Morgunblaðið - 14.07.2012, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2012
getað kosið sér betri aðstæður
en að vera umkringdur ástvinum
og fjölskyldu í faðmi vestfirskra
fjalla, sem hann unni hugástum
eins og landinu öllu.
Við sem vorum svo lánsöm að
njóta vináttu Einars eigum mjög
erfitt með að sætta okkur við
ótímabært andlát hans. Við
hugsum til allra ókomnu
ánægjustundanna og framtíðar-
verkanna sem nú hafa verið frá
okkur tekin.
Samstarf og ævarandi vinátta
okkar Sigríðar við Einar og
Dröfn Árnadóttur eiginkonu
hans hófst fyrir aðeins sex ár-
um. Vettvangurinn var Saurbær
og Kirkjuhvammur á Rauða-
sandi við Breiðafjörð. Töfrandi
sveit girt hamrabeltum vest-
firskra fjalla, elsta hluta Íslands.
Þau sæmdarhjón tóku að sér
rekstur franska kaffihússins á
Rauðasandi og ráðsmennsku og
rekstur Saurbæjar, Kirkju-
hvamms og nærliggjandi jarða
sem Saurbæ tilheyra. Þessu öllu
sinntu þau af stakri natni, ein-
stakri nærfærni og virðingu fyr-
ir sögu staðarins, viðkvæmri
náttúru og mannlífi í einni allra
fámennustu sveit landsins.
Þrautþjálfuð af áratuga eigin
farsælum atvinnurekstri reynd-
ist ekkert viðfangsefni þeim of
stórt eða of lítið. Allt tók stakka-
skiptum og þau Einar bæði
reyndust sveitinni styrkar stoðir
og öflugur liðsauki.
Þannig var því líka farið svo
víða annars staðar. Einar var
allt í öllu hvar sem hann fór,
sem var víða. Einar sat í stjórn-
um ótal félaga, söng í mörgum
kórum, var ráðagóður, hjálp-
samur, fágætur drengskapar-
maður. Lífsleikni hans og verk-
færni voru einstök. Hér á
Saurbæ sér verka hans hvar-
vetna stað, allt svo vel gert og
fallega. Honum lét jafn vel að
segja mönnum sögu staðarins
með tilþrifum í fallegu kirkjunni
okkar og að gera við bilaðan bíl
erlends ferðalangs eða baka
franska súkkulaðiköku.
Aðeins viku fyrir andlát hans
fór ég með þeim hjónum og
fleiri góðum vinum úr sveitinni
og öðrum ferðafélögum í surt-
arbrandsnámurnar í Stálfjalli.
Einar lét sig ekki muna um að
hálfbera mig upp hjallann að
námuopinu og er þar þó ekki um
neinn dúnhnoðra að ræða. Í kol-
niðamyrkri námunnar söng
hann fyrir okkur ferðafélagana
eitt uppáhaldslag sitt Rósina eft-
ir Friðrik Jónsson við ljóð Guð-
mundar Halldórssonar. Það er
sæl minning sem seint gleymist.
Sveitin er ekki söm, Patreks-
fjörður vettvangur hans og
Drafnar er ekki samur. Það
munar um öfluga og ósérhlífna
burðarása, ekki síst í litlum sam-
félögum. Líf ástvinanna er ekki
samt. Samheldnari hjón, sem
jafn mikið jafnræði var með, eru
vandfundin. Saman í leik og
starfi, súru og sætu. Hvort ann-
ars stoð og stytta. Ævinlega
nefnd í sömu andránni.
Við njótum áfram litadýrðar
Rauðasands. Hafið við ystu rönd
djúpblátt. Snæfellsjökull hvít-
blár við sjóndeildarhringinn.
Grasið skærgrænt og töðuilmur
af túnum. Sólin hellir logagyllt-
um geislum á rauðgullinn sand-
inn. Fuglasöngurinn hljómar
jafn fagurt og áður en söngur
Einars er hljóðnaður og lífið er
grárra án Einars vinar okkar.
En góðar minningar lifa og
styrkja okkur.
Fimm ára hnokki sem gerði
ekki greinarmun á almættinu og
Einari og naut þroskandi lífs í
sveitinni og óendanlegrar um-
hyggju Einars segir: „Sporin
hans Einars eru enn í tjörninni
minni. Ég ætla að geyma þau
þar.“
Hvert gengið spor Einars var
gæfuspor.
Guð blessi minningu Einars
Jónssonar og varðveiti ástvini
hans.
Kjartan Gunnarsson.
Sigríður Á. Snævarr.
Kveðja frá Sjómannadags-
ráði Patreksfjarðar
„Dáinn, horfin‘‘– harmafregn!
hvílík orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
Hvað væri sigur sonarins góða?
illur draumur opin gröf.
Svo kvað Jónas Hallgrímsson
er hann minntist vinar síns
Tómasar Sæmundssonar Fjöln-
ismanns. Viljum við nú gera ljóð
Jónasar að okkar, er við nú
minnumst vinar okkar og félaga
Einars Jónssonar sem varð
bráðkvaddur laugardaginn 30.
júní sl.
Einar var einstakur maður að
allri gerð, ákveðinn, viljafastur,
en þó hógvær og gaf félögum
sínum þann tíma sem til þurfti,
til að ná hlutunum fram á hverj-
um tíma. En stefnufastur var
hann og vissi að til að ná árangri
þyrfti tíma og ekki sparaði hann
sig í þeim efnum.
26 ár starfaði hann í sjó-
mannadagsráði, kom þar að þeg-
ar á brekkuna var að sækja eins
og gengur. Öll þekkjum við nú
hvernig til hefur tekist með há-
tíðarhöld sjómannadagsins á
Patreksfirði, og er á engan hall-
að að þar var Einar fremstur
meðal jafninga og fyrir það skal
nú þakkað. Einar var mikill
gæfumaður í einkalífi. Ávallt
stóð Dröfn kona hans við hlið
hans, bæði í hinu daglega amstri
og þá ekki síður í félagsstörfum,
þau voru ávallt sem eitt.
Þegar að dauðastundinni kom
voru þau stödd með ættingjum
og vinum í gönguferð á Hádeg-
ishnjúk þegar sól ber hæst um
norðurhvel. Og horfðu yfir sveit-
ina hans, Barðaströnd, sem var
honum svo kær eins og um-
hverfið allt er hann lifði í og bjó.
Er það falleg minning þó sár sé
um skapadægur Einars vinar
okkar.
Fjölskyldunni allri sendir
sjómannadagsráð hugheilar
samúðarkveðjur og megi lífs-
hlaup Einars vera okkur öllum
huggun í harmi. Guð blessi
minningu hans.
Fyrir hönd sjómannadags-
ráðs,
Hjörleifur Guðmundsson.
Það eru tregafull sporin á á
kirkjuloftinu þegar við kveðjum
kórfélaga okkar og kæran vin,
Einar Jónsson. Það er stórt
skarð höggvið í Kirkjukórinn
sem og samfélagið allt hér á
Patreksfirði.
Það var mikill fengur að þeim
hjónum, Einari og Dröfn, þegar
gengu í kirkjukórinn. Einar
hafði mikla unun af söng og tón-
list enda var hann mikill söng-
maður með kraftmikla og fallega
rödd.
Einar var ekki einungis burð-
arás í söng kórsins heldur einnig
í félagstarfinu í kringum hann.
Hann var drifkraftur í öllu því
sem kórinn tók sér fyrir hendur.
Ef til stóð að fara í ferðalag var
hann lykilmaður í skipulagningu
og fjáröflun. Þar naut hann lið-
sinnis Drafnar konu sinnar eins
og í öðrum störfum sínum. Það
voru engin vettlingatök við þau
verkefni frekar en annað og
stóðu félagar í fjáröflunarnefnd
oft slorugir upp fyrir haus við
verkun á grásleppu eða saltfiski.
Árangurinn lét heldur ekki á sér
standa í fjáröflun og jafnan var
boðið upp á dýrindis signa grá-
sleppu af grillinu þegar kórinn
kom saman. Signa grásleppan
rann svo lúft niður undir söng
þeirra félaga á hinu þekkta ljóði
um Jón bónda.
Þeir sem umgengust Einar
komust ekki hjá því að smitast
af lífgleðinni sem einkenndi
hann og varla var annað hægt
en að dást að dugnaði hans og
ósérhlífni. Vandamál var ekki til
í hans orðaforða, allt var leyst
og helst á staðnum. Lausnin var
borin upp og svo kom hans
þekkta setning; „Ekkert annað“,
málið afgreitt og svo hlegið.
Elsku Dröfn, við vottum þér
og fjölskyldu þinni okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur á þessum erfiða tíma.
Rósin eftir Guðmund Hall-
dórsson var í sérstöku uppáhaldi
hjá Einari og söng hann Rósina
oft með sinni hljómmiklu bassa-
rödd svo unun var á að hlýða.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
þráir lífsins vængjavíddir
vorsins yl og sólarljós.
Fyrir hönd Kirkjukórs
Patreksfjarðar,
Ólöf Guðrún Þórðardóttir.
Það var á dagskrá hjá okkur
gömlu skólabræðrunum að taka
upp þráðinn að nýju þar sem frá
var horfið fyrir um 40 árum,
hressa upp á gamla vináttu og
treysta böndin. Nú er ljóst að
ekkert verður af því, alla vega
ekki hérna megin við móðuna
miklu. Erfitt er fyrir okkur fé-
lagana að kveðja Einar Jónsson
vin okkar, sætta okkur við að
aðeins minningin um hann lifir
og ekkert verður af endurfund-
um.
Sambúð okkar á heimavistinni
í Stykkishólmi fimmtán og sex-
tán ára drengja á árunum 1968-
70 tengdi okkur afar sérstökum
böndum sem höfðu mótandi
áhrif til framtíðar. Allir komum
við hver úr sinni áttinni og höfð-
um mismunandi bakgrunn. Allir
héldum við áfram út í lífið eftir
skólavistina í Hólminum, reynsl-
unni og vináttunni ríkari. Þó að
leiðir skildi héldum við nokkru
sambandi þó að stopult væri.
Einar hafði einstakt lag á því
að gera lífið ekki of flókið með
óþarfa vandamálum. Síðara
námsárið í Hólminum barst til-
kynning um að faðir Einars
hefði orðið bráðkvaddur. Föð-
urmissirinn var vitaskuld sár
fyrir sextán ára ungling, en við-
brögðin sýndu betur en annað
styrk hans og eiginleika til að
sætta sig við það sem enginn
fær breytt. Einar var gæddur
þeim einstaka hæfileika að taka
hverju mótlæti af yfirvegun og
halda ótrauður áfram. Með þess-
um eiginleika hreif hann okkur
hina með sér til að sjá framtíð-
ina í björtum ljóma.
Einar var fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á lífinu og
samferðamönnum sínum. Minn-
isstætt er þegar hann kom úr
páskafríi með Flóabátnum
Baldri til Stykkishólms síðari
veturinn í skólanum. Hann tjáði
okkur félögum sínum að hann
ætlaði að sækja um skipspláss
þar um sumarið, en mundi
reyndar ekki hvað maðurinn hét
sem hann átti að tala við. Hann
skrifaði þó starfsumsókn í snatri
og skrifaði utan á bréfið „Maður
í brúnni lopapeysu“ o.s.frv. Það
hljóta allir að vita hver hann er,
sagði Einar og hló eins og hon-
um einum var lagið og síðan var
bréfið sett í póst. Að áliðnu
sumri hittumst við og sagði Ein-
ar að bréfið góða hefði komist til
skila og hann fengið skipspláss-
ið. Þar voru hans fyrstu skref á
sjó, en sjómennskan átti síðan
eftir að verða ævistarf hans.
Einar hafði orginal framkomu
með litskrúðugu málfari og afar
eftirminnilegan hlátur sem
stendur lifandi fyrir hugskots-
sjónum okkar. Máltækið segir
að hláturinn lengi lífið og óneit-
anlega finnst manni að hann
hefði átt skilið lengri lífdaga, nú
þegar hann var rétt að byrja að
njóta ávaxta mikillar vinnu og
eljusemi síðustu áratugi.
Við erum þakklátir fyrir eft-
irminnileg kynni og langa vin-
áttu við Einar og erum sann-
færðir um að minning hans mun
lifa um ókomna tíð. Dröfn eft-
irlifandi eiginkonu hans, börnum
og öðrum ástvinum sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Emil B. Karlsson
og Runólfur
Gunnlaugsson.
Það voru góðir tímar í Vest-
ur-Barðastrandarsýslu á árun-
um í kringum 1970 þegar ég var
að vaxa úr grasi fyrir vestan.
Mikið að gerast til sjávar og
sveita, uppgangur og framfarir.
Fyrir tíma facebook voru sveita-
böllin vettvangur unga fólksins
til að hittast og kynnast. Dans-
leikir voru haldnir um hverja
helgi á sumrin. Þegar maður
kom niður Skerfjallið að áliðnu
laugardagskvöldi stefndu bílljós-
in í firðinum á móti annað hvort
inn fjörðinn ef það var stórdans-
leikur í Birkimel eða út fjörðinn
ef það var ball í einhverju þorp-
anna. Þarna mynduðust oft góð
kynni milli okkar strákanna úr
sveitunum sem höfðum ekki haft
mikið hvorir af öðrum að segja
fram undir þennan tíma. Víða
var verið að byggja, rækta,
fjölga og stækka. Svo var farið á
vertíð á veturna til að ná sér í
pening. Þannig var lífið.
Einn af þeim sem ég kynntist
á þessum árum var Einar frá
Vaðli. Ljósbirkinn, glaðbeittur
og hress strákur sem var alltaf
gaman að hitta. Það hélst góður
kunningsskapur milli okkar
meðan ég bjó fyrir vestan. Svo
skildi leiðir eins og gengur og
við hittumst ekki í áratugi.
Hann menntaði sig til sjó-
mennsku sem varð hans meg-
instarf sem sjómaður og útgerð-
armaður. Sumarið 2008 slóst ég
síðan í för með gönguhóp sem
gekk frá Siglunesi á Barða-
strönd út að Melanesi á Rauða-
sandi. Fjallbrött leið sem hafði
verið fáfarin fram til þessa nema
af gjörkunnugum smalamönn-
um. Þegar ég hitti hópinn þá
þekkti ég suma en aðra ekki
eins og gengur. Svo heyrði ég
kunnuglega rödd. Þar var Einar
kominn. Við höfðum báðir
breyst með árunum en röddin
og húmorinn í honum var á
sama stað og áður. Einar og
Dabba kona hans voru þarna
tekin við sem staðarhaldarar á
höfuðbólinu Saurbæ. Þau sáu
einnig um veitingahúsið í
Kirkjuhvammi af miklum mynd-
arskap. Þannig helgaðist að
samskipti okkar urðu allnokkur
á næstu sumrum þegar ég var
að sýsla á jörðinni heima.
Einar var greiðvikinn og
hjálpsamur ef á þurfti að halda.
Hress í tali og fann sig vel í að
vera farinn að bjástra við sveita-
störf á nýjan leik. Ánægjulegt
var að sjá hve allt var vel um
gengið og mikill metnaður í öllu
er varðaði umhirðu og sinningu
jarðanna sem maður þekkti svo
vel frá fyrri árum. Þau hjónin
voru áhugasöm um veiði og úti-
veru. Rauðisandur og nágrenni
er kjörinn vettvangur fyrir slík
hugðarefni. Því var Einar vak-
inn og sofinn í að koma upp
góðu utanumhaldi um árnar sem
eru í sameign þriggja jarða á
Rauðasandi og var trúnaðar-
maður okkar í þeim efnum.
Þeim hjónum leið ákaflega vel á
Rauðasandi, höfðu metnað til að
skila góðu dagsverki og lögðu al-
úð við þá ábyrgð sem þeim var
falin. Það er því stórt skarð fyrir
skildi á Sandinum þegar Einar
frá Vaðli er allur, langt fyrir ald-
ur fram.
Ég sendi Döbbu, börnum
þeirra og öðrum ættingjum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Gunnlaugur
frá Móbergi.
Lionsklúbbur Patreksfjarðar
kveður nú góðan félaga, Einar
Jónsson sem kallaður hefur ver-
ið frá okkur alltof snemma.
Einar hafði verið félagi í
Lionsklúbbi Patreksfjarðar í á
annan áratug og þar lét hann vel
að sér kveða, eins og annars
staðar þar sem hann kom. Störf
Einars fyrir klúbbinn voru ekki
alltaf áberandi en drjúg voru
þau. Þrjú starfsár sat hann í
stjórn og gegndi þá alltaf starfi
gjaldkera. Því starfi skilaði hann
með miklum sóma. Einar tók
einnig tvívegis að sér störf for-
manna sem forfölluðust vegna
veikinda um skeið. Þeim sinnti
hann meðfram gjaldkeraemb-
ættinu í samstarfi við aðra
stjórnarmenn og leysti vel af
hendi.
Auk starfa í stjórn og nefnd-
um klúbbsins voru viðvikin og
íhlaupaverkin sem hann tók að
sér óteljandi. Ekkert taldi hann
eftir sér að gera og allt var leyst
fljótt og vandræðalaust.
Það voru ekki einungis góð
störf Einars sem klúbburinn
naut góðs af heldur var hann
einnig einstakur félagi og vinur
að umgangast. Hvort sem var á
fundum, skemmtunum, ferðalög-
um eða við störf, þá hafði Einar
nærveru sem gaf af sér lífsgleði
og drifkraft. Allar þær góðu
stundir sem við félagar í klúbbn-
um áttum með Einari munu lifa
í minningu okkar um hann.
Við vottum Dröfn, eiginkonu
Einars, börnum þeirra, barna-
börnum og öðrum aðstandend-
um, okkar dýpstu samúð.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Patreksfjarðar,
Sverrir Haraldsson.
Vinum sínum kynnist maður
oftast ungur. Þó hendir að mið-
aldra menn ná saman í óvæntum
aðstæðum og það held ég að hafi
gerst þegar við Einar Jónsson
og hans ágæta kona Dröfn hitt-
umst fyrst fyrir um sjö árum á
Rauðasandi. Við vorum sam-
ferða löngum síðan þarna á
Sandinum vegna áhuga og yndis
á staðnum og nutum þess að
horfa á Stálfjall í austri vaka yf-
ir Bæjarvaðli, sem fyllist enda-
laust og tæmist, og Jökulinn,
sem skín á góðum degi og þó
ekki endilega alltaf. Við Einar
gengum saman í ýmis verk á
staðnum og alltaf dáðist ég að
honum hversu skjótt og vel hann
vann, ekkert hik, og kenndi
hann mér margt. Hann var
hrjúfur, hann var harður og
hann var alvöru. En fyrst og
fremst fannst mér hann vera
fínn kall.
Síðast í júní vorum við Ing-
ólfur bróðir minn að vasast á
Saurbæ og hittum Einar á
hverjum degi og hugðum til
framtíðar. Staðurinn býður ekki
upp á neina hvíld, alltaf er eitt-
hvað í gangi og maður hrífst
með. Einar og Dabba voru að
girða milli þess sem kaffihúsinu
var sinnt, Síðan ætluðu þau að
ganga frá Trostansfirði yfir á
Siglunes. Það varð hans hinsta
ferð en hann hafði áður boðið
okkur bræðrum út í Námur á
gráa bátnum.
Við Ingólfur þökkum góð
kynni og sendum fjölskyldu Ein-
ars Jónssonar innilegar samúð-
arkveðjur.
Hafliði Pétur Gíslason.
Mér brá við, andlátsfrétt!
Einar Jónsson frá Vaðli á
Barðaströnd, varð bráðkvaddur,
innan við sextugt. Enginn ræður
sínum næturstað. Þarna fór góð-
ur piltur of snemma.
Ég minnist þess að ókunnug-
ur maður kom að húsi mínu á
Patreksfirði um kvöld, hvar ég
var að flytja inn. Ég var
ókunnugur að basla með hús-
gögn og dót. Hann bauð fram
aðstoð og virtist þekkja mig,
sem hann gerði, af afspurn frá
bróður sínum á Vaðli. Þarna var
kominn Einar Jónsson, glaðleg-
ur, gantafullur með ákafan kraft
til aðstoðar. Við áttum góða
stund, því hjálpin var þegin.
Eftir þessar hjartanlegu mót-
tökur á Patreksfirði áttum við
Einar margar samverustundir.
Hann og kona hans Dröfn Árna-
dóttir, heiðruðu oft okkar heim-
ili í þau sjö ár sem við bjuggum
þar og þá var oft gantast og
ekki síður alvarleg málefni
rædd.
Einar var söngvinn maður,
tók lagið þar sem söngur var og
oftar ef svo bauð við. Á vetr-
arkvöldum, þá byljir dundu yfir
byggðina og engir voru á sjó,
áttum við til að koma saman,
tvenn hjón. Arinn veitti yl og
undursamlega birtu. Þá voru
góðar stundir vina, á hvoru
heimilinu sem var. Rósin, upp-
vaxin á Barðaströnd, ofan við
bæinn hans, sem blómstraði og
dó, var aldrei langt undan.
Þannig er lífsins saga.
Miðlungs stórt byggðarlag í
landsflórunni, hefur nú misst
mikið. Athafnarsaman, menning-
arlitaðan, félagsmálamann. Ein-
ar kom víða við í lífshlaupi Pat-
reksfjarðar nútímans, tók þátt í
félagsstörfum samfélagsins, fór
sér hægt en glaðlega og jákvæð-
ur, en eftir á að hyggja verður
hans minnst sem eins úr hópi
driffjaðra í leik og starfi fé-
lagshyggju og frumkvöðla við að
gera bæjarbrag líflegri á við-
hafnarmótum. Sjálfbjarga, vél-
stjóri, hægt fas, en festa með
góðlegu ívafi. Hann kláraði mál-
in.
Við Bryndís þökkum sam-
fylgd, alltof stutta, og vottum
Döbbu, afkomendum þeirra og
öðrum ættingjum, samúð. Hvíl í
friði, kæri vin, blessuð sé minn-
ing þín.
Guðm. Ó. Hermannsson.