Morgunblaðið - 09.01.2013, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 09.01.2013, Blaðsíða 25
MINNINGAR 25 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JANÚAR 2013 ✝ RagnheiðurBjarnadóttir fæddist á Húsavík 20. desember 1912 og lést á Dvalar- og hjúkrunarheim- ilinu Grund að kvöldi aðfangadags 2012, 100 ára. Foreldrar henn- ar voru Þórdís Ás- geirsdóttir, hús- móðir og hótelhaldari, f. 30.6. 1889, d. 23.4. 1965, og Bjarni Benedikts- son athafnamaður á Húsavík, f. 29.9. 1870, d. 25.6. 1964. Systkini Ragnheiðar: Ásgeir, f. 1910, d. 1978, Benedikt, f. 1911, d. 1917, Stefán, f. 1914, d. 1982, Gunnar, f. 1915, d. 1998, Vernharður, f. 1917, d. 2001, Regína, f. 1918, d. 1994, Kristín, f. 1920, d. 1995, Ásta, f. 1922, d. 2007, Bryndís, f. 1923, Þórdís, f. 1925, d. 2012, Hansína Margrét, f. 1926, d. 2004, Rannveig Karól- ína, f. 1929, d. 2006, Bjarni Benedikt, f. og d. 1930, Baldur, f. 1932. Fóstursystir Ragnheiðar er Þóra Ása Guðjohnsen, f. 1930. Akureyrar og stundaði nám í ljósmyndun hjá Vigfúsi Sig- urgeirssyni og starfaði síðar hjá Eðvarði Sigurgeirssyni ljós- myndara. Hún bjó í Kaupmanna- höfn um tíma og starfaði þar á saumastofu en kom heim er seinni heimsstyrjöldin brast á. Ragnheiður réð sig til Versl- unarmannafélags Reykjavíkur og sá um að opna og reka veit- ingastofu á vegum félagsins í Vonarstræti 4. Er hún giftist flutti hún til Akureyrar og var húsmóðir þar uns hún flutti á Seltjarnarnes rúmlega áttræð. Ragnheiður starfaði lengi með kvenfélaginu Framtíðinni á Akureyri, þar af nokkur ár sem formaður og var hún kosin heið- ursfélagi þess. Um árabil fór hún víðsvegar um Norðurland og kenndi skermasaum, sem hún hafði lært í Danmörku á sín- um yngri árum. Ragnheiður var afburða list- feng hannyrðakona og eru verk eftir hana á nokkrum söfnum svo sem Textílsafninu á Blöndu- ósi, Minjasafninu á Akureyri og Safnahúsinu á Húsavík. Útför Ragnheiðar fer fram frá Seltjarnarneskirkju í dag, 9. janúar 2013, kl. 13. Minning- arathöfn fer fram í Akureyr- arkirkju 11. janúar kl. 13.30. Jarðsett verður í Akureyr- arkirkjugarði. Ragnheiður gift- ist 1942 Arthuri Guðmundssyni, f. 8.3. 1908, d. 6.12. 1982, inn- kaupastjóra hjá Kaupfélagi Eyfirð- inga á Akureyri. Börn Ragnheiðar og Arthurs eru: 1) Guðmundur Garð- ar, f. 1947, maki Katrín Ólöf Ást- valdsdóttir, f. 1949. Börn þeirra eru; Katrín Ragnheiður, Ásta Valdís og Arthur Garðar. 2) Bjarni Benedikt, f. 1949, maki Jónína Guðrún Jósafats- dóttir, f. 1950. Börn þeirra eru; Ragnheiður Dagný, Ingibjörg Marta og Ásgeir Pétur. 3) Þór- dís Guðrún, f. 1953. Synir henn- ar eru Þorsteinn og Bjarni Þór Hannessynir. Ragnheiður ólst upp á fjöl- mennu heimili foreldra sinna á Húsavík. Hún tók bílpróf er hún hafði aldur til og vann ýmis störf við fyrirtæki foreldra sinna, meðal annars vörubifreiða- akstur. Ragnheiður fluttist til Það er óhætt að segja að amma hafi lifað lífinu til fullnustu og nýtt tímann vel og í flýti. Henni féll hangs og iðjuleysi afar illa enda hafði hún alltaf nóg fyrir stafni og var með eindæmum af- kastamikil. Hún var mikil hann- yrðarkona og listamaður á því sviði og eftir hana liggur ógrynni fallegra muna sem allir voru unn- ir af mikilli natni. Hún vildi reyndar alltaf klára verkin sem hún byrjaði á sem fyrst því það versta sem hún vissi var að deyja frá ókláruðu verki. Hún var viss um að hún ætti bara einn dag ólif- aðan. Þegar ég gekk með mitt fyrsta barn, á hennar 94. aldurs- ári, lét ég hana hafa nokkuð af garni sem ég átti og ákvað hún að hekla úr því svokallað dopp- uteppi fyrir barnið. Garnið dugði ekki til að hekla doppurnar sam- an og eitthvað þótti henni ég lengi að fara með henni að kaupa það sem upp á vantaði. Mjög skömmu eftir að ég hafði farið með henni í garnleiðangurinn hringdi hún í mig og bað mig í öll- um bænum um að sækja teppið. Þorði ég ekki öðru en að fara beinustu leið til hennar og þegar hún afhenti mér teppið sagði hún: „Gjörðu svo vel, elskan. Jæja, loksins get ég dáið, ég á ekkert eftir óklárað.“ Svo leiddist henni þófið og heklaði fjölmörg dopp- uteppi eftir þetta. Amma var mikill fagurkeri og lagði mikið upp úr því að hafa hreint og fínt í kringum sig og þegar hún var aðstoðuð við hrein- gerningar fannst henni þeir sem ekki dustuðu útsaumuðu púðana hennar hreinlega ekki kunna til verka. Hún var alltaf smart til fara enda alin upp sem dama í kjól. Ég man ekki eftir henni öðruvísi en í pilsi, blússu og með perlufesti þannig að hún hefði getað mætt í „gilli“ alla daga. Hárið var alltaf „lagt“ og ekki var farið út úr húsi án hatts. Versti klæðnaður sem hún vissi um voru gallabuxur og fannst þær ekki við hæfi þar sem fleiri en tveir komu saman. Þegar við systkinin rifumst í hennar áheyrn minnti hún okkur á það að þær voru átta systurnar og að þær hefðu aldrei rifist. Svo runnu á okkur tvær grímur þeg- ar systur komu í heimsókn og tal- ið barst að pólitík. Þá töluðu þær allar í einu á háa c-inu og þegar amma var spurð út í þetta var skýringin sú að þær skiptust bara á skoðunum og að þær rifust aldrei. Alltaf voru margir í kringum ömmu enda var hún sérlega mannblendin auk þess kom hún úr risastórri fjölskyldu. Um leið og einhver kom í heimsókn hristi amma fram úr erminni veislubak- kelsi enda alltaf að stússa í eld- húsinu og komu þaðan ófáar kræsingarnar. Má þar nefna ógleymanlega skyrsúpu og fag- urrauða fljótsoðna rabarbar- asultu. Ekki má gleyma þeim besta „bixemad“ sem til var, þangað til ég vissi hvað var í hon- um en nýtnin var fullmikil. Amma lá aldrei á skoðunum sínum og sagði hlutina algjörlega umbúðalaust og oft með óskiljan- legum dönskuslettum sem stund- um þurftu þýðinga við. Þá var hringt í Þórdísi frænku því ekki útskýrði amma sjálf dönskuna fyrir þeim sem voru stúdentar í dönsku. Svo voru það sumir sem hreinlega dóu alltof seint eins og ónefndur stjórnmálamaður. Ég er stolt og þakklát fyrir að hafa átt hana fyrir ömmu. Hvíl í friði, elsku amma. Ingibjörg Marta. Amma mín sagði að hún vildi ekki sorg heldur gleði þegar hún dæi. Hún væri búin að lifa lengi og þá væri engin sorg af því að hún færi. Amma hafði undirbúið dauða sinn mjög lengi, svo lengi sem ég man eftir mér. Þegar ég var barn fórum við til hennar með fatnað í viðgerð og alltaf gerði amma samviskulega við allt fljótt og örugglega því hún vildi ekki eiga óklárað verk þegar hún skildi við. Þegar ég var unglingur og hóf nám í framhaldsskóla bjó ég hjá ömmu á veturna. Amma var mjög hjátrúarfull. Einu sinni var ég á leið í próf sem ég kveið mjög fyr- ir. Ég fór inn til ömmu sem lá í rúminu sínu og lúrði og kyssti hana bless. Hún óskaði mér góðs gengis. Þegar ég geng út úr her- berginu hennar hrækir hún á eft- ir mér. Ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið. Amma hló og sagðist gera þetta til lukku. Það þótti mér vænt um. Við amma ræddum ýmislegt. Við t.d. rædd- um um kynlíf, en hún var eina fullorðna manneskjan sem ræddi það opið við mig. Hún sagði mér hluti sem hún sagði engum öðr- um. Hún sagði mér frá sorgum sínum og sigrum. Hún sagði mér frá fyrstu ástinni og ástarsorg- inni. Það þótti mér vænt um. Við amma rifumst líka og stundum mikið. Enda getur verið erfitt að fá sjónarmið rúmlega áttræðrar konu og 17 ára unglings saman. Við amma enduðum þó alltaf í faðmlögum og báðumst afsökun- ar á því sem við höfðum sagt og stundum grétum við saman á eft- ir. Það þótti mér líka vænt um. Amma mín var mikil hand- verkskona. Fjölmörg falleg verk eru til eftir hana. Ömmu þótti svolítið leitt að ég, nafna hennar, skyldi ekki vera iðnari við hand- verkið. Einu sinni reyndi ég þó að festa tölu á buxur. Ég hef aldrei, hvorki fyrr né síðar, heyrt ömmu hlæja eins mikið og innilega að þeim aðförum. Við rifjuðum þetta oft upp og alltaf hló amma. Það að hafa fengið þennan dýrmæta tíma með ömmu er mér ómetan- legt. Ég lærði mikið af því að búa hjá henni. Ég veit að ömmu þótti líka vænt um þennan tíma okkar saman og iðulega rifjaði hún eitt- hvað af honum upp þegar við hitt- umst. Við amma vorum vinkonur og það þykir mér afskaplega vænt um. Nú í seinni tíð föðm- uðumst við alltaf þegar við kvöddumst og sögðum: „Mér þykir vænt um þig.“ Nú er amma glöð. Hún er hjá afa, foreldrum sínum, systkinum og vinum. Þar líður henni vel. Hún er örugglega að spila og vinna snilldar handavinnu. Ég hef margar góðar minningar til að ylja mér við og deila með börn- unum mínum. Þó ég sé döpur yfir því að amma sé farin gleðst ég yf- ir því að nú hefur hún loksins fengið ósk sína uppfyllta. Ég hugga mig þó við það að við amma vorum ekki bara vinir heldur einnig trúnaðarvinir og ég á margar góðar minningar til að ylja mér við. Það þykir mér af- skaplega vænt um. Það síðasta sem amma sagði við mig var: „Hvernig gengur hjá þér, elskan mín? Mig langar svo að það gangi vel hjá þér,“ og það síðasta sem ég sagði við ömmu var: „Amma mín, ég elska þig“ þegar ég faðm- aði hana bless í síðasta sinn. Elsku amma, ég mun sakna þín. Ég elska þig. Ragnheiður Dagný Bjarnadóttir. Kær móðursystir mín er nú kvödd eftir langa, atorkusama og gefandi ævi. Ragna var elst átta systra í Bjarnahúsi á Húsavík og næstelst 13 uppkominna systkina – og hlaut snemma mörg hlut- verk, bæði á hinu stóra og barn- marga heimili sem og í atvinnu- rekstri afa. Hún var brautryðjandi á ýmsum sviðum; m.a. fyrst kvenna með ökupróf í Þingeyjarsýslum og lærði ljós- myndun en kaus þó að starfa ekki á því sviði, því eins og hún sagði sjálf, þá gat hún ekki hugsað sér starfsvettvang í myrkrakompu. Hún var manneskja ljóss og birtu. Hið glæsilega heimili þeirra Arthurs í Austurbyggð 10 á Akureyri bar þess merki. Gest- risni þeirra og hlýja gerði alla velkomna. Það var ótrúlegt hversu miklu Ragna kom í verk. Gestkvæmt var á heimilinu og öllum tekið sem höfðingjum. Líka okkur, frændum og frænkum á barns- aldri – og ekki síður þegar leiðir okkar lágu þangað síðar með okkar eigin börn. Heimilið bar líka merki þeirrar snilli, sem handavinna Rögnu var. Ragna hafði ótrúlegt minni, nánast ljósmyndaminni, og gat rakið og tímasett allt frá stórvið- burðum niður í smáatriði. Sem sjónarvottur þeirra miklu breyt- inga og umsvifa, sem urðu á Húsavík í byrjun síðustu aldar hefur hún miðlað síðari kynslóð- um mikilli sögu. Frekar en önnur systkinanna lá Ragna aldrei á skoðunum sín- um. Hún var staðfastur fulltrúi gamalla gilda og reglna. Svona voru hlutirnir, áttu að vera svona og um það þurfti einfaldlega ekki að ræða. Og þá var það ekki gert, heldur gengið til stofu að þiggja ríkulegar veitingar og hlusta á frásagnir af Húsavík fyrri tíma. Blessuð sé minning þeirra Arth- urs og Rögnu. Bjarni Sigtryggsson. Í dag kveð ég frænku mína, hana Rögnu föðursystur. Mér er ljúft að minnast hennar í örfáum orðum. Raunveruleg auðæfi Rögnu eru allt það góða sem hún lét af sér leiða um sína daga. Hún var hlý og skemmtileg kona og ákaflega viljug og fús að gera allt fyrir alla. Allar tegundir hann- yrða léku í höndum hennar og einnig var ljósmyndun hennar áhugamál. Þar ber ekki hæst þá fjármuni sem hún hefur safnað á langri ævi heldur þá mannvirð- ingu sem hún naut með öllu því sem hún gerði fyrir aðra og eru það þættir sem skipta miklu meira máli. Allir þeir sem komu við á heimili Rögnu og Arthúrs, hvort sem það var í mat eða að njóta gistingar, voru ávallt velkomnir. Kannski er það höfuðeinkenni hjá farsælu fólki, að það stuðlar að hamingju annarra, þannig var hún Ragna frænka mín. Hafðu þökk fyrir allar góðar stundir, elsku frænka. Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð, hjartans þakkir fyrir liðna tíð, lifðu sæl á ljóssins friðar strönd, leiði sjálfur Drottinn þig við hönd. (Guðrún Jóhannsdóttir) Þórdís Ásgeirsdóttir (Dísella). Barn fæðist. Alltaf sama kraftaverk sköpunar frá himni til jarðar, frá Guði til foreldra, ætt- ingja og vina, frá hinu ósýnilega til hins sýnilega, sem opinberast með fyrsta andardrætti til kær- leikans, sem umvefur og verndar. Þannig var það þegar Ragn- heiður fæddist á Húsavík foreldr- um sínum Bjarna Benediktssyni, útgerðarmanni og kaupmanni, og Þórdísi Ásgeirsdóttur frá Knarranesi, þriðja elst í 16 barna hópi með fósturdóttur en 2 þeirra dóu ung. Hún fæddist rétt fyrir jólin og varð jólabarn foreldra sinna og fjölskyldunnar, sem fylgdi henni alla ævi, að vera sú, sem gleður og gefur. Hún var elst dætranna og tók snemma þátt í heimilishaldi með móður sinni og Boggu, Björgu Jónsdóttur, sem varð börnunum, sem þeirra önnur móðir á þeirra stóra og annasama heimili, ætíð þjónandi heimilinu eins og vernd- arengill. Ragna varð snemma sjálfstæð og úrræðagóð og þegar kreppan skall á og fjölskyldan stóð nær allslaus frammi fyrir nýjum við- fangsefnum, var Bjarnahús gert að hóteli. Ragna fann sér þá það viðfangsefni sjálf til hjálpar, ný- fermd, að rækta garðinn, sem lagði hótelinu til allar matjurtir og verða fullorðin í starfi frá morgni til kvölds með eðlisgreind sinni og skipulagshæfileikum. Þegar úr rættist og hún fór að heiman lærði hún fyrst ljósmynd- un og síðar hannyrðir í Dan- mörku. Þegar heim kom opnaði hún fyrsta veitingahús verslunar- manna í Reykjavík, sem hún stýrði, þar til kærasti hennar Arthur Guðmundsson náði í hana til Akureyrar. Þar varð hún hús- móðir á gestkvæmu heimili, sem var alltaf opið ættingjum, vinum og gestum, jafnt erlendum sem innlendum gestum innkaupa- stjóra KEA. Eiginkona, móðir og amma, hannyrðir og útsaumur, stálminni og skýr frásögn allt til enda, var aðalsmerki lífs hennar. Minning: Sjö ára drengur í fyrstu ferð sinni að heiman til Húsavíkur með föður sínum. Komið við og gist hjá Rögnu og Arthuri. Systkinin töluðu og hlógu saman. Drengurinn borð- aði aðeins kökurnar hennar Rögnu og þegar faðir hans skip- aði honum að borða brauðið, sagði drengur: Það borða ég heima. Ragna hældi drengnum fyrir svarið og sagði: Þetta er úr ættinni okkar, að segja meiningu sína fljótt og vel. Síðar naut þessi drengur þess að geta komið á heimili þeirra öll sín mennta- skólaár, þegar eitthvað amaði að eða til að njóta kræsinga, frá- sagna og glaðværðar, sem á heimilinu ríkti. Það er hér þakk- að. Ragna var jólabarn foreldra sinna og síðan eiginmanns, barna, tengdabarna og barna- barna, ættingja og vina, í þeirri dýpstu merkingu, sem er: Gjöf Guðs. Þess vegna var það kærkomin afmælisgjöf til hennar á hundrað ára afmæli, að fá að kveðja fjór- um dögum síðar á aðfangadags- kveldi og fæðast á þeirri stundu til hins ósýnilega og himneska, þaðan sem við komum og þangað sem við förum. Halldór Gunnarsson. Ragnheiður Bjarnadóttir ✝ Elskulegur sonur minn, bróðir minn, faðir og frændi, SMÁRI ÖRN ÁRNASON, Grundargötu 20, Grundarfirði, sem lést fimmtudaginn 20. desember, verður jarðsunginn frá Grundarfjarðarkirkju laugardaginn 12. janúar kl. 14.00. Fyrir hönd aðstandenda, Hanna Guðný Ingibjörg Björgvinsdóttir. JÓN EINARSSON vélstjóri, Suðurlandsbraut 60, Reykjavík áður Álfhólsvegi 35, Kópavogi, lést fimmtudaginn 27. desember. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna. Aðstandendur. ✝ Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma, SIGRÚN STEFÁNSDÓTTIR frá Hrísum í Fróðárhreppi, síðast til heimilis á Höfða, Akranesi, andaðist sunnudaginn 6. janúar. Jarðarförin auglýst síðar. Eygló Tómasdóttir, Þorgils Sigurþórsson, Tómas Rúnar Andrésson og ömmubörn. ✝ Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, GÚSTAF ADOLF GUÐMUNDSSON, Skógarbæ, áður Fiskakvísl 1, lést á hjartadeild Landspítalans sunnudaginn 6. janúar. Útförin verður auglýst síðar. Guðný Helga Björnsdóttir, Guðmundur Viktor Gústafsson, Birna S. Richardsdóttir, Guðbjörg Gústafsdóttir, Magnús Gústafsson, Röfn Friðriksdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Faðir minn, TÓMAS TÓMASSON teiknari, lést á Landspítalanum, Fossvogi, að morgni laugardagsins 29. desember. Útförin fer fram frá Fossvogskapellu fimmtu- daginn 10. janúar kl. 11.00. Fyrir hönd fjölskyldunnar, Jón Bertel Tómasson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.