Morgunblaðið - 14.07.2012, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2012
✝ Jakob JóhannesSigurðsson
fæddist á Akranesi
18. júlí 1926. Hann
lést á Skjóli hjúkr-
unarheimili 9. júní
2012.
Foreldrar hans
voru Sigurður Sím-
onarson múr-
arameistari frá
Króki í Holtum í
Rangárvallasýslu
og Valgerður Guðrún Halldórs-
dóttir húsmóðir frá Eyrarbakka.
Þau áttu heimili að Lundi á
Akranesi sem enn stendur og er
Suðurgata 42.
Systkini Jakobs voru sex. Guð-
Péturs Jónssonar verkstjóra á
Sauðárkróki. Jakob og Ingibjörg
gengu í hjónaband í Saurbæ á
Hvalfjarðarströnd 18. júlí 1949.
Þau bjuggu sín fyrstu búskap-
arár á Akranesi og síðan í Kópa-
vogi og í Reykjavík en lengst af í
Garðabæ. Jakob og Ingibjörg
eiga tvo syni, Ólaf Pétur og Sig-
urð Rúnar. Ólafur Pétur er lækn-
ir í Västerås í Svíþjóð. Hann var
kvæntur Sunnu Sigurðardóttur,
lífeindafræðingi, þau skildu.
Dætur þeirra eru Sigrún Sóley,
Lísa og Ingibjörg Ylfa og á Sig-
rún Sóley tvö börn. Sigurður
Rúnar er dagskrárgerðarmaður
hjá Sjónvarpinu. Hann er kvænt-
ur Björgu Óskarsdóttur, tóm-
stunda- og félagsmálafulltrúa í
Skógarbæ. Synir þeirra eru Jak-
ob Jóhannes og Óskar og á Jakob
einn son.
Útför Jakobs fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna 18. júní
2012.
leifur múrari, f.
1918, Jón Engilbert
bifreiðarstjóri, f.
1920, Guðrún Guð-
munda húsmóðir, f.
1922, Halldór Val-
garður, f. 1924,
Halldóra tækni-
teiknari, f. 1929 og
Valgerður Álfheið-
ur húsmóðir, f.
1931. Tvær yngstu
systurnar, Halldóra
og Valgerður, eru enn á lífi.
Eftirlifandi eiginkona Jakobs
er Ingibjörg Pétursdóttir frá
Sauðárkróki. Ingibjörg var ein
af 13 börnum hjónanna Ólafíu
Sigurðardóttur húsfreyju og
Í uppvextinum skipuðu Inga
móðursystir og Jakob sérstakan
sess í hugum okkar systkina.
Stundum þegar við komum suð-
ur dvöldum við hjá þeim í Ból-
staðarhlíðinni eitt og eitt í senn
í góðu yfirlæti. Heimili þeirra
var fallegt og margt forvitni-
legra hluta bar fyrir ung augu.
Við matarborðið sem oft var
uppdúkað eftir kúnstarinnar
reglum var tekið til þess ef
norðlensku gestirnir tóku
hraustlega til matar síns. Þá
var maður „seigur“ eins og Jak-
ob sagði með áherslu.
Jakob var fæddur á Akranesi
og var mikill Skagamaður.
Knattspyrna átti hug hans frá
unga aldri en í þeirri íþrótt náði
hann að hasla sér völl sem einn
besti markvörður landsins.
Þegar Jakob var 26 ára lenti
hann í alvarlegu slysi er hann
fótbrotnaði svo illa á æfingu að
taka varð af honum fót neðan
hnés. Aldrei heyrði ég Jakob
ræða fötlun sína eða láta á
nokkru bera.
Jakob menntaði sig sjálfur í
tölvufræðum en fáir sáu betur
fyrir hve sú tækni átti eftir að
umbylta daglegu lífi fólks. Eftir
að ég kom heim frá Þýskalandi
og eignaðist sjálfur fjölskyldu
kynntust synir mínir Jakobi
líka. Hann hafði gott lag á
börnum. Sonum mínum þótti
mikið til þess koma hvað Jakob
vissi margt um fótbolta en sá
áhugi hans minnkaði ekki þrátt
fyrir slysið. ÍA var félagið og
Jakob fastagestur á leikjum
þess um árabil. Í enska bolt-
anum var Manchester City liðið
en synir mínir áttu í erfiðleikum
með að skilja hvernig hægt
væri að halda með liði sem ekki
var í fremstu röð. Það átti eftir
að breytast. Jakob var viðræðu-
góður og hafði góða nærveru.
Hann hafði ósvikinn áhuga á því
sem maður var að gera og varp-
aði oft óvæntu ljósi á hlutina.
Fyrir nokkrum árum bauð
Jakob mér upp á Skaga að
fylgjast með fótboltaleik. Þá var
Guðjón Þórðarson þjálfari þar,
en hann var í uppáhaldi hjá
Jakobi. Við komum tímanlega
til að hlýða á kynningu Gauja
sem haldin var á kaffistofu á
Safnasvæðinu. Við borðið hjá
okkur settust gamlar kempur
úr gullaldarliði ÍA, Ríkharður
Jónsson og fleiri. Síðan voru
mál málanna rædd: Uppstilling
liðsins og taktík. Leikurinn tap-
aðist og auðvitað hafði Jakob
skýringar á reiðum höndum.
Það var verk að vinna og merki
ÍA átti eftir að rísa á ný. Rúmu
ári síðar bauð ég Jakobi að
koma með mér til Akraness að
fylgjast með yngsta syni mínum
leika á knattspyrnumóti. Það
var undir jól og óvenju kalt í
veðri. Leikið var í íþróttahöll-
inni og þar inni var lofthiti lág-
ur. Jakob var þá á 84. aldursári,
ekkert unglamb lengur. Úti var
hálka og við fórum fetið. Ég
studdi hann inn í höllina þar
sem við settumst á bekk
álengdar við knattleikinn, ylj-
uðum okkur við kaffi og fylgd-
umst með ungdómnum. Þegar
strákurinn skoraði sagði Jakob
að hann væri „seigur“.
Ég sá Jakob síðast um miðj-
an mars. Það var af honum
dregið og ég vonaði að hann
myndi ná sér aftur eins og hann
hafði gert svo oft áður. En mér
varð ekki að ósk minni. Þó
sagði Inga mér að hann hefði
hresst við er hann flutti inn á
hjúkrunarheimilið Skjól. Þaðan
sá hann af 5. hæð upp á Skipa-
skaga. Skömmu eftir að hann
fluttist í Skjól veiktist hann og
lést tveimur vikum síðar. Ég
minnist Jakobs með hlýhug og
virðingu og veit að hann er á
góðum stað. Fylgist með fólkinu
sínu af stolti og mannlífinu öllu
af áhuga – og horfir að sjálf-
sögðu á leiki ÍA af besta stað.
Blessuð sé minning Jakobs.
Ingu og sonum þeirra Jak-
obs, Ólafi Pétri og Sigurði
Rúnari ásamt fjölskyldum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Pálmi Ragnar
Pétursson.
Heyr Drottins orð um elsku Guðs og
náð, sem aldrei dvín,
leggðu þeim, Drottinn, líkn og hjálpar
ráð, er leita þín.
Heyr vora bæn þó bresti orða gnótt,
við biðjum samt, þó málið verði
hljótt.
(Sig. Símonarsson)
Það er alltaf sérstök tilfinn-
ing sem verður þegar einhver
sem maður hefur þekkt frá fæð-
ingu deyr. Það er margs að
minnast frá liðnum árum en ég
var svo heppin að vera mikið á
Skaganum í æsku. Ég er þess
fullviss að á Lundi í gamla daga
var oft samankominn glaðvær
hópur enda áttu þeir bræður
snaran þátt í knattspyrnulífi
staðarins.
Ég man vel eftir Bubba sem
ungum manni á Akranesi.
Bubbi var markmaður í liði
Skagamanna en varð fyrir því
að slasast illa í fótbolta þannig
að hann gat ekki spilað meir, 26
ára gamall. En þá gafst minn
maður ekki upp heldur stúd-
eraði fyrirbærið „tölvur“ sem
þá voru að ryðja sér til rúms og
það varð til þess að hann gerð-
ist yfirmaður tölvumála hjá
Sláturfélagi Suðurlands við
Skúlagötu. Ég fór með honum á
vinnustaðinn og tók tölvan heilt
herbergi. Síðan var hann yf-
irmaður tölvudeildar Flugleiða
til margra ára.
Ég minnist þess að Inga og
Bubbi komu í heimsókn og hann
tefldi blindskák við son minn.
Sá stutti átti erfitt með að skilja
hvernig hann gat vitað hvar
taflmennirnir væru þegar hann
var með taflið bak við stól. Fyr-
ir nokkrum árum fór ég í nám
þar sem eitt fagið var upplýs-
ingatækni og þá var gott að
eiga Bubba að. Hann fór alveg
á flug í upplýsingunum og því-
líkt sem hann hefur verið búinn
að stúdera, þá löngu hættur að
vinna og var örugglega með
fróðari mönnum í upplýsinga-
tækninni. Við starfslok hans var
hann sæmdur heiðursviður-
kenningu Skýrslutæknifélags
Íslands fyrir frumkvöðlastarf í
tölvumálum hér á landi.
Bubbi var mikill áhugamaður
um fótbolta og aðaláhugamálið
hans var hvernig Akranesliðinu
gekk og svo Mancester City og
hefur verið ánægjulegt fyrir
hann að fá að upplifa sigur
þeirra í vor. Hann fylgdist alla
tíð vel með málum og fór á alla
leiki hjá ÍA lengi vel og var
hann heiðraður af Íþrótta-
bandalagi Akraness.
Bubbi hafði mikla ánægju af
tónlist og á fyrri árum spilaði
hann á trompet. Þá man ég eft-
ir honum með myndavélina og á
ég gamlar myndir af Skaganum
sem hann tók.
Á tímabili var ekki mikið
samband eins og gengur á
bestu bæjum. Fjölskyldur eru
dreifðar um heiminn en í sumar
eru þrjú ár síðan afkomendur
Sigurðar Símonarsonar og Val-
gerðar G. Halldórsdóttur frá
Lundi á Akranesi komu saman
og héldu ættarmót. Það var
mjög fjölsótt hvaðanæva úr
heiminum og heppnaðist afar
vel. Bubbi var mjög áhugasam-
ur um að mótið yrði haldið. Síð-
an hefur heilsu Bubba hrakað
stöðugt og nú eru aðeins Lalla
og Hadda af systkinunum sjö
frá Lundi á lífi.
Bubbi var aðeins búinn að
vera stuttan tíma á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli þegar hann
lést. Ég vil votta Ingu, Óla
Pétri og Sigga Rúnari og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð
við fráfall frænda míns og föð-
urbróður.
Blessuð sé minning Jakobs J.
Sigurðssonar.
Sigrún Camilla
Halldórsdóttir.
Jakob Jóhannes
Sigurðsson
Móðir mín, mildin þín, eru orð
sem komu í huga mér þar sem ég
lá andvaka nóttina eftir að hún
kvaddi þennan heim.
Þann 27. júní kvaddi ég ást-
kæra móður mína, en einhverra
hluta vegna misfórst að birta
þessa minningargrein þann dag.
Ekki er hægt að hugsa sér betri
móður, hún var alltaf svo blíð og
góð og nærgætin. Hún hugsaði
fyrst og fremst um aðra og þeirra
heilsu og hamingju. Það eru
Ásrún
Kristmundsdóttir
✝ Guðmunda Ás-rún Þóra Krist-
mundsdóttir fædd-
ist að Húsum í
Selárdal, Arn-
arfirði, 12. sept-
ember 1923. Hún
lést á heimili sínu
16. júní 2012.
Útför Ásrúnar
fór fram frá Sel-
tjarnarneskirkju
27. júní 2012.
margir sem hafa
komið til hennar
mömmu í gegnum
árin og fengið fót-
anudd og heilun,
margir sem hafa
hringt í hana og
fengið hana til að
senda sér styrk á
erfiðum stundum og
fyrirbænir.
Mikið á ég eftir að
sakna hennar, sakna
þess að geta ekki hringt í hana og
spjallað um allt og ekkert eins og
við vorum vanar að gera. Ég á eft-
ir að sakna þess að koma til henn-
ar í heimsókn, það var alltaf svo
gott að koma til hennar, svo mikil
rólegheit og góð hvíld frá ys og
þys hversdagsins.
Ég á eftir að sakna þess að
geta ekki spjallað um handa-
vinnu, við vorum báðar að prjóna
og höfðum gaman af að sýna hvor
annarri það sem við vorum að
gera. Allt sem hún gerði var svo
fallegt, hvort sem það voru hand-
stúkurnar, hálsmenin sem hún
bjó til eða öll kortin sem hún
saumaði út í, svo fínleg og falleg.
Hún var að prjóna fram á síðasta
dag þó hún ætti svo erfitt með
það, hún vildi geta klárað það sem
var búið að panta, hún náði að
prjóna perlurnar framan á síð-
ustu stúkurnar, allar nema eina
og svo bað hún mig að taka við og
klára þær. Ég sagði við hana að
hún ætti að kenna mér að prjóna
þær svo ég gæti gert þær fyrir
hana, en hún bjóst nú alveg við að
geta klárað, það væri bara ein eft-
ir. Ég ætlaði að læra það á laug-
ardeginum þegar ég kæmi til
hennar, en hún var farin um há-
degið. Ég fann blaðið með upp-
skriftinni svo ég ætti að geta klár-
að, en það er ekki eins auðvelt og
maður hélt, skil ekki hvernig hún
fór að því að þræða allar þessar
perlur upp á bandið, hún sem var
svo dofin í puttunum, ég átti fullt í
fangi með það, en mér tókst það
svo, nú klára ég að prjóna þær.
Ég á eftir að sakna hennar um
jólin, þar sem síðustu ár hefur
hún verið um jólin hjá mér og ára-
mótin hjá Gunnsteini.
Við áttum svo yndislega stund
á föstudagskvöldinu, hún hafði
svo gaman af að sjá nýjasta af-
komandann, litlu Ingu Birnu
dóttur Kristófers og Ólafar. Þau
voru þarna að kveðja hana ásamt
Taniu og Tedda, svo vorum við
Gary og Gunnsteinn hjá henni
líka. Mér fannst gott að við gátum
hjálpað henni í rúmið, breitt ofan
á hana og ég gat setið svolitla
stund og haldið í höndina hennar,
hún strauk mína hönd með þuml-
inum. Svo kvaddi ég hana í hinsta
sinn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín dóttir
Jóhanna.
✝ Guðjón Andr-ésson fæddist
24. október 1920 í
Kálfshamarsvík í
Skagahreppi í Aust-
ur-Húnavatnssýslu.
Hann lést á Hjúkr-
unar- og dval-
arheimilinu Hrafn-
istu í Hafnarfirði
20. júní 2012.
Foreldrar hans
voru Sigurborg
Hallbjarnardóttir ljósmóðir, ætt-
uð frá Flatey á Breiðafirði og
Andrés Guðjónsson, kennari og
verslunarmaður, ættaður frá
Strandasýslu. Systkini hans voru
Hallbjörn, Sigfús, Lilja og Árni
og eru þau öll látin. Eftirlifandi
uppeldissystir hans er Ásdís Guð-
mundsdóttir.
Guðjón kvæntist 6. júní 1954
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sig-
fríði Runólfsdóttur, f. 28. apríl
1928 frá Húsavík í Strandasýslu.
Guðjón og Sigfríður eignuðust
þrjár dætur. Þær eru: 1) Birna, f.
1948, maki : Pierre Rabbath.
Barn: Eric. 2) Stefanía, f. 1950,
maki: Ástvaldur Jóhannesson.
Barn: Jóhannes Rúnar. Börn
Stefaníu og fyrri maka eru: Sóley
Brynja, Guðjón
Sveinn og Andrés
Geir. 3) Lilja, f.
1960, maki: Gunnar
M. Erlingsson.
Börn: Kolbrún Fríð-
ur og Andri Örn.
Barnabarnabörnin
eru 11.
Guðjón flutti
ungur með fjöl-
skyldu sinni að bæn-
um Neðri-
Harrastöðum í Skagahreppi. Þar
stunduðu foreldrar hans hefð-
bundinn búskap og ólst Guðjón
þar upp til fullorðinsára. Guðjón
vann öll hefðbundin sveitastörf á
uppvaxtarárum sínum. Hann rak
trésmíðaverkstæði og tók síðan
við verslunarrekstri af föður sín-
um á Skagaströnd. Eftir að hann
hætti verslunarrekstri fékkst
hann við trésmíðar og ýmis störf.
Guðjón og Sigfríður fluttu um
miðjan áttunda áratuginn ásamt
yngstu dóttur sinni til Reykjavík-
ur. Lengst af bjuggu þau hjónin í
Kópavogi en síðustu árin að
Hraunvangi í Hafnarfirði.
Útför Guðjóns fór fram í kyrr-
þey, að ósk hins látna, þann 27.
júní 2012.
Sæll afi minn, klapp á bakið,
hvernig hefurðu það í dag. Þann-
ig heilsaði ég ávallt tengdaföður
mínum. Leiðir okkar lágu saman
í nóvember 1981 þegar Lilja, eig-
inkona mín, kynnti mig fyrir for-
eldrum sínum. Það voru þó ekki
okkar fyrstu kynni því foreldrar
okkar beggja bjuggu á Skaga-
strönd þegar við Lilja fæddumst.
Mæður okkar voru góðar vin-
konur, og er mér sagt að oft hafi
hún tengdamóðir mín passað
tengdasoninn tilvonandi, þó að
hana hafi nú ekki órað fyrir því
þá að svo yrði rúmum 20 árum
síðar. Þá er gaman að geta þess
að við hjónakornin vorum skírð
saman í Skagastrandarkirkju.
Það var einstök gæfa tengda-
pabba að hitta lífsförunaut sinn,
Sigfríði Runólfsdóttur, en þau
kynntust þegar honum var falið
að byggja íbúðarhús á bænum
Húsavík í Strandasýslu, þar sem
tengdamóðir mín bjó í foreldra-
húsum. Sigfríður reyndist hon-
um frábær eiginkona og móðir
þriggja dætra þeirra, Birnu,
Stefaníu og Lilju. Betri eigin-
konu hefði hann ekki getað
hugsað sér. Góðmennska henn-
ar, blíða og umhyggja fyrir öðr-
um er einstök. Þá er hún mjög
trúuð sem hefur oft hjálpað
henni á erfiðum stundum á
lífsleiðinni.
Tengdapabbi var þannig gerð-
ur að hann gerði miklar kröfur
til sjálfs sín og annarra. Öll störf
sem hann tók að sér vann hann
af samviskusemi og vandvirkni.
Hann var ákveðinn, hreinskipt-
inn og hreinskilinn og sagði
skoðanir sínar umbúðalaust.
Hann var mjög tilfinningaríkur,
blíður og barngóður.
Það var vilji tengdapabba að
ganga menntaveginn og læra
læknisfræði en aðstæður gerðu
það að verkum að af því gat ekki
orðið. Tengdaforeldrar mínir
áttu sitt fyrsta heimili á Skaga-
strönd. Tengdapabbi rak tré-
smíðaverkstæði en vann síðar
við verslunarstörf, þegar hann
tók við verslun föður síns á
Skagaströnd. Eftir að hann
hætti verslunarrekstri fékkst
hann við trésmíðar og ýmis
störf. Um miðjan áttunda ára-
tuginn fluttu þau hjónin búferl-
um til Reykjavíkur ásamt yngstu
dóttur sinni. Bjuggu þau lengst
af í Kópavogi en síðustu árin á
Hraunvangi í Hafnarfirði.
Tengdapabbi var einstaklega
handlaginn og gat lagað flest það
sem aflaga fór. Hann unni tón-
list, spilaði sjálfur á harmonikku
og naut þess að fara á dansleiki.
Þá var hann ljóðelskur, orti
sjálfur og kunni mikið af ljóðum.
Um matvendni tengdasonar síns
setti hann saman þetta vísukorn
sem mér þykir afskaplega vænt
um.
Ekki vill hann ost á brauð,
enga fitu af holdasauð.
Baunum hann ekki bragðar á,
bragðmikinn hákarl ekki sjá.
Svo vill hann engan siginn fisk,
sínum hafa á matardisk.
Elsku tengdamamma, söknuð-
ur þinn og okkar allra er mikill,
en minningin um góðan mann er
okkur styrkur í sorginni. Megi
góður Guð blessa þig, börnin þín
og fjölskyldur þeirra.
Kæri tengdapabbi. Takk fyrir
allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Nú er komið að
kveðjustund. Þinni jarðvist er
lokið og við tekur nýtt líf í Guðs-
ríki þar sem eilíf hamingja og
friður ríkir. Megir þú hvíla í
friði.
Þinn tengdasonur,
Gunnar.
Elsku afi minn. Með sorg í
hjarta langar mig til þess að
koma nokkrum orðum frá mér til
þín. Mikið rosalega sakna ég þín
mikið. Sakna þess að koma til
þín, halda í titrandi höndina þína
og segja þér frá lífinu og tilver-
unni. Það var svo gaman hvað þú
hélst mikið upp á Gunnar Örn og
Björgvin Loga, lifnaði alveg yfir
þér þegar þú sást þá. Gunni er
að búa til minningarbók um þig
með myndum af þér og ömmu og
strákunum, svo ætlar hann að
teikna myndir og skrifa fallegar
minningar. Hann vildi gera það
svo hann gæti alltaf sýnt litla
bróður sínum hvað þeir áttu góð-
an langafa. Að þurfa að kveðja
þig var það erfiðasta sem ég hef
gert en ég reyni að hugsa að nú
ertu kominn á betri stað. Stað
þar sem þú getur horft og fylgst
með okkur án verkja og sárs-
auka. Þú varst alltaf svo góður
við okkur. Man alltaf eftir öllum
heimsóknunum í Engihjallann,
þær voru nú ófáar. Þú varst svo
duglegur, alltaf að kenna mér,
kenndir mér á klukku og hjálp-
aðir mér að lesa svo voru nú ansi
margir klukkutímarnir sem fóru
í það að spila, okkur fannst það
sko ekki leiðinlegt.
Elsku besti afi minn, þú tal-
aðir oft um við mig að þú hefðir
svo miklar áhyggjur af ömmu
þegar þú værir farinn en ég lofa
þér því að ég passa ömmu vel.
Ég veit að þér líður betur núna
og ég ætla að minna mig á í
sorginni allar góðu minningarn-
ar okkar.
Bless afi minn. Ég elska þig.
Þín afastelpa
Kolbrún Fríður (Kolla).
Guðjón Andrésson