Hafnarbryggju til
þess að fá að fara með ykkur á
milli bryggja.
Eitt skiptið þá kom ég aðeins
of seint og það var búið að leysa
bátinn og hann kominn frá
bryggjunni þegar þú sást mig
koma hlaupandi, þá kallaðir þú
„stökktu“ ég hægði varla á mér
og lét mig vaða út í bátinn og
lenti beint í útbreitt fangið á
þér. Þarna fannst mér þú vera
traustasti og sterkasti maður
sem ég þekkti og sú tilfinning
var alltaf til staðar, mig langaði
meira að segja um tíma að vera
strákur vegna þess að mig lang-
aði að verða „hraustur“ eins og
þú.
Einn daginn fékk ég að fara
með á sjóinn. Þegar við vorum
komin út úr höfninni varð mér
kalt og ég fór niður í lúkar og
auðvitað varð ég sjóveik.
Eftir smástund komst þú og
fórst með mig upp á dekk og
lagðir mig þar niður, breiddir
ofan á mig teppi og ég steinsofn-
aði. Ég man það ávallt hvað þú
varst góður við mig og hlúðir vel
að mér og alla tíð fann ég hvað
þér þótti vænt um mig.
Þegar ég óx úr grasi og eign-
aðist börn þá tókstu líka ást-
fóstri við þau og varðst stór
hluti af þeirra lífi, þau dáðu þig
öll. Ég elskaði það þegar þú
komst í heimsókn, stundum
þrisvar sinnum á dag í stutta
stund í einu. Það gerðist ansi oft
að ég heyrði þig koma í heim-
sókn og heilsa börnunum og
spjalla aðeins við þau, ég setti
kaffi á könnuna og síðan þegar
ég ætlaði að sækja þig þá varstu
farinn, þú hafðir rétt komið til
að spjalla aðeins við börnin.
Elsku Eiríkur minn, ég á svo
margar góðar minningar um þig
og mér þótti svo ótrúlega vænt
um þig, við deildum svo miklu
saman og vorum svo góðir vinir.
Ég naut þess að vera með þér
og spjalla við þig. Ég á eftir að
sakna þín um ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir.
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margt að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó sú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hvíldu í friði, elsku Eiríkur.
Þín fósturdóttir,
Hildur Harðardóttir.
Elsku afi hefur kvatt okkur
eftir að hafa barist við veikindi
sín af miklu æðruleysi. Það er
sárt að kveðja þig og við erum
svo þakklát fyrir allar þær
skemmtilegu stundir sem við
áttum með þér. Það var alltaf
gott að koma til ykkar ömmu á
Raufarhöfn og heyra sögur frá
þér en þær voru margar hverjar
alveg einstakar.
Við vorum ekki gömul þegar
þú fórst að passa okkur og Kol-
brún var rétt rúmlega eins árs
þegar hún fékk að leggja sig
uppí hjá þér með pelann þegar
þú varst á vöktum í verksmið-
unni og þurftir að hvíla þig á
daginn, ykkur fannst þetta báð-
um vera sú mesta gæðastund.
Hrannar og Hörður komu
reglulega í heimsókn til þín og
þú til þeirra, þú þekktir alla
þeirra vini og varst mikið að
snúast og hugsa um þá.
Alltaf varst þú vanur að
hringja og spjalla við Inga Þór
um aflabrögðin og sjómennsk-
una. Þegar hann eignaðist börn
þá hringdir þú reglulega og
spurðir um og fylgdist með
þeim. Þegar þú varst orðinn
mjög veikur á sjúkrahúsinu á
Húsavík, þá reistir þú þig upp
til þess að sjá og taka yngsta
barnabarnabarnið í fangið sem
þú varst að hitta í fyrsta skipti
og yfir andlit þitt færðist bros.
Á meðan við áttum heima fyr-
ir norðan þá vorum við alltaf
saman á jólunum og það var svo
gaman og alltaf svo létt yfir öllu
og svo stutt í hláturinn, sagðar
endalausar sögur og tekið spil.
Þetta fannst okkur vera eins og
jólin eiga að vera, svona mikil
fjölskyldu-gæðastund.
Við eigum eftir að sakna
þessara stunda og mjög sárt að
hugsa til þessa að þær verði
ekki fleiri.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Elsku amma, megi guð varð-
veita þig og gefa þér styrk.
Ingi Þór, Kolbrún Björg,
Hrannar Már, Hörður Örn.
Eiríkur var mikið náttúru-
barn og góður félagi. Hann hafði
gaman af að fylgjast með fugl-
unum á vorin þegar varp fór að
hefjast, hvaða fuglar væru farn-
ir að verpa og hvort hret sem
oft koma á vorin hefðu áhrif á
varpið. Hann var mikill áhuga-
maður um veður og missti aldrei
af veðurfréttum, hvorki í sjón-
varpi né í útvarpi, enda starf
hans lengst af háð veðri. Þegar
tvísýnt var með veður og ég
þurfti að fara á milli staða
hringdi ég í Eirík og var hans
spá alltaf réttari en spá veð-
urfræðinga.
Hann var mikill áhugamaður
um íþróttir og gat rakið árangur
afreka íþróttamanna marga ára-
tugi aftur í tímann, enda með
ótrúlegt minni sem hann hafði
til síðasta dags.
Það var alltaf hægt að stóla á
Eirík, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa öðrum og taldi það ekki
eftir sér. Hann var trúr sinni
sannfæringu og sveiflaðist ekki
efir tískustraumum. Naut hann
þess að vera innan um félaga og
var oft hlegið mikið þar sem
hann var. Hann var mikill dýra-
vinur og mjög barngóður maður.
Ég man ekki eftir því að Ei-
ríkur væri með flensu eða aðrar
umgangspestar, enda maður
sem var ekki þekktur fyrir að
kveinka sér. Því var það mikið
áfall þegar hann veiktist og
þurfti að fara til Svíþjóðar í
lifraskipti. Þegar hann kom til
baka frá Svíþjóð var hann mjög
hress og jákvæður eins og alltaf.
Allt virtist ganga vel, en þá kom
annað áfall, meinið hafði tekið
sig upp aftur og ekkert hægt að
gera.
Það er lýsandi dæmi fyrir Ei-
rík að stuttu áður en hann
kvaddi fór ég í heimsókn til hans
á Húsavík; þegar ég labbaði inn
á stofuna til hans, lá hann í rúm-
inu að reyna að stilla á texta-
varpið til þess að skoða stöðuna
í enska boltanum og einu
áhyggjurnar sem hann virtist
hafa voru þær hvernig staðan
hjá hans mönnum í Liverpool
væri.
Það er sárt að fá ekki að njóta
félagsskapar þíns lengur, fá ekki
að heyra sögur frá liðinni tíð af
fólki og atburðum sem þú sagðir
svo skemmtilega frá með mikl-
um tilþrifum. En minningin um
þig lifir og verður þú alltaf með
okkur í anda.
Ég kveð þig, kæri félagi.
Þór.
Elsku afi.
Við trúum því varla að þú sért
fallinn frá. Það er svo stutt síðan
við hlógum öll saman og hlust-
uðum á þig segja sögur. Það er
bæði skrítið og erfitt að hugsa
sér lífið án þín. Við munum
hversu furðu lostin við vorum
þegar við heyrðum að þú hefðir
greinst með krabbamein því
aldrei varst þú veikur og í aug-
um okkar varstu ósigranlegur.
Alltaf vorum við jafn spennt
að fá þig og ömmu í heimsókn.
Þú kunnir svo margar sögur og
gátum við varla beðið eftir því
að heyra hvaða sögur þú myndir
segja. Við sátum og hlustuðum
af mikilli einbeitingu, enda
varstu einstakur sögumaður.
Okkur er það minnisstætt þegar
við komum til ykkar ömmu þá
varst þú alltaf að gera eitthvað í
eldhúsinu með útvarpið í botni.
Alltaf vorum við í góðum málum
þegar við áttum að gera verk-
efni um Raufarhöfn, af því að
við höfðum þig. Við höfum alltaf
verið ákaflega stolt af þér og
mun okkur alltaf finnast gaman
að heyra sögur um þig, vegna
þess að þú varst svo skemmti-
legur.
Elsku afi okkar, takk fyrir
góðar stundir og minningar.
Þetta eru búin að vera æðisleg
ár sem við höfum átt með þér,
og munu sögurnar þínar lifa
með okkur. Við munum alltaf
minnast þess hversu frábær afi
þú varst. Þín verður sárt sakn-
að. Hvíldu í friði.
Rósa Björg og Hrannar Þór.
Eiríkur
Guðmundsson
✝ Hjörtur Guð-mundsson
fæddist í Reykja-
vík 21. júní 1924.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 7. apríl 2012.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Kristjánsson
Lange bifreiða-
stjóri f. 1882, d.
1954 og Ingibjörg
Ásmundsdóttir f. 1885, d. 1969
. Systkini Hjartar voru ellefu
talsins: Ásmundur f. 1906, d.
1970, Kristín f. 1908, d. 1998,
Ingólfur f. 1910 d. 1989,
Hjálmar f. 1914, d. 2003, Lúð-
vík f. 1915, d. 1982, Guðrún f.
1916, d. 1997, Guðmundur f.
1950, kv. Jenný Önnu Bald-
ursdóttur, börn Einars eru
fjögur og barnabörnin fjögur.
c) Guðfinna Helga f. 23.7. 1958,
g. Lars Ohlson. Börn Helgu
eru þrjú og barnabörnin
þrjú.d) Ingibjörg Halldóra f.
29.3. 1963, g. Gunnari Kristni
Hilmarssyni, börn þeirra eru
fjögur og eiga þau eitt barna-
barn. Uppeldissonur Hjartar
og sonur Ölmu var Guðjón
Magnússon f.4.8. 1944, d. 4.10.
2009, kv. Sigrúnu Gísladóttur,
þau eiga þrjú börn og átta
barnabörn.
Hjörtur var menntaður raf-
virki og húsasmiður, hann tók
þátt í að byggja mörg hús í
Reykjavík ásamt bræðrum sín-
um en þeir stofnuðu saman
byggingafélag. Á seinni árum
starfsævi sinnar vann Hjörtur
sem verktaki við glerísetn-
ingar.
Útför Hjartar fór fram í
kyrrþey, að hans eigin ósk,
þann 13. apríl 2012.
1918, d. 1995,
Hjördís f. 1920,
Pálmi f. 1921, d.
1999, Aðalsteinn f.
1923 og Haraldur
f. 1926, d. 2000.
Hjörtur kvænt-
ist eiginkonu sinni
Ölmu Einarsdóttur
f. 30.12. 1928, d.
20.2. 2011, þann
11.10.1948. For-
eldrar hennar
voru Einar Magnússon f. 1895,
d. 1973 og Helga Guðjónsdóttir
f. 1909, d. 1976.Börn Hjartar
og Ölmu eru: Guðmundur
Kristján f. 23.3. 1948, kv. Sól-
veigu Friðriksdóttur og eiga
þau þrjú börn og sex barna-
börn. b) Einar Vilberg f. 26.4.
Örfá minningarorð um kæra
vini okkar, hjónin Hjört og
Ölmu Einarsdóttur (Gógó).
Kynni okkar hófust 1959, þá
fluttum við Sverrir ásamt 3
ungum sonum í íbúðablokk í
Álfheimum 48. Upphaflega var
það Ingibjörg systir mín og
Gógó sem voru vinkonur enn
þær bjuggu í næsta stigagangi
ásamt fjölskyldum sínum, var
það systir mín sem kynnti okk-
ur fyrir þeim hjónum. Ingi-
björg systir mín andaðist 1967
mjög skyndilega, aðeins 41 árs
gömul. Það voru þungar stund-
ir fyrir okkur öll, en Gógó og
Hjörtur urðu okkur enn nánari
vinir eftir það alla tíð.
Hjörtur sagði okkur frá því
að hann hefði alist upp í stórum
systkinahóp, við mikla fátækt
og strangleika. Það hafði ekki
áhrif á hans geð því hann var
alltaf glaðlyndur maður. Þegar
við fluttum í burtu úr Álfheim-
um til Kópavogs þar sem við
byggðum okkar heimili, reynd-
ist Hjörtur okkur sannur vinur,
hann var bæði handlaginn og
duglegur. Hann flísalagði fyrir
okkur bæði gólf og veggi í bað-
herberginu, fyrir þessa vinnu
vildi hann ekki taka nokkurt
gjald. Það var oft gaman að fá
Gógó og Hjört í heimsókn,
stundum var slegið upp gleð-
skap. Það var ekki óalgengt að
Hjörtur tæki lagið og syngi
„Hagavagninn“ með sinni
djúpu og dularfullu rödd, með
sveiflum og alls konar þögnum.
Það er okkur öllum í fjölskyld-
unni ógleymanleg minning.
Gógó og Hjörtur fóru í
margar sólarlandaferðir. Var
það lengi árlegur viðburður hjá
þeim. Þau höfðu mikla ánægju
af þessum ferðum, sögðu stund-
um þegar þau voru búin að
áhveða brottfarardag: „Við er-
um að fara heim.“ Við nutum
góðs af þessum ævintýraferð-
um þeirra, því þau komu strax í
heimsókn þegar þau komu til
baka. Þá kom Gógó alltaf með
fullt af smágjöfum handa börn-
um okkar, hún var mikill vinur
þeirra. Svo sagði hún svo
skemmtilega frá öllu því sem
gerðist á ferðalaginu. Hún var
mjög fundvís á spaugileg atvik,
bæði það sem hún sá og heyrði.
Þegar við fórum að heim-
sækja Hjört sem reyndist vera
í síðasta sinn þá fórum við á
líknardeildina til að hitta hann,
en þá var hann bara farinn
heim í Bólstaðarhlíðina, honum
leiddist að hanga þarna einn í
herbergiskompu. Við fórum þá
heim til hans, þar var þá höfð-
inginn kominn og bar sig eins
og hetja, gekk teinréttur eins
og hann hefði aldrei verið neitt
veikur. Við dáðumst að glæsi-
leika hans og hetjulund, reisn
hans og kjarki sem aldrei
þvarr! Við skynjuðum löngun
hans til að fara til ástvina sinna
sem fluttir voru í aðra vídd og
biðu hans. Ég efast ekki um að
þar hefur orðið mikill fagnaðar-
fundur, þegar hann flutti til
þeirra á sinn hógláta hátt.
Upp undir hvelfing Helgafells
hlýlegum geislum stafar;
frænda sem þangað fór í kvöld
fagna hans liðnir afar;
situr að teiti sveitin öll,
saman við langeld skrafar,
meðan oss hina hremmir fast
heldkuldi myrkrar grafar.
( Jón Helgason.)
Ástkæra kveðju frá allri okk-
ar fjölskyldu sendum við til
þeirra af hug og hjarta, samúð
vottum við syrgjendum.
Stefanía, Sverrir
og fjölskylda.
Hjörtur
Guðmundsson