Morgunblaðið - 03.01.2013, Blaðsíða 40
40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. JANÚAR 2013
✝ Ingi GarðarSigurðsson
fæddist á Litlu-
Giljá í Austur-
Húnavatnssýslu 3.
desember 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum
Landakoti 16. des-
ember 2012.
Foreldrar hans
voru Þuríður Sig-
urðardóttir og
Sigurður bóndi Jónsson á Litlu-
Giljá. Alls voru systkini Inga
ráðunautur hjá Búnaðar-
sambandi Eyjafjarðarsýslu og
aðstoðarmaður við jarðræktar-
tilraunir á Tilraunastöðinni á
Akureyri 1954-1963. Ingi Garð-
ar starfaði sem tilraunastjóri
við Tilraunastöðina á Reykhól-
um á árabilinu 1963-1991. Frá
1991 til starfsloka vann hann
við tilraunir hjá Rann-
sóknastofnun landbúnaðarins á
Keldnaholti.
Útför Inga Garðars fer fram
í Árbæjarkirkju í dag, 3. janúar
2013, kl. 13.
níu, af þeim eru nú
þrjú á lífi.
Ingi Garðar
kvæntist 11. apríl
1955 Kristrúnu Mar-
inósdóttur. Sonur
þeirra er Hörður
Ævarr.
Ingi Garðar út-
skrifaðist búfræð-
ingur frá Bænda-
skólanum á Hólum
1950 og búfræðik-
andídat frá Hvanneyri 1953.
Hann starfaði sem héraðs-
Mágur minn Ingi Garðar
Sigurðsson, fæddur á Litlu-
Giljá í Húnavatnssýslu, dó á
Landakoti 16. desember sl.
eftir stutta legu þar.
Átta ára fór ég til systur
minnar og Inga til að dvelja
yfir sumarið en þau byrjuðu
búskap sinn á Akureyri árið
1954. Þau áttu heima á Þing-
vallastræti þegar ég kom til
þeirra fyrst. Sumrin mín á Ak-
ureyri áttu eftir að verða mörg
eða þar til þau fluttu að Reyk-
hólum árið 1963 og var ég þá
orðin 18 ára. Minningarnar um
ferðir með Inga um sveitir
Eyjafjarðar eru gullmolar í
mínu hjarta, ég fór með honum
á flesta bæi í sveitinni og þar í
kring. Þar sem hann var bún-
aðarráðunautur Eyjafjarðar
ferðaðist hann víða við að
mæla fyrir nýræktun túna og
ýmis önnur störf ráðunauta.
Nokkrum sinnum komum við
að Litlu-Giljá þar sem móðir
hans bjó, þar var gaman að
koma en það situr fast í minni
mínu. Ingi átti níu systkini og
það þótti mér mjög merkilegt,
tvö þeirra bjuggu á Litlu-Giljá
með móður sinni þegar ég kom
þar fyrst. Þuríður móðir Inga
var mjög skemmtileg kona og
tók hún alltaf svo vel á móti
okkur.
Ingi byggði hús í Kringlu-
mýri á Akureyri, það hús var
hlaðið með steinum sem meira
að segja ég mátti hjálpa til við
að byggja. Það var margt sem
ég lærði hjá Inga mági mínum
og mikið var gott að geta farið
norður á hverju sumri til
þeirra. Síðasta sumarið mitt
var ég ráðin til þess að passa
Hörð Ævar, allavega í hjá-
verkum. En það sumar var ég
komin með kærasta, þá þurfti
að kynna hann fyrir Inga. Ingi
tók honum mjög vel og voru
þeir alla tíð miklir mátar. Það
var alltaf gott að koma í skjól
til þeirra.
Árið 1963 fluttu þau á Reyk-
hóla og ekki var síðra að heim-
sækja þau þangað. Þá komu
börnin mín til sögunnar og
alltaf var skjólið til staðar á
Reykhólum, þar sem mínir
synir voru að hálfu leyti aldir
þar upp. Hestamennska var
stór þáttur í lífi Inga og hýsti
hann hesta fyrir okkur í mörg
ár. Þá var alltaf farið í smala-
mennsku á hestum. Ingi var þá
formaður hestamannafélagsins
Kinnskær á Reykhólum. Þetta
var ómetanlegt og erfitt að
þakka fullkomlega.
Eftir lát foreldra minni
keypti Ingi hús þeirra í
Þykkvabæ 17 í Árbæ og eign-
aðist ég þar nýtt skjól hjá
þeim. Eftir að Ingi hætti að
vinna hjá Rannsóknastofnun
landbúnaðarins á Keldnaholti,
en þar vann hann eftir að þau
komu frá Reykhólum, fékk
hann sér íslenskan hund sem
hann nefndi Hektor. Eyddu
þeir mörgum stundum við
göngu kringum Elliðaárnar.
Ingi skildi ekki orðalagið
skynlausar skepnur, við sjáum
það nú á Hektor, sem saknar
sárt.
Elsku Kristrún mín og
Hörður, við verðum með ykkur
um ókomna tíð.
Anna Lóa.
Tveir höfðingjar fjölskyldu
minnar eru fallnir frá með
stuttu millibili. Theodór bróðir
minn lést í byrjun október sl.
og nú mágur minn Ingi Garð-
ar. Ingi kom inn í fjölskyldu
mína um svipað leyti og ég
fæddist. Frá unga aldri var ég
í sveit hjá Kristrúnu systur
minni og Inga og síðar full-
gildur vinnumaður á tilrauna-
búinu á Reykhólum, þar sem
Ingi treysti mér fljótt fyrir
ýmsum tilraunastörfum. Við
Ingi unnum mikið saman því
snemma vann ég í grasrækt-
artilraunum með honum. Við
fórum margar ferðir tveir
saman um alla Vestfirði með
tæki og tól til að bera á og slá
tilraunareiti á hinum ýmsu
bæjum. Þessar ferðir eru mjög
eftirminnilegar, þar sem mað-
ur hitti marga og Ingi hafði
gaman af að spjalla við bænd-
ur um búskapinn, grasrækt og
ekki síður um daginn og veg-
inn.
Það var alltaf gaman hjá
okkur og við spjölluðum mikið
og Ingi tók nokkrar söngaríur,
en hann hafði góða söngrödd
og hafði gaman af söng. Þessi
sumur á Reykhólum eru stór
hluti af mínu uppeldi.
Ingi var mikill dýravinur og
hann hafði oft á orði að það
væri ekkert til sem héti „skyn-
lausar skepnur“. Vinátta hans
og hundanna hans var mikil,
nú síðast Hektors, sem saknar
vinar síns mikið. Ingi var líka
mikill hestamaður, átti margan
gæðinginn og hafði yndi af út-
reiðartúrum meðan hann hafði
heilsu til. Það voru margir
reiðtúrarnir sem farnir voru
með Inga, út að Stað eða inn
að Seljanesi. Seinni árin höfum
við hjónin komið reglulega við
hjá Kristrúnu og Inga í göngu-
túrum okkar um Elliðaárdal-
inn og oft tekið Hektor með í
göngutúr, en oft mættum við
þeim vinunum Inga og Hektor
saman í göngutúr.
Síðustu mánuðir hafa verið
Inga erfiðir og hann vafalaust
hvíldinni feginn. Það verður
erfitt fyrir Kristrúnu að missa
lífsförunaut til nærri 60 ára,
en þau hjón voru mjög sam-
rýmd. Með þessum fátæklegu
kveðjuorðum langar mig til að
þakka fyrir þessar samveru-
stundir og allar samverstundir
síðar í Þykkvabænum. Krist-
rún mín og Hörður, Guð styrki
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Gunnbjörn Marinósson.
Okkur Mundabörn langar til
að minnast okkar kæra
frænda, Inga Garðars. Þessi
hlýi og glettni frændi, sem
ávallt bauð mann svo hjart-
anlega velkominn, hefur kvatt.
Við eigum góðar minningar frá
Reykhólum þar sem höfðingi
tók á móti fólkinu sínu, ásamt
sinni dásamlegu Kristrúnu,
með glettni, stríðni og vænt-
umþykju. Minningar um sterk-
an og stóran mann, mann með
mikla útgeislun, sem þótti
ótrúlega vænt um menn og
dýr. Við munum eftir því þeg-
ar bræðurnir frá Litlu-Giljá
sungu af innlifun með bros og
gleði í augum. Við minnumst
þess líka þegar setið var til
borðs á Reykhólum með öllu
heimilisfólki, vinnumönnum og
gestum og þótti okkur þetta
tilkomumikið. Mun fleiri sögur
geymum við í hjarta okkar. Í
minningunni var alltaf sól á
Reykhólum, þannig leið okkur
þar með þessum kostahjónum.
Það var líka gaman þegar rætt
var um Reykhólasveit. Þá
sagði maður stoltur frá því að
við ættum frænda í þeirri sveit
og fengum þá að heyra í fram-
haldi sögur af þeim vinsæla
manni.
Föðurbróður okkar kveðjum
við með söknuði og minnumst
hans með sínum glettnissvip.
Mundabörn,
Sigrún, Markús, Harpa
og Bjarki.
Meira en sex áratugir eru
liðnir síðan fjórir ungir bú-
fræðingar mættu í sína fyrstu
kennslustund í framhaldsdeild-
inni á Hvanneyri. Seinna bætt-
ust tveir við. Markmiðið var að
mennta sig í tvo vetur til að
öðlast réttindi til ýmissa starfa
í landbúnaði sem námsgráðan
búfræðikandídat veitti. Ingi
Garðar Sigurðsson einn var
búfræðingur frá Hólum. Aðrir
í hópnum, þar á meðal und-
irritaður, voru frá Hvanneyri.
Kennslan fór fram í mjög lítilli
stofu, en í virðulegu gömlu
húsi. Samkvæmt skóla-
skýrslum voru alls 24 kenn-
arar sem komu að kennslu
hópsins, þar af voru fimm
starfsmenn skólans. Aðrir
kennarar voru flestir ráðu-
nautar hjá Búnaðarfélagi Ís-
lands og sérfræðingar hjá
Búnaðardeild Atvinnudeildar
Háskólans í Reykjavík. Að
loknu fyrra námsári í fram-
haldsdeild, sumarið 1952, fór
Guðmundur Jónsson skóla-
stjóri með nemendur í náms-
ferð til Norðurlanda.
Þetta var það nám sem
flestir héraðsráðunautar og
aðrir starfsmenn landbúnaðar-
ins fengu og átti stóran þátt í
því framfaraskeiði sem varð
um þetta leyti í íslenskum
landbúnaði og þar sómdi Ingi
Garðar sér vel. Hann varð á
sinni starfsævi héraðsráðu-
nautur og gerði tilraunir með
búfé og gróður. Auk aðal-
starfsins var hann um 12 ára
skeið oddviti Reykhólahrepps,
hreppstjóri, stjórnarformaður
Þörungaverksmiðjunnar á
Reykhólum, í sóknarnefnd
Reykhólakirkju, formaður
Hestamannafélagsins Kinn-
skær og fleira.
Ingi Garðar var áhlaupa-
maður til verka, skemmtilegur
félagi, mikill dýravinur og
hafði unun af því að umgang-
ast búfé. Hann hafði oft orð á
því að það væri heimskulegt að
tala um sálarlaus dýr. Þess
vegna hefur hann vafalaust
haft unun af því að taka þátt í
tilraunum með sauðfé á Reyk-
hólum og seinna á Hesti, til-
raunum sem hafa orðið þekkt-
ar meðal fjárbænda og þess
fólks sem hefur ullariðnað til
vegs og virðingar. Í þessum
rannsóknum var mikil áhersla
lögð á að rækta fé með hvíta
ull, sem er góð til vinnslu.
Ingi Garðar var vel kvænt-
ur. Kona hans, Kristrún Mar-
inósdóttir, er öflug húsmóðir.
Það kom ekki síst í ljós þegar
hún stjórnaði stóru heimili á
Reykhólum í 28 ár.
Á síðustu fjórum árum hef-
ur heilsu Inga Garðars hrakað.
Það hefur reynt mikið á Krist-
rúnu og Hörð Ævar. Hund-
urinn Hektor virtist skilja að
Ingi Garðar var sjúkur og fór
glaður í gönguferðir með hon-
um meðfram Elliðaánum, líka
eftir að Ingi Garðar varð að
styðjast við göngugrind. Hek-
tor sætti sig við að vera bund-
inn við grindina.
Ég þakka Inga Garðari ára-
tuga félagsskap og vináttu og
votta Kristrúnu og Herði Æv-
ari samúð mína.
Magnús Óskarsson.
Ingi frændi var fyrsti mað-
urinn sem ég var hræddur við.
Það sagði hann sjálfur og hafði
gaman af og ég var þá ekkert
að efa að það væri satt. En
þetta mun hafa verið af sér-
stökum ástæðum og ég mjög í
æsku. Ég man þó aldrei eftir
honum öðru vísi en sem mikl-
um uppáhaldsfrænda. Mér
fannst hann alltaf vera glaður
og skemmtinn, hann vildi vita
hvernig gengi og virtist alltaf
hafa trú á manni og því sem
maður var að fást við. Gat
samt gert smá grín og jafnvel
verið pínulítið stríðinn. Það
var þó annað sem mér hefur
alltaf fundist mest til um hann
Inga frænda. Hann hafði sem
sé þann eiginleika að hann um-
gekkst alla af virðingu, ég held
bæði skepnur og menn, og
hann gerði ekki mannamun,
hvorki á stórum né smáum.
Það var nefnilega þannig að
þegar maður var minni um-
gekkst hann mann sem full-
gilda persónu og þegar maður
stækkaði sem jafningja. Og
mér er nær að halda að þetta
hafi verið honum algerlega
eðlislægt, svo hógvær og lít-
illátur sem hann sjálfur var.
Kristrún hans Inga er ekki
eins stríðin og hann. En hún
hefur alltaf sýnt sömu vænt-
umþykjuna, áhugann og elsk-
una og hann, sem hefur verið
svo mikils virði. Þau voru
gæfufólk að eiga hvort annað
og við hin gæfusöm að eiga
þau bæði að frændum og vin-
um.
Þegar ég fyrir nokkrum ár-
um ákvað að eignast hesta leit-
aði ég til Inga frænda um að-
stoð og ekki stóð á henni. Það
sem var svo skemmtilegt við
þetta var að hann ræddi þessi
mál við mig eins og við værum
jafningjar. Því fór þó fjarri.
Ég var byrjandi og viðvaning-
ur en hann reyndur hestamað-
ur sem var jafnvígur, hvort
sem um var að ræða ræktun
eða reiðmennsku. Hann átti
um ævina marga hesta og góða
og svo átti hann líka afar
skemmtilega hunda sem ég
held að hafi allir heitið Hek-
tor. Ingi frændi minn var þar
að auki slyngur sauðfjárrækt-
armaður og náði athyglisverð-
um árangri í ræktunarstarfinu
á Reykhólum, en þá sögu
kunna aðrir betur að segja en
ég.
Þegar nú er komið að ferða-
lokum í þessu lífi kveð ég Inga
frænda með þökk og virðingu.
Þökk fyrir að hafa alltaf sýnt
áhuga og haft tíma til að láta
mann finnast maður vera mað-
ur með mönnum. Virðingu
vegna þess hver maður hann
var og hversu góð fyrirmynd
hann var í sínu lífi. Kristrúnu
og Herði sendum við við Haf-
dís okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Inga frænda þökkum
við samveruna og allar
ánægjustundirnar. Blessuð sé
minning hans.
Guðmundur Stefánsson.
Við kveðjum í dag góðan
dreng og félaga, Inga Garðar
Sigurðsson. Fyrstu kynni okk-
ar voru á Akureyri og þar
sungum við saman í Karlakór
Akureyrar. Hjálpsemi hans og
lipurð kynntist ég vel eftir
páskahretið 1963 þegar hann
skrapp með mig upp á Öxna-
dalsheiði til að ná í bíl sem við
hjónin höfðum orðið að skilja
eftir.
Vorið 1963 varð Ingi Garðar
tilraunastjóri á Reykhólum, en
áður hafði hann tekið þátt í
starfsemi Tilraunastöðvarinn-
ar á Akureyri með Árna Jóns-
syni tilraunastjóra. Hann tók
við Reykhólum af Sigurði Elí-
assyni sem hafði verið til-
raunastjóri frá stofnum stöðv-
arinnar árið 1946. Það ár voru
165 ha úr landi Reykhóla tekn-
ir undir tilraunastöð í jarð-
rækt, en einnig fylgdu eyjar
með hlunnindum. Landið var
óræst, óræktað og húsalaust.
Fyrstu skurðirnir voru hand-
grafnir og það var ekki fyrr en
árið 1951 að umtalsverð til-
raunastarfsemi gat hafist.
Aðstæður voru á ýmsan hátt
erfiðar á fyrstu árum Inga
Garðars á Reykhólum, bæði
veðurfar, efnahagsástand og
skipulagsbreytingar. Úr rætt-
ist og á áttunda áratugnum má
segja að tilraunastöðin hafi átt
blómaskeið. Stefán Aðalsteins-
son hagnýtti fjárbúið á Reyk-
hólum til tilrauna og rann-
sókna og má nefna ræktun á
alhvítum fjárstofni. Jarðrækt-
artilraunir efldust á ný. Gerð-
ar voru tilraunir á túnum
bænda allt frá Dölum og vest-
ur um Firði, og á seinustu ár-
um stöðvarinnar norður á
Ströndum. Eftir 1980 tók að
fjara undan tilraunastöðvunum
og árið 1990 lagðist stöðin á
Reykhólum af.
Á sviði jarðræktartilrauna
urðum við Ingi Garðar sam-
starfsmenn. Átti ég þess
nokkrum sinnum kost að heim-
sækja tilraunastöðina á Reyk-
hólum og sjá með eigin augum
tilraunareiti sem ég þekkti áð-
ur af tölum einum og sumum
þeirra bar ég nokkra ábyrgð á.
Við fórum einnig að skoða til-
raunir sem voru gerðar við
mismunandi aðstæður í nálæg-
um sveitum og allt norður í
Djúp. Mjög lærdómsríkt og
minnisstætt var að fara þessar
ferðir með Inga Garðari. Hann
þekkti vel til og hafði frá
mörgu að segja. Frá heim-
sóknum að Reykhólum eru þó
minnisstæðastar góðar mót-
tökur og glaðværð þeirra
Kristrúnar. Ingi Garðar sagði
vel frá og hafði gaman af glett-
um milli manna. Gætti þar
e.t.v. þess anda sem talinn var
einkenna ýmsar sveitir Aust-
ur-Húnvatnssýslu þar sem
hann átti rætur.
Á Reykhólaárunum tók Ingi
Garðar virkan þátt í fé-
lagsmálum sveitarinnar, var
oddviti og sat í stjórn Þör-
ungaverksmiðjunnar. Eftir að
tilraunastöðin var lögð niður
störfuðu þau Ingi Garðar og
Kristrún hjá Rannsóknastofn-
un landbúnaðarins á Keldna-
holti til starfsloka. Á seinustu
árum hitti ég Ingi Garðar öðru
hverju á gönguferðum í Elliða-
árdalnum. Í fylgd með honum
var jafnan Hektor, hundur
hans af íslensku fjárhunda-
kyni. Svo dapraðist heilsan og
gönguferðum lauk. Seinast
hittumst við í Þykkvabænum
sl. vor og sem fyrr var
ánægjulegt að eiga stund á
heimili þeirra Kristrúnar. Þótt
Ingi Garðar tæki ekki jafn
mikinn þátt í samræðum og
fyrr var návist hans notaleg.
Hólmgeir Björnsson.
Ingi Garðar Sigurðsson
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRUNNAR ÖLDU BJÖRNSDÓTTUR
frá Kirkjulandi,
Vestmannaeyjum,
síðar Meistaravöllum 9,
Reykjavík.
Lára Halla Jóhannesdóttir, Páll Sigurðarson,
Birna Valgerður Jóhannesdóttir, Jóhann Ingi Einarsson,
Guðbjörg Ásta Jóhannesdóttir, Adolf Bjarnason,
Ágústa Ágústsdóttir,
Brynjólfur Jóhannesson, María B. Filippusdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför
TRYGGVA SIGURGEIRSSONAR,
Þrúðvangi 22,
Hafnarfirði.
Sigrún Jóna Marelsdóttir, Tryggvi Gunnarsson,
Þóranna Tryggvadóttir, Ingi Óskarsson,
Jón Ásgeir Tryggvason, Hólmfríður G. Guðjónsdóttir,
Líney Tryggvadóttir, Jónatan S. Svavarsson,
Sigurgeir Tryggvason, Ásta S. Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför elskulegs sambýlismanns míns,
sonar, stjúpa, afa, bróður og mágs,
INGVARS RAGNARS
HÁRLAUGSSONAR.
Svala Hjaltadóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir, Halldór Haraldsson,
Íris Björg Helgadóttir,
Aníta Ósk Einarsdóttir,
Helga Guðrún Þorbjörnsdóttir,
Guðrún S. Hárlaugsdóttir, Kristján Kristjánsson,
Guðmundur Hárlaugsson,
Elín M. Hárlaugsdóttir, Garðar Sigursteinsson
og fjölskyldur.