Morgunblaðið - 20.04.2012, Page 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2012
Minningarnar hrannast upp.
Fyrir 51 ári hittumst við í 1.
bekk í Versló fjögur pör af vinkon-
um og ári seinna, haustið 1962,
stofnuðum við saumaklúbbinn
okkar „8 léttar“ og höfum verið
saman allar götur síðan, eða í 50
ár næsta haust.
Allar stofnuðum við heimili á
svipuðum tíma, stóðum samtímis í
barnauppeldi eins og lög gera ráð
fyrir, en til samans eigum við 19
börn, mikið ríkidæmi.
Þórunn fann stóru ástina sína í
skólanum, þegar hún og Gulli,
okkar elsku vinur, fóru að vera
saman. Ásta Margrét þeirra er
elsta barn klúbbsins.
Við hjálpuðumst að, pössuðum
hver fyrir aðra ef á þurfti að halda,
deildum ráðum og ófáar peysurn-
ar prjónaði Þórunn á börnin okk-
ar. Hún hafði glansandi húmor og
dillandi hlátur sem hreif okkur
með sér.
Við vorum heldur betur stoltar
af Þórunni þegar hún dreif sig í
kennaranám þegar mestur þung-
inn af uppeldi dætranna fjögurra
var að baki og kláraði það að sjálf-
sögðu með láði.
Með árunum hefur klúbburinn
okkar breyst í mjög þéttan og
sterkan vinahóp sem hefur átt
ómetanlegar stundir saman. Við
höfum farið í ófá ferðalög innan-
lands, gengið á fjöll, siglt út í eyj-
ar, farið í veiðitúra, sumarbú-
staðaferðir, árlega haldið
gæsaveislur, þar sem við borðum
gæs, að ógleymdri dásamlegri
ferð til Cannes fyrir nokkrum ár-
um.
Hópurinn okkar verður aldrei
samur. Við eigum yndislegar
minningar sem aldrei verða frá
okkur teknar.
Elsku Gulli okkar, Ásta, Hildi-
gunnur, Þórunn og Erna. Þið haf-
ið staðið saman eins og klettur í
ykkar miklu sorg.
Megi allar góðar vættir halda
verndarhendi sinni yfir ykkur,
börnum ykkar og mökum.
Við kveðjum okkar yndislegu
vinkonu með miklum trega og
mikilli sorg.
Guð blessi minningu Þórunnar
Hafstein.
Birna, Bryndís, Elín,
Elísabeth, Guðrún Erla,
Ingibjörg, Jóhanna
og makar.
Í dag kveðjum við æskuvin-
konu mína, Þórunni Hafstein.
Leiðir okkar lágu saman þegar
við vorum þrettán ára og lentum
saman í 1. bekk gagnfræðaskóla
Réttarholts. Við urðum fljótt góð-
ar vinkonur og vorum saman öll-
um stundum. Það var langt á milli
heimila okkar en við lögðum á
okkur langar gönguferðir til þess
að heimsækja hvor aðra eftir
skóla. Mér fannst gaman að koma
heim til hennar, mamma hennar
bakaði bestu ástarpunga sem ég
hafði nokkru sinni smakkað.
Amma hennar var á heimilinu,
yndisleg kona sem hugsaði vel um
okkur, en Þórunn hafði misst föð-
ur sinn í sjóslysi tólf ára gömul.
Eftir gagnfræðaskólann
ákváðum við í sameiningu að fara í
Verslunarskóla Íslands og þar
byrjaði lífið fyrir alvöru, að okkur
fannst þá. Þessi skólaár voru
skemmtileg og innihaldsrík. Þar
kynntumst við báðar eiginmönn-
um okkar, tókum þátt í öflugu fé-
lagslífi og þar var saumaklúbbur-
inn stofnaður, sem hefur verið
einn af föstu punktunum í lífinu og
haldið sínu striki í gegnum þykkt
og þunnt í öll þessi ár.
Þórunn, sem var einstaklega
glæsileg kona, giftist Guðlaugi
Björgvinssyni 1967, daginn eftir
að við settum upp stúdentshúf-
urnar. Þau eignuðust fjórar ynd-
islegar og glæsilegar dætur, sem
allar hafa spjarað sig vel og barna-
barnahópurinn er orðinn stór.
Mennirnir okkar voru sam-
ferða í viðskiptadeild HÍ svo
böndin milli okkar fjögurra
treystust enn frekar og sameig-
inlegu áhugamálunum fjölgaði.
Þegar Þórunn og Gulli höfðu kom-
ið sér upp sumarbústað í Vaðnesl-
andi, var oft kíkt í heimsókn og
notið gestrisni þeirra hjóna og
góðra stunda í fögru umhverfi.
Allt frá fjórtán ára aldri höfum
við Þórunn hist á annan í jólum.
Það byrjaði með bíóferðum, en
seinna þegar búið var að stofna
fjölskyldur breyttust bíóferðirnar
í matarboð. Nú í seinni tíð eftir að
börnin voru flogin úr hreiðrunum,
höfum við farið með mönnunum
okkar í leikhús á þessum degi. Það
er því þannig að við vinkonurnar
höfum verið saman á annan í jólum
í yfir 50 ár, undantekningarlaust.
Þegar Þórunn hafði eignast all-
ar dæturnar sínar, dreif hún sig í
Kennaraháskóla Íslands og lauk
þaðan prófi 1987. Eftir það fór hún
strax að kenna og unni því starfi
mjög mikið. Hún var góður kenn-
ari og hafði gott lag á nemendum
sínum, börn hændust að henni.
Mín börn elskuðu að vera í pössun
hjá henni og þeim hjónum, ef svo
bar við.
Við Þórunn störfuðum saman í
Soroptimistaklúbbi Hóla og Fella.
Hún var ein af stofnendum
klúbbsins og stuðlaði síðar að inn-
komu minni. Við höfum báðar not-
ið mjög starfsins þar.
Þegar horft er til baka um lang-
an veg, er margs að minnast. Í
mínum huga stendur upp úr glæsi-
leg, vel gefin, traust og örlát kona,
sem var ávallt boðin og búin að
hjálpa þeim sem minna máttu sín.
Við Halldór, börnin okkar og
móðir mín, sem Þórunn sýndi
mikla ræktarsemi, kveðjum í dag
elskulega vinkonu með mikilli sorg
í hjarta og vottum Gulla, dætrun-
um, tengdasonum, barnabörnum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Bryndís Helgadóttir.
Látinn er soroptimista-systir
okkar Þórunn Hafstein grunn-
skólakennari.
Þórunn var einn af stofnendum
klúbbsins okkar, Soroptimista-
klúbbs Hóla og Fella, en hann var
stofnaður 18. september 1982.
Þórunn var því soroptimisti í tæp
30 ár. Þórunn gegndi mörgum
verkefnum í klúbbnum, meðal
annars var hún formaður. Þá
gegndi hún störfum fyrir Land-
samband soroptimista. Allt sem
Þórunn tók að sér vann hún af
mikilli ábyrgðartilfinningu og
dugnaði og krafðist þess sama af
öðrum. Þórunn var glæsileg kona
sem sópaði að hvar sem hún var.
Hún var mjög góður félagi, bæði
innan klúbbsins og utan og var
alltaf tilbúin að gera það sem gera
þurfti. Hún hvatti okkur sem
yngri erum í klúbbnum til að taka
þátt í öllum störfum klúbbsins, það
styrkti okkur í starfi og reynslu.
Hún var mjög virk í öllu sem
klúbburinn tók sér fyrir hendur
hvort sem það var fjáröflun eða
eitthvað annað. Ef hún gat ekki
komið til þess að vinna með okkur
þá kom hún með bakkelsi eða aðr-
ar veitingar handa klúbbsystrum
til þess að gæða sér á og var það
alltaf vel þegið. Nú síðast fyrir
hálfum mánuði báðum við Þórunni
að taka að sér að vera fulltrúi
klúbbsins til setu á Landsam-
bandsfundi og auðvitað var það al-
veg sjálfsagt. Svona var Þórunn,
alltaf boðin og búin. Starfsvett-
vangur Þórunnar var kennsla við
grunnskóla, lengst af við Flata-
skóla í Garðabæ. Naut hún þess að
starfa með ungu fólki. Með eigin-
manni sínum, Guðlaugi Björgvins-
syni, eignaðist Þórunn fjórar dæt-
ur sem allar eru mætir þjóðfélags-
þegnar.
Við soroptimistasystur í Hóla-
og Fellaklúbbi þökkum Þórunni
fyrir góðar og ljúfar samveru-
stundir. Við eigum eftir að sakna
hennar í Soroptimistastarfinu á
komandi tímum. Guðlaugur og
fjölskylda, við sendum ykkur
hjartanlegar samúðarkveðjur og
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Elsku Þórunn, hvíl í friði, bless-
uð sé minning þín.
Systrakveðjur frá Soroptim-
istaklúbbi Hóla og Fella.
Þóra Katrín Kolbeins
formaður.
✝ ÁsmundurGuðmundsson
fæddist 8. okt. 1929
á Ytri-Veðrará,
Mosvallahreppi í
Vestur-Ísafjarð-
arsýslu. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi hinn 10. apríl
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Þorkell Jónsson, versl-
unarmaður á Flateyri í Önund-
arfirði, f. 14. sept. 1896 á
Kroppsstöðum, Mosvallahreppi,
d. 24. febr. 1975, og kona hans
Ásta Ólöf Þórðardóttir, f. 22.
mars 1905 í Neðri-Breiðadal í
Önundarfirði, d. 7. nóv. 1998.
Ásmundur átti sjö systkini, þau
eru: Jón, Dórótea, Þórður,
Gunnar (látinn 2011), Steinar,
Gústaf og Þórdís.
orvélstjóraprófi Fiskifélags Ís-
lands 1948 og fiskimannaprófi
frá Stýrimannaskólanum í
Reykjavík 1951, farmannaprófi
frá sama skóla 1953. Hugur
hans hneigðist snemma að sjó-
mennskunni. Hann byrjaði sjó-
mennsku 1943 sem háseti, síðar
stýrimaður og skipstjóri á ýms-
um skipum. Hann starfaði hjá
skipadeild Sambands íslenskra
samvinnufélaga frá árinu 1953
og var fastráðinn skipstjóri árið
1965, á Litlafelli I og síðar Litla-
felli II, til ársins 1975. Þáttaskil
urðu í lífi Ásmundar 1975 þegar
hann missti heilsuna, lamaðist
og missti málið. Eftir frábæra
umönnun starfsfólks Grensás-
deildar náði hann ótrúlegum
bata. Hann starfaði sem vakt-
maður hjá Olíufélagi Íslands,
Suðurlandsbraut, til ársins
1998. Ásmundur var mjög list-
hneigður, teiknaði og málaði í
frístundum sínum og síðari árin
náði hann ótrúlegum árangri
við útskurðarlist þrátt fyrir fötl-
un sína.
Útför Ásmundar fór fram frá
Seljakirkju hinn 18. apríl síðast-
liðinn.
Hinn 12. maí
1957 kvæntist Ás-
mundur Sigríði
Bjarneyju Ein-
arsdóttur hús-
stjórnarkennara
frá Varmahlíð und-
ir Eyjafjöllum. For-
eldrar hennar voru
Einar Sigurðsson
bóndi, f. 4. apríl
1894 í Varmahlíð,
d. 19. júlí 1981, og
Ingibjörg Bjarnadóttir, f. 17.
febrúar 1895 á Ysta-Skála V-
Eyjafjallahreppi, d. 25. maí
1980. Fóstursonur Ásmundar og
sonur Sigríðar er Einar Ey-
steinn Jónsson, f. 27. nóv. 1950,
heilsugæslulæknir í Vest-
mannaeyjum.
Ásmundur ólst upp á Flateyri
við Önundarfjörð. Hann lauk
námi frá Héraðsskólanum á
Núpi 1947. Lauk minna mót-
Ásmundur var góður vinur
okkar systkinanna og við minn-
umst hans með mikilli hlýju og
virðingu. Hann kvæntist Sigríði
Einarsdóttur föðursystur okkar
árið 1957 og verður strax mikil-
vægur hluti fjölskyldunnar. Þegar
Ásmundur var skipstjóri á Litla-
fellinu var gaman að fá að fara
með Siggu frænku niður á höfn og
skoða vinnustaðinn hans Ása.
Ásmundur var glæsilegur mað-
ur og minningin um hann í
skipstjórabúningnum gleymist
ekki. Starf Ásmundar fól í sér sigl-
ingar til útlanda og hann kom iðu-
lega með sælgæti og gjafir sem
ekki fengust þá í búðum hér á Ís-
landi. Þetta gladdi okkur systkin-
in mikið og minningar tengdar
þessu hafa oft verið rifjaðar upp á
samverustundum.
Ási og Sigga voru mjög sam-
heldin hjón og það ríkti engin
lognmolla á heimili þeirra enda
bæði hjónin stjórnendur á sínum
vinnustað. Ásmundur veiktist al-
varlega þegar hann var aðeins 46
ára gamall, fékk heilablóðfall sem
olli því að hann lamaðist í hægri
hlið líkamans og missti málið. Með
Siggu sér við hlið tókst hann á við
veikindin af mikilli elju og eftir
endurhæfingu á Grensásdeild
náði hann góðri færni þótt hann
hafi aldrei fengið mátt í hægri
handlegginn og ekki náð að tjá sig
í löngu máli. Hann sneri aftur til
starfa hjá sama fyrirtæki á öðrum
vettvangi. Þetta skipti Ásmund
miklu máli, að hafa starfshlutverk
til að sinna á hverjum degi.
Þegar hann fór að vinna í landi
hafði hann meiri tíma til að sinna
tómstundum. Þá komu í ljós ýmsir
hæfileikar sem hann bjó yfir, hann
málaði myndir og seinna meir fór
hann að læra útskurð. Ásmundur
náði mikilli færni við útskurðinn,
en þar notaði hann eingöngu
vinstri höndina. Margir fallegir
hlutir eru til eftir Ása og við
dáumst að þeirri leikni og listfengi
sem hann sýndi við útskurðinn og
við að mála hlutina. Hann var góð
fyrirmynd öðrum sem hafa lent í
samskonar veikindum og nokkrir
skjólstæðingar frá Grensásdeild
heimsóttu hann til að læra af hon-
um, manninum með reynsluna. Já
það er hægt að læra nýja hluti og
lifa lífinu þótt líkamlegar forsend-
ur breytist, þetta sýndi Ási svo
sannarlega.
Þau hjónin réðust í það stór-
virki að láta reisa sumarbústað í
Helludal árið 1999 og er bygging-
arsagan efni í sérkafla. Bústaður-
inn, sem kallaður er Varmahlíð
eftir æskustöðvum Sigríðar, hefur
verið þeim Ása og Siggu til mik-
illar ánægju og þar hafa þau dval-
ið í nokkra mánuði á hverju ári.
Fjölskylda og vinir hafa notið
mikillar gestrisni þeirra hjóna,
húsið sjálft, heiti potturinn og
gestahúsið er alveg yndislegt og
þarna er gott að dvelja. Lítill fer-
fætlingur, hundurinn Snöggur,
var oft í pössun hjá þeim í sum-
arbústaðnum og voru miklir kær-
leikar milli þeirra.
Á veturna var Ásmundur öfl-
ugur í að spila brids og félagsvist
og ferðalög erlendis voru líka stór
hluti af lífi hans. Við erum þakklát
fyrir að hafa haft Ásmund í okkar
lífi, hann hefur gert það auðugra
og við þökkum góðum manni fyrir
samveruna. Sigga og Einar Ey-
steinn, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Bubba, Dísa, Ein-
ar, Gunna og Ási, Bjarnabörn
Einarssonar frá Varmahlíð undir
Eyjafjöllum.
Arndís Bjarnadóttir og
Pétur Már Pétursson.
Ásmundur
Guðmundsson
✝ Anna Mich-aelína Guð-
björnsdóttir fæddist
á Gautshamri í
Kaldrananeshreppi
í Strandasýslu 20.
júní 1915. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 3. apríl 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörn
Bjarnason bóndi, f.
26. september 1880,
d. 25. október 1952, og Katrín
Kristín Guðmundsdóttir ljós-
móðir, f. 19. október 1885, d. 20.
janúar 1967. Anna átti tíu al-
systkini. Þau eru: Gunnar Magn-
ús, f. 8. maí 1910, d. 10. júlí 1924,
Sigríður Guðmundína, f. 18. júlí
1911, d. 28. október 1988, Bjarni
Kristófer, f. 16. júní 1913, d. 25.
ágúst 1988, Kristbjörg Rósalía, f.
1. desember 1916, d. 10. júní
2002, Elín Rósa, f. 16. september
1918, d. 24. júlí 2006. Arngrímur,
f. 19. ágúst 1920, d. 6. október
1983, Guðrún, f. 11. október 1922,
d. 17. janúar 2000, Þorsteinn
Gunnar, f. 28. september 1925, d.
17. febrúar 1997, Margrét, f. 30.
apríl 1928, Torfi, f.
29. október 1929, d.
6. júní 2004. Anna
átti eina hálfsystur,
sammæðra, Svan-
fríði Jónsdóttur, f.
16. september 1901,
d. 25. júlí 1902, og
eina hálfsystur sam-
feðra, Sigríði Svövu
Ingimundardóttur,
f. 4. maí 1923.
Anna var ógift og
barnlaus. Eftir að hafa dvalið
lengi á Vífilsstöðum og Reykja-
lundi vegna berklaveiki bjó hún
með Elínu systur sinni. Frá árinu
1958 bjuggu þær í Hólmgarði í
Reykjavík en fluttu árið 1963 á
Grettisgötu 32. Þar bjó einnig
með þeim Bjarni bróðir þeirra
um árabil. Í desember 1999 fluttu
þær systur síðan á Norðurbrún 1.
Anna bjó ein þar eftir fráfall El-
ínar árið 2006, en flutti síðan á
Hjúkrunarheimilið Skjól í janúar
2008 og bjó þar síðan. Anna vann
ýmis verkakvennastörf um æv-
ina.
Útför Önnu fór fram í kyrrþey
13. apríl 2012.
Elsku Anna frænka, mínar
fyrstu minningar um þig eru þegar
þú ert að passa okkur Valla bróður
og ert að svæfa okkur með því að
syngja Guttavísur. Allar götur síð-
an man ég þessa indælu stund þeg-
ar ég heyri þessar vísur. Mikið sem
þessi minning er mér kær. Einnig
er í minningunni stund þar sem við
fáum að fara í baðkar hjá þér á
Grettisgötunni, þvílíkur lúxus.
Seinna renna í gegnum hugann
minningar um góðar stundir á
Grettisgötunni, en þangað var allt-
af gott og gaman að koma. Veiting-
arnar ekki af verri endanum, klein-
ur og súkkulaðikaka eru þar
ofarlega á listanum. Einnig var
gott að koma og spjalla um daginn
og veginn, ásamt því að hitta ætt-
ingja sem maður hitti ekki á hverj-
um degi. Grettisgatan var félags-
heimili stórfjölskyldunnar og alltaf
voru allir velkomnir, þar var mikið
spjallað og haft gaman. Líka man
ég eftir að hafa lært að spila hina
ýmsu spil og leggja spilakapla.
Einnig er sterk minningin þegar
ættarmót var haldið á Hólmavík,
þú fórst fyrir fríðum hópi og sagðir
okkur hvernig lífið var hjá ykkur í
Bjarnarfirðinum og sýndir okkur
staðinn þar sem húsið ykkar var
og hvernig lífið var þegar þú,
ásamt stórum systkinahópi, varst
að alast upp. Seinna þegar við fór-
um saman á Hólmavík var gaman
að spjalla um hvernig lífið og sveit-
in var þegar þú varst ung. Elsku
Anna, nú er hvíldin komin hjá þér,
þú ert mér fyrirmynd um fallegt
og hjartahlýtt fólk. Guð blessi þig
og varðveiti.
Margrét Kristín.
Mig langar að minnast fröken
Önnu minnar eins og hún var ætíð
kölluð í minni fjölskyldu. Anna var
systir móður minnar og reyndist
henni alveg einstaklega góð systir.
Alltaf var hún reiðubúin að að-
stoða hana með hennar stóra
barnahóp. Og það var alltaf gam-
an þegar Anna kom í heimsókn því
þá voru ýmist bakaðar kleinur,
tekið slátur eða búið í haginn á
einn eða annan máta, með tilheyr-
andi gleði og hlátrasköllum.
Sem lítil stúlka var ég mikið í
pössun á Grettisgötunni hjá systr-
unum Ellu og Önnu þegar móðir
mín fékk berkla og var á Vífils-
stöðum. Alltaf var jafngott að vera
hjá þeim og þaðan á ég ljúfar
minningar. Ég man sérstaklega
eftir ferðalagi þegar ég var um
fimm ára og ferðinni var heitið til
Margrétar móðursystur á Akra-
nesi. Fröken Anna var handleggs-
brotin en það kom í hennar hlut að
fara með mig um borð í Akraborg-
ina. Ég harðneitaði að labba upp
tréstigann á Akraborginni, vildi
ekki láta sjóinn taka mig. Anna
átti því í stökustu vandræðum
með að koma mér um borð. En
frökenin bjargaði sér og fann
mann til að halda á mér upp stig-
ann þó að skilyrði mitt væri að hún
yrði líka að halda í höndina á mér
meðan á burðinum stæði.
Það eru svo ótalmargar slíkar
minningar sem ég á um þær syst-
ur. Sambandið á milli mín og móð-
ursystra minna á Grettisgötunni
hélt áfram að vaxa og dafna með
árunum og börnum mínum þótti
alveg einstaklega gaman að heim-
sækja þær og fá að fara í búrið því
þar var alltaf eitthvert góðgæti að
finna eða spila ólsen ólsen og alltaf
hlógu þau jafnmikið þegar sagt
var „tja ég segi nú bara pass oní
rass“.
Fjölskyldan átti öll athvarf á
Grettisgötunni og þar voru Ella
og Anna allaf reiðubúnar að gefa,
hlusta og vera til staðar. Öll systk-
ini og systkinabörn þeirra systra
eiga svipaðar minningar um þær
og heimili þeirra á Grettisgötunni.
Það voru ófáar gistinætur sem við
systkinabörnin og börnin okkar
nýttum okkur í miðborginni þegar
langt var sótt að til náms eða ann-
arra athafna. Og öll kynntumst við
hvert öðru mun betur en annars
væri vegna systranna á Grettis-
götunni.
Ég á eftir að sakna þess að geta
heimsótt hana. Þó að hún hafi ver-
ið orðin fullorðin kona var alltaf
jafngaman að setjast niður með
henni, fá súkkulaðibita og ræða
málin.
Ég kveð þig elsku Anna mín og
veit að nú líður þér vel því að lang-
þráður svefn er loks veittur.
Sofðu rótt fröken Anna mín, ég
mun ávallt varðveita minninguna
um þig.
Þín
Guðbirna Kristín.
Anna M.
Guðbjörnsdóttir
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.