Morgunblaðið - 07.06.2012, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2012
Ég kynntist Kalla árið 1982
þegar hann opnaði nýtt útibú
Landsbankans á horni Grensás-
vegar og Miklubrautar, kallað
Miklubrautarútibú. Ég vann þá í
útibúinu hjá honum í eina átta
mánuði og síðan þá vorum við í
sambandi, fyrst í bréfasambandi
meðan ég bjó erlendis en frá 1990,
eftir að ég flutti heim, hittumst við
reglulega.
Meðan hann var ennþá í bank-
anum sá hann um mín mál og
hjálpaði mér að koma undir mig
fótunum eftir langa dvöl erlendis.
Einnig minnist ég margra há-
degisverða, fyrstu árin oft með
Guðríði og minni konu en síðan
með kunningjum sem hann hafði
kynnst í bankanum sem honum
þótti skemmtilegir menn. Þá var
mikið glens og glatt á hjalla. Ég
kynntist þannig mönnum sem síð-
ar urðu góðir vinir mínir, en við
sóttumst allir eftir félagsskap
hans vegna kímnigáfu hans og
hæfileika til að halda uppi fjörug-
um samræðum. Okkar missir er
mikill.
Ég leitaði mjög oft til hans um
ráðgjöf eða aðstoð. Hann brást
mér aldrei og tók öll mál föstum
tökum. Ég minnist þess alltaf
þegar þau Guðríður fóru í Stykk-
ishólm og afgeiddu músa-vanda-
mál í húskofa sem ég hafði þar
enda Karl vanur músaveiðum frá
Vattarnesi þar sem her hagamúsa
leikur lausum hala. Músagildrur
sem hann setti upp þá eru enn við
lýði, mörgum árum síðar.
Oft hringdi hann í mig til að
ráðfæra sig við mig um vandamál
vina eða kunningja, eða jafnvel
fjartengt skyldfólk vina sinna.
Var þetta oft um vandamál þessa
fólks vegna til dæmis fasteigna-
viðskipta og skuldamála. Ekki
taldi hann eftir sér að eyða tíma í
að aðstoða við að finna lausnir fyr-
ir þá sem til hans leituðu.
Ég reiknaði aldrei með að
missa Karl svona snemma. Þetta
var mikið áfall fyrir mig persónu-
lega enda verður líf mitt ekki eins
skemmtilegt héðan í frá.
Ég sendi hér með innilegar
samúðarkveðjur til Guðríðar,
Hallbjarnar og Hjalta, eigin-
kvenna þeirra og barna.
Ægir Breiðfjörð
Sigurgeirsson.
Eftir því sem árunum fjölgar,
hrukkurnar dýpka og auðmýktin
fyrir lífinu eykst fylgir því það
sem mér þykir hvað erfiðast í líf-
inu; að kveðja góða vini og sam-
ferðamenn.
Fyrsta minning mín um Kalla
er þegar við bræðurnir keppt-
Karl Friðrik
Hallbjörnsson
✝ Karl FriðrikHallbjörnsson
fæddist 2. ágúst
1935. Hann varð
bráðkvaddur á
Vattarnesi á Barða-
strönd 21. maí
2012.
Útför Karls Frið-
riks fór fram frá
Hallgrímskirkju
31. maí 2012.
umst við að banka
upp á hjá þeim heið-
urshjónum til að
fara út að ganga
með Kollí, hundinn
þeirra. Við vorum
víst heldur árrisulir
en ávallt var okkur
vel tekið. Þeir bræð-
ur Hallbjörn og
Hjalti voru á svipuð-
um aldri og við
bræðurnir og með
okkur tókst mikil vinátta sem hef-
ur staðið óslitin síðan.
Enginn maður mér ótengdur
hefur reynst mér og fjölskyldu
minni betur en Kalli „banka-
stjóri“. Viðurnefnið „bankastjóri“
kom út af vinnunni hans sem úti-
bússtjóri í Landsbankanum. Okk-
ur fannst sjálfsagt að Kalli hefði
völd og visku um allt innan banka-
kerfisins. Kalli var okkur hjónum
innan handar þegar við keyptum
fyrstu íbúðina okkar og hann
hafði sterkar skoðanir á því
hvernig best væri fyrir ungt fólk
að fjárfesta. Sem betur fer fyrir
okkur hjónin. Það var þannig að
við vorum búin að finna okkur
íbúð sem okkur langaði til að
kaupa. Á þeim tíma var í boði að fá
lán hjá Íbúðalánasjóði og svo
þurftum við að fjármagna rest
með eigin fé eða aukaláni. Auka-
lán var erfitt að fá og við hjónin
vorum að gefast upp og farin að
reyna að finna okkur leiguíbúð.
Kalli frétti af þessu brasi á okkur
hjónunum og aðstoðaði okkur við
að fá hagstætt lán. Við höfum oft
hugsað til hans og hvað við vorum
heppin að eiga hann að.
Eins var Kalli alltaf áhugasam-
ur um líf mitt og hagi á meðan ég
stundaði nám í Þýskalandi. Heim-
ili þeirra Guðríðar var eitt af
fyrstu stoppunum í Íslandsheim-
sóknum mínum. Alltaf var ég
spurður spjörunum úr af innileg-
um áhuga og ég skynjaði alltaf
einlægan föðurlegan kærleika.
Hann er ómetanlegur sá stuðn-
ingur sem þau hjónin veittu mér
meðan á námi mínu stóð. Ég verð
þeim að eilífu þakklátur fyrir það.
Það sem ég á helst eftir að
minnast Kalla fyrir er húmorinn
og umhyggjan fyrir Guðríði og af-
komendum sínum. Húmorinn var
oft á tíðum beittur en Kalli hafði
sterkar skoðanir og orðheppni
hans var einstök. Ósjaldan veltist
ég um af hlátri þegar hann var að
lýsa sinni sýn á lífið og tilveruna.
Þegar við Kalli sáumst síðast
mætti hann sérstaklega til að vera
við athöfn mér til heiðurs innan
frímúrareglunnar. Það lýsir Kalla
vel að mæta til þess að styðja mig.
Ég náði að faðma hann og fyrir
það er ég þakklátur.
Hugur minn er hjá þeim sem
tengdust Kalla. Við hjónin hugs-
um til ykkar allra og vitum að
missir ykkar er mikill og sár.
Skylda okkar sem þekktum Kalla
vel er að halda áfram að segja
sögur af honum þannig að yngsta
kynslóðin, barnabörnin, fái að
kynnast honum í gegnum sögur
okkar.
Guðmundur Reynaldsson
og Þórunn Einarsdóttir.
Það eru hverfandi líkur á að
maður eigi nokkurn tíma eftir, á
þessari lífsleið, að rekast á aðra
eins gersemi og hana Fríðu,
frænku okkar í Reykjahlíð.
Okkur systkinunum var gert
það ljóst, af mömmu okkar, strax
í bernsku, að Fríða væri alger-
lega sérstök manneskja og yrði
ekki borin saman við nokkurn
mann.
Um það bil hálfri öld síðar,
þegar við nú kveðjum hana, verð-
ur okkur það ljósara en nokkru
sinni fyrr að sú var raunin.
Þetta hárfína sambland af
blíðu og hörku, kaldhæðni og
samúð, húmor og meðlíðan. Sam-
bland af styrk og viðkvæmni, þol-
inmæði og ýtni.
Fríða frænka var alveg yndis-
leg manneskja, og var okkur í
raun sú móðuramma, sem við
aldrei fengum að kynnast.
Mamma okkar, Kristín Skafta-
dóttir í Skeiðháholti, systurdóttir
hennar, kom í sveit til hennar sem
unglingur og þar með voru henn-
ar örlög ráðin. Í þessu umhverfi
og í nábýli við Fríðu móðursystur
Sveinfríður H.
Sveinsdóttir
✝ SveinfríðurHersilía Sveins-
dóttir fæddist á
Mælifellsá 27.
ágúst 1924. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
24. maí 2012.
Útför Svein-
fríðar fór fram frá
Skálholtskirkju 2.
júní 2012.
sína skyldi hún tak-
ast á við þetta líf
með kostum og göll-
um.
Þarna voru ofin
tengsl milli frænkn-
anna, sem sann-
færðu okkur um það
að hlutir eins og
hugsanaflutningur
eru bláköld stað-
reynd. Þær frænkur
vissu nákvæmlega
hvenær eitthvað bjátaði á hjá
hinni og gerðu þá eitthvað í mál-
inu. Þær voru ekkert alltaf með
nefið ofan í kistu hvor annarrar.
„Það er ekki til siðs í þeirra ætt.“
En alltaf til staðar og alltaf gal-
opið, alveg inn að hjarta.
Fríða var hin fullkomna
frænka að öllu leyti. Við kveðjum
hana með kæru þakklæti fyrir
samfylgdina, alla okkar ævi.
Frændsystkinum okkar í
Reykjahlíð og öllu þeirra fólki
vottum við samúð á kveðjustund.
Jón, Björgvin Skafti,
Anna Fríða og Bjarni
Gunnlaugur
Skeiðháholti.
Hún Fríða, mamma hennar
Ernu vinkonu minnar, var ein-
stök manneskja og ljúflingur. Ein
af mínum uppáhalds samferða-
mönnum sem alltaf hafði tíma til
að ræða málin, hlæja, njóta líð-
andi stundar og umvefja sína
nánustu með hlýju sem hún átti
ómælda.
Sumir hafa mjög sterka og eft-
irminnilega áru og Fríða var ein
af þeim. Skagfirska stúlkan sem
fór í Húsmæðraskólann á Laug-
arvatni og kynntist bóndasynin-
um frá Reykjum á Skeiðum. Hún
sagði mér frá því hvað henni
fannst þau ólík, hvað hann var ríf-
andi félagslyndur og mikill eld-
hugi og hún svona hlédræg. Hún
varð auðvitað konan hans Ingv-
ars, eignaðist með honum fimm
mannvænleg börn og varð hús-
freyjan í Reykjahlíð, bóndakonan
sem alltaf var svo vel tilhöfð og
mikil dama. Það var á mennta-
skólaárunum sem kynni okkar
hófust, við Erna hittumst á kór-
æfingu hjá Þorgerði og náðum
fjótlega saman, skemmtilega ólík-
ar, hláturmildir grínarar og gát-
um sungið saman þindarlaust.
Erna, með sína fallegu rödd, hafði
nefnilega lært að syngja raddað
hjá pabba sínum og allt hennar
fólk söng af lífi og sál. Þau tóku
mér opnum örmum. Síðsumars
’84 vorum við Fríða á alvarlegum
nótum og ræddum sorgina. Hún
vildi styrkja mig á sinn hógværa
hátt, ræskti sig og sagði: „Ibba
mín, lífið er stundum svona erfitt
og mundu að þú getur ekki treyst
á neinn annan en sjálfa þig.“ Mér
varð orðfall. Við vorum staddar í
eldhúsinu í Reykjahlíð og hún
hafði orðið. Hún vildi deila með
mér reynslu sinni af sorginni og
ég var svo ung og svo græn að ég
kunni ekki við að spyrja neins.
Það var aðeins rúmt ár síðan
Hjalti dó og ég treysti mér hrein-
lega ekki til að taka þátt, heldur
hlustaði og íhugaði orð hennar.
Ég þurrkaði hnífapörin og lagði
þau í skúffuna, varlega, því ég
vildi heyra meira. Hún hikaði og
hélt áfram: „Þú veist að það fara
svo margir í gegnum lífið án þess
að nokkuð bjáti á í tilverunni, það
fólk hefur ósköp litlu að deila. Þú
verður að reyna að muna að þó að
þú fáir hnefahögg á sálina þá er
það reynsla sem gerir það að
verkum að þú getur kannski
hjálpað einhverjum öðrum þótt
síðar verði.“ Mér fannst þetta alls
ekki sanngjarnt en hugsaði mitt,
hún gerði sér grein fyrir því. Við
helltum upp á kaffi og náðum að
setjast í eldhúskrókinn, ræddum
aðeins meira um lífið og tilveruna
og einhvern veginn fékk hún mig
til þess að horfa á sjálfa mig frá
öðru sjónarhorni. Hún bætti síð-
an við: „Maður gleymir aldrei
sorginni, hún er á sínum stað en
það er hægt að lifa með henni,
það kemur.“ Svo brosti hún og
sagði við okkur Ernu, með glettni
í augnsvipnum: „Sanniði til, ég
held að þið gangið báðar með
stelpur og að þær eigi eftir að
verða góðar vinkonur.“ Þar var
hún sannspá þessi elska.
Við eyddum góðum tíma sam-
an hjá Ernu og Þorsteini í októ-
ber sl. og vorum strax eins og við
hefðum hist í gær, við skellihlóg-
um, minntumst góðra stunda og
glettinna atburða. Þannig vil ég
muna yndislega manneskju.
Aðstandendum öllum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Ingibjörg Ingadóttir.
HINSTA KVEÐJA
Fríða sat á friðar stóli
falleg og öllum kær.
Hennar minning í hugarskjóli
Hún geymist, björt og tær.
(G. Sig.)
Þökkum fyrir hlýjuna,
brosin og samfylgdina í
gegnum árin.
Fjölskyldu og aðstand-
endum sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
F.h. fjölskyldunnar
Reykhól,
Guðmundur Sigurðsson.
Kvöld er sett, nú sól er
gengin undir,
silfri ljómar mána frá.
Fegurstar svo flýja lífsins stundir,
fljúga sem í dansi hjá.
Litríkir oss lífsins hverfa þættir,
að lokum tjaldið falla má,
og grafreitir í vina tárum vættir,
verða hinsta skjól vort þá.
Jafnvel fljótt (því hljóðlátt hugboð
fæðist
Helga
Aðalsteinsdóttir
✝ Helga Að-alsteinsdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 4. nóv-
ember 1946. Hún
lést í Reykjavík 22.
maí 2012.
Útför Helgu fór
fram frá Neskirkju
31. maí 2012.
sem hægur blási
vestanblær),
endar þessi lífsins ferð,
ég læðist
til landsins þar sem ró
er nær.
Ef við mína gröf þá
munuð gráta
grárri ösku minni hjá,
þá skal ég vinir, brátt
mig birtast láta
og blása‘ af himnum
ykkur á.
Eins þú, gef mér lítið tár og láttu
litla fjólu gröfina‘ á
og loks í andans innileik svo máttu
yfir mig af mildi sjá.
Grát mér tár, og æ! þín blygðast eigi
þó yfir mér svo vökni brá,
því perla dýrst ég trúi að teljast megi
tár þitt, mínu djásni á.
(J.H.Campe. þýð. Garðar Guðnason)
Helga var mikilsháttar kona.
Hún var góð móðir og góð
tengdamóðir og amma. Ég var
ekki gömul þegar fjölskyldan
opnaði faðminn og bauð mig vel-
komna og ég varð samstundis ein
af hópnum, 18 ára og ástfangin af
frumburðinum Garðari. Við unga
fólkið bjuggum í kjallaranum í
Lauknum sem var svo kallaður
(stytting á Sauðlauksdalur, sem
félögum Garðars fannst réttnefni
á stað sem var svo langt úr al-
faraleið sem Breiðholtið var) og
var heimili þeirra Helgu og
Guðna. Þar varð einnig okkar
annað heimili þegar við bjuggum
í Noregi en komum til Íslands í
jólafríi og á sumrin, og alltaf var
nóg pláss fyrir litlu fjölskylduna.
Það er ekki sjálfgefið að
tengdadóttir og tendamóðir eigi
skap saman, en ekki síst fyrir
mannkosti Helgu urðu þau sam-
skipti alltaf falleg og átakalaus.
Helga var hjartahlý og einstak-
lega geðgóð og mér leið alltaf vel í
návist hennar. Hún hafði sér-
staka kímnigáfu sem hún deildi
með fjölskyldunni, svo ekki þurfti
alltaf mörg orð til að kveikja á
hláturvélinni og tárin fóru að
renna.
Helga var hæg og mild í fram-
komu, en undir niðri ólgaði eldur
réttlætis og sanngirni. Hún var
fylgin sér þegar því var að skipta
og hafði einstakan hæfileika á að
koma sínum skoðunum á fram-
færi á sinn hæga, hlýja og sér-
saka hátt. Helga var hispurslaus,
hrein og bein. Hún var vinur
heim að sækja og það var auðvelt
og sjálfsagt að trúa henni fyrir
sínum hjartans málum. Hún tal-
aði fallega um aðra og hún átti
auðvelt með að hrósa og láta í ljós
væntumþykju og aðdáun. Það var
yfir henni sérstök birta.
Ég er innilega þakklát fyrir
samfylgd og samveru til 27 ára.
Mig langar að enda þetta með
orðum Helgu þegar hún kvaddi
vitandi hvert stefndi:
Við hittumst svo öll seinna á
góðum stað.
Anna.
Það er með mikilli virðingu
og þökk sem ég kveð hann afa
minn. Um huga minn streyma
ljúfar minningar um samskipti
okkar í gegnum tíðina og þá
ekki síst þegar ég dvaldi fyrir
Guðmundur
Fertram Sölvason
✝ GuðmundurFertram Sölva-
son fæddist í Efri-
Miðvík í Miðvík í
Aðalvík 24. júlí
1922. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 21.
maí 2012.
Útför Guð-
mundar Fertrams
fór fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 26.
maí 2012.
vestan á sumrin
þegar ég var ung-
lingur. Ég vann í
fiski á Norður-
tanganum og afi
sá um fiskibúðina
þar. Við hjóluðum
saman í vinnuna á
morgnana, fórum
svo stundum sam-
an í kaffinu niður
á bryggju, sett-
umst þar og borð-
uðum bitann sem amma hafði
smurt handa okkur.
Það voru margar og góðar
lexíurnar sem afi kenndi mér.
Ég var þá nokkuð hress ung-
lingur og hélt að ég mundi nú
ekki þurfa á þessari lífsspeki
að halda, ég vissi nú betur.
Annað hefur síðan komið í
ljós á lífsleiðinni og hef ég
ótal oft staldrað við og hugs-
að um það hvað afi hefði gert
í þessum aðstæðum. Afi var
einstaklega blíður og góður
maður, aldrei man ég eftir að
hann hafi skipt skapi, alltaf
var stutt í brosið, hláturinn
og kímnina ekki síst þegar
hann var að „spila“ með
„eymingjana“. Afi var harð-
duglegur og honum féll aldrei
verk úr hendi, hann fór vel
með aurinn en var með ein-
dæmum örlátur.
Þegar ég var lítil man ég
eftir að hafa verið að leika
mér niðri í geymslu við að
mála sköftin á verkfærunum
og fela mig í peysuskápnum, í
minningunni var þetta eins og
paradís. Líf afa hefur örugg-
lega ekki alltaf verið auðvelt
en hann tók öllu með jafn-
aðargeði og aldrei heyrði ég
hann kvarta.
Seinna meir þegar ég var
sjálf komin með fjölskyldu var
afi með allt á hreinu, hann
fylgdist með hvernig börnin
mín döfnuðu og þroskuðust og
bað mig ósjaldan um að passa
að þau væru nú ekki úti á
kvöldin með „kvikindunum“.
Maður getur endalaust
hugsað aftur í tímann um allar
góðu stundirnar okkar saman
og hve sárt var að horfa upp á
það hversu fljótt hallaði undan
fæti hjá afa eftir að amma dó.
Það var afa þungbært þegar
amma dó fyrir um 4 árum,
hann varð einmana en ég trúi
því að nú sé afi kominn á frið-
sælan og hamingjuríkan stað
hjá ömmu og mömmu.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
Í minninganna hljómi
Takk fyrir samfylgdina
elsku afi minn.
Þín,
Steinunn Björg.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má
finna upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi
lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar