Morgunblaðið - 03.08.2012, Blaðsíða 30

✝ AðalheiðurJónasdóttir
fæddist í Reykja-
vík 6. febrúar
1945. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 27. júlí 2012.
Foreldrar Að-
alheiðar voru Jón-
as Eysteinsson,
kennari, f. 11.8.
1917, d. 13.11.
1999 og Guðrún Vilborg Guð-
mundsdóttir, f. 23.8. 1921, d.
19.6. 2004. Systkini Aðalheiðar
eru Rósa, f. 1942, búsett í Sví-
þjóð, Eysteinn Óskar, f. 1947,
kennari á Selfossi, Erla Björk,
f. 1957, fiðlusmiður, búsett í
Frakklandi og Sigrún Huld, f.
1959, doktor í sjávarlíffræði,
búsett í Danmörku.
Þann 14. maí 1967 giftist
Aðalheiður Benedikti R. Jó-
hannessyni, blikksmið, og eign-
Öldungadeild Fjölbrautaskól-
ans á Selfossi 1982 auk þess
sem hún kenndi dönsku í Gagn-
fræðiskóla Hveragerðis í fjögur
ár og ensku í Iðnskólanum á
Selfossi og við Námsflokkana.
Hún lauk stúdentsprófi 1985.
Aðalheiður vann í fimm ár hjá
Lífeyrissjóði verkalýðsfélaga á
Suðurlandi, en hóf svo að
kenna dönsku við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands sem og að
stunda nám við Háskóla Ís-
lands. Þaðan útskrifaðist hún
1995 með BA í dönsku auk
uppeldis- og kennslufræða.
Hún starfaði í Fjölbrautaskóla
Suðurlands til ársloka 2011.
Aðalheiður söng í kirkjukórum
í Reykjavík og svo á Selfossi í
fjölda ára og sat í stjórn kórs-
ins á Selfossi sem ritari í fjögur
ár. Hún var félagi í Inner
Wheel-klúbbi Selfoss og var er-
lendur ritari og forseti klúbbs-
ins. Hún gegndi trún-
aðarstörfum fyrir bæjarfélagið
og sat í félagsmálaráði í fjögur
ár. Hún var í stjórn Norræna
félagsins á Selfossi um árabil.
Útför Aðalheiðar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 3.
ágúst 2012, kl 13.
uðust þau þrjár
dætur : 1) Hrefna
Ósk, f. 11.12. 1967
í sambúð með Ými
Björgvini Arthúrs-
syni. 2) Vilborg, f.
29.4. 1970, gift
Sævari Óla Ólafs-
syni. 3) Jóhanna, f.
11.8. 1971, gift
Pétri Þorleifssyni.
Barnabörnin eru
sjö, Ragnheiður
Sara, Adam Karl, Hrafn Helgi,
Kristín Björt, Benedikt Óli,
Áróra Ósk og Inga Aðalheiður.
Benedikt og Aðalheiður skildu
1985.
Að loknu gagnfræðaskóla-
prófi frá verzlunardeild Haga-
skóla fór Aðalheiður sem
skiptinemi til Texas árið 1963-
64. Hún vann svo hjá gullsmið-
unum Steinþóri og Jóhannesi.
Þau Benedikt fluttust búferlum
á Selfoss 1984. Hún hóf nám í
Það er sárt að missa elsku
systur sína og erfitt að sjá hana
líða svo mikið. Þótt að fjarlægðin
sé mikil höfum við alltaf haldið
mjög góðu sambandi með heim-
sóknum og símtölum. Vinátta
okkar hefur alltaf verið mér mjög
dýrmæt.
Ég sakna þín og þakka dætr-
um þínum fyrir hvað þær hafa
hjálpað móður sinni þennan erf-
iða tíma.
Guð verði með þér Heiða mín.
Síðustu kveðjur frá Rósu og
fjölskyldu.
Við elskum þig og minnumst
að eilífu.
Rósa Jónasdóttir.
Við Heiða vorum systrabörn.
Feður okkar einnig náskyldir,
Jónas og pabbi voru bræðrasynir
og ólust upp sem nágrannar
norður í Víðidal. Þegar pabbi fór
að heiman suður til Reykjavíkur
fékk hann vitanlega að gista hjá
Jónasi og þar hitti hann systur
konu hans og bauð henni í bíó.
Það varð til þess að hann kom
aftur suður eftir skamman tíma
og foreldrar mínir tóku saman.
Það var alltaf mikill og náinn
samgangur milli heimila foreldra
okkar Heiðu. Þau slógu ferming-
um okkar Heiðu saman, ég rétt
náði Heiðu í öxl. Þetta rifjast allt-
af upp þegar ég fer í fermingar í
dag og sé litla stráka fermast
með stúlkum, sem virðast vera
töluvert eldri.
Heiða var góður vinur, vönd-
uð, heilsteypt og vel gerð kona.
Við hittumst á Hellu um jólin í
vetur í afmæli systur minnar.
Þegar ég ók henni heim til Sel-
foss sá ég að hún var mikið veik-
ari en ég hafði gert mér grein
fyrir og án þess að segja það
beint gerði hún mér grein fyrir
því hvert þetta virtist stefna.
Hún hefði alltaf ætlað sér að
hætta störfum um leið og hún
næði rétti til þess og væri búin að
safna saman í ferðasjóð sem hún
ætlaði svo að nota til þess að
ferðast um heiminn.
Þrátt fyrir þessa vitneskju
snerti það mann djúpt þegar
fréttin barst. Ég var þá staddur í
náttúruparadís við Apavatn í
sumarveðri eins og það getur
best orðið. Náttúran togaði fram
einhverja kynjatóna og knúði
mig til þess að setjast og horfa á
daginn skila sér inn í nóttina.
Fjöllin stóðu sperrt roðaslegin
yfir dalnum. Spóinn rauf vellandi
kyrrðina og hrossagaukurinn
renndi sér um himingeiminn og
myndaði seiðandi tóna með fjörð-
um sínum. Allt þetta rann saman
við hvell köll álftanna á vatninu.
Smá saman breiddi nóttin
mjúkri töfrablæju sinni yfir allt
með töfraljómum nætursólarinn-
ar. Fuglarnir höfðu sungið og
kvakað allan liðlangan daginn
elsku sína yfir ungana sem földu
síg í móanum. Þegar við gengum
heim með hestagirðingunni
reistu þeir snöggt upp höfuðið og
þeir brokkuðu nokkra faðma og
brugðu undir sig höfðinu hnar-
reistir og sperrtu eyrun. Ærin lá
milli þúfna með lömbunum sín-
um,ánægð með lífið. Hún hafði
enga óuppfyllta þrá og skyldur,
lífsnautn hennar var fyllt. Kýrn-
ar lágu í haganum og jórtruðu og
horfðu upp í himininn með stó-
ískri ró, svo fjarri öllum deilum
samfélagsins. Hér ríktu engar
kreddur og kúgandi afl sem
myrkvaði heiminn.
Og lífið heldur áfram, en við
eigum dýrmætar minningar um
góða vini sem hafa reynst manni
vel og eru manni svo verðmætir.
Takk, Heiða, fyrir allt sem þú
gafst okkur. Við Helena sendum
Hrefnu, Vilborgu og Jóhönnu
ásamt systkinum Heiðu og fjöl-
skyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson.
Þeir eru misstórir klettarnir í
lífi manns og í mínu var Heiða
einn af þessum stóru. Það er því
stórt skarðið sem hún skilur eftir
sig nú þegar hún hefur fært sig
um set. Heiða var næstelst í
fimm systkina hópi og tilheyrir
pabbi minn þessum hópi, eini
karlinn í kvennaskaranum. Svo
til öll mín uppvaxtarár bjuggu
hinar systurnar þrjár einhvers
staðar dreift milli heimsálfa
þannig að sem barn kynntist ég
Heiðu óneitanlega nánast af
þeim. Þegar við bjuggum í Reyk-
holti var það fastur liður á hverju
sumri að fara á Selfoss og hlökk-
uðum við systkinin alltaf mikið til
og ekki síst að fá að gista í Mið-
enginu, þar sem hún bjó með fjöl-
skyldunni. Eftir að við svo flutt-
um á Selfoss varð Heiða auðvitað
bara partur af daglega lífinu;
skyldi bíllinn vera heima fyrir ut-
an Fossheiðina? Var hún kannski
í sundi, eins og svo oft. Auðvitað
var hún svo reglulegur heima-
gangur í Spóanum.
Í Fjölbraut fékk ég Heiðu sem
dönskukennara og mér fannst
það æði. Ég hafði alltaf svo gam-
an af hárbeittum húmornum í
tímunum og á meðan sumir
krakkarnir sátu stjarfir tísti ég af
hlátri. Eina sem ég átti erfitt með
var að í skólanum var hún alltaf
kölluð Aðalheiður en ég hefði þá
alveg eins getað kallað hana Kar-
ólínu, svo fráleitt fannst mér að
kalla hana ekki Heiðu.
Þegar kom svo að því að fljúga
endanlega úr hreiðrinu leigði
Heiða okkur Halldóri fyrstu
íbúðina og við höfum oft rætt
hvað það var frábært fyrir tví-
tuga krakka eins og okkur að
læra að leigja hjá henni, þar sem
allt var á hreinu en þó sveigjan-
leiki til staðar.
Aðalheiður
Jónasdóttir
Þær mæðgur hafa í mörg ár
haldið svokölluð Mæðgnakvöld
einu sinni á ári og samgladdist ég
þeim (öfundaði) alltaf mikið
vegna þeirra, verandi eina stelp-
an í systkinahópnum mínum.
Þær voru síðan svo dásamlegar
að bjóða mér til sín sem heiðurs-
gesti fyrir tæpum tveimur árum.
Mikið sem við hlógum og höfðum
það gaman það kvöld. Þetta er
ein þeirra minninga sem ég á eft-
ir að ylja mér við, ásamt minn-
ingunni um humar í forrétt, aðal-
rétt og eftirrét, matarhópinn á
ættarmótinu á Jótlandi, kaffiboll-
ana bæði í eldhúsinu í Spóanum
og í Fossheiðinni og svo mörgum,
mörgum fleiri.
Þegar hún greindist með
krabbamein áttum við mörg góð
samtölin yfir bollanum um lífið
og tilveruna og reyndum við
Halldór að miðla því sem við gát-
um. Það verður skrýtið að hafa
enga Heiðu í Fossheiðinni. En
það er þó huggun harmi gegn að
hún skildi eftir dágóðan slatta af
sér í dætrunum sem eru hver
annarri yndislegri og ég er hepp-
in að eiga að.
Elsku Hrefna, Vilborg og Jó-
hanna, hugur minn er hjá ykkur
og krökkunum. Hún var sko
óbætanlegt eintak en ég er viss
um að mamma hefur tekið á móti
henni með stóra faðminn og get
vel ímyndað mér að þær hafi það
bara nokkuð næs þarna hinum
megin, mágkonurnar, enda mikið
sem á eftir að spjalla.
Elsku Heiða, takk fyrir allt í
gegnum tíðina. Ég bið þess að þú
hafir það dásamlegt, laus undan
verkjum og óþægindum og yljir
þér við sólarströnd með danska
bók í annarri og kokteil í hinni.
Það fer þér best.
Þess óskar þín elskandi
frænka,
Arnrún.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Við áttum okkur framtíðar-
draum, vinkonurnar, um að búa
saman í ellinni í einu stóru húsi
og ráða sjálfar fólk til að annast
okkur, eins konar einkaelliheim-
ili. En nú hefur verið höggvið
stórt skarð í hópinn. Á einu ári
hafa tvær fallið frá, fyrst Ásta og
nú Heiða. Eftir sitjum við fjórar
og syrgjum.
Vinskapur okkar hófst árið
1963 þegar við sex lögðum af stað
til Bandaríkjanna ásamt 14 öðr-
um ungmennum. Við vorum
skiptinemar á vegum Þjóðkirkj-
unnar og dreifðumst vítt og
breitt um landið þar sem við
dvöldum í eitt ár. Þetta var fyrir
tíma tölva og gsm-síma. Sam-
skiptum okkar var þannig háttað,
að við skrifuðumst á og kynnt-
umst vel í gegnum sendibréfin.
Eftir heimkomuna styrktust vin-
áttuböndin enn frekar og það má
segja að í þau 49 ár sem liðin eru,
hafi ekki borið skugga þar á.
Heiða var okkur fyrirmynd og
foringi, hún var einu ári eldri en
við hinar, örlítið hærri og oftast
feti framar í flestu. Þegar við
skiptinemarnir stigum á svið í
Bandaríkjunum í þjóðbúningum
og sýndum íslenska dansa, bar
Heiða af öðrum, glæsileg í fal-
legum skautbúningi.
Líf Heiðu var ekki alltaf dans
á rósum. Ung varð hún einstæð
þriggja barna móðir og þurfti að
takast á við ýmsa erfiðleika. Við
dáðumst að dugnaði hennar og
hvernig hún tók á hverjum þeim
vanda er á vegi hennar varð. Með
fullri vinnu utan heimilis tókst
henni að afla sér háskólamennt-
unar og komast í góða stöðu sem
framhaldsskólakennari.
Heiða var fagurkeri og smekk-
manneskja, hún var skemmtileg,
hafði mikla kímnigáfu, góða
söngrödd og það var alltaf gaman
í návist hennar.
Minnisstæðar eru ferðir okkar
bæði hér heima og til útlanda.
Þótt við séum sorgmæddar nú,
þá eru minningarnar svo margar
og góðar. Við sjáum okkur í Met-
ropolitan-óperunni í New York,
dansandi á bryggjunni í South
Street Seaport, röltandi um
Central Park með nesti í tösku,
einstök fararstjórn Heiðu í að-
ventuferðinni til Kaupmanna-
hafnar, á siglingu um Breiða-
fjörð, leikritin óborganlegu í
Tjaldanesi, faðmlög og falleg orð
ef einhver okkar var döpur –
endalausar myndir, sem er svo
ómetanlegt að eiga nú.
Í auðmýkt og þakklæti göng-
um við nú með Heiðu síðustu
skrefin hér á jörð. Líf okkar var
betra vegna þess að við áttum
vináttu hennar. Fari hún í friði
inn í eilífa ljósið, ævinlega bless-
uð og umvafin kærleika. Guð
styrki Hrefnu, Vilborgu,
Jóhönnu, fjölskyldur þeirra og
aðra ástvini.
Við fjórar lútum höfði, söknum
og syrgjum, en treystum því að
við munum hittast á ný.
Hjördís, Vilhelmína,
Kristín og Sigríður.
Það er ekki ár síðan að þú
fékkst þær gleðifréttir að meinið
væri á undanhaldi og ganga upp-
byggingar með bros á vör væri
framundan.
En lífið er fallvalt og sælan
stóð stutt, því ekki leið á löngu
þar til vondu fréttirnar bárust og
síðan þá ertu búin að há erfiða
þrautagöngu við þennan vágest
sem sótti þig heim.
Þinn minnisvarði, Heiða mín,
er fallegur. Þú varst glæsileg og
góð vinkona með þægilega nær-
veru og húmorinn og góða skapið
í fararbroddi, þessir þættir þínir
voru ríkjandi ásamt ljúfum hlátri
og hlýrri altrödd sem laðaði fólk
að og hreif okkur vini þína alltaf
með. Við kynntumst fyrir rúm-
lega þrjátíu árum síðan, þegar
okkur datt í hug langt gengnar í
fertugt að fara í skóla og stefnd-
um við á stúdentinn í öldunga-
deildinni sem byrjaði á Selfossi
áður en Fjölbrautaskólinn var
reistur. Við vorum ekki mörg
sem stefndum á þetta nám á
þessum tíma og vorum við stelp-
urnar í fleirtölunni í upphafi því
aðeins var einn hani í hópnum til
að byrja með. Þetta uppátæki
tókst vel hjá okkur og eftir fjög-
urra ára nám, náðum við því að
verða samstúdentar, vá! hvað það
var oft gaman hjá okkur á þess-
um tíma enda tengdumst við góð-
um vináttuböndum á þessum ár-
um, við vorum jú ákveðnar og
fylgnar okkur þrátt fyrir að vera
bæði útivinnandi og með heimili.
Við deildum líka áhuga á fé-
lagslega sviðinu og erum við bún-
ar að fylgjast að í yfir þrjátíu ár í
kvennaklúbbnum Inner Wheel
og munum við vinkonur þínar þar
sakna vinar í stað.
Sl. haust datt okkur svo í hug
að ganga í félag eldri borgara og
ætluðum við okkur að fylgjast að
þar líka, við byrjuðum í leshring
sem okkur datt í hug að gæti ver-
ið gaman í og eins datt þér í hug
að ganga í Hörpukórinn þar sem
þú varst búin að vera í tíu ára fríi
frá kórastarfi, en vera þín varð
ekki löng innan þeirra veggja og
nú er runnin upp kveðjustund,
Þú hefur kvatt okkar tilveruskeið
og ert farin yfir móðuna miklu og
yfir á annað tilveruskeið, þar sem
ekki er hægt að ná sambandi við
þig. Ég veit að þó að hljómfagra
altröddin þín sé þögnuð, þá munt
þú örugglega fylgjast með okkur
vinkonum þínum og munt trúlega
brosa þínu hlýja brosi af gríninu
og vitleysunni á fundunum hjá
okkur hinum.
Ég þakka þér vinan fyrir sam-
fylgdina, ég er þakklát fyrir okk-
ar kynni, þau voru góð en hefðu
mátt vera lengri.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sigríður J.
Guðmundsdóttir
(Sirrý Guðmunds.)
því meðan hjörtun sofa, býst sorgin
heiman að,
og sorgin gleymir engum.
(Tómas Guðmundsson)
Að morgni eins sólríkasta
sumars hér á landi, kvaddi mín
góða vinkona, Heiða, lífið við
sumarbláan voginn sem við blasti
út um gluggann hvar hún var
umvafin gullstelpunum sínum
Hrefnu, Vilborgu og Jóhönnu.
Nú reika ég um á torgi minn-
inganna og myndirnar koma hver
af annarri. Heiðu kynntist ég fyr-
ir nær þrjátíu árum en vinskapur
okkar styrktist seinna meir, þeg-
ar við stóðum jafnfætis í breytt-
um fjölskylduhögum og urðum
trúnaðarvinkonur, bjuggum í
sama fjölbýli í Fossheiðinni hvor
í sinni íbúð í sitthvorum stiga-
gangi þá var hlaupið á milli þegar
málin þurfti að leysa í snatri eða
gleðin tók völd, skipti þá engu
hvort við vorum á náttsloppum
eða flókaskóm þegar stokkið var
út á stéttina. Hlutina varð að
ræða, stundum langt inn í nótt-
ina.
Heiða bjó yfir miklu innsæi og
reynslu á mörgum sviðum, hún
var hetjan sem snéri vörn í sókn
þegar á steytti við hjúskaparslit
og ekki úr miklu að spila. Hún
tók háskólapróf á miðjum aldri
með glæsibrag og sinnti sínu
starfi sem dönskukennari af alúð
og samviskusemi. Í mörg sumur
höfum við farið tvær í svokölluð
„dömuferðalög“ um landið ýmist
í sumarhús eða á hótel, rölt um
Vaglaskóg og Hallormsstað, set-
ið við Lagarfljótið í sólsetrinu.
Hún var einstaklega þægilegur
ferðafélagi alltaf „præcis og pa-
rat“ eins og sagt var, leyfði bíl-
stjóranum ráða för en kom svo
líka með sínar hugmyndir. Svo
rauluðum við undir tónlistinni í
útvarpinu, hún með milliröddina
á tæru. Þegar komið var í nátt-
stað dekraðar eftir mat og drykk
var svo gott að þegja með henni í
kvöldkyrrðinni, það er líka kost-
ur. Ógleymanlegar eru aðventu-
ferðir okkar til Kaupmannahafn-
ar. Heyrðist þá oft „skal det være
gilde så lad det være gilde“. Mið-
jarðarhafssiglingin sem okkur
dreymdi um varð að veruleika ár-
ið 2007 og nutum við lífsþæginda
eins og hefðarkonur út í ystu æs-
ar, hafaldan vaggaði okkur í
svefn eftir dagsævintýrin og þá
ómaði hrotusinfónían inn í nótt-
ina. Sumarferðin okkar þetta ár-
ið var ákveðin við sjúkrabeð
hennar, í Þórsmörkina skyldi ég
fara fyrir okkur báðar, hún lofaði
að fylgja mér eftir, þú hlustar á
söng sólskríkjunnar sagði hún.
Hún var listræn með fágaðan
smekk, málaði fallegar myndir
sem prýða veggi mína og ann-
arra. Listakokkur var hún og
matreiddi gómsæta málsverði
ávallt fallega fram borna á
huggulega heimilinu hennar.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
dætrunum og þeirra fjölskyldum,
systkinum sínum sýndi hún
tryggð og hlýju. Var umhyggja
hennar við fólkið sitt ríkulega
endurgoldin í lokabaráttu veik-
indanna. Hlýjar kveðjur sendi ég
dætrunum og þeirra fjölskyldum
sem og systkinum Heiðu. Minn-
ingin er björt og fögur.
Með þakklæti, virðingu og
augun full af tárum kveð ég „sól-
skríkjuna“ mína. Nú flýgur hún
inn í fegurð himins þessi elska,
laus úr fjötrum veikinda. Vermi
þig sólin að eilífu við himnaborð-
in, kæra vinkona.
Þóra Grétarsdóttir.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu og skólasystur sem lést 27.
júlí sl. Það er sárara en tárum
taki að horfa upp á erfið veikindi
30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 2012
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is